TÜRK
İçindekiler

    ŞİMDİ OKUDUĞUN

    TÜRK

    Random

    #esas #göktürk #turkce #türk #öz

    kelime

    272 5 2 
                                        
    
                                              
     
    Öz Türkçe Kız İsimleri
    Öz Türkçe Kız İsimleri, Türklerin tarihleri boyunca erkek çocuklarına verdikleri isimler ve anlamları.
    
                          
    A harfi ile başlayan isimler 
    
                          
    ABA: Saygıdeğer, saygıya layık kişi. Bazı Türk boylarında "ana'',''abla'' , bazılarında ise baba anlamında 
    da kullanılmaktadır. 
    ABADAN: 1- Cömert, verici 2- Bağışlayıcı, gönül yapıcı 
    ABAK: Temiz, iffetli, namuslu kişi 
    ABAKA: Yakın akraba, amca çocuğu 
    ABAKAN: Alicenap 
    ABAKAY: 1- Yakın akraba, yeğen, amca çocuğu 2- Sibirya'da saygın ve sözü geçen hanımlara verilen bir unvan 
    ABALA: Abla 
    ABAR: (Avar): 1- Gösteriş, heybetlilik 2- Baş eğmez, dirençli 
    ABAŞ: Hanım yürüyüşü (Küçük narin adım) 
    ABAY: 1- Aydınlık, aydınlık verici 2- Hayret uyandıran, hayret verici 
    ABAKIYMIŞ: Gönül kırıcı, can yakıcı 
    ABÇAR-(Avşar): 1- İşin ehli kişi, iş bitirici 2- Uyumlu, itaatkar 
    ABI: 1- Can, ruh 2- Soyluluk 
    ABIÇ: Gönüllü 
    ABIDAN: İçli, gönül insanı 
    ABIK: İçli, gönüllü 
    ABIKAN: Mec.Soylu 
    ABIL: Gönüllü, İstekli 
    ABINAK: Sakinleşmiş gönül rahatlığı içinde olan 
    ABINÇ(Avunç): Avunç, teselli 
    ABIŞ(Apış): Bacağın diz kapağından yukarısı 
    ABIŞKA : İçten, içtenlikle çalışan 
    ABIZ: Ruhsal, ruhlarla ilgili 
    ABİKE: Alicenap, yüksek gönüllü 
    ABİN: Mutlu, memnun, hoşnut 
    ACAR: 1-Gayretli,Hareketli 2- Gözü pek, yırtıcı 
    ACLAN: Açık,Açılan 
    ACU-(Acı,Açığ): 1- Açık 2-Keskin, sert 3- Açı,aralık 
    ACUN: Dünya, yeryüzü 
    ACUNAL: birl. Acun/Al (Almak'tan) 
    ACUNAY: birl. Acun/Ay/Mec."Dünya güzeli" 
    ACUNLUK: Dünya malı,dünyalık 
    ACUNSUZ: Dünya malında gözü olmayan 
    AÇA: 1- Toplum içinde saygınlığı olan kişi 2-Analık derecesinde saygıya layık hanım 
    AÇAN: Açma eylemi içinde olan (Çiçek gibi) 
    AÇIĞ: 1-Açık,dürüst 2- Bahşiş bey yada hanların verdiği bahşiş 
    AÇIK: (Açığ) Büyük kardeş 
    AÇIL: Açık, açılmış 
    AÇUK: (Açık) İyi huylu,mülayim 
    ADAK: 1-Söz,nişan 2-Bağış,sungu 
    ADAL: Sadık, güvenilir 
    ADALAN: Ünlü, şöhretli 
    ADALDI: Ünlü 
    ADALIR: Ünlü 
    ADALMIŞ: Ünlü 
    ADAN: Uygunluk, liyakat 
    ADANIR: Ünlü 
    ADANMIŞ: Adaklı,adak olmuş 
    ADAR: Adama eyleminde bulunan 
    ADAY: Memnunluk,hoşnutluk 
    ABDAN: Ünlü 
    ADBERİLGEN: Adına layık ve ününü hak etmiş kişi 
    ADIKTI: Ünlü 
    ADIN: Ünlü,adı anılan 
    ADINÇIĞ: 1-Seçkin,mümtaz 2- Olağanüstü, fevkalade, bambaşka 
    ADIÖTE: birl. Adı/Öte Mec. Temiz bir üne sahip 
    ADIVAR: Ünlü,tanınmış 
    ADIYAKŞI: birl. Adı/Yakşı(Adı güzel) 
    ADIYAMAN: birl. Adı/Yaman Mec. Ürkütücü bir üne sahip kişi 
    ADIYEKE: birl. Adı/Yeke(yeğ) Mec. Saygıyla anılan kişi, adı yeğlenen kişi 
    ADKIR: Aygır,erkek at 
    ADMIŞ: Ün almış, tanınmış ADSAY: birl. Ad/Say Mec. Adına saygı duyulan kişi 
    ADSIZ: 1- Fakir,kimsesiz 
    AFŞAR (Abçar) 
    AFŞIN: Apçın,(Opçın) Zırh,demir örgülü savaş giysisi 
    AFTABA: Su ibriği 
    AGA (Ağa,Aka): 1-Saygıdeğer, ulu kişi 2- Cömert,koruyucu 3-Büyük erkek kardeş,ağabey 
    AGOLA: Yönetici,amir 
    AGUN: Tatmin,avuntu 
    AGUNMUŞ: Avunmuş,sakin 
    AĞAÇA: Akça, beyazca, alımlı 
    AĞALAK: Oğlak 
    AĞALBAY: Muhterem,saygıdeğer 
    AĞAN: 1-Yüksek,yukarıda,yukarılara çıkan 2- Geceleri gökten hızla geçen, ışıklı nokta 
    AĞAR: 1- Ağı ağırbaşlı, oturaklı 2- Gönül ferahlığı 3- Göğe yükseliş 
    AĞARTMIŞ: 1- Namuslu,dürüst 2- Alçak gönüllü, mütevazı 
    AĞAT (Akat): Namuslu, gönüllü, iffetli 
    AĞAYA: Makul,geçerli,uygun 
    AĞDUK: Kutsal,muhterem 
    AĞICI: Ağcı, Akçı, Akıcı, Hazinedar, Hazine sorumlusu 
    AĞIÇ: Varlık, hazine,servet 
    AĞILGAT: 1-Saygıdeğer 2- Yıldız,gezegen 
    AĞIM: Yükseliş 
    AĞIR: 1- Ağırbaşlı,olgun 2- Ünlü,saygın 
    AĞIRBAŞ: birl. Ağır/baş, olgun, alçak gönüllü 
    AĞIŞ: (Ağıç) Hazine, servet 
    AĞIT: Mersiye,ölüm Türküsü,göğe yükselen feryat 
    AĞLAMIŞ: Çileli,çile çeken 
    AĞMIK: 1- Ünlü,tanınmış 2- Yüksek rütbeli 
    AĞRAK: Yükselen,ilerleyen 
    AĞRITMIŞ: Mec. Acı kuvvete sahip kişi 
    AĞUL: 1- Ay'ın halesi 2- Oba, köy 
    AĞUTUR: Yükselten,yukarı çıkaran 
    AĞZUKARA: birl. Ağzı/Kara. Mec. Sert konuşan, acımasız ve hükmedici konuşan kişi 
    AK: 1- Beyaz 2- Doğuş, doğum 3- Yükseliş 4-Parlaklık 5-Devinim,hareketlilik 6-Mec.Namusluluk,iffet ve 
    güvenirliğin sembolü 
    AKA: Büyük,ulu kişi,saygıdeğer kişi 
    AKABA: Yokuş,meyil 
    AKAÇ: Akıcı 
    AKALIN: bir. Ak/Alın mec. Dürüst,namuslu 
    AKAN: 1- Akıcı 2- Yükselen 
    AKARCA: Dere,ırmak 
    AKAR: Dere,akarsu 
    AKARSU: Dere,ırmak 
    AKAŞ: birl. Ak/Aş mec.Helal rızk 
    AKAY: birl. Ak/Ay 1- Ayın en güzel anı 2- Yenisey Türklerinde "hanımefendi" anlamında kullanılır. 
    AKBAŞ: birl. Ak/Baş mec. Dürüst,namuslu 
    AKBEL: Dürüst,sözüne güvenilir kişi 
    AKBERGÜ: birl. Ak/Vergi fıtrat,huy mec.iyi huylu 
    AKÇA: 1-Beyaza kaçan 2-İpekli dokuma 3-Para,maliye,hazine 
    AKÇALAR: birl.Ak/çalar mec.Ak tenli hanım 
    AKÇALI: Zengin,mal sahibi 
    AKÇALMAZ: birl. Ak/Çalmaz mec.Yanık tenli hanım 
    AKÇIL: 1-Ak tenli, akça yüzlü 2- Ağarmış, aklaşmış 
    AKÇIN: Sözüne güvenilen,sağlam kişilikli 
    AKÇORA: birl. Ak/Çura 1- Şamanist gelenekte iyi ruh ve iyilik perisi 
    AKEL: birl. Ak/El mec.Dürüst,namuslu 
    AKGÜN: birl. Ak/Gün mec. Gelecek,istikbal 
    AKHAN: birl. Ak/Han Şamanist gelenekte "İyilik Tanrısı" 
    AKI: Eli açık,cömert,zengin gönüllü 
    AKIM: 1-Yönelim,yükseliş 2- Akmaktan, akıcı,yayılıcı 
    AKIN: 1-Saldırı,hücum 2-Kazak ve Kırgızlarda, ozan ve müzisyenlere verilen ad 
    AKINAY: birl. Akın/Ay Türkistan'da hanım ozanlara verilen ad 
    AKINCI: 1- Akın eden,saldıran 2- Osmanlılar dönemindeki, öncü birliklere ve bu birliklere dahil olan 
    kişilere verilen unvan 
    AKIŞ: 1-Yükseliş 2-Akmaktan akış 3-Servet,hazine 
    AKKARA: birl. Ak/Kara mec.Zıtların bütünlüğü 
    AKMAN: birl. 1-Temiz,iffetli 2-Apak,bembeyaz AKOBA: birl. Ak/Oba mec.soylu 
    AKSAK: 1-Aksayan,seken 2-Yükselen,çıkan 
    AKSOY: birl. Ak/Soy mec.Soylu 
    AKŞAMAN: birl. Ak/Şaman Şamanist gelenekte,iyi ruhlarla ilgilenen ve ilişkiye giren kam 
    AKŞİT: Yürekli,gözükara 
    AKTAN: birl. Ak/Tan seher vakti,şafak 
    AKUZ: birl. Ak/Uz (Uzman,usta) 
    AKÜN: birl. Ak/Ün mec.Temiz,şöhretli 
    AKYOL: birl. Ak/Yol mec.Dürüst,namuslu 
    AKYÖN: birl. Ak/Yön mec.Dürüst,namuslu 
    AKYÜZ: birl. Ak/yüz mec.Dürüst 
    AL: 1-Bayrak kumaşı 2-Kızarmış,kızarık 3-El,kolun bilekten aşağı kısmı 4- Ala,alaca 5-Almaktan al 
    ALA: Karışık renkli,benekli 
    ALABAN (Alban)Timsah 
    ALACA: Karışık renkli 
    ALAÇUK: Kulübe,baraka,Altay Türklerinde,oda,(Çadırın iç bölmesi) 
    ALAGAN: (Algan)Fatih 
    ALAGAŞ: Ender rastlanan,nadir 
    ALAGÜN: birl. Ala/Gün Gün ortası 
    ALAK: Yok edici,öldürücü,alıcı,avlayıcı 
    ALAN: 1-Işık,nur 2-Orman içindeki açık ve düzlük bölge 3- algan 
    ALANÇA: Bahçelerdeki ağaç aralarında bulunan çimenlik bölge 
    ALANGUVA: birl. Ala/Geyik 
    Cengiz Kaan'ın onuncu göbekten büyük anası 2- Ergenekon destanında adı geçen Uldız Han'ın kızı 
    3-Türk mitolojisinde yer alan ünlü kadın ki, efsaneye göre, bir nevi Türklerin ''Meryem Ana" sı gibidir. 
    ALAR: Yalancı karanlık(Gündüz vaktinde) 
    ALAS (Alaz) Şamanist gelenekte "Ateş Tanrısı'' 
    ALASAYVAN: Şafak vakti,Güneşin doğuşu 
    ALASI: Erek,amaç,sahip olunması istenen nesne 
    ALATAŞ: birl. Ala/Taş Köz,ateş parçası 
    ALAYUNT: birl. Ala/Yunt Altay Türklerinde "kısrak" anlamında kullanılmaktadır. 
    ALBA: Yükümlülük,hizmet yükümlülüğü 
    ALBAGA: Hasılat,savaş yada av ganimeti 
    ALBAN: Haraç,ganimet 
    ALBATU: Bürokrat, hizmetle yükümlü kişi 
    ALBENİ: Çekim,cazibe,sempati 
    ALCU (Alçu)Alıcı,avcı 
    ALÇİÇEK: birl. Al/Çiçek (Gül'ün Türkçe karşılığı) 
    ALÇİN: Kızıl renkli bir çalı kuşu 
    ALÇU (Alcu)1-Algan,Fatih,2-Alcı,Avcı 
    ALDI: 1-Öncü,öndeki,selef 2-Algan,Fatih 
    ALDUR: Ok atışı,oklayış 
    ALEV (Yalav...Yal kökünden)Ateşten çıkan ışık 
    ALGAN: Fatih,Fetheden 
    ALGAZIN: Yabani vahşi hayvan 
    ALGI: 1-Fetih,Almaktan... alım 2- Fehim,algılama 
    ALGIN: 1- Serap 2-Yüksek yer 3- Bitiricilik,bitiriş
    ALGIŞ (Alkış): Dua,yakarış,niyaz 
    ALGU: 1-Tüm,hepsi 2-Toplum,topluluk 3-Silah 4-Alıcı,avcı 
    ALGUR: Sakin,kendi halinde,kendinden emin 
    ALGÜN: birl. Al/Gün"...Kazak ve Kırgızlarda,doğum sırasında yaşanan dikkat çekici,unutulmaz günleri 
    mecz eder. 
    ALICI: Alcu,Avcı 
    ALIK: Alıngan,Kırgın 
    ALIM: 1-Çekim,Cazibe 2-Vergi,Haraç 
    ALIMGA: Yazıcı,(Han ve Kaanların buyruk ve fermanlarını yazan görevli kişi) 
    ALIMLI: Çekici,Cazibeli 
    ALINAK: birl. Alın/Ak mec.dürüst,namuslu 
    ALINCAHAN (Alınçak Han) Oğuzname'ye göre,Türk'ün oğullarından 
    ALINÇAK: 1-Çekici,cazip 2- Alıngan,nazik 
    ALINGAN: Alınan,incinen,gücenen 
    ALK: Bitirmek,yok etmek,sona erdirmek,bitiricilik 
    ALKA: 1-Bitirici,yok edici 2-İleri,ilerici 
    ALKABÖLÜK: birl. Alka/Bölük..Vurucu Tim 
    ALKAN: Alkan,Fatih 
    ALKAR: Bitirici,yok edici 
    ALKAŞ: Bitirici,yok edici ALKI: Pervasız,vurdumduymaz 
    ALKIM: 1-Gökkuşağı 2-Gerdan 
    ALKIR: Tamamlayıcı,bitirici 
    ALKIŞ: Algış,dua,övme,yüceltme 
    ALMA: Elma 
    ALMAKAY: Elma yanaklı 
    ALMALUK: 1-Alınması gerekli olan 2-Elma bahçesi 
    ALMAS: Almaz,nazlı 
    ALMILA: Elma 
    ALMIŞ: Algan,Fatih 
    ALP: Bu sözcük birçok erdemi içinde barındırır. Bilgelik, yiğitlik, fedakarlık, kahramanlık, 
    gözükaralık, toplumculuk, vb. ile birlikte tüm bunlar arasındaki uyumu da içerir. 
    ALPAGU: Düşmanına tek başına saldıran kişi 
    ALPAGUT: 1-Alplik gösteren kişi 2-Kurt soyundan 3- Seçkin ve saygın kişi 
    ALPEREN: birl.Alp/Eren (Gazi, Derviş) Toplumun sayıp sevdiği, örnek aldığı savaşçı kişilerin genel adı
    ALPMAN: Alp gibi Alpçe yaşayan 
    ALTAÇU (Altaç): Aldatıcı taktik sahibi 
    ALTAMIŞ: Aldatıcı,hileci 
    ALTAN: 1-Altın 2-Güneşin doğuş anı,Şafak 
    ALTANURUG: (Altın Uruk) Cengiz Kagan ve oğullarının soyuna verilen unvanlardan 
    ALTAY: 1-Al/Ala/Tay 2-Altın 3-Ormanlarla kaplı yüksek dağ 
    ALTINDAĞ: birl. Altın/Dağ/Altay dağlarının,diğer adı. 
    ALTU (Aldu): 1-İlk,Birinci 2-Algan,Fatih 
    ALTUN: Altın 
    ALTUNSABAK: birl. Altun/Sabak(sopa,değnek) 
    ALUÇ: 1-Alıcı(Alçu) 2-Kayın cinsi bir ağaç 
    ALUNGAN: Alıngan,nazlı 
    ALUNUR: Nazlı 
    ALYU: (Algu) 
    T..Çağatay Han'ın torunu 
    AMAÇ: (Umaç)Gaye, hedef, beklenti 
    AMAN: (YAMAN) Sertlik 
    AMGAK: Emek/Zahmet 
    ANAÇ: 1-Anacık 2-Analık duygusu çok gelişmiş 3-Anaya çeken 4-Doğurgan, üretken 
    ANAGAY: Anaya çekmiş, anaya benzer 
    ANASIOĞLU: birl. Anası(nın)Oğlu (Babası erken ölmüş ve özellikle anası tarafından bin bir güçlüklerle 
    yetiştirilip büyütülmüş, yetim çocuklar için kullanılmış olduğu anlaşılan Türk adlarından) 
    ANAT: 1-Anı,Anılan 2- Yakın,hısım 
    ANAZ: Yeğrek, evla, eftal 
    AND (ANT) 1-Yemin,söz 2- Yakın akraba 
    ANDA: Birlikte ant içmiş(kan kardeşi) (Anda'lık Türklerin en eski geleneklerinden biridir. Andalar 
    birbirlerini kardeşlerinden daha ileride korur, sayar ve kayırmaya çalışırlar.) 
    ANDAÇ: Hatıra, anı olsun diye verilip,alınan hediye
    ANDARIMAN: Anılara değer veren ve saygı gösteren kişi 
    ANDIR: Anısı ola hatıra 
    ANGAY: Anılarına bağlı olan kişi 
    ANGI: 1-Anı,hatıra,2-Yetki, yeterlilik 
    ANGIM: Mamur, hakim 
    ANGIN: Ünlü, anılan, adı duyulan 
    ANGIŞ: Ünlü, meşhur 
    ANGIT: Yaban ördeği 
    ANIK: 1-Anlayış, yetenek, fehim 2- Hafıza, bellek 3- Hazır, mevcutlu 
    ANLI: 1-Sakin, ağırbaşlı 2- Bellek, hafıza 
    ANIT: Anı olsun diye yapılan yapı 
    ANITGAN: Anıt yapan 
    ANLI: Ünlü, tanınan 
    ANNAK: Yadigar, hatıra 
    ANT: And, Yemin 
    ANTLIĞ: And içmiş, Yeminli 
    ANUÇUR: Övülmüş, övülmeye layık 
    ANUK: Yadigar, hatıra 
    ANUŞ: Anış, anma eylemi, anı 
    APA: Ulu, büyük, saygıyı ve hürmeti hak etmiş kişi (Bazı Türk bölgelerinde "baba" anlamına da 
    kullanılmaktadır. 
    APAĞ: Apak, temiz 
    APAK: Temiz, namuslu,iffetli 
    APATEG: (Apatek)birl. Apa/Tegtek(gibi,benzer) ARA: Orta yer, ortalık, boşluk, orta 
    ARAL: 1-Ada 2- Aralık,orta, ortalık 
    ARAS: 1- At kılı 2- Kalın yün 3- Talih,baht 
    ARASLAN: Arslan (Çuvaşlarca söylenişi) 
    ARAT: Cesaret, yüreklilik 
    ARBIŞ: Büyü,efsun 
    ARBUZ: Büyü, sihir 
    ARCA: 1-Arıca, saf, temiz 2- Çam ağacı, çamdan yapılmış kutu 
    ARDA: 1-Uzun değnek 2- Artçı, halife, ardı sıra giden 
    ARDALI: (Ardalu) Yönetici, amir 
    ARDIÇ: 1- Halife, artçı 2- Bir ağaç türü 
    ARGA: Zeki, akıllı 
    ARGAN : (Arkan) Kement, kement bağı 
    ARGATU: Yaban koyunu 
    ARGIÇ: 1- Kır, mera 2- Gurur 
    ARGIN: 1-Yavaş, sakin 2- Gelecek yıl 
    ARGUN: Pars cinsinden avcı bir hayvan 
    ARGUŞ: (Arkuş)1- Edepli, terbiyeli 2- Haberci, haber veren 
    ARGÜDEN: birl. Ar/Güden, Arlı, edepli 
    ARI: (Arık) 1- Saf, arı, arınmış 2- Irmak, dere 
    ARICA: Soylu, temiz, iyi huylu 
    ARIÇ: Barış, sulh 
    ARIĞ (Arı, Arık) 
    ARIK: 1- Arı, arınmış, temiz 2- Narin, ince yapılı 
    ARIL: Arınmış, temiz, pak 
    ARIN: Saf, arınmış 
    ARINÇ: 1-Barış, kurtuluş 2- Temizlik, saflık, günahsızlık 
    ARINIK: Saf, şeffaf, billur 
    ARINMIŞ: Temiz, gönüllü 
    ARKIN: 1-Argın, yavaş, sakin 2- Halef, ardıç 
    ARKIŞ: 1-Ulak, haberci 2- Kervan, kafile 
    ARKUN: Halef, geriden gelen, takipçi 
    ARKUY: Siper, mevzi 
    ARKUZ: (Arguz) Edepli, iyi huylu 
    ARLAĞ: Arlı, edepli 
    ARLAT: Biricik oğul, anaların en çok üstüne düştükleri oğul 
    ARMAGUN: Armağan, hediye 
    ARMAĞAN (Yarmagun-Yarmagan)- Hediye 
    ARMAN: 1- Onurlu, arlı, edepli 2- Dilek, istek 3- Hayal, fantezi 
    ARPA: 1- Büyü, tılsım, Şamanist gelenekte, Kamların okuduğu dua 2- Tahıl 
    ARPAD (Arpa) 
    ARSİN: (Ersin) Kurtuluş, istiklal 
    ARSALAN: Arslan 
    ARSLAN: Yırtıcı hayvan Mec. Cesaret, atılganlık ve gözü pekliği sembolize eder. 
    ARSLANBALA: birl. Arslan/Bala..Arslan yavrusu 
    ARSLANCIK: Küçük arslan..Arslan yavrusu 
    ARSLANÇA: Arslan gibi, arslan özelliklerine sahip 
    ARSU: birl. Ar/Su mec. Namuslu, dürüst 
    ARSUN: 1- Efendi, ağırbaşlı 2- Rahata ermiş, huzurlu 
    ARTAGAN: Bereket, artuk, fazlalık, bolluk 
    ARTAM (Erdem) 
    ARTIM: Bereket, bolluk 
    ARTUÇ: Mızrak, mızrak ucu 
    ARTUK: Fazlalık, üstünlük, bereket mec. Varlık, zenginlik 
    ARTUKDOĞAN: birl. Artuk/Doğan 
    Kırgızlarda, olağanüstü vasıflara sahip kişilere verilen bir unvan 
    ARTUN: Vakarlı, ölçülü 
    ARTUR: Cazibeli, çekici, işveli, fettan 
    ARTURU: 1- Ekstrem, uç noktalarda 2- Bereket, bolluk 
    ARTUT: Armağan, hediye 
    ARVIŞ: Sihir, büyü, tılsım 
    ARZIK: Fanatik, bağnaz, sofu 
    ASAN: 1- Sağlıklı, zinde 2- Asma eyleminde olan 
    ASENA: Efsanevi dişi kurtun adı. Yakın, Yakınlık duyulan 
    ASIGLI: Faydalı,Gerekli 
    ASIĞ (Ası,Asık) 1- Fayda, Çıkar 2-Kar,temettü 
    ASPAR (Asbar) Faydalı, işe yarayan ASRAK: Himaye, Koruma 
    AŞAN: Aşmak'dan ...mec. Azimli, engel tanımaz 
    AŞIT: 1- Aşılacak, aşılması gerekli olan 2- İşitmekten...İşit, kulak ver 
    AŞKAR: 1- Savaş atı 2- Kuyruk ve yelesi kara, vücudu kula renginde olan at 
    AŞKIN: 1- Aşmış, üstün, faik,akranlarından ileride olan 2- Melodi,nağme 
    AŞUK: 1-Aşık,aşmış, geçmiş 2- Tolga 
    AŞULA: Yılmaz irade sahibi 
    AŞUR: Aşırmaktan... mec. Yılmaz, gayretli 
    ATA: 1- Ulu, saygıdeğer kişi 2- Baba, dede, ced 3- Adın ve soyun bağlı olduğu kök 
    ATABAY: birl. Ata/Bay lala, beybaba. Han, Kağan ve padişah çocuklarını eğitip yetiştiren kişilere verilen 
    bir unvan 
    ATAÇ: 1- Atasına bağlı, Atasının yolunda 2- Atadan intikal eden 3- Büyüklük gösteren çocuk 
    ATADAN: Miras, manevi miras 
    ATAERİ: birl. Ata/Eri mec.Atalarına ve geçmişine saygılı 
    ATAGÜÇ: birl. Ata/Güç mec. Gücünü atalarından almış
    ATAĞ: (Atak) 1- Ün, nam, şöhret 2- Atılgan 3- Dağ yolu 4- Çağlayan 5- Bir şahin türü 
    ATAHAN: birl. Ata/Han mec. Devletin ilk kurucu büyüğü, devlete ad veren kişi 
    ATALA: Tanınmış, ünlü ve zengin 
    ATALAN: Ünlü, Meşhur 
    ATALAY: Ad almış, ün almış, meşhur kişi (Atila'nın asıl adının bu ve bundan bozulup çevrilmiş hali 
    olduğunu söyleyen bazı tarihçilerimiz de var.) 
    ATALIK: Miras 
    ATALMIŞ: Ünlü, meşhur 
    ATAMAN: Ulu, Saygıdeğer kişi 
    Bir kısım tarihçilere göre, Osmanlının, kurucusu olan Osman bey'in asıl adı budur. Bir kısmı 
    Atman, bir kısmı Otman der. 
    ATASAGUN: birl. Ata/Sagun Hekimlerin en ulusu başhekim Şamanist gelenekte de aynı ad, en iyi kamlar 
    için kullanılmaktadır. 
    ATAY: 1- Ünlü, tanınmış 2- Akın, hücum 
    ATIGAY: Ünlü, tanınmış 
    ATIĞ: Adı sanı belli, ününü arttırmış kişi 
    ATIL: Ünlü, meşhur 
    ATILGAN: Atak, gözüpek,cesur 
    ATILMIŞ: Atılgan, gözüpek 
    ATIŞ: Ünlü, meşhur 
    ATİLAY: Türk tarihinin en önemli kişilerinden,Batı Hun imparatoru, Bu kişinin adı üzerinde tarihçi ve 
    dilciler pek de anlaşamamışlardır. Benim görüşüm de göç sırasında İtil ırmağı kıyısında doğmuş 
    olmasından dolayı "İtil/Ay"dır. Ancak bununla birlikte bu kişi için bazı adlar söylenmekte 
    (Atila,Atilla,Atılay,Atilay,Atalay,Atlıhan vb.) Anlamlar:1- Atacık,babacık 2- İtil ırmağı kenarında 
    doğduğundan ve Türklerdeki eski bir gelenekten dolayı "İtil" çocuğu anlamında verilen İtilay'ın zamanla 
    Atilay'a dönüşümü 3- Atlı/Ay 4- Atlı/Han 5- Macar dilinde çelik anlamına gelen "Atzel" den 
    ATLIĞ: Ünlü,zengin 
    ATMACA: Yırtıcı bir avcı kuş 
    ATMAN: Ünlü, saygın 
    ATMIŞ: Atma eyleminde bulunmuş (ok,kargı vb.) 
    ATSAK: Ünlü, adı duyulan 
    ATUK: Bolluk, bereket 
    AVAR (Abar) 1- Heybet, büyüklük(Abartı) 2- Dirençlilik, dayanıklılık 
    AVAZ: Nara, yüksek perdeli ses, çığlık 
    AVCI: Av yapan, avlayan 
    AVCIL: Avlayıcı, av işinin uzmanı 
    AVGAN: Avuntu 
    AVINÇ: Avuntu, teselli 
    AVINÇA: Avunç 
    AVINGU: Avunç,teselli 
    AVLAK: Av yeri, av olanı 
    AVKAR: Bozkır bıldırcını 
    AVUNÇ: Teselli, avuntu 
    AVUÇU: Avunç 
    AVUNDUK: Avuntu, teselli 
    AVUTMUŞ: Teselli eden 
    AY: Dünyamızın uydusu olan gezegen. Ancak Türk kültüründe bu ad güzellik, temizlik, ahlaklılık vb. 
    değerleri de içeren birçok öğeyi içinde barındıran bir sembol ve mecaz olarak kullanılmıştır. Çok önceleri 
    erkeklerde kullanılmasına karşın, zamanla kız çocuklarına ad olarak verilmiş, gerek başta, gerekse de son 
    da, birleşik ad olarak değerlendirilmiştir. Bununla birlikte bazen geçmiş örneklerde de görüleceği gibi hem 
    erkeklerde hem de kızlarda kullanılmıştır. Ancak yine de ağırlık kız adlarındadır.Ve kız adlarında önemli 
    bir konumdadır. AYAĞ (Ayak) 1-Uğur, şeref, şan 2- Devinim, hareket (ayaklanma sözü) buradan gelir. 
    AYANA: birl. Ay/Ana Altay Türklerinin eski tanrıçalarından 
    AYAS: Ay ışığı, mehtap, gece aydınlığı 
    Altay, Tuva, Çuvaş Türklerinde Tanrı sıfatı olarak kullanılan bir ad 
    AYATA: birl. Ay/Ata Şamanist gelenekte, göğün altıncı katına bakan Tanrı 
    AYAZ: 1- Ay ışığı 2- saf, berrak hava 3- Kuru soğuk
    AYBAKIM: birl. Ay/Bakım, bakmaktan, bakış 
    AYBAN: birl. Ay/Ban mec. Debdebe, şaşa 
    AYBANDI: birl. Ay/Bandı (Banmak) 
    AYBAR: 1-Ay gibi parlak 2- Heybet,heybetlilik 
    AYBI: İmdat, medet 
    AYBIN: Onur,şeref 
    AYÇIL: Ay ışığı, ay pırıltısı 
    AYDA: 1- Ay'a eş değer güzellikte 2- Dere kenarlarında yetişen hoş kokulu bir çiçek 
    AYDABOLDI: birl. Ayda/Oldu mec. Ay parçası 
    AYDAN: Ay parçası 
    AYDAR: (Aydar Han) saç perçemi, kakül 
    AYDIN: 1- Aydınlık, ışık yoğunluğu 2- Açık, aşikar 3- Entelektüel , münevver 
    AYGAN: İçten, samimi, yaren 
    AYGAY: Nara, bağırtı 
    AYGIN: Sınırsız, uçsuz, geniş 
    AYGIR: Erkek at 
    AYGIRAG : 1-Dağ keçisi 2- Bir geyik türü 
    AYGUÇI: Yönetici, devlet görevlisi, danışman, yarıcı 
    AYIM: Çekicilik, sempati 
    AYIMÇA: Ay parçası 
    AYINTAP: Mehtap, ay ışığı 
    AYIR: Değişik, farklı, başka, fark 
    AYIRBAŞ: birl. Ayır/Baş..Değişim, mübadele 
    AYIRT: Fark, farklılık, ayırım 
    AYITGU: Temyiz 
    AYISIG: birl. Ay/Isıg..Ay ısısı, sıcaklığı 
    AYIT: Söylemek, anlatmak 
    AYITMIŞ: Söyleyen, bildiren, uyaran 
    AYKAÇ: Konuşkan, Konuşmacı, Hatip 
    AYKIN: Geniş, ferah, aydınlık 
    AYKOYUN: birl. Ay/Koyun 
    Yakut destanlarında adı geçen, eski dönem güç tanrısı 
    AYLA: 1-Ayın çevresindeki ışık halesi 2- Devir, dönüşüm 
    AYLU (Aylı): Aydan 
    AYMA: Duyarsız, başıboş vurdum duymaz 
    AYMAN: Aya eş değerde 
    AYMAZ: Vurdumduymaz, başına buyruk 
    AYRAL: Kuraldışı, istisna 
    AYRI: Başka, değişik, farklı 
    AYRIÇ: Bölüşüm, taksimat 
    AYRIKÇA (Ayıkşa): Derviş, mecnun 
    AYRUK: 1- Farklı, değişik 2- Varlıklı, zengin 
    AYSELİG (Aysiliğ) birl. Ay/Silig, dürüst, namuslu 
    AYTAK: Konuşmacı, hatip 
    AYTAR: Haberci, muhbir 
    AYTEK: Konuşmacı, hatip 
    AYTIN: Aydın, aydınlık 
    AYTIŞ: Nutuk, anlatım, hitabet 
    AYTIŞAN: Hatip, konuşmacı 
    AYTUK: Hatip, konuşmacı 
    AYUK: Söz söylenebilen ve sözün değer gördüğü yer 
    AYUR: Konu, bahis, bahse konu olan 
    AYÜN: birl. Ay/Ün Karahanlılar ve Uygurlar döneminde, han ve kağanların analarına verilen bir unvan 
    AYZIT: Şamanist gelenekte " Ay Tanrıçası" 
    AZBOY: Heyecan 
    AZGIN: Zapt edilmesi zor, sınırı aşmış, tahrik olmuş 
    AZLAĞ. Nadir, az rastlanır. 
    AZRAK: Nadir, az rastlanır. 
    AZUK: (Azuka, Azık): Geçimlik, yiyecek B harfi ile başlayan isimler 
    BABAT:Cins, Tür 
    BABRAK: Hızlı, çevik, atletik 
    BABÜR: Kaplan cinsi, yırtıcı bir hayvan 
    BACI: Kız kardeş 
    BAÇAK: Bir çeşit zırh (Dize geçirilen bir zırh) 
    BAÇMAN: Başlık, Tolga 
    BADAN: Batan (Batmaktan...Güneşin batışı) 
    BADUR: Batur, bagatur, kahraman 
    BADURUK: (Badruk) 1- Sadık, güvenilir 2- Batur, kahraman 
    BAGA: 1- Alt, küçük, küçük rütbeli yönetici 2- Boğa
    BAGATUR: Kahraman, Batur, Bahadır 
    BAGAY: Afacan, yaramaz, ele avuca sığmaz 
    BAGRI: Kararlılık, azim 
    BAĞAM: Destek,arka, kuvvet 
    BAĞAN: Anıt, abide 
    BAĞATUR: Bagatur, batur, bahadır, kahraman 
    BAĞDAŞUK: Uyumlu, ahenkli, uzlaşmacı 
    BAĞDU: Işık, şua, ışın 
    BAĞI: Büyü, efsun, bağlılık 
    BAĞIM: Bağlı, bağlılık 
    BAĞIMSIZ: Bağlı olmayan, özgür 
    BAĞIR: 1- Sine, göğüs, kucak 2- Kalp, gönül 
    BAĞIRLAK: İri bir kırlangıç türü 
    BAĞIŞ: 1- Veriş, ikram 2- Af, af ediş,3- Nezaret 
    BAĞLAN: 1- Demet, deste 2- Bağlılık 3- Kızıl renkli bir su kuşu 
    BAĞRI: Kararlı, azimli 
    BAĞŞI: (Baksı) Kam, doktor 
    BAHADIR: Bagatur, Batur, kahraman 
    BAHŞİ: Baksı, doktor, bilgin, büyücü, hoca 
    BAKAÇ: Bakıcı, bakan, nazır 
    BAKAN (Bağan): 1- Anıt, abide 2- Bağlayıcı, birleştirici 3- Haşarı, afacan 
    BAKAY: Haşarı, ele avuca sığmayan 
    BAKIM: Bakma eylemi, nazar, bakış 
    BAKIR: Bakır madeni 
    BAKIRSOKUM:birl. Bakır/Sokum (Kuzey Türklerinde, Merih yıldızı 
    anlamına kullanılmaktadır.) 
    BAKIŞ:1- Bakış, nazar 2- İkram 3- af 
    BAKSI (Bakşı): Bahşı,doktor, bilgin, büyücü 
    BAKTI: Bakan, nazır 
    BAKUY: Ulu, saygıdeğer kişi, tecrübeli, bilge kişi 
    BAL: 1- Yapışkan sıvı 2- Arı balı 3- Çamur, balçık 
    BALA: Yavru, çocuk 
    BALABAN (Balıban): 1-Bala bandırılmış 2- İri başlı bir doğan türü 
    Ayrıca mecaz olarak " mahzun ve baygın bakış" anlamını içerir. 
    BALACA: Yavrucak, ufaklık 
    BALAK (Balak): manda yavrusu 
    BALAMAN: Cüsseli, iri kıyım 
    BALAMİR: (Balabir) Biricik yavru 
    BALANDI: İri yarı, gösterişli 
    BALASAGUN: birl. Bala/Sagun Özlenen, beklenen yavru (çocuk) 
    BALBAL: 1- Heykel, anıt 2- Mezar taşı (Eskiden mezarlara dikilen ve 
    üzerlerine öldürülen düşman sayılarının ve kimliklerinin yazıldığı mezar taşı) 
    BALÇAK: Kabza, kılıç kabzasındaki siperlik 
    BALDU: Balta 
    BALDUK: Balta 
    BALGAY: Ünlü, meşhur 
    BALI: Değerli, yüksek, ulu kişi 
    BALKAN: Ormanlarla kaplı, dağlık bölge 
    BALKIN: Parlak, gözalıcı 
    BALKIR: 1- Yağmur arasında çıkan güneş 2- Yağmurun hemen ardından 
    çıkan güneş 
    BALTA: Ağaç ve odun kesmek için kullanılan alet 
    BALTEG: Çamur, çamurlu BALUG (Balık) 1- Balçık çamur 2- Ev, köy 3- Suda yaşayan balık 
    BAMSI: 1- Yüksek, ulu, ulaşılmaz 2- Baksı, kam 
    BANAR: Demet, tutam, deste 
    BANGU: (Mengü, Bengü) Sonsuz, sonsuzluk, ebedi 
    BANIÇİÇEK: Kutsal Çiçek
    BANLAK: Çağrı, davet, ezan 
    BARADAN: 1- Boradan, bora parçası 2- Nara, yüksek ses, bağırtı 
    BARAK: Türk mitolojisinde adı geçen çok tüylü, iri başlı köpek 
    BARBOL: Varol 
    BARÇA: 1- Parça 2- Tüm, tamam, eksiksiz 
    BARÇIN: İpekli kumaş, kadife 
    BARÇUK (Barçık) Tahta ve keçeden yapılan küçük heykel 
    BARÇUK ART TİGİN: birl. Barçuk/Art/Tigin (Art,ardçı,halef) 
    BARDAM: Varlık, ganimet, bolluk 
    BARGAN: Varan 
    BARDI: Vardı (Varmak...dan) 
    BARGAN: Varan, ulaşan 
    BARGI: Kadife 
    BARGIT: Kadife 
    BARGU: Nimet, ganimet 
    BARGUŞ: Ganimet 
    BARIK(Barı) : Esas, esas olan, mahfuz 
    BARIM: Varım, servet, varlık 
    BARIN: 1- Güç, kuvvet 2- Barınak 
    BARUNDUK: Sığınılacak yer, barınak 
    BARIŞ: 1-Varış, gidiş, gidişat 2- Sukunet, sulh 3- Servet, hazine 
    BARK: (Barka) baraka, ev çok önceleri saray anlamına kullanılan 
    bu sözcük, Uygurların kentleşmeye ağırlık vermesinden sonra, 
    "taştan yapılan ev" anlamında kullanılmıştır. 
    BARKAN:Oynak toprak, bataklık 
    BARKAT: Heykel, büst 
    BARKIN: 1- Gezgin, seyyah 2- Kararlı, azimli 
    BARKUK: Servet, varlık 
    BARLA: Parlak, göz alıcı 
    BARLAK: Parlak 
    BARLAS: 1- Çekici, cazip 2- Varlık, servet 3- Temiz, temizlik 
    BARLI: Varlıklı, zengin 
    BARLIK: Varlık 
    BARMAK : (Varmak) 
    BARMAKLAK: 1- Varıcı, ulaşıcı 2- Eldiven 3- Varlık 
    BARMAN: Varlıklılık, mevcudiyet 
    BARS: Pars, leopar 
    BARSUK: Porsuk 
    BARTIK: Heykel, büst 
    BARTU:1- Varlık, servet 2- Menzil, varılacak yer 
    BARUG: Mesned, dayanak 
    BASAGAR: Ağırbaşlı, mütevazi 
    BASAK(Basa)1- Cesur, gözükara 2- Baskın 3- Farklılık, ayırım 
    BASAN: 1- Baskın yapan 2- Ölünün ardından verilen yemek 3- Yayan, yayıcı 
    BASAR: Baskın, baskıncı 
    BASAT:1- Mühür, 2- Yardım, muavenet 3- Busat, pusat,silah 4- başat 
    BASGAN: Basan, baskıncı 
    BASIK: 1- Gece baskını 2- Basınç, tazyik, baskı 
    BASILGAN: Baskıncı 
    BASIM: Enerji, güç 
    BASIR: Basar 
    BASKAK: Basak, cesur, farklı, Çengiz Kaan döneminde askeri valiler için 
    kullanılan ünvanlardan 
    BASKIN:1- Galp, muzaffer 2- Ani yapılan saldırı 3- Basık, yaygın genişlemiş 
    BASMIL:1- Baskıncı 2- yardımcı, muavin 
    BASRUK: Baskı, tazyik 
    BASSIZ: Başsız, başına buyruk 
    BASTI: Bastıran, baskın yapan 
    BASTIK: Basdı, Baskıncı 
    BASU (Basut) Tokmak 
    BASUÇ: Baskı, tazyik 
    BASUT: 1-Yardım, yardımcı 2- Demir tokmak 3- Baskın yapan BAŞ: Oluş, doğuş, ortaya çıkış, uç nokta, doruk, birinci sıra gibi anlamların 
    hepsini içeren bir söz 
    BAŞACI: Reis, lider, öncü 
    BAŞAD(Başat) 
    BAŞAGUT:Önde gelen, önde bulunan, sevilen 
    BAŞAK:1- Buğday başı 2- Ok ucu...okun ucuna takılan sivri demir 3- Sümbül çiçeği 
    BAŞALMIŞ:1- Öncü,önder 2- Düşmanını yenip, yoketmiş
    BAŞAR: Başarı, kazanç 
    BAŞARAN: Başarılı, muvaffak 
    BAŞARI: Muvaffakıyet 
    BAŞAT:1- Emsalleri arasında en üstün ve en önde gelen 2- Hanlık yapan 
    bir soya mensup kişi 
    BAŞA: (Paşa) Bazı tarihçilerimize göre ..Baş-ağa, bazılarına göre 
    ise Baş-şad sözcüklerinin değişime uğramasıyla bu biçime gelmiş ve sözcük, 
    bugünkü anlamıyla General ordu komutanı 
    BAŞBAĞ:1- Başı bağlı, özgürlüğü kısıtlı 2- Gözde, sevgili, en değerli 
    BAŞBUĞ: Ordu komutanı, orgeneral 
    BAŞÇIL: Şef, lider, önde gelen 
    BAŞDAŞ: Denk, akran 
    BAŞDU: Başta olan, önde giden 
    BAŞEL: birl. Baş/İl..yol gösterici,mihmandar 
    BAŞGAK: 1- Başkan,şef 2- Bir tatlı su balığı 
    BAŞGÖZ: birl. Baş/Göz 1-Birleşik, ayrılmaz 2- Mec. Evlilik 
    BAŞGU: Alnında beyaz lekesi olan at 
    BAŞIL: Önde giden, şef 
    BAŞKAL: Emir, ferman 
    BAŞKAN: Yönetici, şef, başta giden 
    BAŞKARA: birl. Baş/Kara...mec. Sert, acımasız,bir kişiliğe sahip olan kişi 
    BAŞKIR: Başarı, muvaffakıyet 
    BAŞLADAÇU: Başlatıcı, yönetici, hakem 
    BAŞLAG: Başlangıç, ilk 
    BAŞLAK:1- Başıboş, salınmış 2- Başlangıç 
    BAŞLAMIŞ: 1- Kararlı, çalışkan 2-Lider, lider olmuş
    BAŞLIĞ: Başı dik gururlu 
    BAŞLIK: Yönetici, şef 
    BAŞNAK: Başlıksız, tulgasız 
    BAŞŞAD: (Paşa) Ordu komutanı, general 
    BAŞTIN: Selef, önceki 
    BAŞTINKİ: Baştaki, öndeki, önder 
    BAŞVEREN: Fedai 
    BAŞVERMİŞ: Kurban, fedai 
    BATAK:1- Çamur, bataklık 2- Gizli, gömülü 
    BATIŞAD: birl. Batı/Şad 
    T...Göktürk ve Uygur ordularında, batı kanadının komutanlarına verilen unvan 
    BATIM:1- Batma boyu, boy, derinlik 2- Sivri bir aletin saplanması 
    BATIR: Batur'un şive farkıyla söylenmiş biçimi 
    BATMAZ: 1-Diri, mücadeleci 2- Vücuduna sivri ve kesici aletler işlemez 
    BATRAK: (Batırak) Mızrak, kargı 
    BATSIK: 1- Bastıran, yanaştıran 2- Gün batısı, batı
    BATU: 1-Güçlü, yenilmez, gücüne dayanılmaz 2- Dayanıklı, metin 3- Gün batısı 
    BATUGA: 1- Batu, kahraman 2- Gizli, gizlenmiş 
    BATUR: Bagatur, Kahraman 
    BATURGAN: 1- Saklayan, gizleyen, gizli 2- Batıran,saplayan 
    BATUT: Gizli, saklı 
    BAVIRGAN: 1- Şefkatli, koruyucu 2- Bağıran, nara atan 
    BAY: Varlık, zenginlik, egemenlik, erklik, üstünlük, bolluk sözcüklerinin tümünü 
    içeren önemli bir ad. Türk adlarının önemli birleşiklerinden başka sözcüklerle 
    kullanılabilen, kullanılan sözcüğü bütünleyip, güçlendiren, hem başa gelerek hem de 
    sona gelerek kullanılabilen bir ad. 
    BAYA: Bay,baylanmış, zenginleşmiş 
    BAYAK: Selef, daha önceki 
    BAYAN: (Muyan, buyan) 1- Kalıcılık,sonsuzluk 2- Baht, mutluluk 3- Zenginlik, 
    güçlülük,erklik 4- eski dönem Tanrı sıfatlarından 5- Uygur kağanlarının unvanlarından 
    BAYAR: Ulu, yüce, kudretli, celil...Tanrı sıfatlarından 
    Bulgar hanlığı dönemi,soyluluk ve üstün vasıflı yöneticiler için verilen bir unvan 
    BAYAT: Tanrı sıfatlarından ,..1- Devletli, kısmetli 2- Kadim, ezeli 
    BAYATLI: Devletli, bahtı açık, muktedir BAYATLUĞ: (Bayatlı) 
    BAYAVUT (Bayagut) Varlıklı, muktedir 
    BAYÇA: Varlıklı, muktedir 
    BAYÇU (Baycu): Varlıklı, devletli 
    BAYDAK: 1- Bağımsız, hür 2- Bekar 
    BAYDAN: 1- Cömert, eli açık 2- Şık, yakışıklı 
    BAYDAR: Varlıklı, muktedir, egemen 
    BAYGIN: Kendinden geçmiş 
    BAYIK: 1- Varlıklı, egemen 2- Usta, eli yatkın 3- Doğru sözlü, saygılı, güvenilir 
    BAYIN: Çekici, güzel, yakışıklı 
    BAYINDIR: Güçlü,varlıklı, egemen 
    BAYIR: Yamaç 
    BAYITMIŞ: Zengin, kudret sahibi 
    BAYLA: Varlıklı, refah içinde olan 
    BAYLAK: Rahat, refah içinde 
    BAYLAM: 1- Azim, kararlılık 2- Demet, bağ 
    BAYLAMIŞ: Varlıklı, güçlü olmuş 
    BAYLAN: Nazlı, şımarık 
    BAYLANIŞ: İlişki, münasebet 
    BAYLIK: 1- Varlık, Varlıklılık, güçlülük 2- Ganimet
    BAYMAZ: Mala mülke ilgi duymayan kişi 
    BAYRAÇ: Varlıklı, zengin 
    BAYRAK: Varlık, varoluş, erklik, güç, ve bağımsızlık 
    BAYRAM: Güzellik, mutluluk, sevinç, bolluk 
    BAYRI: 1- Ezeli, kadim 2- Emektar, tecrübe sahibi 3- Sonradan zapt edilip, yurda dahil edilen toprak 
    BAYRIN: Kadim, ezeli, eskiye dayalı 
    BAYSA: Madalya 
    BAYSAL:1- birl.Bay/Sal 2- Bolluk, rahatlık 3- Asayiş, sükunet 
    BAYSAN: Yakışıklı, levent, gösterişli 
    BAYSİN: Zengillik, kudret 
    BAYTAG: Bolluk, çokluk, kalabalık 
    BAYUK: Hazır, amade 
    BAYUR: Cesur, gözükara 
    BAYUTMUŞ: birl. Bay/Utmuş (yenmiş, muzaffer) 
    BAYÜLGEN: birl. Bay/Ülgen 
    Şamanist gelenekte insanlar arası ilişkilerle ilgilenen "mükafat tanrısı" 
    BAYÜLKEN: (Bayülgen) 
    BAZ: 1- Emin, güvenilir 2- Merkeze bağlanmış, sonradan katılmış 
    BAZDA: Hoş, latif, çekici 
    BAZIR: Basar, baskıncı 
    BAZMAN: Tabi, bağlı, muti 
    BECERİ: (Beceriklik) Hüner, marifet, yeterlilik 
    BECET: Süs, makyaj, tezniyat 
    BEÇİRİK: Becerik, beceri, marifet 
    BEÇKAN: İpekten yapılmış sancak 
    BEDER: Ziynet, mücevher 
    BEDİZ: 1- Resim, heykel, nakış, bezek 2- Taşlara yontularak yapılan süsleme 
    BEDİZCİ: Ressam , heykeltıraş, nakışçı 
    BEDÜK: Büyük, iri, cesim, ulu 
    BEGEÇ: Beyliğe uygun olan 
    BEGEN: 1- Beğeni, hoşluk 2- Şehzade, prens 
    BEGENÇE: Şehzade, prens 
    BEGESİN: Doğruluk, sevap, hayr 
    BEGİ: 1- Yiğit, güçlü, 2- Eş- koca 
    BEGİSİ:1- Doğru, sevap 2- Beğenilen, imrenilen 
    BEGÜM: Hanımefendi, bayan, saygı duyulan hanım, eski Türkçe'de "beğ"'in 
    tam olarak dişi karşılığı 
    BEĞ: Bey, varlık, erklik, güç, yöneticili toparlayıcılık, liderlik, soyluluk vb. anlamları içerir 
    BEĞCEĞİZ: Beycik, Küçük bey 
    BEĞÇE: Küçük bey 
    BEĞÇEK: Küçük bey 
    BEĞDAŞ: Akran,eş,denk 
    BEĞDE:1- Aziz, saygıdeğer 2- Adil, adaletli 
    BEĞDEŞ: Nazir,benzer 
    BEĞDİ: Aziz,muterem, saygıdeğer 
    BEĞDÜZ EMEN: birl. Beğdüz/Emen (ruh,can) 
    BEĞEÇ:1- Beğliğe layık 2- Beğ çocuğu, küçük bey BEĞENDİK: Beğenilen 
    BEĞENİ: Hoşa giden, beğenilen 
    BEĞENMİŞ: Hoşuna gitmiş 
    BEĞER: Beyoğlu, prens, şehzade 
    BEĞLEN: Bey soyundan olan 
    BEĞLİK: Beylik, beyliğe uygun olan 
    BEĞREK: Beyrek, bey çocuğu, küçük bey 
    BEK: 1- Bey, beğ 2- Pek, sıkı 
    BEKEM: Bey, beyim 
    BEKEN: Dayanıklı, metin 
    BEKET: Kuvvet, dayanıklılık 
    BEKİ: 1- Yiğit,güçlü 2- Eş, koca 3- Şaman, baş şaman 
    BEKİK: Güvenli, iyi korunan 
    BEKİM: Azimli, kararlılık 
    BEL: 1- Bilgi, bilim 2- Belirti,iz, damga 3- Tarlanın orta yeri 4- İki dağın arasındaki geçit 
    BELÇİN: Belirti, iz, damga 
    BELDEK: İz, işaret, emare 
    BELEK:1- Kılavuz, rehber 2- hediye, 3-Kundak bezi 
    BELEN:1- Bilen, alim 2- Geçit 3- Sırt, tepe, dağ yolu 
    BELET: Belge, delil 
    BELGE: Belge, doküman, delil 
    BELGİ:1- Belge 2- Bilgi 3- Fark, farklılık, ayırt, alamet 
    BELGİN: Belirgin, net, açık 
    BELGÜ:1- Belge 2- Sınır taşı, sınır toprağı 3- Yüzük taşı, nişane 
    BELİK:1- Doruk, zirve, şahika 2- Saç örgüsü 
    BELLEK: Hafıza 
    BENEK: 1- Armağan, hediye 2- Bakır para 3- İşlemeli kumaş 
    BENGİ: Bengü, mengü sonsuz, sonsuzluk, ebediyet, ebedi 
    BENGİLİK: Sonsuzluk 
    BENGÜ: Bengi, mengü 
    BENİCE: Sonsuzluk, sonsuzluğa giden 
    BENK: Muhkem, iyi korunan 
    BENLİ: Yüzünde ben olan 
    BERDİ: Verdi,Kutsal güçler tarafından yollanan 
    BEREGEN: Eli açık, cömert, verici 
    BERGE: 1- Vergi 2- Berke, kamçı, değnek 
    BERGİ: 1- Vergi 2- Eli açık, cömert 
    BERGİLİK: Doğal, tabi 
    BERİK: 1-Berk, sağlam, gürbüz, dayanıklı 2- Cömert, eli açık 
    BERİL: Verici, cömert, eli açık, fedakar 
    BERİN: Veren, cömert 
    BERİŞ: Veriş, hibe 
    BERK: 1- Katı, sıkı, sağlam, dayanıklı 2- Şiddet, şiddetlilik 3- Korunan, muhkem 4- Yıldırım 
    BERKANT: birl. Berk/Ant Altay dağları cıvarında bir başka dağın adı 
    BERKE:1- Kamçı, değnek 2- Dövme 3- Naz, işve 
    BERKEM: Düşmana karşı iyi korunan yer, müstahkem mevki 
    BERKİN: Güçlü, güçlendirilmiş 
    BERKİT: Güçlü, güçlendirilmiş, muhkem 
    BERKLİĞ: Berkli, güçlü, dayanıklı 
    BERKUK: Sert,cesur, dayanıklı 
    BERMEK: Vermek, veriş 
    BERŞE: Odun kömürü, kül 
    BESEN: Bezen,süs, makyaj, gösteriş 
    BETİK: (Bitiğ, bitik) Yazılı kağıt, mektup 
    BEYBUT: Barış, sulh 
    BEYGE: Bike, küçük hanım 
    BEYGU: Bir şahin türü 
    BEYLEM: Buket, demet, çiçek demeti 
    BEYLEN: Beyli, beye bağlı 
    BEYNEN: Beğenen 
    BEYREK: 1- Tim, müfreze 2- Merkez ordu, ordugah 
    BEYRU (Bayrı) 1- Ezeli, başlangıçsız 2- Emektar, tecrübeli 
    BEZEK: Süs, takı, piraye 
    BEZEN: Süs, makyaj 
    BEZENMİŞ: Süslü 
    BEZGİN: Bez...mekden. Sarsılmış, bıkmış 
    BIÇAK: Biçme aracı BIÇGIN: Kesen, biçen 
    BIÇKAS: Kağan ve Hanlara yapılan bağlılık andı 
    BIÇKI: Bıçak bileme aracı 
    BİBİ: Kibar, eğitimli, sayıdeğer hanım 
    (Anadolu'da birçok bölgemizde "hala" anlamında da kullanılır) 
    BİÇEK: Bıçak, biçici 
    BİÇİK: Biçilmiş, biçimlenmiş 
    BİÇİM: Şekil, format, örnek, biçilmiş gibi 
    BİÇİN: 1- Biçilmiş,biçime girmiş 2- Ekin, tahıl 3- Biçen, doğrayan 
    BİGE: 1- Bakire, temiz kız 2- Bey kız saygıdeğer kız 
    BİGEM: Sevilen, el üstünde tutulan kız 
    BİGEN: Beğenilen 
    BİGENDİK: Beğenilen, ilgi duyulan 
    BİKE: Bige 
    BİKET: Beylik, beyliğe uygun 
    BİL: Bilgi, bilim 
    BİLDİK: Bilinen, tanınan, ünlü 
    BİLECEN: Bilgiç,çok bilmiş 
    BİLEDA: Balta 
    BİLGE: Bilgili, filozof, alim, bilgin, ulu kişi 
    BİLGEKAĞAN: Bilge/Kağan (Aslı, Türk Bilge Kağan'dır) 
    T...Türk tarihinin, bir çok nedenlerle en önde gelen kişilerinden. Türk Milliyetçiliğini devlet siyasetine 
    sokan, ona sosyal, ve siyasal bir kimlik vererek, devlet-millet bütünleşmesini sağlayan, milliyetçiliğe 
    "zaman boyutu"nu kazandırıp, onu çağlar ötesine götürebilmeyi amaçlayan ve ilk defa " Birleşik Türk 
    Devletleri" fikrini ortaya çıkarıp bunu milli politika biçimine getiren,yönetimi döneminde sık sık kurultaylar 
    toplayarak milletine "hesap veren" ve tüm bunları kardeşi Kül Tigin'in ölümünden sonra yazdırttığı 
    "mengütaş'larda(Orkun anıtları) da bizzat anlatan ve son olarak da gerek Türk dili, gerek de edebiyatı ve 
    içeriği açısından, dünyada bir eşi daha bulunmayan yazıları yazdırtan ulu kişi...İlteriş Kutluk Kağan'ın 
    büyük oğlu, Kül Tigin'in ağabeyi. 
    BİLGE TAMGAÇU: birl. Bilge/Tamgacı 
    T...Göktürkler ve Uygurlar döneminde yüksek dereceli memurlara verilen bir unvan 
    BİLGE TONYUKUK: birl. Bilge/Tonyukuk 
    T...Göktürkler dönemi, ünlü, devlet adamı, siyaset bilimci ve tarihçisi...II Göktürk kağanlığının 
    kuruluşunda önemli rolü olan, hem İlteriş Kutluğ Kağan'ın yakın yoldaşı ve başkanlığını, hem de Bilge 
    Kağan'ın başbakanlığını yapan ve kendi adına da yazıtlara yazı yazdıran ulu kişi 
    BİLGEN: Bilen, bilgin, alim 
    BİLGİN: Bilim adamı 
    BİLGÜ: Bilgi 
    BİLİG: Bilgiler, bilim, bilim dalı (orj) 
    BİLİK: Bilen, bilgili 
    BİLUN: Esir, tutsak, (gönül ve akıl esiri, aşık) 
    BİNİT: Binilecek nitelikteki, soylu at 
    BİRBEN: birl. Bir/Ben Ben mec. Kendini beğenmiş 
    BİRÇE: Biricik, yegane 
    BİRÇEK: 1- Biricik 2- Saçın ortadan ayrılıp yana dökülmüş hali 
    BİREBİN: Yegane, tek, biricik 
    BİRGE: 1- Beraber, birlikte 2- Biricik 3-Berke 
    BİRGEN: İçine kapanık, münzevi 
    BİRİCİK: Tek, yegane, bir tane 
    BİRİÇİM: birl. Bir/İçim mec. İmrenilecek güzellik ve çekicilik 
    BİRİDİN: Güneyli, güney bölgesinden 
    BİRKİT: Birleşik, birleşmiş 
    BİŞÜK: Nesil,soy-sop, kavim, kardeş 
    BİTERGE: Gerek, hacet, ihtiyaç 
    BİTEV: (Bidev) 1- Soylu, soylu at 2- El değmemiş bakir 
    BİTİG: Yazı, yazıt 
    BİTİGÇİ: Katip, yazıcı 
    BİTİGEN: Anıt, yazıt, yazılı taş 
    BİTİM: Gaye, hedef, ülkü 
    BİTKİ (Bütkü) yerden biten 
    BİYAN: (Bayan) (Buyan) Varlıklı, cömert ,Eski Tanrı sıfatlarından 
    BİYUM: Cömert, eli açık 
    BOD: Boy,uruk 
    BOGA: Boğa 
    BOĞ: Hediye, armağan 
    BOĞA: Boğa 
    BOĞACA: Boğa gibi güçlü BOĞACI: Boğa deviren 
    BOĞAÇUK: Küçük boğa, genç boğa 
    BOĞAR: Boğucu, güçlü, kuvvetli 
    BOĞARCIK: Güçlü, boğucu 
    BOĞTAG: Şapka, başlık, hanım başlığı 
    BOLCAL: Vade, müddet 
    BOLÇAK: Gürz, topuz 
    BOLDUÇAĞ: Uygun zaman, olan çağ 
    BOLGAN: 1- Soylu at 2-Keşşaf, mucit 3- Olgun, olmuş, ermiş 
    BOLGU (Bolgi): Orijinal, özgün 
    BONCUK: Mücevher, takı 
    BOR: Bora, fırtına 
    BORA: Fırtına 
    BORDAK: Semiz, şişman, balık etli 
    BORDU: Üzüm, asma 
    BORKA: Baraka,ev 
    BORLA: Burla, üzüm, üzüm salkımı 
    BOSUM: Endam, zerafet 
    BOSUT (Basat) anlayış, izan, hidayet 
    BOŞGUR: Eğitmen, öğretmen, talimci 
    BOŞGUT: Öğrenci, şakirt 
    BOY: 1- Uruk, uyruk, oymaklar birliği 2- Eda, endam
    BOYDA(Ğ): Soyut, mücerred 
    BOYDAŞ: Aynı boyun mensubu 
    BOYLA: Unvan veren kişi 
    BOYLA BAĞA TARKAN: birl. Boyla/Bağa/Tarkan 
    Bilge Tonyukuk'un öteki adı 
    BOYLAN: Adına ve soyuna layık 
    BOYLUĞ: 1- Soylu 2- Yakışıklı 
    BOYSAN: Yakışıklı, heybetli 
    BOZ:1- Sert, şiddetli2- Alaca renk,füme rengi3- Toprak rengi 
    BOZAN: Bozmak...dan düşmanı yenip dağıtan 
    BOZCA:1- Cesur, gözükara 2- Boz rengine kaçan 
    BOZCAK: Cesur 
    BOZÇİN: Dürüst, güvenilir 
    BOZDOĞAN: birl. Boz/Doğan Bir doğan türü 
    BOZKIR: Step, çöl, vaha 
    BOZKURT: birl. Boz/Kurt 
    T...Oğuz Kağan destanında, Oğuz'a yol gösteren efsane kurt. Genel olarak Türk boylarının hemen 
    tamamında, Türklerin karakteristik özelliklerini üzerinde taşıdığına inanılan "Milli sembol" pozisyonundaki 
    hayvan (Önceleri "Gökbörü" olarak kullanılan bu ad, Selçuklular döneminden sonra, daha yaygın olarak 
    "Bozkurt" olmuştur.) 
    BOZLAK: 1- Boz ve kül renginde olan 2- Otlak, mera 
    BÖBÜLÜK: Koca, gül 
    BÖÇKE:1- Canavar 2- Böcek 
    BÖDGE: Çağ, zaman 
    BÖG(Bök): Kısmet, nasip 
    BÖGÜ:1- Filozof, hikmet sahibi kişi 2- Büyü, sihir 3- Ejderha, canavar 4- Zehirli bir böcek 
    BÖGÜR: 1- Ordunun kanatlarından her biri, cenah 2-Kaburga ile kalça arasındaki bölge 
    BÖĞDÜN: Bürokrat, yüksek dereceli memur 
    BÖĞREK: Ordugah, merkez ordu, merkez ordunun savaş pozisyonu 
    BÖĞÜRMÜŞ: Şamatacı, gürültücü 
    BÖĞÜŞ: Zeka 
    BÖKEN: Ahu, ceylan 
    BÖKEVUL: Aşçı, iyi yemek yapan 
    BÖKLİ: Yakışıklı,Şık, iyi giyimli 
    BÖKLİCE: Şık giyimli 
    BÖLE: Pay, nasip, kısmet 
    BÖLEN: Bölüm, pay 
    BÖLEK: Hediye, armağan 
    BÖLÜK: 1- Kısım, ekip, bölüm 2- Pay, nasip 
    BÖLÜN: Yönetici, şef 
    BÖNGE: Tekme 
    BÖNGER: Tekmeleyici, iyi tekme atan 
    BÖRÇE: Zülüf 
    BÖRÇEK: Zülüf 
    BÖRİ: Kurt Göktürkler ve Uygurlar dönemlerinde Kağan muhafızlarına verilen genel bir ad. 
    BÖRİTEÇİNE (Börteçine) Benekli bozkurt 
    Ergenekon destanlarının çeşitli versiyonlarından birinde, Ergenekon'dan çıkışı gösteren dişi kurt,bir 
    diğerinde ise bu addaki demirci ustası olarak geçer. 
    BÖRK: Başlık, tüylü hayvan derilerinden yapılan başlık 
    BÖRKLÜ(Ğ) Saygıdeğer 
    BÖRKLÜCE: Saygıdeğer, saygı gösterilen 
    BÖRTE: Benek 
    BÖRÜ: (Böri) Kurt 
    BUBİK: Konca,gül 
    BUCAK: 1-Gizli bölge 2- Uzak yer 
    BUCUGA: (Buğucu, ceylan avcısı) 
    BUDAK: Sert dal parçası mec. Güç, sertlik, dayanıklılığı sembolize eder. 
    BUDAN: (budun) 
    BUDAY: Buğday 
    BUDRAÇ: Gözü pek, cesur 
    BUDULGAN: Yürekli,cesur 
    BUDUN: Bütün, Ulu, millet " Siyasi ve dini yapıları ne olursa olsun soy,dil, töre, kültür, tarihsel yapıları bir 
    olup, psikolojik olarak birbirine bağlı insan topluluğu.Türkçe'de kullanılan millet ve ulus sözcükleri tam 
    olarak bu anlamı içermektedir. Millet, din ortaklıklarını daha ön planda tutan bir anlam içerirken Ulus ise, 
    daha çok boy ve uruk anlamlarını içerir.Buna rağmen yakın zamana kadar millet, son zamanlarda ise ulus
    sözcükleri dilimize yer etmiştir. Oysa gerek günlük dilimizde gerek yazı dilimizde bu sözcüğün bir an önce 
    kullanıma girmesi gerekmektedir." 
    BUDUNÇAR (Budunçu-Yir) Sözcüğünün tam anlamıyla" Ulusçu", "milletçi" 
    "Oğuz Töresi"'ni yeniden gündeme getirip, yürürlüğe koyan kişi 
    BUDUNÇİ: Buduncu, Ulusçu 
    BUDUNÇİYİR: birl. Buduncu/Yir,yer toprak 
    BUGA: Boğa 
    BUGAN: 1- Boğan 2- Alamet, işaret, iz 
    BUGATEG: Boğa gibi güçlü 
    BUGAY: 1-Afacan, ele avuca sığmayan 2- Buğu, ceylan
    BUGU: 1- Buğu, ceylan 2- Böcek, örümcek 3- Canavar 
    BUGUR: Sürekli,devamlı, devamlılığı olan 
    BUGA: Boğa 
    BUĞRA: 1- Genç aygır 2- Genç erkek deve 
    BUĞU:1- Ceylan, 2- Yavru geyik 3- Buhar 
    BUĞUÇAN: Boğucu, boğaç 
    BUKA: Boğa 
    BUKAĞI: Kelepçe, atların ayağına takılan bir çeşit köstek 
    BURAK: Güçlü, yenilmez 
    BUKAN: (Mokan, Büken) Güçlü, yenilmez 
    BUKUK: Tomurcuk, filiz 
    BULAÇ: Bulucu, keşşaf, mucit 
    BULAGAN: 1- Olgun, kamil 2- Bulan, bulucu 
    BULAK: Göze, kaynak, pınar 
    BULAR: Bulur, mucit 
    BULASI: Ülkü, bulunması istenen 
    BULÇA: 1- Bolluk, ganimet, bereket 2- Bulucu, mucit
    BULÇU: Bulucu, mucit 
    BULÇUM: Keşif, buluş 
    BULDAN: Bolluk, refah 
    BULDU: Önemli, değerli, az rastlanan 
    BULDUR: 1-İri su damlası 2- Gözyaşı 
    BULDAK: 1- Bulanık, karışık, karma 2- Kıyı, sahil 
    BULGAN: 1- Olgun,kamil 2- Bulucu, mucit 
    BULGANÇ: Karma, kırma, karışık 
    BULGAR: Karışık, bulanık, karışmış, içiçe girmiş 
    BULGAŞ: Karışıklık, karmaşa 
    BULMAZ: 1- olgunlaşmamış 2- Sakin, tembel 
    BULMUŞ: 1- Olgun, erdemli, oturaklı 2- Keşşaf, mucit 
    BULU: Anlayış, idrak, izan 
    BULUÇ: 1-Bulucu 2- anlayış, fehim 
    BULUG: 1- Keşif bölgesi, keşfedilen yer, bölge 2- Fidye, haraç 
    BULUGAN: Bulan, bulucu 
    BULUM: İrfan 
    BULUNG: Bulunulan yer, yön, taraf 
    BULUŞ: 1-Feraset, buluculuk 2- Manevi destek BULUŞGAN: Maharetli, becerikli 
    BUMİN: 1- Merkez ordu, çekirdek ordu 2- Puhu kuşu 
    BUN: Üzüntü, keder, bunalım, kendinden geçiş 
    BUNAK: Bunlu, üzüntülü, kendinden geçmiş 
    BUNALMIŞ: Üzgün, mahzun 
    BUNG: Bun, keder 
    BUNLUĞ: Bunlu, kederli 
    BUNSUZ: Mutlu, huzurlu 
    BURAN: Burmaktan...Burucu 
    BURCU: 1- Buruk, burucu 2- Güzel ve keskin koku 3- Biber 
    BURÇAK: 1- Nohutgillerden bir tahıl 2- İrmiklik buğday 
    BURÇİGEN: Böü/Tigin Moğol ağzındaki söylenişi (Türk ağızlarında Kuzey'e çıkıldıkça T "ler Ç' ye dönüşür. 
    Çigin, Tigin, Çengiz Tengiz vb.) 
    Çengiz Kagan'ın aile adı. Uygur kökenli olup, sonraları kuzeye göç ederek,Moğol oymaklarının 
    arasına karışmış bir oymak 
    BURÇİN: Dişi geyik 
    BURÇUGİN: Özü sözü bir, güvenilir 
    BURÇUK: 1- Tahta veya keçeden yapılmış küçük heykel 2- Varlık, servet 3- Çiçek, gül 
    BURKA: Yüz örtüsü, fular (Tozdan ve fırtınadan korunmak için yüze takılan örtü) 
    BURKAN: 1- Totem, heykelcilik 2- Hüzün, iç burkuntusu 
    BURKE: 1-Burka 2- Berke, kamçı 
    BURLA(Hatun): Üzüm, üzüm salkımı 
    BURTA: 1- Benek, ben 2- Altın tozu 
    BURTAG: Burtak çakıllı, taşlı toprak 
    BURUK: Kırgın, alıngan, mahzun 
    BURUL: İçli, içten, samimi 
    BURUNÇUK: Burulmuş, buruşuk 
    BURUNDU: Atların terbiyesi için burunlarına takılan kıskaç 
    BURUNGU: Geçmiş, mazi, hatıra 
    BUŞKU:Telaş, heyecan 
    BUYAN: (Bayan, Muyan) 1- Kut, baht, mutluluk 2- Sevap,hayır 3- Dayanıklılık, mukavemet 
    BUYANDI: Kutlu, bahtı açık 
    BUYRA: Kıvırcık, kıvrılmış, bürülmüş 
    BUYRAÇ: Amir, buyuran 
    BUYRAT: Engebe, engel 
    BUYRUK: 1- Emir, buyruk, buyurma 2- Göktürkler döneminde vezir, (bakan) anlamına da 
    kullanılmıştır. 
    BUYURUK: Buyruk, emir 
    BUZAÇ: Bozucu, bozguna uğratan 
    BUZAN: Bozan, düşman birliğini dağıtan 
    BÜBÜLÜK: Gül, konca 
    BÜDENE: Bir bıldırcın türü 
    BÜGÜ : 1- Büyü, sihir 2- Felsefe 3- ejderha 
    BÜK: Kıyı, sahil 
    BÜKE: 1- Genç kız, küçük hanım (Bike) 2- Bükü, ejderha 
    BÜKE BADRAÇ: birl. Büke/Badraç Mitolojideki, yedi başlı ejderha 
    BÜKEÇ: Güçlü, bükücü 
    BÜKEY: Büken, bükücü, güçlü 
    BÜKİN: Hanımcık, küçük hanım 
    BÜKLÜM: Kıvrım, büküntü, saçak 
    BÜKÜ: Ejderha 
    BÜKÜŞ: Bükme eylemi, bükmek 
    BÜLEK: Bilek 
    T...Kırgızların, Mürti oymağı beylerinden 
    BÜLTE: Demet, deste, top 
    BÜNGÜ: Tos atmak, kafa vurmak 
    BÜR: Gonca; gonca gül 
    BÜRÇE: Kurt yavrusu 
    BÜRÇEK: 1- Kurt yavrusu 2- Saç kıvrımı 
    BÜRGE: 1- Kellik 2- Bahşiş, hediye 
    BÜRKEV: Himaye,vesayet 
    BÜRKÜT: 1- Bahşiş, hediye 2-Bir kartal türü 
    BÜRÜM: Bürülmüş, katlanmış 
    BÜRÜNCÜK: İpekten yapılmış, şal, fular 
    BÜTE: 1- Fidan 2- Bütünlük 
    BÜVET: Baraj, set, su seti 
    BÜYÜ: Sihir, gizliyi bilme işi, bilgelik BÜYÜK: 1- Olgun, saygıdeğer 2- Bilge 3- Büyü, büyücü
    C harfi ile başlayan isimler 
    CABADAK: Hayret, şaşma 
    CABALAK: Yabalak, yaygın 
    CAĞIMDA: Yaratıcı, üretken 
    CAĞIMDI: Lütufkar, iltifat eden 
    CAĞLI: Namuslu, dürüst 
    CAKŞI: Yakşı, yakışıklı, güzel 
    CALMAN: Yalman 
    CAMAN: 1- Yaman, 2- Kam, büyücü 
    CAMANBAY: birl. Caman/Bay..Şamanist gelenekte, obanın büyücüsü,doktoru, kötü ruhları kovan kişi 
    CAMUGA (Camuka) Kızgın, asabi 
    CANİK: Tüccar, ticaret erbabı 
    CANKU: Meşveret 
    CARIP: Yakın, dost, çok yakın arkadaş 
    CARLIK: Yarlık, emir, ferman 
    CARTI: Şık, alımlı 
    CARUZ: Heyecan 
    CATUK: Halim, haluk 
    CAV: Gösteriş, afi, fiyaka 
    CAVANKUL: Uygurlar döneminde ordunun sol cenahını ve oradaki askerlerin tümüne verilen ad 
    CAVILDAK: Neşeli, şen şakrak 
    CAVLI: Gösterişli, cafcaflı 
    CAYMAZ: Cesur, kararlı 
    CAYNAK: Pençe, Doğan pençesi 
    CEBE: 1- Silah,ok, cephane 2- Zırh 
    CEBEN: Gayretli, çalışkan 
    CEBENOYAN: Cebe/Noyan 
    Çengiz Kagan'ın dünyaca ünlü komutanı ve yakın arkadaşı.(Çengiz'in bütün Türkleri bir bayrak altında 
    toplama fikrinin mimarı bu ulu kişidir.) 
    CELASUN: (Çalasun) 1- Delikanlı 2- Cesur, savaşçı 3- Becerikli, eli tez. 
    CELAYIR: (Çalayır) 1- Bilgin, gün görmüş, tecrübeli 2- savaşçı 
    CELDEN: Yel, yel parçası 
    CELME: Çalım, fiyaka, gösteriş 
    CENGEL: Hafif, ince 
    CENGİZ: Çengiz, Tengiz, Deniz 
    CEREN: Ceylan, ahu, gazel 
    CERKİN: Hısım, yakın 
    CERKUDAY: birl. Yer/Kutay Eski dönem yer tanrısı 
    CETİK: Yetkin, uzman, olgun 
    CETİZ: Yetkin, becerikli 
    CEYRAN: Ceren 
    CIDA: Mızrak, kısa saplı mızrak 
    CIGI: Şamanist gelenekte ,iyi ruh. Boy ve oymakları kötülüklerden koruduğuna inanılan ruh 
    CILDUZ: Yıldız 
    CILIMGA: Kağan ve Han'ların mektuplarını yazmakla görevli kişi 
    CİBELİK: Sonsuz, sonsuzluk 
    CİCİ: (Cicik, cicek) 1- Çiçek, gül 2- Konuk 3- Sevim, sevimlilik 
    CİDAGU: Yetkin, yetenekli, becerikli 
    CİDE: İri, uzun bir ağaç türü 
    CİGA: Taç, gelin başı 
    CİĞİL: Hafif, yeğni, kolay 
    CİLMAYA: Türk mitolojisindeki efsanevi kanatlı at 
    CİNGİL: 1- Galip, utkan 2- Güvenilir,sadık 
    CİNGÜ: Zafer, utku 
    CİVİL: İyi ruh, temiz , arınmış ruh 
    COLAY: (Yolay) birl. Yol/Ay...Kazaklarda "ayağı uğurlu" kişiler için kullanılır. 
    COLDA: Yolcu, yola çıkan 
    CUCİ: 1- Cici, çiçi, cicik, çiçek, çuçu, çuçi 2- Konuk..Bu ad daha çok, beklenmeyen doğumlar sonrası 
    kullanılır ve bu yüzden "konuk" anlamını içerir 
    CULUM: Narin, nazik, hassas CUMUK: Yumuk, yumulmuş 
    CUPAR: Parfüm, güzel koku 
    Ç harfi ile başlayan isimler 
    ÇABA: Gayret, enerji 
    ÇABACI: Gayretli, enerjik 
    ÇABAK (Çaba)1-Çabuk,çevik 2- Küçük bir göl balığı türü 
    ÇABAR: 1- Çapar, davranır 2- Ulak, kurye, elçi 
    ÇABUK: (Çapuk) Çapan, çaba gösteren, çabalayan 
    ÇAÇA: 1- Savaş baltası 2- Gemici 3- Çiçi, çiçik 
    ÇAGAVUN: Bal arısı 
    ÇAĞ: 1- Zaman, vakit 2- devir, devran 3- su sesi, şırıltı 
    ÇAĞA: Yavru çocuk 
    ÇAĞAN: 1- Bayram, eğlence 2- Şimşek 3- gürz, çakan 4- Beyaza kaçan beyazımsı 
    ÇAĞANAK: Çalgı, enstrüman 
    ÇAĞAŞ: Kırlangıç 
    ÇAĞATAY: birl. Çağ/Atay 
    1-Çağının en ünlüsü 2- çağdaş, çağının ilerisinde 
    ÇAĞDAŞ: Çağın insanı, aynı çağda yaşayan kişiler 
    ÇAĞIL: 1- Su sesi 2- Çakıl taşı 
    ÇAĞILDAK: Çağlayan, şelale 
    ÇAĞILTI: 1- Su sesi, suyun taş ve kayalara çarparken çıkarttığı ses 
    ÇAĞIN: 1- Şimşek , çakın 2- Gürz, topuz 
    ÇAĞIR: Çağırı, çağrı 
    ÇAĞIRGAN: Çağıran, davetkar 
    ÇAĞLA: 1- Namuslu, dürüst 2- Erik türlerinden bir yemiş 
    ÇAĞLAK: 1- Namuslu, dürüst 2- Çağlayan, şelale 
    ÇAĞLAR: Şelale, çağlayan 
    ÇAĞLASUN: Dürüst 
    ÇAĞLAV: Dürüst 
    ÇAĞLAYAN: Şelale 
    ÇAĞLAYIK: Şelale 
    ÇAĞLI: 1- Dürüst 2- Yakışıklı, güzel 
    ÇAĞLIN: Meşhur ve liyakat sahibi 
    ÇAĞRI:1- Mesaj, davet 2- Doğan kuşu, doğanın bir çeşidi 
    ÇAĞRUK: Katı, sert 
    ÇAKA: 1- Savaş baltası 2- Çakı 3- Fiyaka, çalım, gösteriş 
    ÇAKALOZ: 1- Fener 2- İlkel bir top silahı (Top mermisi yerine çakıl taşı atan) 
    ÇAKAN: 1- Gürz,topuz 2- Şimşek 
    ÇAKAR: 1-Deniz feneri 2- gürz 
    ÇAKI: Kesici, yontucu küçük bıçak 
    ÇAKICI: 1- Çakma eyleminde bulunan 2- Çakı ustası 
    ÇAKIL: Çakıl taşı 
    ÇAKIN: 1- Şimşek 2- Kıvılcım 
    ÇAKIR:1- Doğan türü bir avcı kuş 2- Gürz 3- Şarap, içki 
    ÇAKIRCA: Doğan türü bir avcı kuş 
    ÇAKIRCI: Eskiden saraylarda, özel olarak doğan terbiyeciliği yapanlara verilen bir sıfat 
    ÇAKMAK:..Çak kökünden türeyen, vurmak, kesmek, bölmek eylemi için kullanılan bir sözcük
    ÇAKMUR: Tutumlu, eli sıkı 
    ÇAKTU: İri yapılı, gösterişli 
    ÇAL: Kılıç darbesi, darbe, vuruş 
    ÇALAP: Ulu ruh, Kadiri mutlak (Eski dönem Tanrı sıfatlarından) 
    ÇALGAR: Çalıcı, vurucu 
    ÇALGIÇAY: Taştan yapılmış el değirmeni 
    ÇALIK:1- Silahşör, iyi kılıç kullanan 2- Çelik 3- Mesaj, haber 4- Haşarı, yaramaz 
    ÇALIM: 1- Gösteriş, fiyaka, kurum 2- Kılıcın keskin tarafı 
    ÇALIMLU: Gösterişli, çekici 
    ÇALIN: Çiğ, jale 
    ÇALIŞ: Azim, ceht 
    ÇALIŞGAN: Çalışkan, işgüzar 
    ÇALKARA: Doğan türü bir avcı kuş 
    ÇALKIN: Darbeci, hamleci, vurucu 
    ÇALMA: Maden üzerine yapılmış oyma, işleme ÇALMAN: Çalıcı, vurucu 
    ÇALUK: Çalık 
    ÇAM: Bir ağaç türü 
    ÇAMUR: Sazlık, bataklık 
    ÇANAYAZ: Berrak, billur 
    ÇANDAR: Karışık, karma 
    ÇANDIR: Karışık 
    ÇANGA: 1- Soylu 2- Pençe 
    ÇANGAL: 1- Çok sık ağaçlı bölge 2- Budaklı ağaç 
    ÇAPAN: 1- Ulak, haberci 2- Enerjik,- çalışkan 3- iş elbisesi, eski giysi 
    ÇAPAR: 1- Enerjik, çalışkan 2- Giysi 3- Saldırgan 4- ulak, haberci 
    ÇAPGIN: Enerjik, koşan, ardından giden 
    ÇAPGUR: Tufan, afet, deprem 
    ÇAPIN: Atak, hücum, savlet 
    ÇAPITGAN: Saldıran, saldırgan 
    ÇAPLAN: Bir şahin türü 
    ÇAPLI: Şahin türü bir avcı kuş 
    ÇAPTI: Koşan, seğirten 
    ÇAPTUĞ: Ünlü, çok tanınan 
    ÇAPUL: Çap...mak kökünden, vuran, saldıran, alıp götüren vb. eylemlerin tümü 
    ÇARDU: Cinli, perili 
    ÇARMAGUN: Görevli, görevlendirilmiş , emir almış 
    ÇAŞKA: Sabi,bebek, yavru 
    ÇAŞUT: Haberci, muhbir, ajan 
    ÇAT: Yansıma, yayılma, ün 
    ÇATAK: Çatal, çatallı, iki kollu değnek 
    ÇATAL: İki kollu, iki kola ayrılmış nesne 
    ÇATGAL: 1-Yüksek dağlık bölge 2- Çatal 
    ÇATIK: Çatılmış, tersleşmiş 
    ÇATLI(ğ): 1-Ünlü, tanınmış 2- Gözü kara, cesur 
    ÇATUK: Bıçak sapı yapılan bir ağaç türü 
    ÇAV: Ün, şöhret, yansıma, duyuru, bildiri 
    ÇAVA: Ünlü, tanınmış 
    ÇAVAŞ: Ünlü, tanınmış 
    ÇAVLAK: Çağlayan, şelale 
    ÇAVLAN: Çağlayan 
    ÇAVLI: 1- Ünlü,meşhur 2- Doğan yavrusu 
    ÇAVUDUR: İyi üne ve şöhrete sahip olan 
    ÇAVUNT: Ün, şöhret 
    ÇAVUŞ: Bilgi veren, bilgi götüren, bilgi dağıtan (Çav...kökünden) 
    ÇAVUT: Duvar, sütun 
    ÇAY: Dere, ırmak 
    ÇAYAN: 1- Dövülmemiş, dökme demir 2- İşlenmemiş ham demir 
    ÇAYLAK: Kuyruğu uzun ve çatallı bir avcı kuş 
    ÇAYLAN: 1-Dere kenarı 2- Çağlayan 
    ÇEBER: 1- Usta, mahir 2- Hoş, latif 
    ÇEBİ : (Çepi,çepni) 1- Sert bakışlı 2- Usta eli yatkın, yetenekli 3- Cebe, çebe, silah 
    ÇEKEN: Cazip, cazibe, çekicilik 
    ÇEKİM: Cazibe, çekicilik 
    ÇEKİMLÜ: Çekimli, cazibeli 
    ÇEKLİ: Armağan, hediye, düğün hediyesi 
    ÇEKMERGEN: Nişancı, iyi vuruş yapan, silahşör 
    ÇELEK: Bülbül, güzel öten bir kuş 
    ÇELEN: 1- Becerikli, çalışkan 2- Fettan, yanıltıcı 
    ÇELİK: (Çelük,çuluk) Gücü arttırılmış sert demir 
    ÇELİKTEN: Çelik parçası 
    ÇELİM: Beden, endam, gösteriş 
    ÇELME: 1- Çalma 2- Başa örtülen bez (Bandana) 
    ÇENGİN: Gösterişli, dikkat çekici 
    ÇENGİZ: Deniz 
    ÇENGŞİ: Mucize, olağanüstülük 
    ÇEPEN: Hatip, iyi konuşan, güzel söz söyleyen 
    ÇERÇİ: Ulak, haber, bildiri ulaştıran kişi 
    ÇERİ(Ğ): Asker, savaşçı, toplanarak bir araya gelmiş erat 
    ÇEVEN: Çevre, muhit 
    ÇEVGEN: Cirit, değnek 
    ÇEVRİ: Çeviri,girdap, anafor ÇEVRİM: 1- Girdap, anafor 2- Çevre, muhit 
    ÇIDAM: Dayanıklılık, metanet 
    ÇIDAMLI: Metin, dayanıklı 
    ÇIDIK: Güç, dayanıklılık 
    ÇIGAY (Çığay): 1- Fakir, varlıksız 2- Kurt yüzlü, kurt bakışlı 
    ÇIĞ:1- su damlası, kırağı 2- kar yığını, kar topu 
    ÇIĞAL: Omuz, omuz başı 
    ÇIĞIN: Çıkın, bohça 
    ÇIĞIR: 1- Çağ, devir 2- çığın açtığı yol 3- Dar yol, patika 
    ÇIĞLA: Saf, halis 
    ÇIĞLAN: Saf, halis 
    ÇIĞRI: 1- felek 2- melodi 
    ÇIKAN: 1- kaynak, kaynarca 2- yeğen, hala çocuğu 
    ÇIKMAK: 1- çıkma eylemi 2- Kaynak 3- çakmak 
    ÇILDIM: Seri- hızlı, enerjik 
    ÇIMRIN: Aktif, faal 
    ÇIN: (çin, çine) sağlam, dayanıklı, güvenilir 
    ÇINAK: 1- sevap, hayr 2- güvenilir,sadık 
    ÇINDAN: sandal ağacı 
    ÇINGAY: Özü, sözü bir, sözüne güvenilir 
    ÇINGILIÇ: birl. Çın(sağlam, dayanıklı) Kılıç 
    ÇINGIR:1- Kopuza benzeyen bir saz 2- Çıngırak 
    ÇINTAY: Soylu, güvenilir 
    ÇIRAY: Yüz, eda, çehre 
    ÇIRGANIŞ: Zevk, haz, tat 
    ÇITIRKI: Işık, nur, ziya 
    ÇİBEK: Atmaca türü bir avcı kuş 
    ÇİÇEK: 1- Gül, gül çiçeği 2- Cici, cicik 
    ÇİÇİKAĞAN: birl. Çiçi/Kağan 
    Hun Kaganı (Ulusçuluğu, devlet siyasetine sokan ve bunun savaşını veren kişi) 
    ÇİGAN: Yoksul, fakir 
    ÇİGEN: Gayretli 
    ÇİGENDİK: Gayretli, çalışkan 
    ÇİGER: 1- Gayret,azim 2- Çökertiş,çökertme 
    ÇİGERMİŞ: Çökertmiş, düşmanı bozguna uğratmış 
    ÇİGİL: Olgun,gelişmiş, olmuş 
    ÇİGİLVAR: Kısa ve küçük ok, özel ok 
    ÇİĞDEM: Yaban çiçeği, (Itır çiçeğinin Türkçesi) 
    ÇİL: Dağ tavuğu 
    ÇİLDE: Kış mevsiminin en soğuk dönemi 
    ÇİLDU: Hızlı, seri, çabuk 
    ÇİLEN: 1- Çığ 2- Jale 3- Bir dağ çiçeği 
    ÇİLENTİ: Çığ, jale 
    ÇİMÇİK: Saf, masum 
    ÇİNE: (Çin) 1- Sadık, güvenilir 2- Öz, soy 3- Kurt, kurt yavrusu 
    ÇİNKAY: Sözüne güvenilir, özü sözü bir 
    ÇİPLİ: Narin, ince yapılı 
    ÇİRAY: Yüz, çehre, eda 
    ÇİT: Çizgi, sınır, limit 
    ÇİTER: birl. Çit/Er (sınır muhafızı) 
    ÇİZGEN: Saban izi, karasabanın tarlada açtığı yol 
    ÇİZİM: Resim figürü 
    ÇOBAN: 1- Elinde cop (değnek, sopa) olan 2- Muhtar, oba beyi 
    ÇOBAR: Değnekli, değnek taşıyan 
    ÇOBAYIKMIŞ: Gönül kırıcı, haşin 
    ÇOGA: Vahşi hayvan 
    ÇOGAY: Yoğun, kesif 
    ÇOĞAŞ: 1- Debdebe, şaşa 2- Vahşi hayvan yavrusu 
    ÇOKAN: 1- Gürz, topuz 2- Hayvan yavrusu 
    ÇOKU: 1- Debdebe, şaşa 2- Bolluk, bereket 
    ÇOLAK (Çalak) Silahşör, iyi kılıç çalan 
    ÇOLBANAK: 1- Uzak görüşlü 2- Törenin dışında kalan 3- Nikahsız ilişkiden doğan çocuk (Hakas 
    Türklerinde) 
    ÇOLDU: 1- Bahşiş, mükafat 2- Ganimet 
    ÇOLPAN: 1-Kuzey yıldızı 2- Uzak görüşlü 3- Tanıdık, bildik, aşina 
    ÇOMAK: 1- İri ve yuvarlak değnek 2- Bir ucunda topuz bulunan sopa, silah 3- İnanmış, inançlı 
    ÇONGAR: Gürültü, şamata, nara ÇOPUR: Geyik ve karaca yavrusu 
    ÇORA: (çura, çur) 1- Yer tanrısı 2- Cin, peri 3- Ruh 
    ÇORAMAN: Cinli, perili 
    ÇORLU: Cinli kötü ruhların etkisinde kalan kişi. Bu ad Şamanist gelenekten gelen bir ad dır.Eskiden 
    bunalımlı ve toplum tarafından hoş karşılanmayan kişiler için bu ad verilirdi ve bu kişiler Kam ve Baksılar 
    tarafından tedavi edilmeye çalışılırdı) 
    ÇOTAK: Kabza, kılıç kabzası 
    ÇOTUR: Kabza, kılıç kabzası 
    ÇÖKERMİŞ: Çökertmiş, düşmanı bozmuş 
    ÇÖKLÜ: Soylu, asil 
    ÇÖKÜL: Irmakların taşarak vadilere bıraktığı tortu 
    ÇÖMÇE: Ağaçtan oyulmuş su kabı 
    ÇÖZELİ: Kıpçak, merkezden uzakta olan 
    ÇÖZELTİ: Ayrılış, kopuş, firak 
    ÇUBAN: Çoban, muhtar, obabaşı 
    ÇUÇU: Şair, şairane konuşan 
    ÇUĞA: (çuka) 1- Yürekli, cesur 2- Arınmış, duru 3- narin 
    ÇUĞAY: Narin ve alımlı kız 
    ÇULÇU: Serçe, Turgay kuşu 
    ÇULUK: 1-Çelik 2- çalık, kılıç çalan 3- aceleci, heyecanlı 
    ÇURAN: Ruhlarla ilgilenen 
    ÇUTUR: Kılıç kabzası 
    ÇUVAŞ: 1-Sakin, rahat 2- dindar, dünyaya değer vermez 
    ÇÜCEN: Akıllı, aklını kullanan 
    ÇÜNÜK: Çınar ağacı 
    D harfi ile başlayan isimler 
    DADAK:Değme, dokunma, tatma 
    DADAL: Tat alan, sezen, farkına varan 
    DAĞ: (Tağ,tağ,tak,tav) Dağ...mec. genişlik, büyüklük, ululuk,heybet 
    DAĞAÇA: Dağ gibi heybetli 
    DAKAK: Ucu ataşli ok 
    DAL: 1-Ayrı, bölünmüş 2- saldırı, büyüme, yayılma 3- batma, çıkma 4- yalınlık, çıplaklık 
    DALAN: koridor, dehliz 
    DALAŞ: Döğüş, karşılıklı saldırı 
    DALAY: (Talay) Genişlik, ululuk, sonsuzluk mecaz eden, asıl anlamı , büyük deniz, okyanus 
    DALBAY: 1- Vasi, ardına sığınılan kişi 2- Çuhadan yapılmış şapka 
    Kırgızlarda- 3- avcı kuşları yakalamak için, tuzaklara bağlanarak bırakılan küçük kuş 
    DALBOY: Vasi, ardına sığınılan kişi 
    DALKILIÇ: birl. Dal/Kılıç mec. Zırhsız ve korunmasız 
    DALKIRAN: Kırıcı, ayırıcı 
    DAMLA: Su damlası , tane 
    DANA: İnek yavrusu, iki yaşındaki genç inek 
    DANİŞMAN: Müşavir, bilgi ve tecrübesine danışılan kişi 
    DANSIK: (Tansık) Olağanüstü, fevkalade 
    DARGA: Vali, üst düzey, bürokrat 
    DARGUN: Alıngan, kırılan, narin 
    DARI : 1- Bir tahıl türü 2- sıkı, sıkıntı, zorluk 
    DARICA: 1- Darı gibi, darı niteliğinde mec. Bereketli 2- sıkı, sıkıcı, zorlu 
    DARSIK: Öfkeli, hiddetli 
    DARUKA : (Darga) Vali, yönetici, bürokrat 
    DARULGAN: alıngan, nazlı 
    DAŞKI: Taşkı, taşmış, dışarı çıkmış, dışarıda olan 
    DAYAK: Değnek, baston, dayanılan nesne 
    DAYANÇ: 1- Dayanak, destek, güven 2- Dayanma gücü tahammül 
    DAYANGAN: Dayanıklı, metin 
    DAYANGI: Köşe minderi 
    DAYAR: Hazır, hazırlıklı 
    DEBRET: Kımıldayış, devinim 
    DAĞER: Kıymet, para, nafız 
    DEĞERBİLİR: birl. Değer/Bilir Kadirşinas, vefalı 
    DEĞERLÜ: Değerli, kıymetli 
    DEĞİRMİ: Çevreli, yuvarlak, toparlak DEĞNEK: Dayanak, dayanılacak nesne 
    DELİ: Usu gitmiş, azmış, dellenen, mec.gözü kara, yiğit 
    DEMİR: Demir madeni 
    DEMİRAĞ: Zırh, örgülü göğüslük birl. Demir/Ağ 
    DEMİRDEN: Demir parçası 
    DEMİRDÖĞEN: birl. Demir/Döğen mec. Acı kuvvet sahibi 
    DEMİRGEN: 1- Demir, ham demir 2- temren, okun ucundaki demir parçası 
    DEMİRHAN: birl. Demir/Han 
    Şamanist gelenekte " Maden Tanrısı" 
    DENERİ. Dikkat, itina 
    DENGİZİK: Denizcik, küçük deniz, göl 
    DENİZ: Deniz, büyük göl 
    DENLİ: Edepli, terbiyeli 
    DEPEGEN: Tekmeleyen, iyi tekme atan 
    DEPREM: Zelzele, sarsılma, kımıldama (Kişisel görüşüme göre bu ad çocuklara deprem sırasında yada 
    deprem felaketi sonrası yaşanan, çileli günler sırasında doğan ve o günlerin anısına verilen bir addır.) 
    DERİN: Derinlik...den mec. Olgunluk, bilgelik 
    DERMEK: Dirilik, canlılık, bir arada tutmak 
    DERNEK: Eğlence, toy, birliktelik 
    DEVİN: Hareket, kımıldanış, davranış 
    DEVRİM: Devirme, yıkma, devirip yerine geçme,..ihtilal 
    DEYİM: Söyleniş, darbımesel 
    DEYİŞ: Söyleyiş, şiirsel anlatım, ozan dili 
    DIVRAK: Yakışıklı, alımlı, civan 
    DİBEK: 1- Ağaçtan oyulmuş büyük havan 2- Yayık ağaç
    DİK: 1-Yükseklik, yükseliş 2- kararlılık, yıkılmazlık, caymazlık 3- inat 
    DİKEÇ: Sütun, dikil, dikilmiş 
    DİKMEN: İnatçı, kararlı 
    DİLEK: Dil ile istenen, dile getirilen istek, arzu, murat, dilek 
    DİLER: Dileyen, dileyici 
    DİLİM: kesik, bölüm, bölünmüş, biçimlenmiş 
    DİNÇ: Zinde, sağlam, dirençli 
    DİNLER: Terbiyeli, munis, muti 
    DİP. Baht, talih 
    DİPÇİN: 1- Bahtı açık 2- Sağlam, dayanıklı 
    DİREK: 1- Dirilik, sağlamlık, ayakta kalmak 2- Temel, dayanak 3- Vezir,bakan 
    DİREN: Direnç, karşı koyuş, dirilik 
    DİRENÇ: Direnme gücü 
    DİRENGEÇ: Destek, dayanak 
    DİRGEN: 1-Dirilik,2- harmanda kullanılan demir çatal 
    DİRİ: (diri, dirik, Tiri, tirik) Can, ruh, canlılık, canlı 
    DİRİL: Can, ruh, tin 
    DİRİM: Yaşam, sağlık, canlılık 
    DİRLİG: Yaşam, hayat 
    DİRSE: Derse, söylerse, konuşkan 
    DİZİK: (dizi) Kolye, takı 
    DİZLEK: Hazır cevap, konuşkan 
    DODURGA: 1- Dolgun, doyumlu 2- doyuran, doyurucu 3- açık, net, berrak 
    DOĞA: 1- Tabiat,doğallık, ortaya çıkış 2- Huy, yaradılış, fıtrat 
    DOĞAN: 1- Soylu bir av kuşu 2- Doğmuş, olmuş, ortaya çıkan 
    DOĞRU: Dürüst, yalansız, sözüne güvenilen 
    DOĞRUL: 1-Doğruluk, dürüstlük 2- Ayakta duran, dirençli 
    DOĞU: Güneşin doğuş yönü 
    DOĞUÇ: Doğuş,doğma, ortaya çıkış 
    DOĞUDAN: Doğulu, doğu yönünden gelen 
    DOĞUŞ: Doğma, ortaya çıkış 
    DOKUNAK: Dokunuş, değiş, mec. Ağır, mahsun,yürek sızlatan, yüreğe dokunan 
    DOKUNÇ: Dokunak, hüzün 
    DOKUZ: Dokuz sayısı, Türklerin en çok eskilerden beri uğurlu sayılarındandır 
    DOKUZ ARKA: Dokuz/Arka (...Eski dönemlerde soyluluk gösterme ve belli etmesi açısından, bir kişinin 
    babasından itibaren geriye doğru dokuz atasının sayılıp açıklanması..) 
    DOLANDI: Dolanan, gezgin 
    DOLU: 1-Bilgin, tecrübeli, öğretmen 2- Bütün, tam, eksiksiz 3, Şamanist gelenekte ve Alevi_Bektaşi 
    gelenekte, içki, şarap 4- kısa süren, iri taneli yağmur 
    DOLUN: Tam, bütün, eksiksiz 
    Yakut Türklerinin eski bereket Tanrılarından 
    DOLUNAY: Ayın on dördü, ayın en güzel hali DOMANİÇ: 1-Dumanlı bölge 2- Tümsek, engebeli arazi 
    DONAT: Giyim, kuşam, zenginlik, cömertlik 
    DOMURCUK: Gül, tomurcuk 
    DONATMIŞ: Giydirip, kuşatmış, sevindirmiş, cömertlik göstermiş 
    DONATUR: Cömert, eli açık, bağışlayıcı 
    DONSUZ: Çıplak, fakir, varlıksız 
    DORA: Doruk, zirve, şahika 
    DORAN: (Duran) Diri, canlı, yaşayan 
    DORU: 1- Doruk, zirve 2- Kara ile kızıl arası renk (At rengi) 
    DORUK: Zirve, uç, şahika 
    DOYMADUK: Doyumsuz, sevilmeye doymayan, doyulmayan 
    DOYUM: 1- Doymak, tatmin 2- Ganimet, bereket 
    DOYURAN: mec. Cömert, hayr sahibi, iyilik sever 
    DÖĞEN: 1- Dövüşçü,döven 2- Ekin saplarını ezmeye yarayan, altında çakmaktaşı bulunan geniş tahta 
    DÖĞER: 1- Döver 2- değer, kıymet 3- Kalın, enli bir ağaç 
    DÖĞERLİ: Değerli 
    DÖĞÜŞ: Dövüş, savaş, kavga 
    DÖĞÜŞGEN: Kavgacı, savaşçı 
    DÖKÜMHAN: birl. Böküm/Han 1- Dökmekten döküm 2- Düğüm, bağ 
    DÖLEK: 1- Çok döl veren 2- Koyunun kuzuladığı yer 3- İtibarlı, saygıdeğer, maharetli 
    DÖLEN: Muti, sevgi gösteren 
    DÖNDER: (Döne, döndü gibi "dönmek" fiilinden türetilmiş, çocukları ölen ailelerin, yeni 
    çocukları olduğunda kullandıkları adlardan) 
    DÖNDÜ: Dönüş yapan (Reenkarnasyon) çocukları ölen ailelerin verdiği adlardan 
    DÖNGEL: Saat 
    DÖNGÜ: Dönüşüm, başa dönüş 
    DÖNGÜN: Dargın, gönlü kırık 
    DÖNMEZ: Kararlı, cesur, azimli 
    DULAK: Dolu, olgun, tecrübeli 
    DUMAN: 1- Sis, kırağı 2- ateşten çıkan gaz 
    DUMLU: 1- dumanlı, sisli bölge 2- Soğuk ve ayaz alan yer 
    DUMRUL : 1- Okun sivri ucu 2- Başı dumanlı, efkarlı
    DURA: (Durak) 1- yaşam, hayat 2- Sağlamlık, dayanıklılık, kalıcılık 3- ev, yaşanılan yer, barınak (Bu ad, 
    çocukları ölmüş ailelerin yeni çocukları olduğunda yaşamda kalıp uzun yaşaması ve sağlıklı olması dileğini 
    içeren adlardandır ve çok eskilere dayanan bir gelenekle bu gün de sürdürülmektedir.Durak, Dursun, 
    Durmuş, Durdu, Yaşar, Tokta, Tok, Toka, Toktamış, Turan vb. adlar da hep aynı psikoloji ve geleneğin 
    ürünüdür. 
    DURAK: (Dura) Yaşam, hayat 
    DURAN: (Turan) Durucu, kalıcı, yaşayan, canlı 
    DURCU: Durucu, kalıcı canlı 
    DURDU: 1- Duran, kalıcı, canlı, yaşayan 2- Yaşam, hayat 
    DURGAÇ: Durak, durulan, yaşanılan yer 
    DURGUN: 1- Durulmuş, süzülmüş, arınmış 2- Sakin, sükuna ermiş, kendi halinde 
    DURMUŞ: 1- Duran, yaşayan, canlı 2- Yaşam, hayat 
    DURSUN: Durması, yaşaması istenen 
    DURU: 1- saf, sade, berrak 2- Duran, durgun 
    DURUK: Duru, durucu 
    DURUL: 1- Sükun bulmak, huzura kavuşmak 2- Günahsızlık, arınmışlık 
    DURULCA: Masum, günahsız 
    DURULMAZ: Afacan, yaramaz 
    DURULMUŞ: Tatminkar, sakin 
    DURUM: Yaşam, hayat, süreğenlik, duruş 
    DUVA: (Düve) 
    DUVAK: Örtül kapanmış, gelin başı 
    DUVAN: (Doğan) 
    DUYAN: Duyucu, hissedici 
    DUYAR: Duyarlı, hisli, duygulu 
    DUYARI: Duyarlılık, hislilik 
    DUYGU: His, duyum 
    DUYUŞ: Duyum, hissediş, duyarlılık 
    DUYUŞAN: Duyan, hisseden 
    DÜĞÜN: (Töğün, Toygün) Toy günü, yemekli eğlence 
    DÜŞ: Rüya, aniden ortaya çıkış 
    DÜŞELGE: Pay, hisse 
    DÜŞERGE: Miras, pay 
    DÜŞÜNGÜ: Düşünerek üzülme, kafaya takma, üzülme, teessür 
    DÜVE:1- Genç inek, dananın büyüğü 2- Döven, dövüşçüDÜVECİ: Dövücü, dövüşçü 
    DÜVEHAN: birl. Düve/Han 
    DÜVEN: (Döven) 
    DÜYECİ: Dövüşçü, döğüşçü 
    DÜZ: (Tüz) 1- Doğru, doğruluk, gerçek 2- Soy, kök, döl 3- Kural,kaide 
    DÜZE: Düzen, uslup, tarz 
    DÜZEN: Kural, kurallar bütünü 
    DÜZGE: Süs, makyaj 
    DÜZGÜN: 1- Düzülü, düzenli, muntazam 2- Gidişat, teamül 
    E harfi ile başlayan isimler 
    EBİN:(Evin) Tane, öz 
    EBİNÇ: Refah, huzur 
    EBİRİ: Erim, erdem, fazilet 
    EBREK: Dayanıklı, sebatkar 
    EBREN: 1- Evren, kainat 2- Felek, talih 
    EBRET: Ayrılım, ihtilaf 
    EBRÜK: Dayanıklı, sebatkar 
    ECE: (Eçe) 
    ECEVİT: 1- Çalışkan ,, aktif 2- haşarı, yaramaz 
    EÇE: 1- Dahi, çok akıllı, çok zeki 2- Saygıdeğer, görgülü hanım 
    EÇİNE: Doğru sözlü, sözüne güvenilir 
    EDE: (Edi, Ata) Atalık, hatırı sayılan, sözü dinlenen kişi 
    EDERKON: birl. Ede/Kon (Konmaktan can, ruh) 
    EDGÜ: 1- İyi, güzel, hoş 2- Adil, adaletli 3- Eğitmen, öğretmen 
    EDGÜDİ: 1- Eğitici, öğretici 2- İyi, ala 
    EDİ: Eda, ata, saygıdeğer ulu kişi 
    EDİGE: 1- İyi, iyi kalpli 2- öğretmen 
    EDİK: Kısa konçlu çizme 
    EDİL: (İdil,etil, atil) iyilik, güzellik 
    EDİZ: 1- Kıymet, kıymetli 2- Yüksek, Yükselmiş 
    EGE: (Eke,Öke)1- Dahi, çok akıllı 2- Egemen, sahip 3- Bakıcı, eğitici 
    EGEMEN: 1- Hakim, sahip, kendinden başkasını dinlemeyen, buyrukçu 2- bilge kişi, dahi 
    3- ağa, ağabey 
    EGİT: Göz değmesi ve nazara karşı göz kenarlarına sürülen bir ot 
    EĞBER: Eğri, eğrilmiş 
    EĞİLMEZ: Gururlu, mağrur, dik başlı 
    EĞİN: Eğirilmiş 
    EĞİR: 1- Sarış, çeviriş, kuşatma 2- bükme, kıvırma 
    EĞNEZ: Narin, zayıf, ince 
    EĞREK: Sık, bol 
    EĞRİ: Eğik, bükük mec. Saygılı, alçak gönüllü 
    EĞRİM: Pınar, göze, küçük çağlayan 
    EKE:1- Dahi, çok akıllı 2- Sahip, egemen 3- bakıcı, eğitici 
    EKEÇ: Cana yakın ve çekici kız 
    EKELİK: Deha, kıymet 
    EKİM: 1- Ekin ekme eylemi 2- Yarım, ziraat 
    EKİN: 1- Mahsul, tarla ürünü 2- tarlaya ekilip olması beklenen her türlü bitki 
    EKİNCİ: 1-İkinci (erkek, ya da kız) 2- Rençber, çiftçi 
    EKSÜK: Azlık, yokluk, yoksulluk 
    EKŞİ: Eksi,eksik, azlık, yokluk 
    EL: 1- İl, Ülke, Memleket 2- İlgi, bağlantı 3- Barış, Sukunet 4- Kolun, bilekten aşağısı 
    ELA: (Ala) Renkli alacalı 
    ELBAN: (İlban) Devletçi, devletine bağlı, sadık 
    ELBİR: birl. El/Bir mec. Elbirliği, işbirliği, imece 
    ELCEK: 1- Ekin biçme aracı 2- Munis, sessiz 
    ELÇİK: Eldiven 
    ELÇİ: 1- Devletine bağlı, devletçi 2- Devleti adına aracılık eden, haberci, temsilci 
    ELÇİM: Demet, tutam 
    ELÇİN: 1- Demet, bağ, buket 2- Ekin biçerken kullanılan bir alet 3- Devlet görevlisi, devletine bağlı 
    ELDEK: 1- basiret, kabiliyet, eylem gücü 2- Yedek, elde bulunan 
    ELDEM: 1-Alışkın, yetişkin 2- Sevimli, cana yakın 3- evcil koyun 
    ELDÜZ: birl. El/Düz Yurtsever ELEZ: (Eliz)Arı,duru, temiz, munis, uyumlu 
    Yakut destanlarında bekaret tanrıçası (Ulu Tuyun'un kızı) 
    ELGAY: Yurtsever 
    ELGİN: 1- Konuk, öncelik verilen kişi 2- Gurbetçi, yurdundan uzak 
    ELGÖRMÜŞ: Gezgin, seyyah 
    ELGÜN: Halk, avam, halktan kişi 
    ELİBOL: Cömert, eli açık, sahi 
    ELİK: Usta, eli yatkın 
    ELİŞ: Usta, maharetli 
    ELİTAŞ: Cimri, eli sıkı 
    ELİTEZ: Becerikli 
    ELKATMIŞ: birl. El/Katmış Ülke fethetmiş, algan 
    ELKİN: 1- konuk 2- Yolcu 
    ELÖVER: Yurtsever 
    ELTUTAR: birl. 1- El/Tutar mec. Yardımsever, hayırşinas 2- Fatih, Algan 
    ELVEREN: Olgunlaşan, yeterlilik kazanan 
    EMÇİ: Doktor,eczacı 
    EMEÇ: Amaç, gaye 
    EMEK: 1- Gayret, cehd, zahmet 2- Güç, enerji 
    EMEN: 1-Can, ruh, hayat 2- Ağaç dikmek için açılan çukur 3- meşe ağacı 
    EMET: Sınır, mesafe 
    EMGEK: Emek, zahmet, güçlük 
    EMLEK: Duygulu, merhametli 
    EMRE: (İmre) Düşkün, aşık, hayallerle yaşayan 
    EN: (Yen)1- Derinlik, genişlik 2- Av 3-Kıyı 4- Arka
    ENÇU: Sükun,huzur,ruh derinliği 
    ENDEŞ: Eşit, müsavi 
    ENEÇ: Meyil, meyilli 
    ENİK: (enük, enek)Genişçe, yayık 
    ENGİN: 1- Genişlik, derinlik, yayıklık 2- ufuk, ufuk çizgisi 
    ENİCUK: Hısım, kavim- kardeş 
    ENİŞ: (Enuş) 1- İniş, yokuşun karşılığı mec. Rahata ve huzura erme 2- Uçlarda, ekstrem 
    ENKİŞ: Tecrübeli, deneyimli, olgun 
    ER: 1- Olgun,olmuş, ergin, yetişkin erkek 2- Asker, çeri 
    ERÇE: birl. Er/Çe...Erkeğe yakışır biçimde 
    ERÇİN: Ülkenin idari bölümlerinden her biri (İl, ilçe, kasaba vb.) 
    ERDEM: ( Ertem) Fazilet, bilgelik, yücelik, hünerlilik 
    ERDEMÇİ: Erdem sahibi 
    ERDEMLÜ: Erdem sahibi 
    ERDEN: Er parçası, erden olma 
    ERDİN: Ermiş, olgun 
    EREK: Erişilmek istenen, ülkü, hedef 
    EREKLİ: (Ereğli) Ereği olan 
    EREM: Müjde, iyi haber 
    EREN: 1- Olgun, 2- Hür, bağımsız 3- Din ile bütünleşmiş 
    ERENTÜZ: birl. Eren/Düz 
    T...Tuva ve Çuvaş Türklerinde, "Terazi Yıldızı" 
    EREZ: 1- Erişilen, mutlu olunan 2- Cesur, gözü kara, dayanıklı 
    ERGEN: Olgun, deneyimli 
    ERGENE: 1- Güçlülük, egemenlik 2- Maden dağı 3- Dağlar arasındaki geçit 
    ERGENEKON: 1- Maden dağı 2- Dağlar arasındaki yurt 
    ERGİ: Eriş, olgunluk, deneyim 
    ERGİL: 1- Bilgili, deneyimli, yetişkin 2- Savaşçı, cengaver 
    ERGİN: 1- Ermiş, olgun, irfan sahibi 2- Savaşçı, cengaver 
    ERGUN: 1- Yumuşak huylu kişi 2- Hızlı koşan at 3- Argun 
    ERİK: Ermiş, olgun, bilge, filozof, becerikli 
    ERİKEN: Ermiş, olgun, bilge 
    ERİM: 1- Müjde, iyi haber 2- Felsefe, derin bilgi 3- Vade, zaman 
    ERİNCİK: Mahçup, utangaç 
    ERİNÇ: 1- Olacak, olması gereken, kaçınılmaz sonuç 2- Nimet, bolluk 
    ERİŞ: Gaye, erişilmesi istenen 
    ERİŞEK: Ülkü, gaye 
    ERİŞEN: Ulaşan, vasıl olan 
    ERİŞKİN: Olgun, kamil, ermiş 
    ERK: 1- Güç, kudret 2- İktidar, erklik, hükümranlık 3- Bağımsızlık,egemenlik 
    ERKE: 1- Egemen, güç 2- İşve, naz, cilve 3- Çekicilik, çekiciliği kullanma istek ve yeteneği 
    Türk mitolojisinde, Ülgen'in dokuz kızından biri ve namus tanrıçası ERKELİ: Egemen 
    ERKEM: Nazlım, işvelim, edalım 
    ERKİ: 1- Güçlü, egemen, erke 2- Atik, çevik 
    ERKİN: 1- Bağımsız, otorite tanımaz 2- Başına bıuruk, kendi bildiğini okuyan 3- Sürekli, süreklilik 
    ERKİNDİK: Erkinlik, bağımsızlık, hürriyet 
    ERKLİG: Egemen, kuvvetli, şevkatli 
    ERKMEN: 1- Bağımsız, başına buyruk 2- Bekar, evlenmemiş 
    ERLİK HAN: birl. Erlik/Han 
    Şamanist gelenekte "Cezalandırma Tanrısı" 
    ERMAN: 1- Erdemli, güç, mert 2- Kutsal, mukaddes 
    ERMİŞ: Olgun, müdrik 
    ERNEK: Küçük parmak, serçe parmağı 
    ERSE: Ermesi, olgunlaşması istenen 
    ERSİN: 1- Uzun ömürlülük dileği 2- Olgunluk, bilgelik dileği 
    ERSÜ: Fazla, çok fazlalık 
    ERTE: 1- Seher, şafak 2- Yarın, gelecek, sonraki, halef 
    ERTEGİ: Destan, lejant 
    ERTEN: Tan, şafak 
    ERTİK: Meslek, sanat 
    ERTİM: Olgun, erişkin, bilge 
    ERTİN: 1- Mahsun, hüzünlü 2- Kendine yeten 
    ERTİNGÜ: 1- Olağanüstü, fevkalade 2- Efsane, mit 
    ERZENE: Doruk, zirve, en üst 
    ERZİ: Veli, vasi, yönetici 
    ERZİK: 1- Asıl, ana, temel 2- Soylu ve yiğit 
    ESBOL: birl. Es/Bol ...Çok zeki, çok akıllı (Usu-bol) 
    ESE: 1- Mutluluk, sağlık 2- Yel, esinti 
    ESELİK: Selam, selamet 
    ESEN: 1- Sağlık, selamet 2- Yel, yumuşak yel 
    ESENLÜ: Esenli, sağlıklı 
    ESER: Esinti, yel 
    ESİ: Yel, esinti 
    ESİM: Esinti 
    ESİN: 1- Esinti, yel 2- soluk, sağlık, nefes 3- İlham 
    ESİNTİ: Yel, hafif yel 
    ESİRGEN: 1- Arkadaş, dost, yaren 2- korunan, yakınlık duyulan 
    ESİRGENÇ: Nazlı, nazenin 
    ESİRKİŞ: Merhamet, acıma duygusu 
    ESKİN: Yel, yel alan 
    ESLEK: 1- Yumuşak başlı, uysal 2- Selam, selamet 
    ESNEK: Uzayan, genişleyen, esen 
    ESRİGÜN: birl. Esri/Gün...fırtına 
    ESRİK: Mecnun, kendinden geçmiş 
    ESRİMİŞ: Kendinden geçmiş 
    ESTELİK: Yadigar, hatıra 
    ESTİ: Yel, esinti 
    EŞİM: Çalışkan, becerikli 
    EŞİNGEN: 1- Çalışkan 2- Eşit, müsavi 
    EŞİTGEN: İşitken, işiten, dikkatli 
    EŞKİN: 1- Hızlı, atik 2- Dayanıklı, metin 3- Rüzgarlı bölge, rüzgar alan bölge 
    EŞLİK: Dost, yaren, refik 
    ETGÜ: 1- İyi, iyilik 2- Etki, şiddet 
    ETİGE: Öğretmen, mürebbiye 
    ETİL: İtil- idil 
    ETİNGÜ: Olağanüstü, fevkalade 
    ETİZ: Yüksek, ulu 
    EVCİL: Evine bağlı, evcimen 
    EVCİM: 1- Evcimen, evcil 2- İşgüzar, hamarat 
    EVCİMEN: Evine bağlı 
    EVCİMİK: Ekonomist, muktesit 
    EVDEŞ: Hanım, erkeğin eşi 
    EVGİ: İvedi, acele 
    EVGİN: 1- Aceleci, telaşlı 2- Evcil, evine bağlı 
    EVİN: Cevher, öz, nüve 
    EVİRGEN: 1- Tedbir, tedbirli 2- Dönüşüm, çevirim 
    EVREN: 1- Kainat 2- Ejderha, canavar 3- Baht, talih
    EVRENSEL: Evreni kaplayan, evreni içine alan EYGİ: İyi, salih, temiz 
    EYGİŞ: İyi kişi, iyi insan 
    EYGÜ: İyi, iyice 
    EYİN: Vücut 
    EYİNÇ: Refah, mutluluk 
    EYLEM: 1- İş, iş görme, çalışma 2- Etkileyici davranış 3- Durdurma, önünü kesme 
    EYLETMEZ: Amansız, aman vermez 
    EYLETÜR: İyilik sahibi, cömert 
    EYLİK: İyilik, yardım, iane 
    EYMEN : 1- Alçak gönüllü, mütevazı 2- Yardımsever, hayırşinas 
    EYMÜR: (Eymir) İyilik sahibi, hayırşinas 
    EYTEMİŞ: Güzel konuşan, tatlı dilli, hatip 
    EYÜGE: İyi,iyice 
    EZDİ: Ezen, ezici, baskıcı 
    EZGİ: 1- İyi, iyilik, 2- Uyum, ahenk 3- Acı, üzüntü 4- Name, hoş sada 
    EZGİN: Ezik, ezilmiş, acı çekmiş, mahzun 
    EZİLGEN: Mazlum, zulüm görmüş 
    EZİM: 1- Belirti, iz 2- Zorunluluk, mecburiyet 
    EZİNÇ: 1- Belirti, iz 2- Ezginlik, mahzunluk 
    G harfi ile başlayan isimler 
    GALI:Kalın, Hediye, bağış, çehiz 
    GALIN: Hediye, çehiz 
    GAMAĞ: Bütünlük, bütün, tüm 
    GARA: Kara 
    GARACU: Sivil, resmi olmayan 
    GARGILI: Kargılı, mızraklı 
    GASPAK: Süslü, müzeyyen 
    GAYIR: (Kayır) 1- Taraf, destek, kayırma 2- Lütuf, ihsan, hediye 
    GAYURMUŞ: Kayırmış 
    GAZAN: (Kazan) 1- Kazanma, kazanç, üstünlük 2- Kızgın, kızgınlı celallenmek 
    GEÇE: Geçmiş, mazi, geçen 
    GEÇEK: Geçit, köprü 
    GEÇER: Geçeli, caiz 
    GEÇGEL: Makbul, nafız 
    GEÇGİL: Geçerli, makbul 
    GEÇGİN: Geçmiş, kendinden geçmiş, feda etmiş 
    GEÇİM: 1- Yaşam, dirlik 2- Anlaşma, uyuşma 3- rısk, yiyecek, nafaka 
    GEÇİMLÜ: Munis, yumuşak huylu 
    GEÇİMLÜK: Geçinmek için gerekli olan 
    GEDEK: 1- Görev, vazife 2- Oyuk, kırılıp, yıkılarak açılan yol 
    GEDİZ: Su birikintisi, gölet 
    GEGEZ: Mümkün, uyumlu 
    GEĞİN: Set, şiddetli 
    GELBERİ: Ocaklardan,ateş çekmek için kullanılan ucu eğri demir çubuk 
    GELDEÇ: Gelecek, ati, istikbal 
    GELEK: (Gelik) halef, sonraki 
    GELGEÇ: Geçici, kalıcı olmayan 
    GELGEL: Çekim, cazibe 
    GELDİ: Gelecek, istikbal 
    GELİN: Gelen, dışarıdan içeriye gelen 
    GELİNCİK: Kır çiçeği 
    GELİK: Halef, sonraki 
    GELİKLİ: Halef 
    GENCE: (Gençek, genç) Taze, yavru, genişleyen, gelişen 
    GENEŞ: Müşavere, meşveret 
    GENGŞİ: Cengşi, mucize 
    GENİŞ: Yaygın, enli, engin 
    GENSU: birl. Gen/Su Deniz, büyük göl 
    GER: 1- Söz verme, ant içme, bağlama, anlaşma, birleşme 2- Vahşi hayvan yavrusu 
    3- Dev, devasa 
    GERAY: birl. Ger/Ay Uygun, münasip, layık 
    GERAYHAN: birl. Geray/Han Kırım hanlığının kurucusu ve ilk hanı. Daha sonra gelen hanlar bu adı, birer 
    unvan olarak kullanmışlardır. 
    GEREZ: Dilber 
    GERGÖZ: 1- Zabit, zabıta 2- Geyik gözü 
    GERİM: 1- Yön, cihet 2- Hicap, utangaçlık 
    GEYİK: (Geyük) Yabani, vahşi, yabancıl 
    GEZ: 1- Nişan, işaret 2- Giz, sır 
    GEZGİN: Seyyah 
    GEZGİNSU: birl. Gezgin/Su ...Irmak 
    GEZLER: Nişancı, iyi atıcı 
    GIYIN: Gamze, çukur 
    GİCİK: Taze, hoş, sevimli 
    GİDİK: Uç, kenar, sınır, limit 
    GİRAY: Uygun, layık 
    GİRGİN: Girişken, müteşebbis, cana yakın 
    GİRİK: Girişken, müteşebbis 
    GİRİŞKEN: Girgin 
    GILAV: Teşvik, destek 
    GILIG: (Kılık) Huy, yaradılış, tabiat 
    GIRGIÇ: Çalışkan, aktif, faal 
    GİRÇEK: 1- Gerçek, hakikat 2- Bağlı, sadakatli 
    GİRTİNE: İman, inanç 
    GİZ: Sır, Gizlilik 
    GİZEM: Sır, esrar 
    GİZLENÇ: Hazine, define 
    GONÇA: Bahşiş, hediye 
    GORAL: Kısmet, nasip 
    GİCİK: Minyon, sevimli 
    GÖCEK: Taze, hoş, güzel 
    GÖÇELGE: Konup göçülen yer 
    GÖÇER: Göçmen 
    GÖÇMEN: Muhacır 
    GÖÇÜNCÜ: (Göçküncü) Geçici, fani 
    GÖĞEN: Gök rengi, maviye çalan, mavileşmiş 
    GÖĞKUTLUĞ: birl. Gök/Kutlu 
    GÖĞNÜK: 1- Yanmış, kavrulmuş 2- Mavi, maviye kaçan 
    GÖK: 1- Tanrı, Tanrıdan..Tanrısal, kutsal 2- Mavi ,Gök rengi 3- Yer üstü, gökyüzü 
    4- Ezel-ebet, başsızlık ve sonsuzluk 5- Güzellik, göz alıcılık, üstünlük 
    GÖKBEN: 1- Tanrıdan gelen, gök parçası 2- Masmavi 
    GÖKBÖRİ: birl. Gök/Böri Tanrısal kurt..(Bozkurt) 
    GÖKBÖRİ: birl. Gök/Böri (..Bazı kaynaklarda "Bozkurt" olarak da geçer.) 
    GÖKÇE: Güzel, zarif, çekici, gözalıcı 
    GÖKÇEK: Gökçe, çekici, güzel 
    GÖKÇEL: Mavimsi, maviye çalan 
    GÖKÇELİ: Güzel, Yakışıklı 
    GÖKÇEN: Gökçe, güzel, alımlı, dilber 
    GÖKÇİL: 1- Gökten gelen, göksel 2- Mavi, maviye çalan 
    GÖKÇİN: Mavi 
    GÖKLEN: Ulu, mübarek 
    GÖKMEN: Tanrısal, Tanrıdan gelen 
    GÖKTÜRK: birl. Gök/Türk Tanrıdan kut almış. Kutsanmış Türk...(Tanrısal Türk, 
    Tanrı tarafından gökte yaratılıp, yeryüzüne yollanan Türk) 
    GÖL: Göl, deniz mec. Ululuk, geniş gönüllülük 
    GÖLEĞEZ: birl. Göl kenarında yetişen bir su çiçeği 
    GÖLET: Küçük göl, gölcük, yapay göl 
    GÖMEÇ: Kuyuda (Toprak fırında pişirilen ekmek) 
    GÖMEK: Kömek, yardım, inayet 
    GÖMÜÇ: Hazine, define, mücevher 
    GÖNDEM: İtaatkar, muti, sadık 
    GÖNDER: Mızrak, direk 
    GÖNE: Onur, iftihar 
    GÖNEN: 1- Feyz 2- Onur, iftihar 3- Bolluk, bereket 
    GÖNENÇ: Açık, talih, mutluluk, iftihar 
    GÖNÜL: 1- Can, ruh, duygu merkezi 2- Kalb, vücudun kan pompası 
    GÖNÜLDAŞ: Gönül birlikteliği, aynı inanç, duygu ve düşünceleri paylaşıp 
    savunan bireylerin her biri 
    GÖRCEĞİZ: Ufuk çizgisi GÖRÇEK: Ufuk, ufuk çizgisi 
    GÖRÇÜM: Geçici, fani 
    GÖREGEN: Görgülü, görüp geçirmiş, deneyimli 
    GÖREK: Görüntü, peyzaj, manzara 
    GÖREZ: Meltem, hafif yel 
    GÖRGÜ: Terbiye, muaşeret 
    GÖRGÜÇ: Dürbün 
    GÖRGÜLÜ: Terbiyeli 
    GÖRGÜN: Görgülü, deneyimli 
    GÖRK: İhtişam, olağanüstü güzellik ve çekicilik, ihtişam, debdebe 
    GÖRKEM: İhtişam, debdebe, heybet, olağanüstülük 
    GÖRKEN: Hürmetli, Hürmete layık 
    GÖRKLÜCE: İhtişamlı, heybetli, yakışıklı, güzel 
    GÖRKLÜĞ: Çok güzel, çekici, ihtişamlı 
    GÖRÜMCÜK: Görülmesi, ilgilenilmesi gerekli olan 
    GÖRÜK: Gözetleyici, casus 
    GÖRÜN: Görüntü, Açıklık, netlik 
    GÖRÜNDÜK: Aşikar, gizlisiz, saklısız 
    GÖVEL: Gök rengini almış, göğe ermiş 
    GÖVERİ: Yeşermiş, gururlu 
    GÖVEZ: Mağrur, gururlu 
    GÖY: Taze, genç 
    GÖYMEN: Yanık, yanık tenli 
    GÖYNÜK: Yanık, kavrulmuş 
    GÖZ KAMAN: birl. Göz/Kaman Gözde, seçkin, göz kamaştırıcı 
    GÖZAL: Göz alıcı, farklı, seçkin, el üstünde 
    GÖZBAY: birl. Göz/Bay Sihirbaz 
    GÖZBAYCI: Sihirbaz, illüzyonist 
    GÖZDE: Beğenilen, göze girmiş, el üstünde tutulan, emsallerinden daha üstte bulunan 
    GÖZE: (Gözek, Köze) Kaynak suyu, menbaa 
    GÖZEBE: Tahmin, beklenti 
    GÖZEGER: Çekici, cazibeli 
    GÖZEGÜ: Gözde, çekici 
    GÖZEĞEN: Ufuk, ufuk çizgisi 
    GÖZEĞİR: birl. Göz/Eğir Çekici, cazip, göze hoş gelen 
    GÖZEK: Göze 
    GÖZEN: Cazibeli, çekici, göze hoş gelen 
    GÖZERİ: Dürbün 
    GÖZGEÇ: Ayna 
    GÖZGÖR: Ayna 
    GÖZGÜ: Ayna 
    GUNA: Kına 
    GONCUK: (Göncük) Kısa gün, kış günü 
    GUR: (Gür,Kür) 1- Şiddet, kızgınlık, öfke 2- Ateş, ateşlilik 
    GURSAÇTI: birl. Gur/Saçtı (Kızgın, celalli, hiddet ve öfke saçan) 
    GUVA: Geyik 
    GUYUK: Canavar, ejderha, vahşi ve yırtıcı hayvan 
    GUYULDAR: Uyumlu, ahenkli, geçimli 
    GUZ: 1- Güzel, çekici, yakışıklı 2- Oğuz 
    GÜCENİR: Alıngan, mahçup 
    GÜCENMİŞ: Alıngan 
    GÜÇ: (Güçü, küç, küçlük) Enerji, kuvvet 
    GÜÇEYÜ: Çok güçlü, yenilmez 
    GÜÇLÜK: Güç, zorluk, meşakkat 
    GÜDEK: Güdülenme, motivasyon 
    GÜDER: Murat, emel, beklenti 
    GÜDÜL: 1- Saç üzerinde pişirilmiş mısır ekmeği 2- Kısa, kalın 3- Gözü pek 
    GÜDÜR: Hayal, kurgu 
    GÜLEÇ: Güler yüzlü, mütebessim 
    GÜLEGEN: Güler yüzlü, mütebessim 
    GÜLEK: 1- Handan, mütebessim 2- Gölcük, küçük göl 
    GÜLEN: Mutlu, mütebessim 
    GÜLER: Mütebessim, güler yüzlü mec. Talihi açık 
    GÜLESİN: Mutlu, sıkıntısız, tasasız olma dileği 
    GÜLGÜN: Gülen, mütebessim 
    GÜLSÜN: Mutlu, sıkıntısız olma dileği 
    GÜLÜK: Gülen, mütebessim GÜLÜMSER: Mütebessim, sevimli 
    GÜMÜL: Demet, buket, deste 
    GÜMÜŞ: Gümüş madeni 
    GÜN: Güneş, gündüz, afitap 
    GÜNANA: birl. Gün/Ana 
    Sogay Türklerinde eski dönem, güneş tanrıçası 
    GÜNÇE: Güneşlik, şemsiye 
    GÜNÇEK: Güneşlik 
    GÜNÇÜ: 1- Güneşe benzeyen, güneş gibi 2- Güneşi seven 
    GÜNDAŞ: Gün/Daş ..Aynı güneşi paylaşan, gün ortağı 
    GÜNDEM: Ağır başlı, mülayim 
    GÜNDEN: El üstünde tutulan, revaçta.. 
    GÜNDER: birl. Gün/Der (..Derlemekten..) 
    GÜNDÖNDÜ: birl. Gün/Döndü bir çiçek türü 
    GÜNDÜ: Gündüz, gün ortası 
    GÜNDÜZ: Gün içi, gün ortası, güneşli gün 
    GÜNEŞ: Güneş 
    GÜNEY: (Küney) Güneşe bakan, güneş gören 
    GÜNGEN: Takvim, vakit 
    GÜNGÖR: birl. Gün/Gör "mec. Bahtı açık olsun, mutlu olsun" 
    GÜNGÖRMÜŞ: birl. Gün/Görmüş "mec. Deneyimli, dolu yaşamış 
    GÜNLÜK: Güneşlik, şemsiye 
    GÜNTÜLÜ: birl. Gün/Tülü (...Gündüz düşü) 
    GÜNÜÇ: Nafaka, günlük 
    GÜNYELİ: birl. Gün/Yeli ..doğudan gelen yel, doğu rüzgarı 
    GÜR: (Kür) 1- Sağlam, sıkı 2- Sık, yoğun 3- Yiğit, korkusuz 
    GÜRBOĞA: (Kürboğa) birl. Gür/Boğa 
    Türkistan'ın Araplarca işgal edildiği dönemlerde, özellikle o sıralarda 
    Genel vali olan, " İbni-kuteybe" adlı çapulcuya karşı, kahramanca direnen ve her 
    defasında 
    Yeni direnişler örgütleyerek, Türkleri işgallere karşı uyanık ve diri tutmaya çalışan bir Türk beyi 
    GÜRBÜZ: Sağlıklı, kuvvetli, dayanıklı 
    GÜRE: Güç, enerji 
    GÜRELİ: 1- Enerjik, çalışkan 2- Haz, doyum 
    GÜRGEN: Bir ağaç türü 
    GÜRÜZ: (Gürz) Topuz 
    GÜVEN: İtimat 
    GÜVENÇ: Güvence, garanti 
    GÜYÜK: Canavar, vahşi hayvan 
    GÜZ: Sonbahar 
    GÜZEL: (Gözel) Yakşı, alımlı, çekici, göze hoş gelen 
    GÜZEY: 1- Taze, körpe, yeni 2-Destek, fırsat 3- Sonbahar 4- Kuzey yönü 
    GÜZİN: (Güzün) Güz vakti, güz vaktinde doğan 
    GÜZLEK: Güz döneminde kalınan yer 
    H (K Türkçe'de H harfi yoktur) harfi ile başlayan isimler 
    Türkçe'de h harfi yoktur. Ancak zamanla "K" harfi ile başlıyan bazı kelimeler H harfi ile başlamıştır.
    HAN:1- Devlet başkanı 2- Kağana bağlı, özerk devlet başkanı 3- beylik başkanı, yönetici 
    HANIM: 1- Han'ın dişisi 2- Soylu kadın 3- Han'ın evdeşi (Hatun) 4- Türk töresinde, kadınlara 
    olan saygıyı ifade eden genel bir sıfat 
    HANLI: Yurttaş, Bir Han'a bağlı kişi, Bağımsız bir devletin mensubu 
    HATUN: (Katun) 1- Kağan'ın evdeşi, kraliçe 2- Saygı duyulan, görgülü hanım 
    Türkçe'deki, kadın sözcüğü buradan gelir. 
    HOMAR: (Humar) Yakışıklı, çekici, güzel, süslü, fiyakalı 
    HUN: (Kul) Koyun, koyunlu 
    HUŞ: Bir çam ağacı türü I harfi ile başlayan isimler 
    IDAÇU: Muhafız, koruma 
    IDUĞ: (Iduk) Kutsal, tanrısal 
    IĞAÇ: 1- Ağaç, ağaçlıklı bölge 2- Fersah 
    IĞAR: Kıymetli, ağır 
    IĞDIR: 1- İyi, hoş, hoşluk 2- Yetkin, ehil 
    IĞIRCIK: Fecir 
    ILAÇIN: Laçin, şahin kuşu 
    ILANKU: 1- Kıvrak, atletik 2- Ulu, Ululanmış, yüce 
    ILDIR: 1- Ürküt, ürkütücü 2- Berk, sert 
    ILDIRIM: Yıldırım, berk 
    ILDUZ: Yıldız, necm 
    ILGAR: 1- Gayret, cehd 2- Atın, dört nala gitmesi hali 
    ILGAT: Kapalı, müphem, belirsiz 
    ILGIM: Serap 
    ILGIN: Hoş kokulu bir bitki 
    ILGIT: Ilık, tatlı, sakince, yumuşakça 
    ILICA: 1- Ilımlı, ılık, ılıkça 2- Yunak, hamam 
    ILIK: Soğukla sıcak arası 
    ILIMAN: 1- Ilık, ılık hava 2- Uyumlu, sakin, mutedil 
    ILKI: 1- At yavrusu 2- At sürüsü 
    ILKICI: At çobanı 
    IMIRGI: Taze, körpe 
    IMRAĞ: (Imrak, İmre, Emre) Aşık, şayeste, geçkin 
    INAÇ: Yar, canan 
    INAK: 1- Han ve Kağanlara yakın olan kişi "Hasbey" 2- Gamsız 3- Canan, yar 
    IRAZ: (Irıs, uraz) 1- Baht, talih, mutluluk 2- Cesaret, gözü pek olma 
    IRGA: Talihli, şans, şanslı 
    IRIM: 1- Büyü, efsun 2- İçinden su akan toprak, arazi 
    IRLAYU: Irlayan, yırlayan, akarak uzaklaşan, ırmak 
    IRMAK: Akarsu 
    ISIK: (Issıg-Issık) Isı, sıcaklık, hararet 
    ISIYEL: birl. Isı/Yel...meltem 
    ISRIK: Okşayıcı, sarıcı, ısıtıcı 
    ISSIK: Isık, ısı 
    ISSIZ: Soğuk, tenha, cansız, kimsesiz 
    ISTIK: Sıcak, ılıman 
    IŞBARA: 1- Çalışkan, hamarat 2- birl. Isı/Bora 
    IŞIK: Aydınlık, nur 
    IŞIL: Yarul, nur, ziya, ışık parıltısı 
    IŞILTI: Işık parçası 
    IŞIN: Güneş parıltısı, ışık parıltısı, yansısı 
    IYIŞ: Armağan, hediye, ihsan 
    i harfi ile başlayan isimler 
    İBAR: Parfüm, koku, misk 
    İÇ: 1- Öz, görünmeyen yan, bir nesnenin öz yapısı 2- İçerde kalan kısım, iç kısım 
    İÇBUYRUK: birl. İç/Buyruk 
    Saraylardaki iç hizmetle görevli kişi 
    İÇEN: (İçin) İçli, duygusal 
    İÇER: İçeride, kapalı, mahfuz 
    İÇERGE: (İçergu) İçten, samimi 
    İÇGE: İçeri, içerde, dahili 
    İÇGELİK: birl. İç/Gelik ..İçten gelen, doğal davranış, samimiyet 
    İÇGER: İçe alan, içe bağlayan, tabi kılan 
    İÇGİN: İçli, içten, samimi 
    İÇİGEN: 1- İç geçiren, içli 2- Sabırsız, aceleci 
    İÇİK: 1- İçli, duygulu 2- İçerde, dahilde, devlete tabi İÇİM: 1- Duygu, hassasiyet 2- Yudum, yudumluk 
    İÇİNGİR: İçli, hassas 
    İÇİT: İçilecek nitelikte, içimi güzel 
    İÇKUR: Savaş meydanı 
    İÇLEK: İçli, narin, hassas 
    İÇLİ(K): Duygulu, hassas 
    İÇTEN: Samimi,açık, dürüst 
    İÇTENLÜK: Samimiyet 
    İDE: (Ede, İdi) Ululuk, nüfuz, kudret 
    İDEGE: Ulu, nüfuz sahibi, edici, yapıcı 
    İDEGER: Eder, yapar 
    İDEKLİ: Yapıcı, edici, güçlü 
    İDER: 1- İzci, takipçi 2- Yapan, yapıcı, edici 
    İDGÜ: 1- İyi, güzel 2- Tanrısal, mübarek 
    İDİ: (İdik) 1- Tanrı, rab, sahip, efendi 2- Tanrısal, Tanrıdan gelen, mübarek, kutlu 
    İDİKUT: birl. İdi/Kut...Kut sahibi, Tanrıdan gelen, Tanrıya yakın, Tanrıya benzer, Tanrı tarafından 
    görevlendirilmiş vb. anlamları içeren ve Uygur kağanlarının büyük çoğunluğunun kullandığı bir unvan 
    İDUK: İdi, Tanrısal, mübarek 
    İGAN: Yıkan, yıkıcı, deviren 
    İGİT: 1- Yiğit 2- Bakıcı, eğitici 
    İĞDİ: (İğdir) Yetkin, ehil, iyice 
    İĞREK: Saf, temiz, duru, arı 
    İĞSEN: Kayıtsız, ilgisiz 
    İĞSİZ: Salim, selametli 
    İKİNÇ: İkinci 
    İKİZER: İkizlerden her biri, benzer 
    İKŞİT: Yürekli, bagatur 
    İL: 1- Doğuş, oluş, oluşum 2- Bitişme, bütünleşme, doku 3- Devlet 4- Yurt, yer, konak, memleket,diyar 
    5- Halk, ahali, insan topluluğu 6- Barış, sulh 
    İLAÇAN: birl. İl/Açan ..İl almış, fatih, algan 
    İLAÇİN: Laçin, şahin 
    İLBAY: birl. İl/Bay .. Vali, bakan, beylerbeyi 
    İLBEY: birl. İl/Bey 
    Otmanlılar döneminde asker toplayıp, onların eğitim ve lojistiğini sağlayan kişilere 
    verilen bir unvan 
    İLBİ: Büyü, sihir 
    İLBİLGE: birl. İl/Bilge ( Devlet yönetiminde bulunmuş ve devlet tecrübesi olan) 
    İLBİLİG: 1- Devlet bilgisi ve deneyimi 2- Devlet arşivi 
    İLBİLMİŞ: birl. İl/Bilmiş Yurtsever, yurduna bağlı 
    İLÇİ: Devlete hizmet eden, devletin hizmetinde olan
    İLÇİN: Devlet görevlisi, devlete iş gören 
    İLDAŞ: Yurttaş, hemşehri 
    İLDEM: Pişman, nadim 
    İLER: Oluşum, bitişim 
    İLEY: Civar, etraf 
    İLGEN: Kanıt, delil, ispat 
    İLGERÜ: 1- İleri, ileride 2- Doğu, doğudan 3- Bolluk, refah 
    İLGEZDİ: birl. İl/Gezdi, Gezgin, seyyah 
    İLGEZER: birl. İl/Gezer, Gezgin 
    İLGİ: Bağlantı, bitişim, alaka, özen 
    İLGİK: Barışsever, barışçı 
    İLGİNÇ: İlgi çeken, ilgi duyulan,enteresan, sıra dışı 
    İLGİR: Barışçı, barışsever 
    İLGÖRMÜŞ: birl. İl/Görmüş, Gezgin 
    İLGÜ: Amaç, hedef 
    İLGÜY: Nazlı, nazenin 
    İLHAN: birl. İl/Han...Bölge Hanı, Kağanlığa bağlı özerk han 
    İLİDİ: Yarar, fayda 
    İLİG(ğ): 1- Ünlü, tanınmış, meşhur 2- İlk, birinci, başlangıç, ortaya çıkış 
    İLİK: İlk, birinci, önce 
    İLİNGİ: Devletine bağlı, devletinin hizmetçisi 
    İLİŞ: Bitişik, yakın 
    İLK: Başlangıç, doğuş, çıkış, öncelik 
    İLKE: (Ülke) Kurucu, yapıştırıcı, oluşturucu..(Günümüz Türkçe'sinde,"prensip, düstur" anlamında) 
    İLKİ: ilk, ilkin, birinci 
    İLKİN: Birinci, öncelikli 
    İLKUŞ: birl. İl/Kuş Kartal türü bir avcı kuş İLLİ: Bağımsız, özgür, devleti olan 
    İLMEN: Devletç devletine sadık 
    İLSİRET: birl. İl/Siret ..Düşmanın devletini yıkıp, esir eden, devletsiz bırakan 
    İLTEMİŞ: birl. İl/Demiş ..Yurtsever 
    İLTER: Yurt koruyucusu, yurduna sahip çıkan, yurtsever, yurdunu toparlayan 
    İLTERİM: birl. İl/Terim 
    İLTERİŞ: birl. İl/Teriş, Yurdunu ve budunu derleyip, toparlayan, bir aya getiren ve yücelten 
    İLTÖRE: birl. İl/Töre, ..Devlet geleneği 
    İLTUTMUŞ: birl. İl/Tutmuş, Algan, fatih 
    İLUN: 1- Ulu,yüce 2- Soylu 3- Genç, cıvan 
    İLYIĞDI: birl. İl/Yığdı, Algan, fatih 
    İME: Em, çare, derman 
    İMEÇE: Birliktelik, emek ortaklığı 
    İMEN: 1- Emen, can, ruh 2- Kayın ağacı 
    İMER: Hayırsever, iyilik sahibi 
    İMGE: 1- İyi, yararlı 2- İz, belirti 3- Tasavvur, zihinsel sembol 
    İMİŞÇİ TUNGATAR: birl. İmişçi/Tunga/Tar..Kaplanlarla dövüşen cesur kişi 
    İMRAG (imrağ-İmrak): Aşık, derviş, dost 
    İMRE (Emre-İmrağ): 1- Ağabey,ağa 2- Beylerbeyi 3- Aşık, derviş, dost 
    İMREN: İmrenmekten...imrenilen, iç geçirten 
    İNAK: 1- Kardeş, kardeş çocuğu 2- Han ve beylerin en güvenilir adamı ve yardımcısı 
    İNAL: 1- Soylu, Kağan yada Hanların ana tarafından akraba 2- Anası Kağan yada Han soyundan olup 
    babası kara budundan, halktan olan kişi 3- Avrupa'daki, kont, baron vb. unvanların Türkçe'deki karşılığı 
    4- Emin ve güvenilir kişi 
    İNALÇIK: Küçük İnal 
    T...1- Uygur kağanlığı dönemi bey ve komutanlarından 2- Haverezmler devleti bey ve 
    İNAN: İman, inanç 2- Kural, akide 3- Emniyet, güvenlik 
    İNANGU: İnanılan, güvenilen, mutemet 
    İNANIR: İmanlı, inançlı 
    İNCE: Hafif, yeğni, nazik 
    İNCESEN: Huzur ve güvenlik, sükunet 
    İNCİ: (Yinçi, yinçgü) 1- işve, naz,eda 2- Sessizlik, ıssızlık 3- İstiridye türü deniz 
    kabuklusundan çıkan tane, takı 
    İNÇGÜ: İnce, narin 
    İNER: İnmek...den mec. Alçak gönüllü, mütevazı 
    İNERBAŞ: birl. İner/Baş mec. Alçak gönüllü 
    İNİ: Kardeş, karındaş,kayın birader 
    İNİSİ: Küçük erkek kardeşi 
    İPAR: Parfüm, misk 
    İPEK: (Yipek) İpek böceğinin ipeği (İp...kökünden) 
    İRÇİ: 1- Yırcı, halk ozanı 2- İr.ik, iricik 3- Yirçi, yerci, toprak sahibi 
    İRÇİK: 1- İricik 2- Er, küçük er 
    İREN: 1- Sert, katı2- Araç, vasıta 3- Ürek, yürek 
    İRENÇİN: 1- Bağımsız, başına buyruk 2- Güçlü, dayanıklı 
    İRGE: 1- Yırlama, söyleme, okuma 2- Ergin, olgun 
    İRGİN: (İrge) Uygurlar ve Karluklar dönemi memuriyet unvanlarından 
    İRİK: Sert, katı, iri 
    İRİM: Müjde, iyi haber 
    İRİS: 1- Kurtuluş, hürriyet 2- Iras, ıraz 
    Türk mitolojisindeki tanrıça adlarından "kötü ruhları kovup, tamuya gönderen tanrıça" 
    İRKİL: 1- Ululuk, heybet, cesaret 2- Aksakal,kam, baksı 
    İRKİN: Olgun, bilge, ulu 
    İRKİT: Ürküt, ürkütücü, heybetli 
    İRKLİ: 1- Güçlü, muktedir 2- Yüksek dereceli memur 
    İRNEK: (Emek) Serçe parmak 
    İRŞİ: Peri, peri kızı 
    İRTEGÜN: birl. Erte/Gün Sabah 
    İRTEM: 1- Erdem, fazilet 2- Marifet, hüner 
    İRTİŞ: Hüner, hünerlilik 
    İRTÜK: Değer, kıymet 
    İSEN: 1- Esen, yel, rüzgar 2- Doğa, tabiat 3- Açık, net, sahih 
    İSTEK: İsteyiş, arzu 
    İSTEM: İrade, dileme erki 
    İSTEMİ: İstem, irade, dileme ve buyurma erki 
    İŞBARA: (iş, devinme, davranma) Bara /Var, varlık) birl. İş/Bara 
    İŞÇEN: İşgüzar, hamarat 
    İŞGÜN: (İçgün) Kızıl yapraklı bir yayla çiçeği İŞİM: (İçim) İçtenlik, samimiyet 
    İŞİTGEN: İşitici, dinleyici,öğüt dinleyen 
    İŞLEK: 1- İdmanlı, eğitimli 2- İşgüzar, çalışkan 
    İTBARAK: birl. İt/Barak (Barık, baraka) 
    Türk mitolojisinde adı geçen köpek 
    İTGÜÇİ: İteleyen, itici, yapıcı, destekçi 
    İTİK: Yetik, yetkin, uzman 
    İTİMGEN: İteleyen, itici, destekçi 
    İTMAÇ: Alet, edevat, takım 
    İTMİŞ: (Etmiş) Yapıcı, uzman, uzmanlaşmış 
    İVECEN: Aceleci, telaşlı 
    İVGİN: (Evgin) Ateşli, sabırsız, telaşlı 
    İYBA: Utangaç 
    İYE: Güç, kudret, erklik, sahip olma 
    İYEUZA: birl. İye/Uza, Güçlü, egemen ve uzman 
    İYİ: İyi, yararlı ve uğurlu 
    İYİK: 1- İyi, uğurlu 2- Heves 
    İYİM: 1- Güzellik,hüsn-i niyet 2- Dost, canan, yaren 
    İYİMSER: Olayları iyi gözle gören ve yorumlayan 
    İYNEM: Dost, ahbap, yaren, canan 
    İZ: Basma, ezme, sıkıştırma, kesmek, yarmak...bildiren kökten; yarık, yara, kalıntı, belirti 
    İZGİ: (İZGÜ) 1- İyi,kutlu 2- Akıllı, zeki 3- Adil, adaletli 
    K harfi ile başlayan isimler 
    KAAN:(Kagan) Kagan sözcüğünün Moğol ağzındaki söylenişi 
    KABA: Büyük, iri, şişkin 
    KABAK: 1- Kapalı, kabuklu 2- Kabarık 
    KABAL: Kapalı, zindan, mahpus 
    KABAMIŞ: Kapalı, güçlü, mahfuz 
    KABAN: 1- Kapan, kapıcı 2- Kabarık, asi, isyankar 3- Dik yokuş 
    KABAR: 1- Kabarık, asi, kabadayı 2- Kapan 
    KABARTU: Şişik, kabarık, kabarcık 
    KABIŞ: Kavuş, kavuşma, birleşme, toplanma 
    KACIR: Kaçır, kaçırıcı, korkutucu, ürkütücü 
    KAÇ: (Kaçı, kaş) Kaçan, koşan 
    KAÇAĞLI: Kaçaklı, kaçıcı, koşucu 
    KAÇAN: 1- koşan, kaçan 2- Vakit, saat, vade 
    KAÇGAR: (Koçgar,kaşgar) 1- Koç gibi, koç yiğit 2- koç başı 
    KAÇIR: Kaçıran, kaçırtıcı 
    KAÇIRA: (Kaçır) 1- Kaçıran, ürküten 2- Çalışkan, aktif 
    KAÇMAS: 1- Kaçmaz, ürkmez, korkmaz 2- Evcil, munis 
    KAÇUT: 1- Savaş, dövüş 2- Kısa mızrak, kargı 
    KADAGAN: Buyruk, ser, emir, komut 
    KADAK: (Katak,Katık) 1- Katı, sert 2- Mıh, çivi 3- Armağan, hediye 
    KADAŞ: Arkadaş, yaren, yakın 
    KADIR: (Katır) mec. Güçlü, dayanıklı, metin, inatçı
    KADIRCA: Katır gibi 
    KAGI : (KAKI) Öfke, şiddet 
    KAĞAN: İmparator, hanların hanı 
    KAĞANLI(G) : İmparatorluk, imparatorluğa mensup olma 
    KAĞBA: Koruyucu, muhafız 
    KAKIĞAN: Öfkeli, gözü kara 
    KAKINÇ: 1- Kılıç ve kargı hamlesi 2- İhtar, ikaz 3- Hiddet, öfke 
    KAKIZ: Gözü pek, hiddetli 
    KAKŞA: Seri, aceleci, hızlı 
    KAKUMAKLU: Gazaplı,şiddetli 
    KAL: Ulu, saygıdeğer, hatırı sayılır 
    KALABA: 1- Ulu, saygıdeğer 2- Sayıca çok, kalabalık, bolluk 
    KALAKLI: Ulu, yüksekte 
    KALANÇA: Bakiye, arta kalan, artık 
    KALÇAV: Şakacı, nüktedan 
    KALDUN: Kalan, artan, bakiye KALGAN: (Kalkan) Ok, kargı, kılıç gibi savaş aletlerine karşı koruma sağlayan siperlik 
    KALGAY: Veliaht, şehzade 
    KALIN: 1- Sert, dayanıklı 2- Mal, servet, varlık 3- Çeyiz 4- Yararlılık, fayda 
    KALINGU: (Kalın) Kalıng, güçlü, dayanıklı 
    KALISIZ: Şüphesiz, kararlı 
    KALMUK: Güç gösterisi, güçlülük, kabadayılık 
    KAM: Şamanist gelenekte, ulu kişi (Hekimlik, filozofluk, büyücülük, duacılık dahil olmak üzere, oba ya da 
    oymakların, her türlü sorunuyla ilgilenen kişi) 
    KAMALAG: Sedir ağacı 
    KAMAN: 1- Kuman, kumanlı 2- Gözü kara, cesur, aman vermeyen 
    KAMAŞIG: Melez, karışmış 
    KAMAZ: Sarsıcı, sallayıcı,ürkütücü 
    KAMÇI: Kırbaç 
    KAMDU: Para yerine geçen eşya, emanet 
    KAMŞAT: Şaşırtıcı, ürkütücü 
    KAMU(Ğ): 1- Bütün, tam, hep 2- Halk, ahali 3- Destek, dayanışma 
    KAN: 1- Soy, sop, kaynak, can, canlılık, soyluluk 2- Damarlardaki sıvı 3- Kağan, han 
    KANAT: 1- Tüy, telek 2- Taraf, yön, cenah 
    KANCI: 1- Kan güden soylu 2- Kanıcı, kanmış, inanıcı 
    KANDI: İnançlı, kanık 
    KANDUK: (Kanduk) Kandı, kanık 
    KANDUKYURT: birl. Kanduk/Yurt Gurbet 
    KANG: (Kang, kan) Kan, soy, ata 
    KANGSIK: 1- Kardeş gibi..kardeş yakınlığında 2- Üvey kardeş 
    KAYNAK: (Kanak) mec. Soylu 
    KANIĞ: 1- Kanmış, kanık 2- Sevinç, neşe 
    KANIK: 1- Kanma, inanma, kabul, ermek 2- Sevinç, neşe 
    KANIŞ: Kandırış, cilve, işve 
    KANITGAN: Şevk veren, kan kaynatan 
    KANK: 1- Kan, soy 2- Ata, baba 
    KANKLI: Soylu, soyu sopu belli, kanlı 
    KANLI: Soylu 
    KANTIK: 1- Kandırıcı, işveli 2- Uzakta, gurbette olan 
    KANYUMAZ: birl. Kan/Yumaz (Yumak, yıkamak...dan) 
    KAPALAN: Kaplan 
    KAPAR: 1- Akıl, can, ruh 2- Kalkan, zırh 3- Kapan, tuzak 
    KAPGAN: 1- Kanlı, soylu 2- Kalkan, zırh 3- Algan, fatih 4- Kaplan 5- Kapan, tuzak 
    KAPGIŞAY: Saf, sade, halis 
    KAPKIR: Hassas, imtizaçlı 
    KAPLAN: Kapan, kedigillerden bir yırtıcı hayvan 
    KAPURTU: Kabartı, kabarık, kabadayı 
    KAR: Kar tanesi 
    KARA: Siyah renk, ak'ın karşıtı Ancak...Bu sözcükte de Türkçe ad ve sıfatlar arasında özel bir yere 
    sahiptir. Çünkü birçok mecaz anlamı içinde barındırması ilgi çekicidir. Birçok birleşik adın, başında ya da 
    sonunda kullanılabildiğinden, çeşitli anlam değişiklikleri de ortaya çıkabilmektedir. Bu yüzden, içerdiği 
    tüm anlamları açıklamakta yarar vardır. Bu durum,ayrıca Türklerin, sosyal yaşamlarında, renklere ne 
    derece önem verip, ne derece zengin anlamlarla bezediğinin de önemli ipuçlarını verecektir. Örneğin: 
    Ak:Temizlik, güzellik, soyluluk, merkez. Gök(mavi): Kutsallık, özgürlük, Kızıl(kırmızı): Dikkat, 
    özen,tedbir, değişiklik, devrim, şiddet. Yeşil: Doğum, tazelik, huzur, sükun anlamlarını içinde 
    barındırmaktadır. Renklerle yönler de anlatılabilir. Ak: güney, Kızıl: Doğu, Sarı: Batı, Kara: Kuzey 
    yönlerini anlatır. Kara'nın öteki anlamlarına gelince: 
    1- Güç, şiddet 
    2- Olağanüstülük, harikuladelik 
    3- Ululuk, büyüklük, ulaşılmazlık 
    4- Cesaret, atılganlık, yiğitlik 
    5- Yas, keder, üzüntü, ölüm 
    6- Fakirlik, sıradanlık, (soylu olmamak) 
    7- Kötülük, bela, uğursuzluk 
    8- Esmer ten, yanık ten 
    9- Aşırı soğuk, kış 
    KARAALMAZ: birl. Kara/Almaz..Namuslu 
    KARABAŞ: birl. Kara/Baş 1- Evlatlık 2- Kul, köle 
    KARABATAK: birl. Kara/Batak...Bir deniz kuşu 
    KARACA: 1- Karaya çalan, esmer 2- Gözü kara, cesur, şiddetli 3- Bir ceylan türü 
    4- Halktan soylu olmayan 
    KARACIK: 1- Esmer, kar tenli 2- Gözbebeği 
    KARAÇIL: Kumral, karaya çalan KARAGA: Karga, kuzgun 
    KARAĞLI: 1- Yaslı, matemli 2- Bakışları etkileyici 
    KARAHAN: birl. Kara/Han 
    1- Türk mitolojisinde "Tanrılar Tanrısı" 2-Devletlerinde, soylu 
    olmayıp, kara budundan (halktan) biri olarak devlet kuran kişilerin takındığı unvanlardan 
    KARAK: 1- Kara/Ak 2- Gözbebeği 3- Bakış, nazar 
    KARAKÇI: 1- Gözlemci, bakıcı 2- Karakeçi 
    KARAKIRK: birl. Kara/Kırk (..Kırk sayısı da, üç ve dokuz gibi, Türklerin uğurlu sayılarındandır.) 
    KARAKITAY: birl. Kara/Kıtay (Çinliye benzeyen, Çinlilerle kanı karışıp, melez olmuş) 
    KARAKOL: birl. 1- Kara el 2- Gözetleme yeri, gözetim alanı 
    KARAKUŞ: birl. Kara/Kuş (Mizan Yıldızı) 
    KARAKÜNE: Kara gün 
    KARAL: Vade, müddet 
    KARAMIŞ: Bakmış, görmüş, açık göz 
    KARAMAN: 1- Kara tenli 2- Yiğit, gözü kara 
    KARANÇI: Bakıcı, gözlemci 
    KARAOTAĞ: birl. Kara/Otağ 
    Eski dönem, toy ve şölenlerde, çocuğu olmayan beylerin oturduğu kısım, tribün (...oğlu olanlar,Ak otağa, 
    kızı olanlar kızıl otağa, konuk edilirlerdi.) 
    KARAOZAN: birl. Kara/ozan (halk ozanı) 
    KARASAGU: ağıt, mersiye 
    KARASÜYÜK: birl. Kara/Süyük (kemik) (avam, halktan)
    KARAŞAMAN: birl. Kara/Şaman 
    T...Şamanist gelenekte, kötü ruhlarla uğraşan şamanlar 
    KARAŞIN: Esmer, karaya çalan 
    KARAUL: Bakış, gözlem yeri (Karakol sözcüğü buradan gelir) 
    KARAÜREK: birl. Kara/Yürek Cesur, korkusuz 
    KARAV: Bakış, nazar, bakan 
    KARAVUL: (Karaul) 1- Gözcü, keşif kolu 2- Muhafız 
    KARAY: yardımcı, yararlı, yardımsever 
    KARAYIŞ: bakış, bakan 
    KARAYİR: birl. Kara/Yer (kara toprak) 
    KARÇAK: 1- Pençe 2- Büst, yarım heykel 
    KARÇIGA: Bir şahin türü 
    KARDAŞ: Kardeş, kardeş yakınlığı 
    KARGI: Mızrak 
    KARGIN: Meşbu 
    KARGUY: 1- Bir atmaca türü 2- Gözetleme kulesi, dağ başlarına yapılan yüksek yapı 
    KARIK: Karışık, melez 
    KARIKSIZ: Saf, temiz, karışık olmayan 
    KARIMIŞ: karışık, karışmış 
    KARINÇIK: Bakış, nazar, göz kaçamağı 
    KARINDAŞ: 1- Kardeş, kardeşlik 2- Kız kardeş, bacı (Kazak ve Kırgızlarda) 
    KARLIGAN: karlar eriyince açan bir dağ çiçeği 
    KARLIK: Karlı arazi, karlı dağ 
    KARLU: Karlı, kar almış 
    KARLUGAÇ: Kar çiçeği 
    KARMAS: Karıştırmaz (Soyunu, neslini) 
    KARŞI: Karşıt, zıt 
    KARŞIT: Karşı 
    Türk mitolojisinde, Ülgen'in yedi oğlundan biri ve Temizlik Tanrısı 
    KARTAL: İri kanatlı avcı kuş (Karatal) 
    KARUÇ: 1- Karış, karışık 2- Kara uç 
    KARYAĞDI: birl. Kar/Yağdı (...Doğumu, kar yağdığı sırada olan) 
    KASAR: 1- Keser 2- kasıntı, afili 3- Fırtına 
    KASMIŞ: Afili, fiyakalı, kasıntı 
    KAŞ: Kaş, korkusuzluk, cesaret 
    KAŞGAR: Cesur, üstün vasıflı 
    KAŞKA: 1- Yiğitlik, mertlik 2- Üstün vasıflılık 3- Dayanıklılık, metanet 
    KAŞUK: Dayanıklı, metin 
    KATAK: Katı, sert 
    KATAN: 1- Sert, katı 2- Saplayan, (Kargı, ok) 3- Ekleyen, artıran 
    KATGI (katkı): 1- Katı, sert, haşin 2- Yarar, yararlılık 3- Neşe, şenlik 
    KATGIÇ: Katı, sert, dayanıklı, haşin 
    KATI: sert, dayanıklı, haşin, güvenli, adamakıllı, etraf 
    KATLICAK: Katıca,sertçe,şiddetli 
    KATIGU: Çalışkan, gayretli, azimli KATIĞDI: Çok katı, şiddetli, kuvvetli 
    KATIK: 1- Katı, sert, güçlük, şiddet 2- Katılan, katılım 3- Ekmek, yemek 
    KATILGAN: Dayanıklı, metin, sert 
    KATILIK: Güçlük, sertlik, dayanıklılık, haşinlik 
    KATIRAK: Katıca, haşince 
    KATIYEL: birl. Katı/Yel (Kuru rüzgar) 
    KATIZ: 1- Ağaç kabuğu 2- Tarçın 
    KATLAV: Zırh, siper 
    KATLIG: Katılık, sertlik 
    KATMIŞ: 1- Saplamış 2- Katılaşmış 3- Eklemiş 
    KATUN: (Hatun) İmparatoriçe, Kağan eşlerine verilen bir unvan. (Kadın sözcüğü buradan gelir) 
    KAVAN: Kovucu, defedici 
    KAVÇIN: Konuk, kısa süreli misafir 
    KAVŞIT: 1- Kavuşma, vuslat, kavuşulan yer 
    KAVURT: 1- Kurt 2- Haşmet, ihtişam 3- Dayanıklılık, kalıcılık 
    KAVUŞ: 1- Menzil, kavuşulacak yer 2- Buluşma, buluşma yeri 
    KAY: 1- Tipi, kar fırtınası 2- Masal, hikaye 
    KAYA: Taş bloğu mec. 1- Sertlik, sağlamlık, yıkılmazlık, dayanıklılık 2- İhsan, inayet 
    KAYAK: Kayık, sandal 
    KAYALAK: 1- Kayık, sandal 2- kaya, kayalık 
    KAYAN: 1- Çığ, çığ kümesi 2- Sel, sel suyu 
    KAYAR: 1- Sel, sel suyu 2- Gurur, onur 
    KAYAŞ: Hısım, akraba, kavim kardeş 
    KAYÇI: Masalcı, destancı 
    KAYDU: 1- Katı, sert, şiddetli 2- Kaygı, hüzün 3- Sel, sel suyu 
    KAYGAÇ: Kayık, sandal 
    KAYGAŞ: Mucize, olağanüstülük 
    KAYGIN: 1- Üzgün, kaygılı 2- İsyankar, isyan halinde 
    KAYGU: Kaygı, endişe, titizlik 
    KAYGULU: Kaygılı, mahzun 
    KAYGUN: Mahzun, üzgün, müteessir 
    KAYGUSUZ: Vurdumduymaz, gailesiz, umursamaz 
    KAYI: 1- Sel 2- Kar fırtınası 3- Muhkem, iyi korunan 
    KAYIR: 1- Kayırma, hamilik, destek 2- Heybet, gösteriş 3- Azim, kararlılık 
    KAYIRGAŞ: 1- Deste, demet 2- Kayırıcı, koruyucu 
    KAYIRMIŞ: Kayıran, kayırıcı, destekçi 
    KAYIRŞI: 1- İçli, merhametli 2- Karşı, muhalif, hizip 
    KAYITGAN: Dik başlı, boyun eğmeyen 
    KAYITMAS: Adil, adaletli 
    KAYMAS: Adaletli, düzenli 
    KAYNAK: Pınar, göze 
    KAYNAR: 1- Pınar, göze 2- Ateşli, kızgın 
    KAYNARCA: 1- Kaynak, pınar, menbaa 2- Ilıca, banyo 
    KAYRA: Yardım, inayet 
    KAYRAL: Yardım, destek 
    KAYRALDIĞ: 1- Destekli, torpilli 2- Eli açık, cömert 
    KAYRIM: Arka, destek, inayet 
    KAYRU: Geri, arka, destek 
    KAYTAG: Aldatıcı, adaletsiz, hilebaz 
    KAYTBAY: Adil, adaletli, hakkaniyetli 
    KAYTMAZ: Adil 
    KAYTUN: Yardımsever 
    KAYURTAR: Kurtarıcı, yardımsever 
    KAZAK: 1- merkezden uzak kalan 2- Otoriteye bağlı olmayan,başına buyruk 3- Gezgin 
    KAZAN: 1- Kazanç, kazanım, birikim, artı değer, bolluk 2- Kızan, kızgın 
    KAZANCUK: 1- Kazanç, kar, getiri 2- Yemek kazanı, tencere 
    KAZANÇ: Gelir, kar, artı değer, getiri 
    KAZGAN: Kazan, kazanç 
    KAZILIK: 1- Kazık 2- Kazma aleti 3- Kızgın, celalli
    KAZIRGAN: Şamanist gelenekte, kötü ruhların, doğruluğa gelmesi için,geçici bir süre için kaldığı ateş 
    çukuru. Bir nevi cehennem 
    KAZU: Nimet, kazanç 
    KAZUK: (Kozu, Kazık) 1- Kazma 2- Kazık, sırık 
    KEBEK: Kabuk, ağaç kabuğu 
    KEBENÇ: İtimat, güven, hoşnutluk 
    KEBENÇÜ: Hoşnut, bahtiyar 
    KEÇİG: 1- Geçit, köprü 2- Mutlu, sevinçli KEÇİKLİĞ: Mutlu, sevinçli 
    KEÇİR: Bağışlayıcı, affedici 
    KEÇÜRGEN: Bağışlayıcı, affedici 
    KEDİMLİG: 1- Zırh, demir ağ 2- Giyimlik, giysi 
    KEKMEN: Olgun, ergin, ermiş 
    KELEŞ: Alımlı, yakışıklı, cıvan 
    KELEZTİ: Hayal, serap 
    KELGİN: Gelgin, suyu kabaran ırmak 
    KELİŞTÜ: Olgunluk, gelişim, suhulet 
    KELTEÇİ: Gelici, gelecek olan, halef 
    KEMEÇ: Asker, askeri görevli 
    KENÇEK: (Gençık, Genç) 
    KENÇLİYÜ: Oğuz beylerinin, özellikle güz kurultayların dan sonraki toy ve şölenlerde, kendi mallarını 
    yağmalatıp, halka dağıtılması için kurdukları büyük sofra. Yağma sofrası 
    KENDÜZ: Nefs, can, ruh 
    KENEŞ: İstişare, müşavere 
    LENGEŞ: Keneş 
    KENGEŞLÜ: Danışık, anlaşık, dayanışmalı 
    KENDİL: Gönül, gönüllü, temiz yürekli 
    KENİ: (Kuni) Adaletli, adil, dengeli 
    KEPKE: Örnek, numune 
    KEPTİK: 1- Latif, şakacı 2- Eşit, müsavi 
    KERAMUN: Karaman, esmer tenli 
    KERAYET: Sahil, kıyı, plaj 
    KEREGÜ: Ev, çadır, barınak 
    KEREKLİ: Gerekli, elzem, ihtiyaç 
    KEREKTÜ: İhtiyaç, lüzum, zaruret 
    KEREKÜLÜG: Çadırlı, göçebe 
    KERELTİ: Tanıklık, şehadet 
    KEREN: Ulu, kebir, kadir 
    KEREŞ: Kiriş, yay kirişi 
    KERİ: 1- Eski, kadim, geride kalan 2- Germekten, gerilmiş, gergin 
    KERİNÇSİZ: Eşsiz,emsalsiz 
    KERKİ: Balta, nacak 
    KERKİT: Nacak 
    KERTÜK: (Kertik) 1- Ağaca bıçakla çizilen çizgi 2- yapay, suni 
    KESEN: 1- keskin, kesici 2- Bölüm, ara 
    KESİ: Keskin, kesen, kesici, sert 
    KESİK: Kesi, keskin 
    KESKİN: 1- Sert mizaçlı, asabi 2- Uç, ekstrem 3- Kesici 
    KEŞİKÇE: 1- Muhafız, koruyucu 2- Defa, sıra, adet 
    KEŞİKÇİ: 1- Israrlı 2- Nöbetçi 
    KET: 1- Darbe 2- Yılmaz, azimli, kararlı 
    KETÇİK: Darbecik 
    KETE: Ulu, büyük 
    KEYİK: Baht, mutluluk 
    KEZEGEN: Gezgin, çapkın 
    KEZGEN: Gezgin, çapkın 
    KEZGİÇ: Gezgin 
    KEZİK: Cesaret, atılganlık, cüret 
    KEZİR: (Kizir, keser) Cesur, cüretkar 
    KIBI: Keşif, buluş 
    KICIR: Öç duygusu, intikam 
    KICURGAN: Gösterişli, mağrur 
    KIDIK: Gedik, güdük 
    KIĞILCIM: Kıvılcım, şerare 
    KIĞITDUK: Davet, ikram 
    KILAĞI: Kılıç ve bıçakların bilendikten sonra ağız kısmında meydana gelen çizgi 
    KILAĞUZ: Kılavuz, rehber 
    KILAVUN: Düğün hediyesi 
    KILDI: 1- Yaratıcı, yapıcı 2- Etken, amil 
    KILGI: 1- İstem, irade 2- Yaratılmış, kılınmış 
    KILICI:Yaratıcı, yapıcı, halik, kadim 
    KILIÇ: (Kıl-Uç) Silah 
    KILIG: 1- yaradılış, huy, karakter 2- Beceri, iş, yapıcılık 
    KILIGLI: 1- İyi huylu, ahlaklı, görgülü 2- Becerikli, çalışkan, işgüzar 
    KILIN: 1- Huy, yaradılış 2- Naz, işve KILINÇ:Kılınış, huy, karakter 
    KILIVAN: Hediye, bahşiş, ödül 
    KILUÇ: Kılıç 
    KIMAÇA: Engel, mania 
    KIMAR: Komar, homar, yakışıklı, cezb edici 
    KIMIRTU: Kıpırdanış, devinim, jest 
    KIMIZ: Ekşi, mayhoş anlamına gelen ve kısrak sütünden yapılan bir içki 
    KIMNA: Sürekli, daima, her zaman 
    KIN: 1- Silah muhafazası 2- Gayret, çalışma 3- Suç, cürüm, ayıp 
    KINAGU: 1- Ceza, cezalandırma 2- Çalışma, aktivite 
    KINAY: Aktif, çalışkan 
    KINCAL: İnce, narin, zayıf 
    KINÇAK: Bıçak kılıfı 
    KINGAL: İnce, narin 
    KINGIR: Metin, dayanıklı, sebatkar 
    KINIK: 1- Gayret, gayretli, çalışkan 2- Muhterem, şerefli, hakim 
    KIP: Baht, talih 
    KIPÇAK: 1- Merkezde kaçmış, uzaklaşmış ve bir otoriteye bağlı bulunmayan 2- Çayırlık, geniş 
    toprak,sahipsiz boş ve geniş arazi 3- Ağaç kovuğu 4- Bahtı açık, talihli 
    KIR: 1- Kırmak...dan Kırış, kesiş, kırma, yarma eylemleri 2- Ak'a yakın kirli beyaz renk 3- mec. Olgunluk, 
    tecrübe 
    KIRAÇ: 1- Kırlaşmış, kıra çalan, kır gibi 2- Kırıcı, kırık, yarık 3- Verimsiz toprak, yaşlı toprak 
    KIRAN: 1- Bozgun yapan, düşmanı yok eden 2- Dağ yamacı 3- Yön, kenar, kıyı 
    KIRAY: 1- Genç, delikanlı 2- Kıran, kan dökücü, vurguncu 
    KIRCA: Kıra çalan, ,kırlaşmış mec. Olgun, bilge 
    KIRCI: 1- Kırıcı, sert mizaçlı 2- Kenar, uç, sahil 
    KIRGI: 1- Kırım 2- Bir atmaca türü 
    KIRGIL: Kırık, üzgün, kırgın 
    KIRGIN: 1- Gönül kırgınlığı 2- Bozgun 
    KIRGIZ: 1- Kırgıncı, bozguncu, geçimsiz 2- Kırk/Uz 3- Numune, örnek 
    KIRICI: 1- Kıran, bölen, yaran mec. Sert mizaçlı, gönül kırıcı 2- Kenar, sahil 
    KIRIK: Kırılmış, bölünmüş 
    KIRIM: 1- Kırış, bozgun, katliam 2- Kırgınlık, küskünlük 3- Uç nokta, kenar 
    KIRIY: Sahil, kenar 
    KIRKIN: Bahşiş, hediye 
    KIRKLI: Eski, Şamanist gelenekten, bazı değişiklikler yada dinsel motiflerin de eklenmesiyle,
    bugünlere kadar gelen bir inanca göre; gerçek anlamı "kırk ünlü ata ruhunun koruması altındaki kişi" 
    KIRMAN: Kırma yeri, Kırman, harman 
    KISIG: 1- Hapis, dar yer 2- Kısıtlı, bağımlı 
    KISIGLU: Hapis, mahpus, kıstırılmış 
    KISRIK: Utangaç, mahçup 
    KISTAVUL: Acele, aceleci, telaşlı 
    KIŞIL: Kışlık, kış için ayrılmış 
    KIŞLAK: Kışın kalınan yer, ez, kışlık ev 
    KITAY: 1- Çinliye benzeyen , Çinliye karışmış 2- Kutay 
    KIVANÇ: Gurur, kıvanma, sevinme, öğünme, mutlu olma, kendine güvenerek ve öğünerek 
    sevinme hali 
    KIVAM: Olgunluk,yeterlilik 
    KIVANDUK: Kıvançlı, mutlu 
    KIVIK: Ara, fasıla 
    KIVILCIM: Ateş parçası, şerare 
    KIVLIK: Kıvanç ve mutluluk nedeni 
    KIVRAK: 1- Kıvançlı 2- Hareketli, dayanıklı 
    KIVRIM: Hare, iltiva 
    KIYAK: 1- gaddar, acımasız 2- Kayak, kaydıraç 3- Çekicilik, cazibe 
    KIYAL: İmge 
    KIYAN: 1- Dağdan hızla akan sel suyu 2- Gaddar, acımasız, kıyıcı 
    KIYAT: Çekici, cazibeli 
    KIYGA: Zeki, çok akıllı 
    KIYGI: Zeka, deha 
    KIYIK: 1- Zeka, dahi 2- Çekici 3- Kaçak, kapçak 
    KIYIKSIZ: Kaçmaz, sözünden dönmez, düz 
    KIYIN: 1- Akit, sözleşme, anlaşma 2- Güç, kudret, otorite 
    KIYIŞKAN: 1- Sözünün eri, sözünde duran 2- Cesur, gözü pek 
    KIYMAÇ: Gamze 
    KIYNAK: 1- Ünlü, meşhur 2- pençe, kartal pençesi 
    KIYUK: 1- Mutluluk 2- Geyik KIZARIK: 1- Kızıl, kızıllaşmış 2- kızgın 
    KIZGAN: Kızgın, kızışmış 
    KIZGIN: Kızıllaşmış, asabi 
    KIZI: Şiddet, asabiyet, kızama, kızgınlık 
    KIZIK: 1- Kızgın, asabi 2- Kısık, hapis 
    KIZIL: 1- Kırmızı, al 2- Altın 3- Kızmış, kızarmış, kızgın 
    KIZILALMA: birl. Kızıl/Elma 
    Olgun, kızarık elma anlamı, bir sembol ve imgedir. Ülkü'yü motivasyonu içerir. Bazen, 
    fethedilmesi gereken illeri ifade eder, çoğu kez ise bütün Türklerin, tek bayrak altında toplandığı devletin, 
    "Birleşik Türk devletleri"nin imgesi 
    KIZILGU: Kızarmış, kızgın 
    T... Kırgızların, Mürdi oymağı, dip dedelerinden. 
    KIZILHAN: birl. Kızıl/Han 
    Şamanist gelenekte Tanrı sıfatlarından 
    KIZILOTAĞ: birl. Kızıl/Otağ 
    Kağan ya da Han'ların verdikleri, toy ve şölenlerde, kız çocuk sahiplerinin oturduğu, şeref tribünü 
    KIZIMTAY: birl. Kızım/Tay (Kızmaktan kızgınlık) Tay
    KIZIRAK: (kızarık, kızrak) Nadir, ender rastlanan 
    KİÇİ: 1- Kişi, adam, insan 2- Küçük, minyon 3- Geçmiş, geçik, eski 4- Keçi 
    KİÇİCİK: 1- Kişicik, insancık 2- Küçük, minyon 
    KİÇİK: 1- Küçük, minyon, Geçik, geçmiş 
    KİÇİN: Zincir 
    KİÇKİ: 1- Eski, kadim 2- Kişi, insan 
    KİÇKİNE: (Giçgine) Geçkin, geçmiş kadim 
    KİDGÜ: Giyim, giysi, elbise 
    KİLÜKEN: Gülen, güleç, güleryüzlü, mütebessim 
    KİNDİK: Orta, odak, merkez 
    KİNEŞ: Şura, meşveret, kongre 
    KİRİŞ: Sinirden ve bağırsaktan yapılan sicim. Ok yayı olarak da kullanılır. 
    KİRTİ: Doğruluk, gerçekçilik 
    KİŞİLİK: Karakter, şahsiyet, insan olma özelliği 
    KİŞKEN: (Kiçgen) 1- Küçük, minyon 2- Geçen, geçmiş 
    KİÇKENTAY: birl. Kiçken/Tay ...minyon, minik 
    KİYE: Kut, talih, ululuk 
    KİYELİ: Mübarek, saygıdeğer, ulu 
    KİZEK: 1- Kesik 2- Nöbet 3- Seyran, gezinti 
    KİZİR: 1- Keser, kesici 2- Gever, gezgin 3- Atılgan, cesur 
    KOBRAT: (Kubrat) Derlemek, toparlamak, örgütlemek 
    KOBU: (Kovu) Buket, demet 
    KOBURCUK: Kabarcık, kabarık, kabadayı 
    KOCA: 1- Ulu, saygıdeğer, hürmete layık 2- Bilgili, tecrübeli, görüp geçirmiş 3- Gösterişli, azametli 4- 
    Mert, düz, koç gibi 
    KOCABAŞ: birl. Koca/Baş ...Koruyucu, muhafız 
    KOCAMAN: 1- Akıllı, bilge 2- İriyarı, cüsseli, heybetli 
    KOÇ: Erkek koyun mec. Düz, mert, yüz yüze dövüşen, hilesiz, yiğit, dayanıklı, yılmaz 
    KOÇA: 1- Koç gibi..2- Kibar, centilmen 
    KOÇAK: Koç gibi, cesur yürekli 
    KOÇAN: 1- Centilmen, kibar 2- Koşan, koşucu 
    KOÇAŞ: Rehber, yol gösteren, önde giden 
    KOÇGAR: (Kaçgar,kaşgar) 1- Koç başı 2- Koç gibi, koç yiğit 
    KOÇİ: Koç gibi, koç yürekli 
    KOÇLUĞ:( Koçluk) Koç olacak kuzu 
    KOÇO: Kibar, mert 
    KOÇU: 1- Koç gibi 2- Kibar, centilmen 
    KOÇUM: 1- Yiğit, mert 2- Koşum, koşma 
    KOÇUN: Düz, hilesiz, temiz yürekli 
    KOÇUGAR: Mert, yiğit, özü sözü bir 
    KODAR: Mağrur 
    KODAZ: Mağrur 
    KOKLUĞ: Koku, parfüm 
    KOKULUG: Koku, Parfüm 
    KOKUM: Parfüm 
    KOKUŞ: Dalları, ok yapımına elverişli bir ağaç türü
    KOLAN: 1- Hediye, bahşiş 2- Kollayan, koruyan 3- At, eşek,katır gibi hayvanların, eyerini 
    bağlamaya yarayan kemer 
    KOLBAG: Kadınların, aksesuar olarak bileklerine taktıkları, boncuklu halka 
    KOLBAŞ: Askeri birlik başı, komutan, askeri koruyup kollayan kişi KOLBAY: Askeri danışman 
    KOLCUK: Kolcu, muhafız, koruyucu 
    KOLÇAK: Kolcu, koruyucu, kollayıcı 
    KOLÇU: Muhafız, bekçi 
    KOLDAGÜÇ: Hami, koruyucu, şefkatli, merhametli, yardımsever 
    KOLDAŞ: 1- Silah arkadaşı 2- Arkadaş, birbirini kollayan 
    KOLGAK: İstek, heves, talep 
    KOLGAY: Veliaht, şehzade (Kırım ve Kazan hanlıkları döneminde kullanılan bir aksesuar 
    KOLKA: 1- Kolgu, kol takısı 2- Refika, hanım, eş 
    KOLTAG: Arka, himaye, destek 
    KOLUÇ: Kolcu, kolbaşı, komutan 
    KOLUNÇUĞ: Yakarış, niyaz 
    KOMAN: (Kaman,kuman) 1- Yurduna yabancı sokmayan 2- Aman vermeyen 3- Kumral 
    KOMAS: Komayan, bırakmayan, aman vermeyen 
    KOMUK: 1- Kabuk, ağaç kabuğu 2- Hazine, define 
    KOMUR: Cesur, gözüpek 
    KON: 1- Yurt, vatan 2- Konak, yerleşim, mekan 
    KONAÇ: Aşiyan 
    KONAG: 1- Konuk, misafir 2- Konuk ağırlanan ev 
    KONALGA: 1- Konuk yeri, baş köşe 2- Menzil, konulacak, varılacak yer 
    KONAT: 1- Cana yakın, munis, sokulgan 2- konuk ağırlayıcı, konuksever 
    3- Birlikte göç eden oba birliği 
    KONCA: 1- Armağan, bahşiş 2, Gül 
    KONÇUK: 1-Aşina, tanıdık 2- Konuk 
    KONÇUY: Kağan kızı, prenses, soylu kız 
    KONDU: Yerleşik, yerli 
    KONDUR: Konuksever, cömert 
    KONGAR: 1- Koyu kırmızı renkteki at 2- Kızıla yakın renk tonu 
    KONIK: Can, ruh, yaşam 
    KONŞUK: 1- Konşu, komşu 2- Yerleşim yeri 3- konuşma, laf 
    KONUK: 1- Misafir 2- Can, ruh 3- Varılacak yer, menzil 
    KONUL: 1-Kerevetlerin altındaki, yük konan boşluk, yüklük 
    KONULGA: 1- Konuk yeri, baş köşe 2- Konuğa verilen yemek, değerli yemek 
    KONUR: 1- Yakışıklı, civan 2- Gururlu, onurlu, mağrur 3- Kara ve kızıl karışımı renk, 
    at rengi, doru at 
    KONUŞ: 1- Yerleşim, karargah 2- Menzil, varılacak yer 
    KOPAN: 1- Galip, utkan 2- Ulu, yüksek 
    KOPTURU: Saygı duruşu, tören duruşu 
    KOPU: Kop, çok, çokluk 
    KOPUN: Çoklu, bereket, bütünlük 
    KOPUZ: Saz, bağlama (Kop_Uz) 
    KOR: 1- Öz, maya, asıl 2- Ateş parçası, ateş 
    KORBA: Filiz 
    KORCU: Korucu 
    KORGAN: Korunan yer, kale, kurgan 
    KORGAVUŞ: Savunucu, müdafi 
    KORIÇI: Korucu, koruyucu, bekçi, yasak bölgeleri bekleyen ve koruyan kişi 
    KORIG: 1- Koru, ağaçlık, yeşil bölge 2- korunan, yasak bölge 
    KORKMAZ: Korkusuz, cesur 
    KORKUNÇ: Korkutucu, ürkütücü 
    KORKUT: 1- Heybetli, korkutucu, korku salan 
    KORUĞ: 1- koru, koruluk, ağaçlıklı bölge 2- Koruma bölgesi 3- Yasak bölge, askeri bölge 
    KORUKÇU: Koruyucu, korucu, muhafız 
    KOŞ: 1- Koç 2- Dizi, sıra, dize 
    KOŞAK: 1- Koşulan, koşturan 2- Neşide, destansı şiir 
    KOŞAR: 1- Emredici, buyurucu 2- Koşucu, çalışkan, hareketli 3- Dizen, düzenleyen 
    KOŞMA: Ölçülü, uyaklı söz 
    KOŞUK: 1- Yan yana, birlikte, yaren, dost 2- Koşma, şiir 
    KOŞUL: Hüküm, şart 
    KOŞULGAN: Koşul koyan, buyurucu 
    KOŞUM: 1- Koçum 2- Bağlı, yan yana 3- Atın, eyer, kulan, üzengi vb. malzemelerinin tümü
    KOŞUN: 1- Asker, savaş birliği 2- Halk, ahali 3- Dizi, dize 
    KOTKU: Alçak gönüllü, mütevazı 
    KOY: 1- Koyun 2- Merhamet, acıma duygusu 
    KOYLU: 1- Merhametli 2- İstikamet, yön, yönünü bilen 3- Koyunlu 
    KOYU: Merhamet 
    KOYULDAR: 1- Merhametli 2- Hürmetli KOYULMUŞ: 1- Merhametli 2- Çalışkan 
    KOYUNLU:Merhametli 
    KOYURGA: 1- Hürmet, lütuf 2- Acıma duygusu, merhamet 
    KOYURTANG: Özgürlük, Hürriyet 
    KOZAN: Kozalak 
    KOZALAK: Çam, selvi gibi ağaçların sert çiçeği 
    KOZAN: Kazan 
    KOZGAV: Kıyam, isyan, başkaldırma 
    KÖPÜRGE: 1- Köprü, geçit 2- Savaş davulu 
    KÖÇET: Filiz, sürgün 
    KÖÇMEN: Göçmen, göçücü 
    KÖDÜRGÜ: Kurban, adak 
    KÖGMEN: (Gökmen) 1- Tanrısal, ilahi 2- Sayın, saygıdeğer 3- Gücünü Tanrıdan alan 
    KÖĞÜZ: 1- Göksel, Tanrısal 2- Göğüs, sine 
    KÖK: 1- Gök 2- Aile, soy 
    KÖKDAŞ: Emsal, örnek 
    KÖKEN: Göğen, gelen, 2- Köken, soy, aile 
    KÖKİM: 1- Göğüm 2- Soyum, ailem 
    KÖKLÜ: 1- Tanrıdan gelen 2- Soylu 
    KÖKTEM: 1- Bahar 2- Gençlik 3- Deha, akıl 
    KÖL: Göl mec. Ululuk, sonsuzluk, derinlik, bilgelik
    KÖLMÜK: Halk, ahali 
    KÖLÜK: Yük hayvanı 
    KÖMEK: 1- Yardım, arka, destek, inayet 2- Ahali, halk 
    KÖMEN: 1- Hayal, düş 2- Irk, soy 3- Cevher, damar 
    KÖMEY: Gerdan, döş 
    KÖMÜÇ: Hazine, define 
    KÖNG: (Könk) Cariye, odalık 
    KÖNGÜL: Gönül, can 
    KÖNİLİK : Adalet, doğruluk 
    KÖNKAŞ: Künkaş, kenkeş, meşveret 
    KÖNÜ: Adalet, doğruluk 
    KÖNÜL : Gönül , can 
    KÖP: Çok, gür, çokluk, bolluk 
    KÖPTÜK: 1- Bereket, bolluk 2- Kalabalık 
    KÖPÜK: Kabarcık, köpürcük, çoklu, artış 
    KÖREGEN : Gören, görücü 
    KÖREM: 1- Körpe, taze 2- Görgülü, terbiyeli 
    KÖRGEN: Gören, görücü 
    KÖRGÜZ: Görgülü, centilmen, beyefendi 
    KÖRKE: Ağaçtan yapılmış tabak 
    KÖRKEM: 1- Görkem, ihtişam 2- Hoş, güzel, latif 
    KÖRKLÜĞ: Güzel, alımlı, cemile 
    KÖRPE: Taze, cıvan 
    KÖRÜ: (körüg) Gözcü, haberci, casus, gözlemci 
    KÖRÜM: 1-Bakış, nazar, gözlem 2- Düş, rüya 3- Zeka, fehm 
    KÖRÜMÇİ: Astronom, rasat, gözlemci, yıldızları inceleyen kişi. 
    KÖRÜMDÜK: Bakıcı, nezaretçi 
    KÖRÜNÇ: 1- Görgü, muaşeret 2- Bakan, nazır 
    KÖSEMEN: Tas artan koç. 
    KÖŞÜK: Dilek, temenni 
    KÖTÜZ: Kıymetli 
    KÖVENÇ: 1- Güvenç, güvence, teminat 2- Azamet, gurur 
    KÖVEZ: Afi, çalım, fiyakalı. 
    KÖYMEN: 1- Yanıcı, yanık 2- Hayal 
    KÖYMEZ: Yanmaz, ateş almaz. 
    KÖZLÜK: At kuyruğundan yapılan, göz kamaşması ve göz ağrılarının tedavisinde kullanılan bir dokuma. 
    KUANÇ: Kıvanç, sevinçli gurur 
    KUANÇI: Kıvanç 
    KUBAL: Gürz, demir topuz. 
    KUBAN: Kapan 
    KUBAT: Kapalı, gizli 
    KUBAY: birl. Kubi/Ay 
    Yakutların eski dönem "Temizlik Tanrıçası" 
    KUBİ: (Kubil) Gökyüzü, feza, sema. Mec. Başsızlık ve sonsuzluk. 
    KUCAN: Göçen, göçer 
    KUCAR: Göçer, göçücü KUÇAM: Deste, demet, bağ 
    KUÇAR: Göçer, göçmen 
    KUDA: Sihir, büyü 
    KUDAGAÇI: Büyücü, doktor 
    KUDAK: Kadak, katı, sert 
    KUDEKAN: Buyruk, sert, emir, azar 
    KUKUN:kıvılcım, ateş parçası 
    KUKUŞ: 1- Gonca, gül 2- Şaka, latife 
    KUL: Bağımlı, bağlı, köle mec. Bağlılık, sadakat 
    KULA: 1- Kızıl ve karışımı renk, doru, bordo 2- Yelesi, ve kuyruğu kara, gövdesi kızıla çalan at 3-Yabani 
    at 4- Gözü kara,atılgan 
    KULAÇ: 1- Açıklık, mesafe 2- İki kol arasındaki ara
    KULAGU: 1- Yaratıcı, kılıcı, hükmedici 2- Kula gibi 3- Korkusuz, gözü kara 
    KULAN: 1- Galip, utkan 2- Vahşi at 3- Yaban eşeği 
    KULANŞI: 1- At terbiyecisi 2- Musikişinas, müzisyen
    KULBAK: Merhametli, yardımsever 
    KULDAM: Sadık kul 
    KULGA: Güvercin 
    KULGU: 1- Müfettiş, murakıp 2- Güvercin 
    KULİ: (kulıg) Cesur, gözü kara 
    KULPU: 1- Kilit 2- kulluk, kulluk eden 
    KULUGA: Güvercin 
    KULUN: Tay, süt emen çağdaki at yavrusu 
    KUMAÇ: Solgun, soluk 
    KUMAK: 1- Yardım, kömek 2- Sevda, aşk 
    KUMAN: 1- Solgun 2- Kumral, sarı ile kahverengi arası renk 3- Aman vermeyen, dirayetli 
    KUMANDI: Mutlu, sevinçli 
    KUMARAL: Kumral, buğday tenli 
    KUMARGA: Kuşatma, muhasara 
    KUMRAL: Buğday tenli 
    KUL: 1- Koyun 2- Can, ruh 3- Uçurum 4- Adalet 
    KUNAN: 1- İki yaşına gelmiş kısrak 2- Adaletli, adil 
    KUNAR: Bereket, bolluk 
    KUNARLI: Bereketli, münbit 
    KUNDUZ: Dere kenarlarında yaşayan, kürkünden börk yapılan bir hayvan 
    KUNİ: Adalet, hakkaniyet, adaletlilik 
    KUNT: 1- Dayanıklı, metin 2- Sade, gösterişsiz 
    KUNUK: 1- Mahzun, elemli 2- Konuk 
    KUPÇI: İnce, zarif 
    KUPTAN: Niyaz, dua, yakarış 
    KUR: Düzen, sıra, hiyerarşi, düzenleme 
    KURAL: Düzen, düzenlilik, kaide 
    KURALAY: Ceylan, ahu 
    KURAR: Organizatör, düzenleyici 
    KURAY: Bir çeşit bozkır bitkisi ot 
    KURÇ: (kuruç) Kılıç yapımında kullanılan, iyi bir çelik türü 
    KURÇAK: Heykel, yontma taş 
    KURÇI: 1- Kürçü 2- Kurucu 
    KURÇIK: Kurum, kuruluş, yapılanma 
    KURGA: 1- Tecrübeli, bilge 2- İnce, narin 
    KURGAN: 1- İstihkam, kale 2- Anıt, anıt mezar 
    KURIDIN: Batılı, batı bölgesinden 
    KURUM: Figür, dans 
    KURIMLAK: Cilveli, hareketli, kıvrak 
    KURIKAN: 1- Kürkan, damat 2- Hisar, kale 3- Ağaçlık bölge 
    KURLAS: Düzen, işleyiş, ahenk 
    KURMAN: Düzgün, düzenli, düzenleyici 
    KURMUŞ: Planlı, düzenli, örgütlü 
    KURT: Bağımsızlığına olan düşkünlüğü, evcilleşmeyen tek hayvan oluşu, mücadeleciliği, 
    hareketliliği,gururlu ve zeki oluşu, özellikle de sosyal ve örgütçü oluşu ve daha bir çok özellikleriyle, 
    Türklere benzeyen ve Türklerin de çok eskiden beri kutsayarak, sembolleştirdiği hayvan 
    KURTAK: Kurulu, ayarlı 
    KURTAR: Kurtarıcı 
    KURTARAN: Kurtarıcı 
    KURTGA: Tecrübeli, gün görmüş 
    KURTUL: Haraç, vergi, cizye 
    KURTULGU: 1- Vergi, haraç 2- Kurtuluş, istiklal KURTULMUŞ: Özgür, bağımsız, azade 
    KURTUN: Batılı, batıdan 
    KURUĞÇIN: Kurşun 
    KURUK: Koru, park, koruluk 
    KURULTAY: birl. Kurul/Tay Kongre, divan, oturum 
    Gerek seçim, gerekse devlet için önemli kararların alındığı seçkinler meclisi 
    KURUM: 1- Kuruluş, düzen, düzenleme 2- Çalım, jest, afi 3- Kaya parçası 
    KURUT:1- Kurt 2- Kale burcu 3- Kurutulup, suyu alınmış peynir topağı 
    KUSKUN: Atın kuyruğundan geçirilip, eyere bağlanan kayış 
    KUŞ: Kuş 
    KUŞÇAK: Kuşçu, kuş eğiticisi 
    KUŞÇU: Kuş eğiticisi 
    KUT: 1- Uğur, talih, baht 2- Tanrısal, mübarek 3- Can, ruh, dirilik, yaşam kaynağı, yaşam gücü 4- kader, 
    yazgı 5- Erk, iktidar 6- Bereket, nasip 
    KUTADGU: Kutsanmış, kutlu, değerli, yararlı 
    KUTALAN: birl. Kut/Alan mübarek 
    KUTALDI: birl. Kut/Aldı kutlu, mübarek 
    KUTALMIŞ: birl. Kut/Almış kutlu, mübarek, kutsanmış
    KUTAMIŞ: Kutsamış, değer vermiş, mübarek eylemiş. 
    KUTAN: 1- Dua, yakarış, niyaz 2- Bir avcı kuş 3- Saban, pulluk 
    KUTAR: Kutsar, kutsayan, kut veren 
    KUTAŞ: Kutlu, mübarek 
    KUTAY: birl. Kut/Ay T... 1- Ateş parçası,ateş 2- Şamanist gelenekte," Ateş Tanrısı" 3- İpek, ipekli kumaş 
    4- Tanrıça 5-Paha biçilmez, değerli 
    T... İlhanlı hanlarından, Argun Han'ın evdeşi ve Keykatu Han'ın anası. 
    KUTGARU: Buyruk, fermen 
    KUTKU: Ağırbaşlı, alçak ,gönüllü 
    KUTLU: 1- Mübarek, Tanrısal 2- Bahtiyar 3- Kabul görmüş, saygıdeğer 
    KUTLUCA: Uğurlu, bahtı açık 
    KUTLUĞ: Kutlu, mübarek 
    KUTLUĞ İNANÇ: (Kutluk İnanç) Kutlu/İnanç 
    KUTLUK: Kutlu 
    KUTLUK : (Kutluğ) Kutlu, mübarek 
    KUTSANDI: Kutlu, mübarek 
    KUTUN: 1- Mesut, mutlu, nurlu 2- Mukaddes, kutsal 
    KUTUNMUŞ: Kutlu, mübarek 
    KUTUR: Kutlu, mübarek 
    KUTUZ: birl. 1- Kut/Uz 2- Yaban öküzü 
    KUVANÇ: Kıvanç, gurur, mutluluk, iftihar 
    KUVANDUK: Kıvanç, mutluluk, iftihar, gurur verici 
    KUVART: 1- Kurt 2- Dayanıklı, kavi, metin 
    KUVAT: Sevinç, mutluluk 
    KUVRAG: Toplum, toplumcu 
    KUYAK: Zırh, demirağ 
    KUYAN: Tavşan, bozkır tavşanı 
    KUYAŞ: Güneş ışığı 
    KUYDUNG: Beden, vücut 
    KUYMU: Sevinç, neşe 
    KUYTAK: Mahfuz, siper 
    KUYTURKA: Bağış, ihsan, lütuf 
    KUYULDAR: Saygıdeğer, saygıya layık 
    KUYUM: Aksesuar, küpe, bilezik 
    KUZ: Dağın, güneş görmeyen yamacı 
    KUZAY: Kuzey yönü, güneşin az olduğu yer,Karanlık ve soğuk yer 
    KUZLAK: Bebe, yavru 
    KUZU: 1- Koyun yavrusu 2- Yavru, bebe 
    KÜÇ: Güç, dirayet, kudret 
    KÜÇKARA: birl. Küç/Kara (Acı kuvvet) 
    KÜÇEM: 1- Güç, kudret 2- zorba 
    KÜÇEY: Güçlü, gücü yeten 
    KÜÇİ: Güç, güçlük, zorluk 
    KÜÇİN: An, kısa zaman parçası 
    KÜÇKEY: Güçlü, zorlu 
    KÜÇLÜK: Güç, güçlük, zorluk, kudret 
    KÜÇÜK: Ufak, minyon 
    KÜÇÜLÜ: Güçlü, zorlu 
    KÜÇÜLÜK: Güçlük, güç, zorluk KÜÇÜM: Güç, kudret 
    KÜKLER: Müneccim, yıldız falcısı 
    KÜKREK: 1- Onur, gurur 2- Kükreyiş, kükreyen 
    KÜL: 1- Ateş, ateşlilik, yakıcılık, yok edicilik 2- Yenilmezlik 3- Ulu, ünlü 4- Cesaret, gözü karalık 5-Göl, 
    göl gibi geniş ve büyük 
    KÜL TİGİN: birl. Kül/Tigin Birkaç anlam: 1- Ateş prensi 2, yenilmez prens 3- Ulu prens 4- Yok edici prens 
    KÜLÇUR: Ululuk, yüksek mevki, saygıdeğerlik. 
    KÜLE: 1- Güle , gülüş 2-Demet,bağ, deste 
    KÜLEGEÇ: 1-Güleç, güler yüzlü 2-Name, melodi 
    KÜLEGEN: Gülen, güler yüzlü 
    KÜLEK: 1- Fırtına, kum fırtınası 2-Bakraç, tahtadan yapılmış yoğurt kabı 
    KÜLEM: Bereketli, münbit 
    KÜLER: birl. Kül/Er ..Ulu, saygın kişi. 
    KÜLTEM: Deste, demet, buket 
    KÜLÜG: (Külük) 1-Ünlü, meşhur, çok tanınan 3-Hızlı,seri 
    KÜLÜNK: Kazma 
    KÜMÜŞ: Gümüş 
    KÜN: Gün, güneş 
    KÜNANA: birl. Gün/Ana 
    Şamanist gelenekte, göğün yedinci katına bakan tanrıça 
    KÜNÇEK: Güneşlik, şemsiye 
    KÜNDEŞ: 1- Gündeş, güneşe eş değerde 2- İzci, takipçi, halef 
    KÜNDÜN: Gün ışığı 
    KÜNDÜZ: Gündüz 
    KÜNEŞ: Güneş 
    KÜNGERÜ:Arzu, dilek, temenni 
    KÜNG: Cariye, dişi köle 
    KÜNİ: 1- Adil, adaletli, hukukçu, yasalara bağlı 2- İtaatkar, muti 
    KÜNKAŞ: Danışma, nasihat 
    KÜNTEM: Günlük, gündelik 
    KÜNÜÇEN: Muti, itaatkar, saygılı 
    KÜNÜLÜK: 1- Şemsiye, 2- Günlük, yevmiye 
    KÜR: 1- Gür, sık, bol, bolluk 2- Canlı, diri, sağlam, sarsılmaz 3- Gürleyen, kükreyen, kabadayı, gözü 
    kara, yürekli 4- Öz, maya, özünü yitirmemezlik 5- Düzen, düzenlilik 6- Çare, çözüm, deva 
    KÜRÇE: Esas, asıl, maya, öz 
    KÜRÇİ: Kabadayı, gözü kara 
    KÜRHAN: (Gürhan) birl. Kür/Han 
    Türk mitolojisinde, Kara Han'ın oğullarından 
    KÜRİ: İç geçiren, imrenen, kıskanç 
    KÜRKAN: birl. 1- Kür/Kan (Gür/Kan) 2- Damat (Körekan) 
    KÜRMEN: Özlü, soylu 
    KÜRÜGEN: 1- Gürgen 2- Köregen, damat 
    KÜRÜM: Basiret, meleke 
    KÜRÜNÇ: 1- Özlü, soylu 2- Düzen, düzenli 3- Kıskanç
    KÜŞLİK: 1- Güçlük, güç, zorluk 2- Mutlu, mutluluk 
    KÜŞÜM: 1- Ar, edep, hicap 2- Güç, güçlülük 
    KÜVENÇ: Güvenç 
    KÜVENÇİ: Güvence, garanti 
    KÜZ: Güz, sonbahar, hazan 
    KÜZNEK: Işık kırılması 
    M harfi ile başlayan isimler 
    MAMAK:Sakin, kendi halinde 
    MAMAY: Sakin, munis 
    MAMIŞ: 1- Saygılı, söz dinler 2- Saygı 
    MANAS: 1- Huy, mizaç 2- Heybet, heybetli 
    MANAY: Saha, bölge, mıntıka 
    MANÇO: Mengü, sonsuz 
    MANÇU: Mengü, sonsuz 
    MANGALAY: 1- Alın, yüz, cephe 2-Süvari, iyi ata binen 
    MANGU: Mengü, bengü, sonsuz 
    MANGUR: Mangır, bakır para 
    MANGUT: Ölümsüz, sonsuz MARAL: Ceylan, ahu türü bir hayvan 
    MAYDA: Narin, ince, ince yapılı 
    MENÇİK: Mülkiyet, mal varlığı 
    MENDEŞ: (Menteş, mintaş) Acele, aceleci 
    MENGİ: Mengü, bengi, bengü 
    MENGİLİK: Sonsuzluk 
    MENGÜ: Ebedi, sonsuz, sonsuza kalan, sonsuzluk, ölümsüzlük 
    MENGÜÇ: Sonsuzluk, sonsuzluğa ulaşmış, ermiş, ulu, saygıdeğer 
    MENGÜÇ ATA: birl. Mengüç/Ata 
    Bilgi ve tecrübesine başvurulan ulu ve bilge kişi 
    MENGEN: 1- Nişancı, iyi ok atan, okçu 2- Becerikli, mahir 
    METE: 1- Soylu, saygıdeğer 2- Bütün, bütünlük, bütünlükçü 
    METEHAN: birl. Mete/Han 
    Hun kağanlarının en ünlüsü. Aynı soy ve kökten gelen boylar arasında, kan dökülmesini 
    yasaklamış hepsinin tek bir devlet çatısı altında toplanması gerektiğini,bunun aynı zamanda Türk 
    Tanrısı'nın bir emri olduğuna inanarak bu yolda mücadele etmenin ve bunun getireceği sonuçların,en 
    büyük ve paha biçilmez bir mutluluk olduğuna inanmış, bunu da ayrıca,devlet politikası biçimine 
    getirmişti.Türk töresine devlet idaresine sokan,ilk düzenli ve sınıflı kara ordusunu kuran,"Birleşik Türk 
    Devletleri ülküsünü devlet siyaseti olarak ve bunu gerçekleştiren ilk Türk büyüğü. 
    MİN: 1-Bin,bin sayısı. 2-ben,gamze 
    MİNG:1-Ben,gamze 2-Huzur,refah 3-Bin sayısı 
    MİNGAN: Benli,gamzeli 
    MİNGİLİK: Rahat,huzur,refah 
    MİNGİR: Çok külliyetli. 
    MOĞOL:Kaygı,endişe,hüzün 
    Oğuz'un amcası ve ilk kayın atası 
    MOKAN: Büken, güçlü 
    MONGUÇ: Atik, çevik, hamleci 
    MOTUN: Bütün, bütünlük ( Mete Han'ın asıl adının bu olduğunu söyleyen tarihçiler de var.) 
    MUGLU: Üzgün, hüzünlü 
    MUNAR: Serap, algın 
    MUNCUK: Boncuk, takı, mücevher 
    MUNÇUĞ: (Boncuk) 
    MUNG: 1- Hüzün, elem, üzüntü 2- Ming, ben, gamze 
    MUNGLUĞ: (Mungluk) Üzgün, bunalmış, hüzzam 
    MUNGUL: Hüzünlü, elemli 
    MUTLU: Mutlu, mesut, bahtiyar 
    MÜÇEK: öpücük, buse 
    MÜGE: İnci çiçeği 
    MÜLDÜZ: Berrak, saf 
    MÜREN: Irmak, akarsu 
    O harfi ile başlayan isimler 
    OBA:1- Yurt, mekan, mesken,diyar, çadır, mahalle 2- kabile, aşiret 
    OBAR: Ev, baraka 
    OBEN: 1- Genç aygır 2- Erkek deve yavrusu 
    OBULAZ: (Oblas, oflas) 1- Gözü pek, atılgan 2- Alicenap, yüce gönüllü. 
    OBUT: Şeref, haysiyet 
    OBUZ: Kaynak, menba 
    OCAK: (Otak, odak) Ateşlik, ateş olan yer, ateş tüten yer. Mec. Ev, yuva, insan eğitiminin, başladığı,
    insanın pişmeye ve biçimlenmeye başladığı yer. 
    OCAKLI: Ocak sahibi. 
    OD: Ot, ateş 
    ODAK: Ocak, yanma, yansıma merkezi 
    ODAKAN: Hanım ozan 
    ODANA: birl. Od/Ana 
    Şamanist gelenekte, "Dişi Melek" 
    ODATA: birl. Od/Ata 
    Şamanist gelenekte "erkek melek" 
    ODÇU: Ateşçi 
    ODGURMUŞ: 1- Oturmuş, oturaklı, sakin, kendinden emin 2- Yuva kuran, birlik kuran 
    ODHAN: birl. Od/Han 
    Şamanist gelenekte, "Ateş Tanrısı" OG: Ok (Doğma, doğum, yaratılış) 
    OGAN: (Okan, Ugan) 1- Tanrı, Tanrılık vasıfları, yaratma, yaratış, doğuş, halik 2- Anlayış, zeka,bilgelik 3- 
    Eski Türklerde, kan davalarına karşı çıkan, oba ve oymaklar arasındaki geçimsizliklerde,arabuluculuk 
    yapan, "Barış Tanrısı" 4- Altay ve Tuna Türklerinde " Ateş Tanrısı" 
    OGLAĞU: Körpe, genç kız 
    OGRAK: 1- Azim, kararlılık 2- Niyet 
    OGRAŞ: Uğraş, mücadele, meşgale 
    OGSAT: Benzer, benzerlik, benzeyiş 
    OGTADURMUŞ: birl. Okda/Durmuş ( Bu ad, iki anlamda da yorumlanabilir. Akıllı, zeki Durmuş. Zor 
    durumda kalan, zor koşullarda olan) 
    OGUR: 1- Gizlilik, gizem 2- Uğur, baht, talih, mutluluk 
    OGURLU: Uğurlu 
    OGURMUŞ: Gizemli, ağzı sıkı 
    OGUTUR: Gizli, gizemli 
    OGÜN: birl. O/Gün (..Eski bir Türk geleneği olan, tarihin önemli ve özel günlerinin anısına verilen, o gün 
    ya da o günlerin yıldönümüne denk düşen günlerde doğanlar için kullanılan bir ad. 
    OĞÇU: Okçu, haberci, ulak 
    OĞIRCIK: Uğurcuk 
    OĞLAGU: Körpe kız 
    OĞLAK: Keçi yavrusu 
    OĞLAMAN: Bir yaşında doğum yapan, koyun ve keçi 
    OĞLAN: Oğul, erkek çocuk, genç erkek 
    OĞRAMIŞ: Uğurlu 
    OĞRUN: 1- Gizli, gizemli 2- Yavaş, ağır 
    OĞUL: 1- Oğlan, erkek çocuğu 2- Evlat, genel olarak, kız yada erkek çocuğu 
    OĞULÇA: 1- Oğulcuk, biricik oğul, biricik evlat 2- En küçük oğul 
    OĞULGANMIŞ: Oğlu olmayan 
    OĞUR: 1- Uğur, talih, bahtiyarlık 2- Vakit, zaman, devir 
    OĞUŞ: 1- Bolluk, bereket 2- Hısım, akraba, nesil 
    OĞUZ: 1- Ok-Uz 2- Ağuz, ağız 3- Olağanüstülük 4- Çağrı, davet, toparlama 
    birleştirme, yaratış 
    OK: 1- Doğum, doğuş, yaradılış 2- Akıl, us 3- Dokunma, el sürme 4- Söyleyiş, çağırış, haber verme 5- 
    Silah, yay ile kullanılan ok 6- Örgüt, teşkilat 
    OKAN: 1- Ogan 2- Anlayış, fehim 
    OKATMIŞ: (Okutmuş) Haberci, ulak 
    OKÇI: 1- Okuyucu, haberci 2- Ok atan, okçu 3- Örgütçü 
    OKIÇI: Davetçi, davetkar, çağırıcı 
    OKİ: Çağrı, davetiye 
    OKLAMIŞ: Ok atmış, savaşçı 
    OKLU: 1- Akıllı, zeki 2- Örgütlü 
    OKŞAK: Benzeyen, andıran, tanıdık, bildik 
    OKŞAN: Benzeyen, okşayan 
    OKTA: Akıllı, zeki, dahi 
    OKTAR: 1- Okçu, iyi ok atan 2- Bilgili, akıllı, yaratıcı 3- Davetçi, davetkar 
    OKUKLU: Alim, bilgin 
    OKUMAGAN: Arif, eğitimsiz ama kendini yetiştirmiş, olgunlaşmış 
    OKUNÇ: Toy ve düğün davetiyesi 
    OKUŞ: 1- Bilgi, bilgelik 2- Bereket 
    OKUŞLUĞ: 1- Alim, bilgin 2- Bolluk, bereket, bereketli 
    OKUTGAN: Okutan, eğitmen 
    OKUTAN: Eğitmen, öğretmen 
    OKUV: Okuyuş, kıraat, çağırış 
    OLAGAN: Olan, doğal, olumlu 
    OLAM: Debdebe, gösteriş, tantana 
    OLBAK: Oluş, oluşum 
    OLCA: Ganimet, bolluk 
    OLCAŞ: Tören, seremoni, tazim 
    OLCAY: Tanrı sıfatlarından. Baht, talih, açık talih, ululuk 
    OLCAYTU: Açık talih, bahtı açık, bereketli 
    OLÇA: Ganimet, bereket 
    OLÇAM: Ganimet, nimet, bolluk 
    OLÇAR: 1- Saldırı komutu, saldırı 2- haber, havadis 3- Uygun, muvafık 
    OLÇUM: 1- Olgunluk, olgun, yetişkin 2- Hüner, marifet 
    OLGAÇ: Olgun, olmuş 
    OLGUN: Yetişkin, olmuş, kamil 
    OLUM: Oluş, doğuş, olmaya elverişli. 
    OLUN: 1- Oluş, olgunluk, ağırbaşlılık 2- Genç, taze 3- Soyluluk OLUŞ: Oluşum, düzen 
    OMAÇ: Amaç, gaye 
    OMAK: 1- Soy, kan, soyluluk 2- Aile, akraba 
    OMAY: (Umay) Seçkin, güzide 
    OMRAK: Sevilen, maşuka 
    OMUR: (Umur) 1- İlgi, heves 2- Güç, dayanıklılık, dayanıklı 
    OMURCA: Sağlam, dayanıklı 
    OMURTAG: Kartal yavrusu 
    ONAK: 1- Onanmış, kabul görmüş 2- Sevgili, el üstünde tutulan 
    ONAL: 1- Doğuş, ortaya çıkış 2- Sağlam, dayanıklı 
    ONANLI: Sağlam, meyin, mütehammil 
    ONANMIŞ: Sağlam, bayındır, destekli 
    ONAT: 1- Sağlam, dayanıklı 2- Yakışıklı 3- Terbiyeli, iyi davranışlı 
    ONATÇA: Makbul, hatırşinas 
    ONAY: 1- Sağlam, dayanıklı, uygun 2- Makul, kabul,tasdik 
    ONG. 1- Sağlamlılık, kalıcılık, dayanıklılık 2- İyilik, rahmet, bereket, bolluk 3- Sevinç, neşe, mutluluk 
    ONGAN: 1- Uğurlu, mutlu, bahtiyar 2- Verimli, gelişkin 3- Bayrak, simge, totem 
    ONGU: 1- Kar, kazanç 2- Set, sütre 
    ONGUÇ: Karlı, kazançlı, verimli, uğurlu 
    ONGUDAY: Karlı, kazançlı 
    ONGUN: 1-Bolluk ve bereket tanrısı. 2- Uğurluluk, verimlilik, kalıcılık 3- Av totemi, kutsanmış av hayvanı 
    4- Totem, sembol, bayrak, flama 
    ONGUR: Kurtuluş, salah 
    ONGUT: Koruyucu, muhafız, kale muhafızı 
    ONUK: 1- Sağlıklı, dayanıklı 2- Uğurlu, aziz, saygıdeğer 3- Usul, yol, teamül 4- Yararlı, faydalı 
    ONUŞ: 1- Bereket, bolluk, verim 2- Uğur, talih 
    OPAK: (Apak) Temiz, bakımlı 
    OPAN: Mağara, delhiz 
    OPÇIN: (Apçın,afşın) Zırh, demirağ 
    OPUR: Obur, iştahlı 
    OPUZ: Katı,sert 
    OR: 1- Yer, durak, bölge 2- Doğramak, biçmek 3- Mevki, mertebe 4- Düzen, kuruluş 
    ORAK: Doğramak, kesmek, doğrayıcı, biçici 
    ORAN: 1- Taht, şeref makamı 2- Yüksek mevki, yüksek derece 
    ORAY: birl. Or/Ay 1- Aynı, eşit, eş değerde (Kırgızlarda) 2- Fırsat, hamle 
    (Kazaklarda) 
    ORAZ: (Uraz, uras, ıraz) Şeref, onur, talih 
    ORÇUN: 1- Kesici, keskin, doğrayıcı 2- Bölge, vilayet 3- Onurlu, ahlaklı, iyi huylu 
    ORDA: Orta, merkez (Kağan veya Han otağının bulunduğu yer) 
    ORDU: (Orda) 1- Orta, çekirdek, merkez 2- Silahlı ve düzenli topluluk 
    ORDUCA: 1- Ordu ile ilgilenen 2- Ortaca, ortanca 
    ORGA: Bayrak, flama 
    ORGARUN: 1- İstihkam 2- Bayraklı, bayrak sahibi 
    ORGİR: Kesici, biçici 
    ORGUN: Sırdaş, sır saklayan, ketum 
    ORHUN: Sır saklayan, sırdaş, gizli, gizemli 
    ORMAG: Doğramak, biçmek 
    ORMAN: Ağaçlık, bölge 
    ORMUŞ: Doğrayan, biçen 
    ORNAK: 1- Taht, tahtırevan 2- yer, yöre 
    ORPAG: Menşe, kök, nesep 
    ORTAÇ: 1- Ortadaki, ortanca 2- Ilımlı, dengeli 
    ORTAÇI: Ilımlı 
    ORTAĞ: Ortak, ortalama, ortada buluşma 
    ORTUG: Ortak, pay sahibi 
    ORUK: 1- Yol, eylem, gidişat 2- Çare, çözüm, imkan, uygunluk 
    ORUM: Mera, otlak 
    ORUN: 1- Makam, mevki, özel yer, şerefli yer, taht 2- Karargah, görev yeri 
    ORUNÇ: Hediye, bahşiş 
    ORUNÇAK: 1- Oya, işleme 2- Rehin, emanet 
    ORUNDUK: Koltuk, iskemle 
    ORUNGULUK: Bayrak, flama 
    ORUNLUG: Taht, makam 
    ORUNTAG: Yüksek mevki, makam 
    ORUS: 1- Talih, uğur, baht, mutluluk 2- Amaç, hedef
    OSKAY: 1- Hamarat, işgüzar 2- Neşeli, şen 
    OT: 1- Ateş, ocak, ev 2- Nebat, bitki OTACI: (Utacı) 1- Doktor 2- Eczacı, ot ve bitkilerden ilaç yapan kişi 3- kam, baksı 
    OTAĞ: 1- Oda, içinde ateş yakılarak oturulabilen büyük ve geniş çadır 2- Yeni evlenenlere armağan 
    edilen ev, çadır 
    OTAĞA: birl. Ot/Ağa ..evin reisi, aile reisi, evde sözü geçen kişi 
    OTAK: Yeni evlenenlere armağan edilen ev, çadır, oda 
    OTAMIŞ: Doktor, hekim 
    OTANCAK: İlaç, merhem, deva 
    OTAR: Geçici, fani 
    OTÇİGEN: birl. Ot/Çigen ("Ot/Tigin" adının , Moğol ağzındaki söylenişi.) 
    OTGUN: Kabadayı. 
    OTKUN: Kabadayı. 
    OTLUĞ(K): Ateşli 
    OTMAN: Ailenin en küçük oğlu .Ocağın ateşini yakıp ısıtacak ve devamlılığı sağlayacak olan, Çok 
    eskilerden beri süregelen,Türk töresince çocuklar arasındaki paylaşımlarda ev , en küçük çocuğa kalır. Bu 
    yüzden ilerde evin yada mülkün idaresi küçük oğlandadır. Yani, ocak,onunla yanmaya devam edecek,aile 
    oba yada oymağın yaşamı onun sayesinde sürecektir. Bu çocuklara içeren "Otman,Ot Tigin,Othan" vb. 
    adlar verilir. 
    Otmanlı devletinin kurucusu ve ilk hanı. Ertuğrul Beğ'in en küçük oğlu. Daha Ertuğrul Bey 
    ölmeden,Töreye göre,birçok mal mülk, büyük çocuklara, beylik, en küçük olan Otman'a geçmişti. 
    OTMAR: Ateşli, ateş saçan 
    OVAT: Düzgün, muntazam 
    OVLAZ: Gözü pek, atılgan 
    OVMAÇ: El ile yoğrularak yapılan yiyecek 
    OY: 1- Düşünmek, düşünce, fikir 2- Çukur 
    OYA: 1- Oyularak yapılan elişi, işleme 2- Emanet, rehin 3- Sempatik, minyon 
    OYAN: 1- İman, inanç 2- Düşünce, efkar 
    OYAZ: Çukur, kuyu 
    OYBAK: Çukurlu vadi 
    OYBAT: Oyuk ve çukurlu yer 
    OYGAK: 1-Oya, rehin 2- Uyanık, müteyakkız 
    OYGUR: Dere yatağı, dere oyuğu 
    OYINLI: Düşünceli, efkarlı 
    OYLUM: 1- Çukur, kuyu, boşluk 2- Kurucu, kuruntu, yormak 
    OYMAK: Yığın, kitle. Türklerin sosyal birimleri içindeki sıralamada, Obadan büyü Boy'dan küçük olan 
    akrabalar topluluğu 
    OYMUR: Dere, dere yatağı 
    OYNAK: Maral, ceylan, vb. Hayvanların bir arada olup su içtikleri kuyu, su birikintisi 
    OYRAM: Girdap, anafor 
    OYRAT: Derin, oyuk, derinleşmiş 
    OYTUN: Kutsanmış, mübarek 
    OYUR: Vücut, endam 
    OZ: İleri, ön, önde 
    OZA: Kadim, eski, ezeli, hep var olan 
    OZAĞI: Tecrübeli, bilgili, uzman 
    OZAMIŞ: Uzamış, uzman, usta işinin ehli 
    OZAN: (Uzan) Öncü, herkesin önünde olup hitap eden, şiir yazan ve okuyan, kopuz çalarak şiir okuyan 
    ve yazan. Usta, işinin ehli 
    OZAR: Uzman, usta, bilir kişi 
    OZGAN: Kademeli, dereceli, öncelikli 
    OZMAN: Uzman 
    OZMUŞ: Uzmanlaşmış, yetik 
    OZUL: Esas, kaide 
    OZUT: İkamet, ikametgah 
    OZUTGAN: İleride, ilerici 
    Ö harfi ile başlayan isimler 
    ÖBEK:Küçük grup, tim, takım, parça 
    ÖBGE: Ced, Ata, Soy 
    ÖCAL: birl. Öc/Al intikamcı 
    ÖCEK: 1- Esinti, hafif yel 2- Burç 
    ÖCÜT: İntikam, öç 
    ÖDEM: 1- Borç, bakiye 2- Ödül, mükafat 
    ÖDEMİŞ: 1- Eczacı, doktor 2- Ricacı, yakaran 3- Borçsuz, bakiyesiz 4- Ödül veren ÖDEN: 1- Ricacı, duacı 2- Ödül 
    ÖDGÜLMÜŞ: 1- Övülmüş, övülen, başarılı, ödül almış 2- Ricacı, duacı 
    ÖDGÜR: Uygun, yerinde, vaktinde 
    ÖDRÜM: Seçkin, mümtaz 
    ÖDÜGET: Ricacı, yakarıcı, duacı 
    Yakutlarda, " Akarsular Tanrısı" 
    ÖDÜK: Rica, yakarı, dua, niyaz, arzu 
    ÖDÜL: 1- Usluluk, akıllılık 2- Yüceltme, ululama, mükafat 
    ÖDÜN: 1- Ödeme, ödeyiş 2- Yakarış, niyaz 
    ÖDÜŞ: Vakit, devir 
    ÖG: (Ok) Ana, anne, yaratan, doğuran 
    ÖDGÜL: Övülme, övünç kaynağı, övülme nedeni 
    ÖGE: (Öke) Dahi, çok zeki, çok akıllı 
    ÖGEÇ: İki yaşına gelmiş koç 
    ÖGEL: 1- Zeki, akıllı, aklı başında 2- Burç 
    ÖGET: 1- Akıl, zeka, akıllılık, 2- Sevgi, muhabbet 
    ÖGİR: Sevinç, neşe, eğlence 
    ÖGLÜ: Dahi, çok akıllı 
    ÖGREDİK: 1- Mürebbiye, eğitmen, yetiştirici, öğretmen 2- İdman, talim, antrenman 
    ÖGRÜ: 1- Öğrenilecek olan 2- Arkadaş, refik 
    ÖGÜŞLÜ: Övülen, methedilen, övülmeye layık 
    ÖGDÜ: Övme, methiye 
    ÖGDÜM: 1- Övülen, methedilen 2- Önce, öncelikli 
    ÖĞER: Övücü, methedici 
    ÖĞLEŞ: Akıl birliği, fikir birliği 
    ÖĞREK: Toplantı yeri, cemiyet , dernek 
    ÖĞREN: Öğrenmekten 
    ÖĞRET: Gelenek, terbiye 
    ÖĞREYÜK: Gelenek, görenek, terbiye 
    ÖĞRÜK: Munis, cana yakın, el üstünde tutulan 
    ÖĞRÜNÇ: 1- Deneyimli, bilgili, öğrenmiş, ders almış, yetişmiş 2- Hoşnutluk, memnuniyet 
    ÖĞTÜ: Metih, övme, ululama 
    ÖĞTÜR: Övme, methedici 
    ÖĞÜÇÜ: Övücü, methedici 
    ÖĞÜLMÜŞ: Başarılı, destekli, övülmeye layık 
    ÖĞÜN: 1- Öğünmek..ten öğün 2- İtina, dikkat 3- Sıra
    ÖĞÜNÇ: Övünç, iftihar, övünme gerekçesi, iftihar vesilesi 
    ÖĞÜNÇEK: Öğünmeye değer, öğünme nedeni 
    ÖĞÜNMÜŞ: Övünmüş, övünmeyi hak etmiş, gururlu 
    ÖĞÜNÜR: Gururlu, mağrur 
    ÖĞÜR: Över 
    ÖĞÜT: 1- Anlayış, kavrayış 2- Nasihat, tavsiye, deneyim aktarımı 
    ÖK: (ög) 1- Öz, doğuş, oluş, gelişme 2- Zeka, bilme, us, yetenek, ana, doğuran 
    ÖKÇİ: Okeci, çağırıcı, davet edici, davetiye veren kişi 
    ÖKÇÜR: Zeki, anlayışlı 
    ÖKE: Dahi, yanılmaz, bilge, çok akıllı 
    ÖKER: Dahi, süper zeka 
    ÖKERMAN: Dahi, bilge, yanılmaz 
    ÖKLÜ: 1- Dahi, akıllı 2- Egemen, denetimci 
    ÖKSÜM: Arzu, murat 
    ÖKSÜZ: Desteksiz, arkasız, oluşumsuz, gelişmeye engel durumu olan, (Halk arasında, anası
    olmayan, ölen ya da ayrı olan çocuklar için de bu adın kullanılmasındaki neden, ananın, çocuğun yetişme 
    ve gelişimindeki önemine atfendir.) 
    ÖKTE: 1- Ökeli, akıllı, dahi, yanılmaz, deneyimli, bilgili 2- Azametli, gösterişli 
    ÖKTEM: 1- Akıllı, bilge 2- Asi, başına buyruk, pervasız 3- Meşhur, gösterişli 4- Bahar, ilk yaz 
    ÖKTEN: 1- Akıllı, bilinçli 2- Kahraman, cesur, korkusuz, başına buyruk 
    ÖKÜÇ: 1- Çok, çokluk, bolluk 2- Akıl, us, bilinç 
    ÖKÜN: Kendine dönüş, öze dönüş 
    ÖKÜNMÜŞ: Özüne bağlı, özüne dönen 
    ÖKÜŞ: 1- Çok, çokluk, bolluk, bereket 2- Akıl, bilinç, bilinçli 
    ÖKÜŞ KARA AÇKI: birl. Öküş/Kara/Açkı mec. Keskin zekalı 
    ÖKÜZ: 1- Irmak, nehir, büyük akarsu 2- Uzman, bilge, ehil, dahi 
    ÖLÇER: 1- Mühendis 2- ağırbaşlı, ölçülü 3- Savaş buyruğu, saldırı buyruğu 
    ÖLÇÜM: 1- Adap, usul, erkan, yol 2- Ağırbaşlılık 
    ÖLMEZ: 1- Dirayetli, dayanıklı 2- Çok sevilen, unutulmaz, iz bırakmış 
    ÖN: 1- Doğu, güneşin doğduğu yön 2- İlk, başlangıç, doğuş, meydana geliş 4- İlke, öncelik, 
    prensip,temel ÖNAL: birl. Ön/Al Öncü, lider, önde olan 
    ÖNALAN: birl. Ön/Alan, lider, öncü 
    ÖNALDI: birl. Ön/Aldı, lider, öncü 
    ÖNCEK: Önce, önceki, selef 
    ÖNCEL: 1- Selef, daha önceki 2- Önde olan, öncü, rehber 3- Öncelikli, imtiyazlı 
    ÖNCELİK: İmtiyaz, torpil 
    ÖNCÜ: 1- İlk, orijinal 2- Lider, yol açan, önde olan 
    ÖNCÜL: 1- Öncü, önde, rehber 2- Birinci, ilk 
    ÖNÇEK: Önceki, önceki, selef 
    ÖNDAŞ: Aynı öncelikte, aynı imtiyazı paylaşan 
    ÖNDE: Öncü, önceki 
    ÖNDEGÜN: birl. Önde/Gün 1- Önemli gün 2- Önceki gün
    ÖNDER: Önde olan öncü, lider 
    ÖNDEŞ: Yol açan, rehber, mihmandar 
    ÖNDÜÇ: Öncü, mihmandar 
    ÖNDÜL: 1- En önde, en öndeki, öncü 2- Öncelik, imtiyaz 
    ÖNDÜN: 1- Peşin, peşinat 2- Önde, önde gelen 
    ÖNE: İleri, ileride, ötede 
    ÖNEK: Dayanak, direk, destek 
    ÖNEL: 1- Usta, uzman, pir 2- Vade, mühlet 
    ÖNEM: Öncelik, imtiyaz, değer, kıymet, hassasiyet 
    ÖNEN: 1- Önde olan, öne geçen 2- Bağlılık, sadakat 
    ÖNER: birl. Ön/Er Öncü, rehber, kılavuz 
    ÖNEY: 1- Öne geçen, önde gelen 2- Yükseklik 
    ÖNG: İlk, birinci, başta gelen 
    ÖNGEL: 1- Ağırbaşlı, olgun 2- Öncü, öncülük eden 
    ÖNGEN: 1- Zafer, utku 2- Uzun boylu, levent 
    ÖNGER: Hiddetli, asabi 
    ÖNGİ: (Öngü) 1- Değişik, farklı, sıra dışı 2- Önce, öncelikli 
    ÖNGÜÇ: 1- Öncü, kılavuz 2- Atak, atik, hareketli 3- Delil, kanıt, ispat 
    ÖNGÜK: Yastıkların ucuna yapıla işleme 
    ÖNGÜL: Yol gösteren, ön ayak olan 
    ÖNKUZU: birl. Ön/Kuzu mec. Kurban, kurbanlık 
    ÖNÜÇ: Önce, önceki, selef 
    ÖNÜM: 1- Birinci, ilk 2- Hasılat, ganimet, kar 
    ÖNÜR: Başlangıç, siftah 
    ÖNÜRT: Önce, öncelik 
    ÖNÜT: Önce, öncelik 
    ÖPGİNE: Öpücük, buse 
    ÖPKE: İç geçirme, öfke, hırs 
    ÖPÖZ: Can, ruh, nefs 
    ÖRÇÜM: Üreyiş, gelişim, büyüme 
    ÖRÇÜN: İpten örülmüş merdiven 
    ÖREN: 1- Örme yapan, örücü 2- Eskiden kalma kalıntı, kalıntı kent ya da mezar 
    ÖRGE: 1- Örnek, motif, örgü örneği 2- Şahika, yükseklik 
    ÖRGEN: 1- Örülü ip, urgan 2- Keçi kılından yapılan ip 
    ÖRGÜÇ: 1- Dokuma aleti, dokuma tezgahı 2- Mevki, mertebe 3- Tümsek, tepe 
    ÖRİKLİ: Şeciyeli 
    ÖRKEN: 1- Urgan, örülü ip 2- Fidan 
    ÖRKİN: 1- Fidan 2- Taht, tahtırevan 
    ÖRNEK: Numune, standart, ölçü 
    ÖRPEN: 1- Örtülü, kapalı, gizli 2- Alev, alev ışığı
    ÖRS: Üzerinde metal maden dövülen demir kütle mec. Dayanıklılık 
    ÖRTE: Örtü, örtülü 
    ÖRTGÜN: Samanı ayrılmış, harmanlanmış tahıl 
    ÖRTÜN: Omuz üstüne alınan örgülü giyecek, pelerin 
    ÖRÜÇ: Örgü malzemesi, dokuma tezgahı 
    ÖRÜM: Çit, ağıl 
    ÖRÜN: 1- Saç örgüsü, belik 2- Beyazlık, temizlik 3- Gökyüzünün bulutsuz hali 4- Ürün, hasılat 
    ÖRÜNDÜ: Arı, temiz, saf, pakize 
    ÖRÜNDÜL: 1- Seçkin, güzide 2- Saf, temiz, pak 
    ÖS: Gerçek, hakiki 
    ÖSRÜK: 1- Mert, özü sözü bir 2- Esrik, kendinden geçmiş 
    ÖSTERİŞ: Fantezi, hayal, fantastik 
    ÖTER: 1- Ricacı, yakaran 2- İleri, ileri geçmiş 3- Çığırıcı, ötücü, okuyucu 
    ÖTGEN: Geçmiş, aşmış, ötede olan 
    ÖTGÜR: Delici, delip geçen ÖTİLİG: İtibarlı, saygıdeğer, muhterem 
    ÖTKER: 1- Ricacı, duacı 2- Geçici, fani 
    ÖTNÜ: Rica, yakarı, istirham 
    ÖTÜG: (Ötük) Arz, niyaz, rica, dua, dilek 
    ÖTÜGEN: (Ötüken) 
    ÖTÜKEN: 1- Ricacı, duacı, niyazcı, Tanrıya yakaran 2- Geçmiş, mazi, onurlu ve övünçlü mazi 
    ÖTÜN: 1- Ödün, verme, bağış, mağfiret 2- Yakarı, yalvarış, niyaz 
    ÖTÜNÇ: 1- Rica, dilek, maruzat, istirham 2- İltimas, tarafgirlik 
    ÖVET: Övüş, övgü 
    ÖVGÜ: Övme, methetme 
    ÖVGÜN: Övülen, övülmeye layık 
    ÖVÜÇ: Övünç, iftihar 
    ÖVÜL: Övülen, övülmeye layık 
    ÖVÜNÇ: Övülmeye yol açan davranış, gurur ve onur kaynağı 
    ÖVÜT: Öğüt, nasihat 
    ÖYKE: Öfke, hiddet, hınç 
    ÖYKÜ: 1- Taklit, benzeme, benzetme, 2- Hikaye 
    ÖYKÜNÇ: Eğilim, benzeme, taklit etme eğilimi 
    ÖYLEK: Zaman, devir 
    ÖYÜK: Coşku, coşkunluk, tezahürat 
    ÖZ: Kişinin "ben" derken, anlatmak istediği, tinsel varlık. 1- Ben, tin, can, ruh, gönül 2- Asıl, esas,temel, 
    unsur 3- Şahsi, kişisel, kendi, kendine aitlik 4- Uz, uzluk, ustalık 5- Dere, ırmak 
    ÖZAK: birl. Öz/Ak mec. Soylu 
    ÖZBEK: birl. Öz/Bek mec. Cesur, kendine güveni tam 
    ÖZBİR: birl. Öz/Bir mec. Soylu 
    ÖZDEK: 1- Madde, temel, asıl, yapı, kuruluş, oluş, oluşum 2- Beden, vücut 3- Ağacın, köküne yakın olan
    kısım 
    ÖZDEL: 1- Soylu 2- Armağan, hediye 
    ÖZDEN: 1- İçten, samimi 2- Ender rastlanan, olağanüstü 3- Akraba, hısım 4- Armağan, hediye 
    ÖZEK: 1- Temel, asıl, üs, merkez 2- Can, ruh, gönül
    ÖZEL: 1- Ayırt, fark, farklılık 2- Uzman, usta, kalifiye 3- Kişiye özgü, kişisel 
    ÖZEN: 1- İçten, samimi 2- Dikkat, itina, emek, heves 3- Irmak, küçük akarsu 
    ÖZENÇ: 1- Gıpta, heves 2- Direnç, gayret, dik başlılık 
    ÖZERK: birl. Öz/Erk Kendine egemen, kendine sözü geçen 
    ÖZGE: Ben'in karşıtı. Başka, öteki, yabancı, ,gayrı
    ÖZGEL: Öze ait, özden gelen, samimiyet 
    ÖZGERİŞ: 1- Hayal, kurgu, fantezi 2- Devrim, başkaldırı 
    ÖZGÜ: Öze ait, özle ilgili, ait, has, mahsus 
    ÖZGÜN: Öze ait, özüne ait, orijinal, kendine has 
    ÖZGÜR: Hür, bağımsız, kendinden başkasını dinlemez 
    ÖZGÜVEN: birl. Öz/Güven Cesaret, kendine güvenme, kendinden emin olma, kendinden bilgi, beceri ve 
    konumundan kuşku duymama 
    ÖZİ: Fert, Şahıs 
    ÖZİÇ: Varlık, şahsiyet 
    ÖZİL: birl. Öz/İl mec. Anayurt 
    ÖZKER: 1- Ulu ruhlu kişi 2- İyilik sever, hayırsever 
    ÖZKONUK: Can, ruh 
    ÖZLEK: 1- Üretken, münbit 2- Felek, talih 3- Özel, şahsi, kişisel 
    ÖZLEM: 1- Öz'ün ilgisi, ilgi duyarak yönelişi, hasret 2- Özel, hususi, kişisel 
    ÖZLEN: 1- Özlenen, aranan 2- Dürüst, özü sözü bir 3- özel, hususi, kişisel 
    ÖZLEŞ: Kendine dönüş, kendinden veriş 
    ÖZLÜ: Orijinal, sağlam 
    ÖZLÜK: Şahsi, özel, kişisel 
    ÖZMEN: Dürüst, özü sözü bir 
    ÖZRÜM: Seçkin, seçilmiş 
    ÖZÜÇ: Vücut, gövde, endam 
    ÖZÜM: Kendine katma, kendine çekme, kendinden yapma
    ÖZVEREN: birl. Öz/Veren mec....Fedakar, fedai 
    ÖZVERİ: birl. Öz/Veri ...Fedakarlık 
    P harfi ile başlayan isimler 
    PARS:Leopar 
    PARSAK: 1- Acıma duygusu, merhamet 2- Porsuk PAŞA: Baş komutan, general. ( Bu sözcük, bazı dilbilimcilerimize göre, Baş-Şad, bazılarına göre de Baş- 
    Ağa birleşimi ve zamanla ağız değişimiyle bu biçime gelmiştir. 
    PEÇEN: Çayır, çimen, çayırlık, otlak 
    PEÇENEK: 1- Otlak, çayırlık 2- Bacanak 
    PEK: 1- Berk, katı, sıkı, sert, kuvvetli, dayanıklı 2- Bey sözcüğünün, değişik ağız ayrılığı Bek, beg,beğ, 
    bey vb. 
    PEKİŞ: Sıklık, sertlik, pekişmişlik 
    PELEN: İyi, ehven 
    PELİN: Acı ve keskin kokulu bir yayla çiçeği 
    PELİT: Meşe ağacının çiçeği 
    PERİNÇEK: (Berincek) 1- Sadık, içten bağlı 2- Fedakar 
    PINAR: Kaynak, kaynarca, göze 
    PIŞGAN: Olgun, pişkin 
    PİŞKİN: Olgun, pişmiş 
    PUSAT: (Busat, basat) 1- Silah 2- Zırh, koruyucu 
    PUSUG: Pusu 
    PUSUN: Pusu, pusma, sinme 
    PUSUNÇ: İltica, sığınma, sinme, pusma, sığınmış, mülteci 
    PÜSKÜL: Sarkık, asılı duran süs, aksesuar 
    S harfi ile başlayan isimler 
    SABA:(Sava) 1- (Sapa, sopa) Sopa, değnek, savma aleti, savaş aleti 2- Söz, iddia, hitap 
    SABACI: 1- Sopacı, sopayla dövüşen 2- Konuşmacı, hatip 
    SABAK: (Savak) 1- Sopa, cop sopa kullanan, dövüşçü, sopa ile dövüşen 2- Kımız saklamak için beygir 
    derisinden yapılan tulum 
    SABAR: 1- Sapar, savar, döver, sopayla döven 2- Savar, savaşır, savaşçı 3- Hatip, konuşmacı 
    SABI: 1- Sopa, cop 2- Savaş, dövüş 3- Söz, sohbet 
    SABU: 1- Sopa, cop, değnek 2- Savaş, dövüşçü, dövüş ustası, savaşçı 
    SAÇA: Saçı, bahşiş, armağan 
    SAÇAN: 1- Cömert, dağıtan, harcayan 2- Yayıncı, yayın yapan 
    SAÇI: 1- Armağan, bahşiş 2- Adak, inanç gereği dağıtılan nesne 
    SAÇILIK: Armağan, hediye, bahşiş 
    SAÇUK: 1- Eli açık, cömert 2- Armağan, bahşiş 3- Aleni, saklısız, gizlisiz 
    SADAK: Okların, içinde muhafaza edildiği torba ok torbası 
    SADU: İyi, çok iyi, ala 
    SAGAY: 1- Düşünceli, Düşünen, sakınan 2- Özleyen, özlemiş, özlem oymaklarından 
    SAGIM: 1- Emel, arzu, Murat 2- Düşünce, fikir, düşünceli, fikir sahibi 3- Sağlamlık,dayanıklılık 
    SAGIN: 1- Özlem, hasret 2- Düşünce, plan, tasarım 3- Davet 4- Kıvılcım 
    SAGINÇI: Sagınan, düşünen, özleyen, sakınca duyan 
    SAGU: Ağıt, mersiye 
    SAGUNDU: Özlenen, düşünülen, kollanan 
    SAGUNDUK: Özlenen, düşünülen, özlemeye değer 
    SAGUNUR: Düşünce, tasarım 
    SAĞ: 1- Sağlık, dirilik, canlılık, yeterlilik 2- Akıl, fetanet 3- Doğruluk, inanırlık 4- Halis, saf, net 
    SAĞ BİLGE: birl. Sağ/Bilge Doktor, sağlık uzmanı 
    SAĞAN: Doğan türü, yırtıcı avcı bir kuş 
    SAĞANAK: Sağanak, sert ve hızlı yağan yağmur 
    SAĞANÇIĞ: Nefs, can, ruh 
    SAĞBİLİ: birl. Sağ/Bili (Bilig) Sağduyu, hikmet 
    SAĞDAÇ: Sağlıklı günlerin arkadaşı, can yoldaşı 
    SAĞDIÇ: Sağdaç " Damadın en yakın, en güvenilir arkadaşı" 
    SAĞIK: 1- Düşünceli, planlı 2- Sağ, diri, uyanık 3- Ateş, kıvılcım, ateşli 
    SAĞIM: 1- Yaşam, sağlık 2- Serap, algın 
    SAĞIN: 1- Düşünce, tasarım 2- Özlem 3- Ateş, kıvılcım 
    SAĞINÇ: 1- Kurgu, hayal 2- Sakınca, mahsur, endişe 3- Özlem 
    SAĞIŞ: Hesap, matematik, sayış 
    SAĞLAM: Sağlıklı, güçlü, dayanıklı, dirençli 
    SAĞLI: (Sağlık) Diri, canlı, sağlıklı 
    SAĞLICA(K): Sağlıklı, diri, esenlikli 
    SAĞMAN: Sağlıklı, güçlü 
    SAĞNAK: (Sağanak) 
    SAĞRAK: İçki içilen kap, kupa, kadeh 
    SAĞRI: 1- Sağrak 2- Sarı SAĞUNÇAK: Ağıt, mersiye 
    SAĞUNMUŞ: 1- Özlem içinde olan 2- Düşünen, düşünceli 3- Davet eden, davetkar 
    SAKA: 1- Akıllı, arif 2- Düşünceli, kaygılı 3- Sakal 4- Saklı, saklayan, koruyan 
    SAKAR: 1- Alnında beyaz lekesi bulunan at 2- Uğursuz, sakıncalı 
    SAKÇI: Koruyucu, muhafız 
    SAKIK: Çoban yıldızı 
    SAKIN: 1- Düşünme, tasarım, kaygılanma, kaygıyı ortadan kaldırma eylemi 2- Saklama, 
    koruma,esirgeme 3- Uzaklaşma, ayrılma 
    SAKINÇ: Düşünce, kaygı 
    SAKIŞ: Kaygı, endişe 
    SAKLI: 1- Korunmuş, mahfuz, esirgenen 2- Zinde, dinç, sağlıklı 
    SAKLICA: 1- Gizli, örtülü, korunan 2- Hazine, mücevher 
    SAKLIÇAK: 1- Gizli, gizlenmiş, örtülü 2- Yaşam, sağlık, esenlik 
    SAKMAN: 1- Uyanık, diri, sağlam 2- Sokman, dize kadar çıkan çizme 
    SAL: 1- Saldırı, saldırmak 2- Salmak, bırakmak, azat etmek, serbestlik 3- göndermek, 
    yaymak,ulaştırmak, uzatmak 
    SALAÇAK: Salınan, bırakılan, salınmış 
    SALACUK: Saldıran, saldırıcı, gönderici 
    SALAMAN: Salınan, bırakılan, azat edilen, serbest, azade 
    SALAMIŞ: 1- Saldıran, düşmana karşı hamle ve manevra yapan 2- İyi kılıç sallayan, silahşor 
    3- Salmış, köle azat etmiş 
    SALANÇU: Saldırgan, iyi kılıç kullanan 
    SALAR: 1- Ordu sevk eden 2- İyi kılıç kullanan, silahşor 
    SALÇI: 1- Salıcı, sevk edici 2- Salan, serbest bırakan 3- Karahanlılar döneminde, saray aşçılarının 
    unvanlarından 
    SALÇUK: 1- Salınmış, azat edilmiş, saltuk, eski köle 2- Başına buyruk, bağımsız, otoriteye karşı çıkan 3- 
    Saldıran 4- Silahşor, iyi silah kullanan 5- Küçük yel, esinti 6- Haber salan, mesaj yollayan 
    SALDIRAN: Hücum eden, asker sevk eden 
    SALDIRGAN: Saldırıcı, hücumcu 
    SALDIRI: Hücum, taarruz 
    SALDIRMIŞ: Hücum etmiş, taarruz etmiş 
    SALDUR: Saldırı 
    SALGARA: Salınmış, azade, başına buyruk, otorite tanımaz 
    SALGIN: 1- Serbest, bağımsız 2- Serap, hayal 
    SALGUR: Atak, tetik, saldırmaya hazır 
    SALGUT: Mebus, vekil. Eskiden bir bölgeyi temsilen, Kağan'a (Başkente) gönderilen kişilere 
    verilen unvan 
    SALIK: 1- Vergi, vergi borcu, haraç 2- Haber, öğüt, tavsiye 
    SALIKÇU: Haberci, öğütçü 
    SALIM: 1- Serin esen yel, serinlik 2- Ferman, emirname 3- Üzüm demedi, salkım 
    SALIN: 1- Serbest, serbestlik, salınma, boy gösterme 2- Jest, eda 3- salıncak 
    SALINMIŞ: Serbest, azade, salaman 
    SALKIM: Salınmış, sarkık 
    SALTUK: 1- Serbest bırakılmış, azade, hürriyetine kavuşmuş eski köle 2- Başına buyruk, bağımsız 
    SALTIN: Yalnız, yalnızlık içinde, tek kalmış 
    SALUK: (Salık) Serbest, azade, hürriyetine kavuşmuş
    SALUM: 1- Özgürlük, azat 2- Kılış, silah 
    SALUN: 1- Jest, mimik, eda, cilve 2- Boy gösterme, ortaya çıkma 
    SALUNDU: 1- Özgür, hür 2- Edalı, boy gösteren 
    SALUR: 1- Saldıran, saldırgan, asker salan 2- Silahşor, iyi silah kullanan 3- Saldırma, kılıç, 
    silah 4- Serbest, azade 
    SAMSA: Baklava türü bir hamur tatlısı 
    SAMUKA: İnatçı, dirençli 
    SAN: Sanmak, saymak, var kabul etmek 
    SANAGA: 1- Serap, hayal 2- Niyet, maksat 
    SANAĞ: Hesap, matematik 
    SANAK: Matematik 
    SANÇAK: Ucu sivri mızrak 
    SANÇAR: Saplayan, batıran, dürten, mızrak kullanarak sançan, sançıcı, iyi silah kullanan 
    SANÇI: 1- Ucu sivri demir, silah 2- Sivri bir aletin, vücuda değince verdiği acı 3- Acı duymak 
    4- Hayalet 
    SANÇIĞ: Ucu sivri demir, kargı 
    SANÇIŞ: Hamle, kılıç veya kargıyla yapılan dürtüş 
    SANDUGAÇ: Bülbül 
    SANEK: Hayran, meftun 
    SANG: San, düşünce var sayma 
    SANGI: Hayal, serap SANIR: 1- Hayal 2- Burç 
    SANKUR: Hayret, şaşkınlık 
    SANLAV: Hürmet, saygı 
    SANLI: 1- Sanıcı, düşünücü 2- Şüpheci 
    SANSAK: Anlayış, intiba 
    SAPA: 1- Sopa, değnek 2- Kılıç sapı, kabza 3- Aykırı, farklı, başka 
    SAPAK: 1- Sopa 2-Aykırı, aykırılık 
    SAPAR: 1- Sabar, döver, dövücü 2- Aykırı, farklı 3- Kabza 
    SAPURLUŞ: Devrim, ihtilal, ayaklanma, ayrılma 
    SARAR: Saran, sarıcı, sarma eyleminde olan, ören, örücü 
    SARGIN: 1- Sevimli, sempatik, çekici 2- Sargı, sarılı, örülü 
    SARGUT: 1- Güneş ışığı 2- Bağış, ihsan 
    SARI: 1- Sarı renk, sarışın 2- Sarılı, sarılmış, saran, sarılma 
    SARICA: Sarılı, sarı gibi, sarıya çalan 
    SARIG: Sarılı, sarılmış, örgülü 
    SARIL: Sarılmaktan...sarıl, mec. Sevgili, saygılı, cana yakın 
    SARIM: 1- Suyu süzmeye yarayan, ince dokuma 2- Sarma, sarılma 
    SARIP: Sarp, dik, sarılı, çıkılması güç, yalçın 
    SARMAN: (Sarıman) 1- Sarışın, sarıya çalan 2- Sıcak kanlı, cana yakın 
    SARMAŞIK: Sarılı, sarpa sarmış, sarılan 
    SARTIK: 1- Sarılı, örgülü, örülmüş 2- Farklı, dikkat çekici 
    SARU: 1- Sarı 2- Sıra dışı, farklı, dikkat çekici 3- Batı, batı yönü 
    SARUCA: 1- Bir sungur türü avcı kuş 2- Sarıya çalan, sarışın 
    SARUL: Sarılı, sarılmış 
    SATI: 1- Satık, satuk, satılmışın dişisi 2- Pazar yeri 
    (Eski Türk geleneklerine göre, çocukları sık ölen ya da olmayan ailelerin, çocuğu olduğunda, 
    yaşaması ve uzun ömürlü olması için, onu Tanrı'nın sevdiği, toplumun sevip saydığı, bir ulu 
    kişiye ya da onun ruhuna, çocuğu koruması, manevi bir destek vermesi bakımından emanet edilmesi 
    eylemine satma-satılma adı verilir. Çocuk erkekse, "Satılmış", kız ise 
    "Satı" adı verilir. ) 
    SATIÇ: 1- Satıcı, tüccar 2- Mertebe, rütbe 
    SATIM: 1- Satıcığım 2- Ticaret 
    SATIŞGAN: Satıcı, tüccar 
    SATUK: Satı, satık, satılmış 
    SATUN: Satın alma, satın alma gücü, paha 
    SAV: (Sava) 1- Mesaj, haber, yeni haber 2- İddia- isnat 3- Ün, san 4- Savaş, vuruşma, dövüş 5-Öykü, 
    atasözü, darbı mesel 
    SAVA: (Sav) 
    SAVACI: (Savcı) 
    SAVAN: 1- Savıcı, savaşçı, def edici 2- Elçi, arabulucu 
    SAVAR: Savaşçı, savıcı, defedici 
    SAVARU: 1- Bahşiş, armağan 2- Geçici, muvakkat 
    SAVAŞ: Harp, döğüş, vuruşma, savma, defetme 
    SAVAŞGAN: Savaşçı, cengaver 
    SAVÇI:(Savcı, savacı)1- Elçi, haberci, resul, sözcü 2- Savaşçı, cengaver 3- Ünlü, meşhur, ün salmış 
    SAVDUK: Uğurlama, veda 
    SAVGAT: Armağan, bahşiş 
    SAVGU: 1- Haraç, vergi 2- Şifa, derman 
    SAVRIN: 1- Armağan, bahşiş 2- Ahd, azim 
    SAVRUK: Savrulmuş, derbeder 
    SAVTUR: Veda, uğurlama 
    SAVUN: 1- Davet, çağrı 2- Savunma, savaş 3- Ağıt, mersiye, ölenlerin yiğitlik ya da hayırlı işlerini 
    anlatmak için verilen yemek 
    SAVUNDUK: Davetiye 
    SAVUNGAN: Savunucu, savaşan, direnen, müdafi 
    SAVUR: Eli açık, cömert, hovarda 
    SAVURKAÇ: 1- Savurgan, hovarda, eli açık 2- Fırtına, katı yel 
    SAVUT: 1- Koruyucu, koruyan, müdafi 2- Zırh, çelik yelek, demirağ 
    SAY: (sag, sağ, sak, sayı) 1- Saygı, sayma, geçerli kılma 2- Düşünme, ölçme, seçme, tasarım, hesap, 
    ödeşme 3- Taşlık yer 4- Zırh, göğüslük 
    SAYAK: Saygılı, hürmetli 
    SAYAN: 1- Saygılı, saygıdeğer, saygıya layık 2- saygı gösteren, efendi, ağırbaşlı 
    SAYDAM: Saf, net, berrak, sayılabilen, açık, temiz, bilinen 
    SAYDUR: Saygı duruşu, ihtiram duruşu 
    SAYGI: 1- Hürmet, önem, değer, edep 2- Sayı, sayım, matematik 
    SAYGIN: İtibarlı, hürmet gören, saygı gören, hatırı sayılır 
    SAYIL: Seçilmiş, seçkin, sayılan SAYILGAN: Sayılan, saygı gösterilen,muteber 
    SAYIM: Saygı, saygı gösteriş 
    SAYIN: 1- Seçkin, değerli, muteber, güzide, muhterem 2- Saf, halis, arı 3- Güzel, ender rastlanan 
    SAYINDI: Saygı duyulan, itibar gören, muhterem, saygın 
    SAYIR: İçinden su çıkan mağara 
    SAYIŞ: Ödenek 
    SAYIT: Saygın, muteber 
    SAYLAK: Sayılan, takdir gören, usta, uzman 
    SAYLIK: Şeref, haysiyet, onur 
    SAYMAN: Sayıcı, hesapçı, hesap ve sayı uzmanı 
    SAYRI: Üzgün, mahzun, yorgun ilgisiz 
    SAYVAN: Gölgelik, kamelya 
    SAZAĞAN: (Sazan) Soğuk yel 
    SAZAK: 1- Sazlık, bataklık 2- İnce yağan kar 3- Ak bulut 4- Çok konuşan, geveze 5-Poyraz, soğuk esen 
    yel 6-Sezgin, sezici, uyanık 
    SAZAN: 1- Soğuk esen yel 2- Sazlık, bataklık 3- Sezen, sezici 
    SEBE: Sevgi, sevi 
    SEBÜK: Sevik, sevilen, sevgi gören 
    SEÇEN: 1- Titiz, seçici, ayırıcı 2- Konuşkan, hoş sözlü 
    SEÇİL: 1- Seçkin, güzide, seçilmiş 2- Farklı, olağanüstü 
    SEÇİLİR: Seçkin, güzide 
    SEÇİLMİŞ: Seçkin, güzide 
    SEÇKİN: 1- Farklı, göze batan, olağanüstü 2- İtibar gören, muhterem 
    SEGREK: Seyrek, ender rastlanan 
    SEĞİRTGEN: 1-Koşucu, atlet 2- Afacan, ele avuca sığmaz, tez canlı 
    SEĞREK: Seyrek, nadir, az rastlanır 
    SEKMEN: Seviye, mertebe 
    SELÇİK: (Seligcik) 1- Temiz, pakize, namuslu, bakire 2- Küçük kılıç, bıçak 3- Açık,beliğ, fesahatli 
    SELEK: Eli açık, cömert 
    SELEN: 1- Salınan, sallanan, kıvrılan 2- Temiz, pak, namuslu, zarif, bakire 3- Fısıltı, hafif ses 4-Haber, 
    havadis 5- Yılan (Tuva ve Çuvaşlarda) 
    SELENGE: Kıvrılan, kıvrık 
    SELİG(Silig): 1- Namuslu, temiz, dürüst, pakize 2- Kibar, narin, zarif 
    SELİGÇİK: (Selçik) Temiz, namuslu, bakire 
    SELİN: 1- Selen, salınan, haber, fısıltı 2- Sülün kuşu 
    SEMİZ: 1- İri yarı, şişman 2- Besili, bakımlı 
    SENGER: 1- Canavar, ejderha 2- Kale, burç 
    SENGİ: Sevgi, sevi 
    SENGÜN: Ordu komutanı, general 
    SEPİL: 1- Yaygın, yayılmış, bulaşmış 2- Kale, hisar
    SEPİN: 1- Çeyiz, kalın 2- Yaygın, yayık 
    SEREDAY: Yüzük, takı, aksesuar 
    SERİM: 1- Gösteriş, teşhir 2- Sabır, metanet 
    SERİN: 1- Gölge, gölgelik 2- Genişlik, gerilmişlik 3- Soğuğa yakın, hafif soğuk 4- Sabırlı, dayanıklı 
    SERİNGEN: 1- Serince, serinleşmiş 2- Sabırlı, dayanıklı 
    SEVEN: Sevmek...den sevgi sahibi, şefkatli, tutkulu
    SEVERGE: 1- Dost, yakın, yaren 2- Aşk, sevgi, tutku
    SEVGİ: Sevme eyleminin nüvesi 
    SEVİ: Sevgi, sevgi eğilimi, sevgi yakınlığı 
    SEVİGEN: Seven, sevgisini veren 
    SEVİK: 1- Sevilen, sevgi gösterilen, sevgiye layık, sevgili 2- Dost, gönüldaş 
    SEVİL: Sevilen, el üstünde tutulan 
    SEVİLGEN: Sevilen, aşırı ilgi gören 
    SEVİM: Sempati, alım, çekicilik- sevgiye yol açan 
    SEVİMLİ: Çekici, sempatik 
    SEVİN: Sevinç, mutluluk 
    SEVİNÇ: Neşe, coşku, sevinme duygusu, mutluluk 
    SEVİNÇEK: Sevinilecek şey, sevinç kaynağı 
    SEVİNDÜK: Mutluluk, bahtiyarlık (Uzun süren bir çocuksuzluk döneminden sonra, çocukları olan ailelerin
    sık kullandığı, geleneksel adlardan) 
    SEVİNMİŞ: Sevinçli, mutlu, mutlu olmuş 
    SEVİNTİ: 1- Mutluluk, mutlu olmaya değen 2- Ferahlık, gevşeme, rahatlık, huzur 
    SEVÜK: Sevilen, sevgili, canan 
    SEYİRTGEN: Afacan, çalışkan, ele avuca sığmaz 
    SEYREK: Az rastlanır, sıra dışı 
    SEZEK: 1- Hassas, duygulu, ferasetli 2- Sezgi, anlayış, kavrayış, his 
    SEZEN: Anlayan, kavrayan, hisseden SEZER: Hassas, duygulu, fark edici 
    SEZGİ: İdrak, seziş, hissediş, ilham 
    SEZGİN: Hassas, sezici 
    SEZGİR: Hassas, narin, alıngan 
    SEZİGEN: Sezen, sezgin 
    SEZİK: Sezgin, içli 
    SEZİKLÜ: Tedbirli, sezici 
    SEZİM: Hissediş, anlayış 
    SEZİMTAL: Hassas, duygulu 
    SEZMİŞ: İdrak eden, anlayan 
    SIBAK: Sopa, değnek 
    SIDAL: Muktedir, güçlü, egemen 
    SIGUN: 1- Yabani geyik 2- Emek, zahmet, sıkıntı 
    SIĞIN: Erkek geyik, Ala geyik 
    SIĞINAK: Sıkı korunan, sığınılacak yer, yoğun ve katı olan yer 
    SIĞINDIK: Bağlılık, sadakat 
    SIĞLAM: 1- Sağlam, sıkı, yoğun 2- Sine, bağır 
    SIK: Katı, yoğun 
    SIKI: Katı, sıkılmış, yoğun 
    SIKILGAN: Daralmış, daralan, sıkılaşan, utangaç 
    SIKIN: 1- Keder, yas, üzüntü, sıkıntı 2- Ala geyik 
    SILIV: Temiz, pakize, bakire 
    SILKIM: Cesur, gözükara 
    SIN: 1- Deney, deneme 2- Endam, gösteriş 
    SINAÇI: Hakem, sınayıcı 
    SINAĞ: Sınav, imtihan, deneme 
    SINAK: Deney, sınav, imtihan 
    SINAUVU: Sınav, deney 
    SINAYÇI: Hakem, sınayan 
    SINÇI: Hakem, sınaçı 
    SINDIRAÇ: Bülbül 
    SIRAY: Çehre, yüz, beniz 
    SIRGA: 1- Küpe, takı, aksesuar 2- Armağan, bahşiş 3- Halka, halkalı 
    SIRGALU: Küpeli 
    SIRMA: Sırlı, boyalı, gümüş tel 
    SIYKIM: Sevgili, canan 
    SIYLI: 1- Sevimli, sempatik, muteber 2- Armağan 
    SIYLIK: Armağan, bahşiş 
    SIYURGAL: Armağan 
    SIZGIÇ: Kalem, yazgaç 
    SIZIM: Sızı, yakınma, hüzün 
    SİBEL: 1- Buluttan ayrılıp henüz yere düşmemiş yağmur tanesi 2- Buğday, buğday tanesi 
    SİLGİ: Arınma, temizlik, parlaklık 
    SİLİG: 1- Temiz, namuslu, dürüst 2- El değmemiş, bakir, bakire 3- Tatlı dilli 
    SİNÇE: Çehre, beniz 
    SİNGİL: Küçük kız kardeş 
    SİNGİN: Mahçup, sıkılgan 
    SİNKEL: İmtiyazlı, ayrıcalıklı 
    SİNKİL: İmtiyazlı 
    SİR: 1- Şeciye, soy, kök 2- Birleşik, birleşmiş 
    SİREK: Zeki, akıllı 
    SİTACU: Nazlı, narin, alıngan, hassas 
    SİYAVUŞ: Sevimli, sempatik, sevgiye layık 
    SİYENDİ: Sevilen, sevilmiş, sevgiye layık 
    SİYREK: Az rastlanır, seyrek bulunur 
    SİYUN: Sevim, sevimlilik, sempati, beğeni 
    SİYURAN: Utkan, muzaffer 
    SİYURGAL: 1- Ödül, armağan, ödül alma 2- Madalya, askeri nişan 
    SİYURGATMIŞ: 1- Düşmanı bozguna uğratmış 2- Başarılı, ödül ve övgü almış 
    SİYÜNÇ: Sevinç, mutluluk 
    SİZGEK: Zeki, sezgin, müdrik 
    SİZÜÇEN: Hassas, zeki, uyanık, akıllı 
    SOBAY: 1- Bekar, yalnız, münferit 2- Silahını iyi kullanan, deneyimli asker, savaşçı 
    SOĞAY: Sağlıklı, zinde, dinç 
    SOKMAN: 1- Mert, dürüst 2- Diz kapağına kadar gelen uzun bir tür çizme (Türkmen çizmesi) 
    SOKULAG: 1- Adak, kurban 2- Sokulgan, munis, cana yakın 
    SOKULGAN: Cana yakın, munis SOKUM: Kurban, adak 
    SOLAGAY: 1- Solak 2- Ters, hiddetli, öfkeli 
    SOLAK: 1- Asker yöneten, asker sevk eden (Sulag) 2- Sol el ve ayağını kullanan 
    SOLAŞIGLI: Yararlı, çok yararlı, iş bitirici 
    SOLGUN: Rengi kaçmış, yıpranmış, hüzünlü 
    SOLGUR: (Salgur) Atak, saldırı 
    SOLIN: Araştırmacı, meraklı 
    SOLMAGAN: Canlı, ölümsüz, solmaz 
    SOLMAZ: Canlı, diri, çekici 
    SOLTU: Soludu, soluklu 
    SOLUK: Nefes, can 
    SONGAR: Sungur, şahin 
    SONUÇ: 1- Son, bitim, kıyı 2- Uç, sınır, limit 
    Otmanlı ve Salçuklular döneminde, sınır karakollarında görev yapan kişiler verilen bir ad 
    SORGUÇ: Başa takılan çelenk 
    SORGUN: Söğüt türü bir ağaç 
    SOYÇA: Soylu, soyluca 
    SOYDAM: 1- Soylu, soyunu düşünen 2- Ailesine bağlı, yuvasına bağlı 
    SOYDAN: 1- Soylu, soylu bir aileden gelen 2- Hanedan, hanedanlık 
    SOYDAŞ: Aynı soydan gelen, aynı soyun kişileri 
    SOYLAMIŞ: 1- Soyunu çoğaltıp, kutsayan, örgütleyen 2-söz, söyleyen, konuşmacı, hatip 
    SOYLU: Asil, asalet sahibi 
    SOYLUHAN: birl. Soylu/Han 
    SOYON: (Sayın) 
    SOYSAL: birl. Soy/Sal 1- Ünlü, meşhur 2- Soylu, asil 3- Medeni, uygar 
    SOYURGAL: 1- Ödül, askeri ödül,madalya, nişan 2- Armağan, bağış, ihsan 
    SOYURGAT: İhsan, bahşiş 
    SÖKE: Diz üstü çöküş, çökme 
    SÖKMEN: 1- Yiğit, gözü kara, düşmana diz çöktüren, dize getiren, buyruğunu 
    dinleten 2- Sokman, uzun çizme 
    SÖKÜR: 1- Kızgın, hiddetli, kabarmış 2- Dize getiren, diz çöktüren,buyruğunu dinleten 
    SÖKÜRMÜŞ: Dize getirmiş, baş eğdirmiş 
    SÖN: Güçten kesilme, azalma 
    SÖNMEZ: 1- Canlı, enerjik, ateşli, iddialı 2- Parlak, göz alıcı 
    SÖNÜ-k- : Sönük, pasif, cansız, heyecansız 
    SÖYKEM: Sempati, sevim, sevimlilik 
    SÖYLEM: Anlatım, hitap, hitabet, demeç, izah 
    SÖYLENCE: Efsane, mit, destan, lejant 
    SÖYÜ: 1- Aşk, sevda 2- Sevinç 
    SÖYÜÇEN: 1- Aşık, sevdalı 2- Sevinçli, mutlu 
    SÖYÜNDÜK: Sevindik 
    SÖZBAY: birl. Söz/Bay Söz zengini, hatip, söz cambazı 
    SÖZBİR: birl. Söz/Bir mec. Doğruluk, dürüstlük, söz birliği, sadakat 
    SÖZEÇEN: (Sözen) 
    SÖZEN: Hatip, konuşmacı 
    SÖZER: birl. Söz/Er, mert, sözünün eri 
    SÖZERİ: birl. Söz/Eri, mert, sözünün eri 
    SU: 1- Sıvı 2- Asker, er, erat 
    SUBAK: Sopa, değnek, cop 
    SUBAY: birl. Su/Bay 1- Bilgili ve deneyimli asker 2- Hafif süvari, atlı asker 3- Bekar evlenmemiş (Anadolu 
    ve Azerbaycan'da) 4- Çocuksuz, çocuğu olmayan ( Kazak ve Kırgızlarda) 
    SUGAY: Aya benzer, ay parçası 
    SUĞUNÇAK: Sığınak, sığınılacak yer, sine, bağır 
    SUKTA: Sıkıcı, ezici, acı kuvvete sahip 
    SULAK: 1- Asker sevk eden, sefere çıkan 2- Sulu, verimli 
    SUN: 1- Çağrı, davet 2- İncelik, nezaket 3- Vermek, ihsanda bulunmak 
    SUNA: 1- Emsalsiz güzellik 2- Yeşilbaş ördeği 
    SUNAK: Adak, kurban 
    SUNAR: 1- Davetkar 2- Cömert, abadan 
    SUNAYAN: Çığırıcı, davetkar 
    SUNÇA: Sunak, adak 
    SUNÇAK: Adak, kurban 
    SUNGU: Bağış, ihsan, ikram 
    SUNGUN: 1- Yetenek, yetenekli 2- Sunulan, adak, hibe 
    SUNGUR: 1- Kartal 2- Şahin 
    SUNGURCA: Sungur yavrusu, küçük sungur 
    SUNKA: Sunak SUNKAK: Sunak 
    SUNKAR: Sungur 
    SUNKUR: Sungur 
    SUNTAY: birl. Sun/Tay 
    SUNU: İkram, davet, bağış, armağan 
    SUSKUÇAK: Küçük, körpe 
    SUSÜ: Sağlık, şifa 
    SUTU BOĞDA: Mübarek, Tanrısal, Tanrıdan gelen (Eski dönem Tanrı sıfatlarından) 
    SUVAN: Savaşçı, cengaver 
    SUVAR: Bolluk, bereket 
    SUVAT: 1- Su kanalı 2- Suyun taksim edildiği yer 
    SUYUN: (siyun, sevim) Sevimlilik, sempati, niyet 
    SUYUNÇUK: 1- Sevinç, sevimlilik 2- Müjde 
    SÜÇÜG: (Süçig) Tatlı, lezzetli, hoşa giden 
    SÜDÜN: birl. Süt/Ün, Soylu, temiz 
    SÜLEDİ: Saldırgan, akın yapan, akıncı 
    SÜLEK: Saldırgan, akıncı 
    SÜLEMİŞ: 1- Akıncı, saldırgan, düşman üzerine asker yollayan 2- İyi silah kullanan, silahşor
    SÜLÜN: Uzun kuyruklu, renkli bir kuş 
    SÜNE: Ruh, can 
    SÜNGÜ: (Süngük) 1- Kesici ve delici, uzun bıçak 2- Kemik, kemik parçası, kemikle yapılan mızrak 3-
    Eskiden, mezar başlarına dikilen sırık 
    SÜNGÜK: Süngü 
    SÜNGÜŞ: Süngü darbesi, süngü hamlesi, süngüleme, savaş 
    SÜRÇEK: Yemek, oyun ve eğlence için yapılan, gece toplantısı 
    SÜREN: 1- Asker sevk eden, savaşa asker yollayan 2- Haykırış, nara, savaş narası 
    SÜRER:Asker sevk eden 
    SÜRGİT: 1- Payidar, kalıcı 2- Ulak, postacı 
    SÜRÜN: Süs, makyaj, makyaj malzemesi 
    SÜSÇEN: Kargı ve kılıç saplamada usta olan kişi 
    SÜSMEN: 1- Süslü, süsü ve süslenmeyi seven 2- Tos atan, toslayan 
    SÜSÜN: Süslü, işveli, sempatik, çekici 
    SÜVERCE: Canan, aşık olunan, maşuka 
    SÜYEK: Kemik, soy, sop 
    SÜYGEN: Sevgili, canan 
    SÜYÜK: Kemik, soy, oymak 
    SÜYÜM: 1- Sevim, sempatik 2- Görüş, kanaat 
    SÜYÜN: Sevim, sempati 
    SÜYÜNÇ: 1- Sevinç,mutluluk 2- Müjde 
    SÜYÜNÇÜ: (Süyünç) müjde 
    SÜYÜRGE: Toy, şölen, ziyafet 
    SÜYÜŞ: Buse, öpücük 
    SÜZEM: Diksiyon, söz söyleme ve konuşma ahengi 
    SÜZGE: Tarak, çok ince dişli saç tarağı 
    SÜZGÜ: 1- Tarak 2- Süzgeç 
    SÜZGÜN: 1- Arınmış, süzülmüş 2- Mest, mahmur, kendinden geçmiş 3- Göz alıcı, alımlı 
    Ş harfi ile başlayan isimler 
    ŞAD:(Şat) 1- Ordu komutanı, general 2- Tigin, prens 3- Cesur 
    ŞADAPIT: Şad'a bağlı birlik ve beyliklerin genel adı 
    ŞAKAR: 1- Şakır, bülbül gibi öter 2- Çakar, cesur 
    ŞAKIR: 1- Öter 2- Çakır 
    ŞAKRU: Çağrı, mesaj, davet 
    ŞAMAN: Kam, baksı 
    ŞANÇI: Saplayıcı, iyi ok ve kargı kullanan, silahşor 
    ŞANDA: Alçak ve rutubetli yer 
    ŞANYU: (Tanyu) Sonsuzluk, genişlik 
    ŞARA: (Çara) Ufuk, ufuk çizgisi 
    ŞAŞ: 1- Şiş, sivri uçlu, et pişirme aracı 2- Taş 3- Dış kısım, dışarı dışarıda kalan, taşra 
    ŞAŞLIK: Şiş, şiş kebabı 
    ŞAYBAL: Şımarık, nazlı 
    ŞAYLAN (çaylan): Nazik, kibar, neşeli, güler yüzlü 
    ŞAYLIĞ: Şeref, onur ŞEYBAN: (Şeban, şıban, çıbın, zıbın) Sinek, haşarat
    ŞIMGA: Acele, aceleci 
    ŞORAMUN: (Çoramun, çuramun) Ruhlarla ilgilenen, kötü ruhları kovan 
    ŞORLAK: Şorul, şorul akan su, çağlayan 
    ŞÖLEN: Yalnızca fakir ve kimsesizlere verilen toy, yemek ziyafeti, Bey yemeği 
    ŞUMGA: Aceleci, tez kanlı 
    ŞURLAK: Çağlayan 
    ŞURLAYU: Çağlayan 
    ŞÜYÜN: Müjde 
    T harfi ile başlayan isimler 
    TABAN:1- Tapan, tapınan 2- Temas, dokunma, vurma 3- Dizi, sıra, kafile 
    TABAR: 1- Tapan, tapınan 2- Vuran, döven, dövüşçü 
    TABGAÇ: 1, Dövüşçü, kavgacı 2- Ulu, saygıdeğer, muhterem 3- Tapıcı,tapınıcı 
    TABIN: (Tapın) İbadet 
    TABKI: Vicdan 
    TABU: (Tapı, tapu) Kutsanmış, kutlu yapılmış, tapılacak duruma getirilmiş 
    TABUK: 1- Tabu 2- İnayet, yardım, hizmet 
    TABUN: Tapın, ibadet 
    TAÇA: Tasarı, kurgu, plan 
    TAÇAM: Tasarı, plan, kurgu, senaryo 
    TADIK: Tat, lezzet, damak 
    TAG: (Tak, tağ, dağ) 
    TAGA: 1- Silah 2- Kural, kaide 3- Saygıdeğer, hürmet edilen 
    TAGAY: 1- Saygı duyulan kişi 2- Dayı, ana tarafından gelen akraba 
    TAGI: 1- Dindar, inançlı 2- Takı, aksesuar 
    TAGUK: Tavuk 
    TAĞ: Dağ 
    TAĞAN: Üç ayak, saç ayağı 
    TAĞAŞAR: birl. Dağ/Aşar mec. Azimli, kararlı 
    TAĞLUK: Dağlık, dağlık bölge 
    TAĞMA: 1- Dağ eteği 2- Elçi, devlet temsilcisi, devlet görevlisi 
    TAĞUDAR: 1- Heybetli, dağ gibi 2- Dağıtıcı, yok edici, yıkıcı, şiddetli 3- Kısmet, nasip 
    TAKAK: Ucu, ateşli ok 
    TAKAY: 1- Dayı, ana tarafından akraba 2- Dolunay 
    TAKIĞ: Takı, ziynet, aksesuar, mücevher 
    TAKIR: Takı, ziynet 
    TAKIŞ: Takı, süs, aksesuar 
    TAKİ: Dindar 
    TAKSUK: Harika, olağanüstü, anormal 
    TALA: 1- İri cüsseli, heybetli 2- Seçkin, güzide 
    TALAKAN: Yağmacı, yağmalayan 
    TALAN: Yağma, yağmalama, üşüşme, saldırı 
    TALAS: 1- At yarışlarındaki, başlangıç ve bitiş çizgisi 2- Fırtına, kum fırtınası 3- Dalga 
    4- Tartışma, münakaşa 
    TALAY: (Taluy, Tulay, Toluy,Tolu) 1- Okyanus, derya, büyük deniz, büyük göl 
    mec. Ululuk, büyüklük, sonsuzluk 2- Gelecek, ikbal 3- Seçkin,güzide 
    Şamanist gelenekte Deniz ve göllere bakan Tanrı 
    TALAZ: Dalga 
    TALI: Güzide, seçkin 
    TALIKU: Seçkin, güzide, beğenilen 
    TALIMAN: Seçkin, güzide 
    TALKILIÇ: (Dalkılıç) Zırhsız, korumasız 
    TALKAN: Kızartılmış tahıl 
    TALPIN: Faal, aktif, çalışkan, himmetli 
    TALŞIK: İtimat, teminat, güvence 
    TAMAN: Duman, sis 
    TAMAR: 1- Damla, damlayan 2- Demir, demir cevheri 
    TAMGAÇ: Memur, devlet memuru, damgacı, devlet görevlisi 
    TAMIŞ: 1- Demiş, söylemiş, bilgili, deneyimli, sözüne değer verilen, sözüne güvenilen 2-Damla 
    TAMİR: Temir, demir 
    TAMİZ: Damla 
    TAMTUK: Büyük ve kuvvetli ateş TAMU: (Tamuğ) Yerin dibi, yer altı, cehennem 
    Şamanist gelenekte, kötü kişi ve ruhların, öldükten sonra gittikleri yer 
    TAN: (Tang) 1- Gün açımı, gün doğumu, şafak 2- İlginç, acayip, şaşkınlık yaratan 3- Tatlı, tat 
    veren,huzur veren 
    TANA: (Dana) dana, iki yaşındaki inek yavrusu 
    TANDU: 1- Tan vakti, tan vaktinde doğmuş 2- Alev, alevli büyük ateş 
    TANG: 1- Mucize, olağanüstülük 2- Tan vakti 3- Giriş, antre 
    TANGAK: Kaygı, endişe 
    TANGSUK: Mucize, şaşırtıcı olay, olağanüstülük 
    TANGUT: (Tankut) Savaşlarda, mızrak ve tuğların yanına ya da ucuna takılan ipek kumaş, flama 
    TANIK: 1- Tanuk, şahit, gözlemci 2- Tanıdık, dost, yaren 
    TANIL: Ünlü, meşhur, tanınan 
    TANIP: Tanınmış, ünlü 
    TANIR: Ünlü, tanınmış 
    TANIŞ: 1- Tanınan, bilinen, aşina, tanıdık 2- Danışılan, bilgi ve deneyimine başvurulan, danışman 
    TANIŞIK: Yakından tanınan, tanıdık, bildik, dost, yaren 
    TANIŞMAN: (Danışman) Tanış, danışılan, bilgili kişi
    TANIT: Tanınacak nitelikte, belirgin, tanınabilen 
    TANJU: (Tanyu) Sonsuz genişlik, ululuk,olağanüstülük, mucize gibi 
    Hun imparatorlarının unvanlarından 
    TANLA: 1- Şaşılası, ürkütücü, olağanüstü, mucize 2- Suçlayan, yargılayıcı 3- Doğuş, tan vakti 
    TANLAĞI: Mucize 
    TANMAN: Tan vakti doğan 
    TANRIDAĞ: birl. Tanrı/Dağ " Tanrı Dağı" 
    Çok eski dönemlerden beri, kutsanarak, Tanrı tarafından yalnızca Türklere tahsis edildiğine 
    inanılan ve halen kutlu kabul edilen sıradağların genel adı 
    TANRIKUT: birl. Tanrı/Kut 
    Tanrısal, Tanrıdan gelen, Tanrının Kutunu üzerinde bulunduran, haşmetli, Hun 
    imparatoru Mete Han'ın unvanı 
    TANSIĞ: (Tansık,Tansu) hayret verici, şaşırtıcı, olağanüstü 
    TANSU: 1- Tansık, mucize 2- Yadigar, armağan 3- Birleşik 
    TANTIK: 1- Çok konuşan, konuşkan 2- Tanıdık, hısım, ahbap 
    TANUĞ: Tanı, teşhis, kanıt, tanınan, tanınmaya yol açan 
    TANYU: (Tanju) Ulu, ulaşılmaz, hükümran 
    TAP: Dilek, istek, umut, yardım ve bunları içine alan beklentilerle dolu inanç 
    TAPAĞ: 1- Tapma, tapınma, saygı 2- Görev, iş 
    TAPAR: Tapan, seven, uman 
    TAPARLU: 1- Mutlu, umutlu 2- Sofu, dindar 
    TAPDUK: 1- Çocuğu uzun süre olmayanların, çocuğu olduğunda verdiği adlardan 2- Saygı ve sevgiye 
    layık, saygıdeğer 3- İbadet, tapınma 
    TAPI: Tapınma, ibadet 
    TAPIK: Önde, önde olan, önde gelen 
    TAPIN: Tapınma, umma, beklenti 
    TAPINGU: Tapınılacak nitelikte sevilen 
    TAPIR: Buluş, yenilik, icat 
    TAPKI: Vicdan 
    TAPKIR: Ayak altında kalıp, katılaşan toprak 
    TAPKUR: Tabur, dizi, topluluk, kafile 
    TAPLAK: Rıza, kabul, teyit 
    TAPUK: Tapu, Tabu 1- Tapınma, dilek, istek 2- Tabu, kör inanç 3- Hizmet, hizmetli 
    TAPUKÇI: (Tapıcı) Saray muhafızı, muhafız askeri 
    TAPUKSAK: Saygılı, hürmetli 
    TAPUN: Kutsama, kutsal bir varlığa yönelme, beklenti, ibadet 
    TAPUNMUŞ: Sofu 
    TAR: Dar, darlık, zahmet, sıkıntı 
    TARA: Ağaç dallarını budamak için kullanılan bıçak 
    TARAGAY: Turgay, tarla kuşu, çayır kuşu 
    TARAKA: 1- Tarak, eşme, ayırma aleti 2- Saygı gösteren 
    TARAMAN: Tarayıcı,rençber, çiftçi 
    TARAN: 1- Geniş arazi, ekinlik, ekin yeri 2- Sınır, hudut 
    TARANÇI: 1- Sınır muhafızı 2- Ekinci, rençber 
    TARANG: Mevki sahibi, imtiyazlı, saygıdeğer 
    TARBAN: Gururlu, mağrur 
    TARDU: 1- Öncelikli, imtiyazlı 2- Durdu, duran yaşam 
    Göktürkler dönemi, üst düzey yöneticilere verilen bir unvan 
    TARDUŞ: İmtiyazlı 
    TARGAN: Savaşlarda, düşmanın geçeceği yollara, onların gidişini ağırlaştırmak ve güçleştirmek için bırakılan, kaya ve kütük parçaları 
    TARGUN: Mahçup, sıkılgan 
    TARHAN: (Tarkan) İmtiyaz sahibi soylu kişi. Bu kişiler, vergi vermez, suçları dokuz kereye kadar 
    bağışlanır, kağan ve hanların huzuruna izinsiz girebilirlerdi. 
    TARHUN: Güzel kokulu bir yayla çiçeği 
    TARIK: Darı, tahıl, ekin 
    TARIM: 1- Emek, enerji, zahmet, sıkıntı 2- Ziraat, rençberlik 3- Irmakların küçük kolları 
    TARINÇ: Sınır, hudut, uç 
    TARING: 1- Derin, derinlik 2- Ziraat 
    TARKAN: İmtiyazlı ve soylu kişi (Tarhan) 
    TARKANÇ: 1- Öfke, gücenme, rahatsızlık, kızgınlık 2- Darılma, sıkılma 
    TARKAT: Bakan, nazır, yönetici, bürokrat 
    TARKINÇ: 1- Darılma, darlanma, küsme, küskünlük 2- İsyan, başkaldırma 
    TARLIG: 1- Güçlük, darlanma, sıkılma 2- Bahşiş, hediye 
    TARTA: Terazi 
    TARTAGAN: 1- Tartan, terazi 2- Dağınık, derbeder 
    TARTIŞ: Armağan, bağış 
    TARUG: 1- Darı, ekin 2- Hediye, bağış 
    TASAR: Plan, tasarı, tasarım 
    TASIM: Gösteriş, afi 
    TAŞ: 1- Dış, dışta olan, görünürde olan 2- Kaya parçası mec. Sertlik, dayanıklılık 
    TAŞAN: Taşmış, dışa vurmuş, coşkun 
    TAŞAR: Taşmış, coşkun, ateşli 
    TAŞGAN: Taşan, coşan, ateşli 
    TAŞGARU: Dışarı, dışarıdan, taşra 
    TAŞGIN: Taşmış, dışa vurmuş, coşkulu, ateşli, asabi
    TAŞKI: Dışarıdan, taşralı 
    TAŞKIN: Coşkun, ateşli 
    TAŞRALU: Dışarıdan, yabancı 
    TAŞRIK: Dışarıda, gurbet, gurbetçi, sefere giden. 
    TAŞUG: Taşınabilir mal, menkul değer 
    TAŞÜREK: birl. Taş/Yürek ( Cesur, gözü kara) 
    TAT: 1- Yemek, damak 2- Uzak, uzakta, uzaktan, yabancılaşmış 3- Kılıç pası, paslı kılıç 
    TATAR: 1- Uzakta kalmış, yabancılaşmış 2- Çayırlık, mera 3- Kent dışında yaşayan 
    TATAŞ: (Dadaş) 1- Yakın dost, yaren, arkadaş 2- Uzakta kalmış, aynı uzaklığı paylaşan 
    TATIG: Tatlı, hoş 
    TATIR: Çayırlık, otlak, mera 
    TATLI: Tatlı veren, hoşa giden mec. Güler yüzlü, sevimli, cana yakın 
    TATU: 1- Barış, sulh 2-Uzağı gören, uzak görüşlü 3- Bakıcı, eğitici 4- Tatlı, tat veren 
    5- Yaratılış, fıtrat 
    TAV: 1- Hız, devinim, çeviklik, koşu, davranmak, harekete geçmek. 2- Dağ 
    TAVAR: Hızlı hareket eden, hızlı davranan. 
    TAVGAÇ: 1- Hızlı koşan, hızlı davranan, atik 2- Çekici, cezbedici 
    TAVIŞGAN: Tavşan 
    TAVLI: 1- Hızlı, atik 2- Dağlı 
    TAY: 1- Dayak, dayanak, dayanılacak nesne 2- Soy, asalet, soyluluk unvanı 3- Ululuk, büyüklük,çokluk 
    4- Mevki, yer, bölge 5- Ananın erkek kardeşi, dayı 6- Süt emen at yavrusu 
    TAYAK: Baston, değnek, dayanılacak nesne. 
    TAYANÇ: 1- Dayanç, dayanak 2- Hami, koruyucu, sırdaş, güvenilen kişi 
    TAYANÇI: Danışman, memur. 
    Uygurlar döneminde, küçük dereceli memur unvanlarından 
    TAYANG: Dayak, dayanak, destek, dayanak 
    TAYANGU: Danışman, aracı, sıra dışı. Han ve kağanların danışmanlarına verilen bir unvan 
    TAYCU: 1- Hami, destekçi, koruyucu 2- Soylu, seçkin 3- Tay sahibi,tay eğiticisi 
    TAYEÇE: birl. Tay/Eçe..Soylu, saygıdeğer hanım. (Teyze, sözcüğünün buradan 
    geldiğini söyleyen dilciler var.) 
    TAYGA: 1- Kavak, çam, söğüt karışımı ormanlık bölge 2- yoğurtlu sebze çorbası 
    TAYGAN: 1- Karışık ağaçlı orman 2- Dayanak, destek 
    TAYGANA: Kaygan, kayıcı 
    TAYGUN: Yavru, çocuk, torun 
    TAYGUR: Kayan, kızakla kayan 
    TAYIK: Kibar ve nazik genç 
    TAYLAN: 1- Beyefendi, centilmen 2- Yakışıklı, heybetli 3- Düzgün ve etkileyici konuşan 
    TAYŞI: 1- Mürşit, yol gösteren 2- Hami, koruyucu 
    TEBER: Balta, baltalı mızrak 
    TECİMEN: İdareli, ekonomist 
    TECİMER: Ekonomist, hesaplı TEDAN: Tutan, zapt eden, zabit 
    TEDİK: (Tetik) 1- Usta, becerikli, bilgili 2- Öğüt, nasihat 
    TEGEN: (Değen) Değerli, karşılığı olan 
    TEGİN: Tigin, prens, şehzade, bey oğlu. Göktürkler döneminde, vali unvanı olarak da kullanılmıştır. 
    TEGİNEK: Değnek, baston 
    TEGİR: 1- Değer, kıymet, paha 2- Hücum, taarruz 3- Ulaşım, ulaşma 
    TEGİŞ: 1- Değişim, değişme 2- Dövüş, temas, çarpışma, hücum 
    TEGRE: Daire, çevre, civar, etraf 
    TEGREK: 1- Değer, kıymet 2- Tekerlek, değirmi, yuvarlak 
    TEĞME: Değme, seçkin, farklı 
    TEKER: 1- Değer, kıymet 2- Çevre, yöre, daire 3- Saldırgan, mütecaviz 
    TEKEŞ: Döğüş, değiş, temas, savaş, savaşçı 
    TEKİN: 1- İyi, güzel, biricik, emsalsiz, uğurlu, uygun 2- Rahat, güvenli,güvenilir, 
    3- Tigin, prens, bey oğlu 4- Tabi, bağlı, kul, köle 5- Boş, ıssız, toplumdan uzak kişi 6- Saldırgan 
    TEKİNİK: Güvenilir, iyi, münasip, uygun 
    TEKİR: 1- Değer, kıymet, paha 2- kara benli, kara çizgili 3- Hücum, saldırı, saldırganlık 
    TELA: 1- Delici, delen 2- Tolu, olgun, bilge 3- Armağan, adak, sungu 
    TELEK: Armağan, sungu 
    TEMİR: Demir 
    TEMİR YALUP: birl. Demir/Yalup ...demirci ustası, silah yapımcısı 
    TEMİRÇAL: birl. Temir/Çal ( kılıç darbesi, kılıç vuruşu) 
    TEMİREN: Ok başlığı, okun ucundaki sivri ve delici demir parçası 
    TEMİRHAN: birl. Temir/Han 
    Eski dönem, " Maden Tanrısı" 
    TEMİRKIRAN: birl. Temir/Kıran mec. Acı kuvvet, acı kuvvete sahip kişi 
    TEMİŞ: Demiş, söylemiş, bilgin, deneyimli 
    TEMÜGE: (Temürge) demir, nüvesi 
    TEMÜRKAZUK: birl. Temir/Kazık Kutup yıldızı 
    TENBE: At koşumu, koşum takımı 
    TENEKUR: Boraks madeni 
    TENGİZ: Deniz 
    TENİK: Azim, kararlılık 
    TENŞİ: Eşit, adil, adaletli 
    TEOMAN: Sis, duman, tuman 
    TEPE: 1- Uç, sınır, doruk, yükseklik, yüksek yer 2- Yığın, kütle 3- Bir nesnenin sivri ucu 
    TEREÇE: İnce, narin, zarif 
    TEREK: Siper, koruyucu 
    TEREKEME: Siper, siperlik, sütre 
    TERİLGEN: Diri, canlı, hazır, tetik, tetikte 
    TERİLGENBUDUN: birl. Terilgen/Budun 
    Devletin çekirdeğini oluşturan boy merkez halk Devletin, temel, ulusal askeri gücü 
    TERİM: 1- Bilim, sanat, bilim ve sanat erbabı 2- Emek, alın teri, zahmet 3- soyluluk, şeref, onur,nurlu 4- 
    toplantı, dernek 5- Han soyundan gelen kızlara verilen bir soyluluk unvanı 
    TERİŞ: Derleme, toparlama, birleştirme, birleştirici, derleyip toparlayıcı 
    TERKEN: 1- Süs oku, süslü ok 2- Savaş arabası 3- Soylu, soyluluk unvanı 
    TERNEK: Dernek, toplantı 
    TESİYEMİ TANYU: (Ululuğun sınırı olmayan, en ulu ) 
    TETİK: 1- Uyanık, hazır 2- Becerikli, mahir 
    TEYENG: Sincap 
    TEYMUR: Demir 
    TEZ: 1- Hızlı, ivedi, hızlılık 2- Kaçma, ürkme, ürküntü 3- Şiddet, şiddetli 
    TEZME. Çabuk kızan, canı ağzında, kızıp çekip giden
    TEZÜREK: birl. Tez/Yürek Heyecanlı, ateşli 
    TIBIK: Sakin, asude 
    TILSIM: Büyü, efsun, sihir 
    TIN: (Tin) Ruh, can, nefes 
    TINGI: 1- Tin, can, yaşam 2- Kulağa gelen ses, ses dinleme (Tınlama) 
    TINGLAK: Efendi, söz dinleyen 
    TINGLAR: Dinler, hürmetkar 
    TINGLATUR: Sözü dinlenen, sözü geçer 
    TINGLAYU: Munis, söz dinleyen 
    TINGLIĞ: Canlı, diri 
    TINI: 1- Ruhsal, ruhla ilgili 2- İnanç, iman 3- Tıngırtı, kulağa gelen ses 
    TİGİN: Prens, şehzade, han oğlu, bey oğlu 
    TİGREK: Çevre, daire 
    TİKE: Parça, bölüm, lokma, tıkım 
    TİKEN: Dikili, dik, dikmiş TİKİM: Parça, lokma 
    TİLBE: Dilek, dilenen şey, murat 
    TİLBİ: Dilek 
    TİLEK: Murat, istek, dilek 
    TİLKİ: Tilki, kürkü için avlanan hayvan 
    TİLMAÇ: Çevirmen, tercüman 
    TİLMEN: (Dilmen) Konuşkan, hatip, çenebaz 
    TİLTAY: Etken, amil, neden 
    TİLUN: Dolun, tolun, dolu, tam, eksiksiz, kusursuz 
    TİMAGUR: Merhametli, vicdanlı 
    TİMUÇİN: (Temuçin, temurçin, timurçine) 
    Çengiz Kaan'ın ilk adı. Ancak doğrusu, Timurçin'dir. Demir ucu, sivri demir anlamındadır. 
    TİMUR: Demir 
    TİMUR KÜRKAN: birl. Timur/Kürkan 
    Türk dünyasının en ünlü simalarından. Yalnızca Türk tarihi değil, dünya tarihinin de başta gelen 
    liderlerinden. Çengiz Kaan'dan sonra, dünyanın ikinci büyük fatihi. Yaşamı hep çetin mücadelelerle 
    geçmiş, koca bir imparatorluğu adeta yoktan var etmiştir. Kürkan (Damat) lakabını, evliliğinin ilk 
    yıllarında, kayın eçesi olan Buhara Emir' in himayesinde oluşu nedeniyle almış, daha sonraları,İranlılar 
    ona " Timurleng", Otmanlılar " Aksak Timur" lakabını takmışlardır. Bu ulu kişi zamanında,Türk dünyası 
    üçüncü ve son kez olarak, tek devlet çatısı altında toplanmış, " Birleşik Türk devletleri" ideali, bu ulu 
    kişinin döneminde son kez gerçek olmuştur. 
    TİN: 1- Can, ruh, öz 2- Soluk, nefes, yel 3- Dinmiş, dingin, sakin, bitik 4- Gök, göksel, Tanrısal 
    TİRGEÇ: Diri, canlı, dirilik veren 
    TİRİG: Diri, canlı, güçlü 
    TİRİGLİĞ: Dirlik, yaşam, geçim 
    TİRİL: 1- Can, ruh, yaşam 2- Dirilik, canlılık, derlenip toparlanma 3- Derlenme, derleniş 
    TİRİM: Yaşam, geçim, hayat yolu 
    TİRKİŞ: Kervan, kafile 
    TOGA: 1- Doğa, tabiat, hilkat, yaratılış, huy 2- Kalın, katı, yoğun, doymuş 3- Usul, yordam, teamül 
    TOGAY: 1- Toga 2- Dolunay 3- Koruluk, küçük orman 
    TOGU: 1- Doğu, doğuş 2- Vuruş, darbe 
    TOĞAÇ: (tokaç) Topuz, çamaşır yıkarken kullanılan tahta topuz 
    TOĞAN: 1- Doğan, doğan kuşu 2- Canlı, doğmuş olan, yaşayan 
    TOĞMA: 1- Dokuma, dokumadan yapılan giysi 2- Yerli, yerli halktan olan kişi 
    TOĞMAK: (Tokmak) 
    TOĞMUŞ: Doğmuş, ortaya çıkmış, canlı, yaşayan 
    TOĞRUL: 1- Tuğrul 2- Doğrulmak, ayağa kalkmak 
    TOĞRULÇA: Doğan kuşu, doğan yavrusu 
    TOĞSIK: Doğuş, doğum, ortaya çıkış 
    TOĞUL: 1- Doğulu, doğudan 2- Doğum, doğuş, ortaya çıkış 
    TOĞULGA: Tolga, tulga, savaş başlığı, miğfer 
    TOK: 1- İrilik, katılık, dayanıklılık, yoğunluk 2- Vuruş, darbe, dövüş, savaş 3- Yol, yöntem, yordam 
    TOKA: 1- Tok, sert, katı 2- Usul, yol, yordam, teamül 3- Dövüş, vuruş, vuruşma, 4- Huy, hilkat,yaratılış 
    TOKAÇ: (Togaç) Topuz, çamaşır topuzu 
    TOKALIG: Tokluk, katılık, sertlik 
    TOKAY: 1- dolunay 2- Dere kenarlarında yetişen bir çiçek, çalı 
    TOKLU: 1- Yol, yordam, bilen, bilge 2- Bir yaşını geçmiş kuzu 3- İri, dolgun, besili 
    TOKMAK: Vurma, ezme, dövme aracı 
    Kalın, geniş, ağaçtan yapılmış çekiç 
    TOKOL: Kuma, ikinci hanım 
    TOKTA: 1- Durma, yaşama, direnç, dayanıklılık 2- Tedbir, tedbirlilik 
    TOKTAK: Tedbir, tedbirli, temkinli 
    TOKTAMIŞ: Durucu, kalıcı, dirençli, dayanıklı, uzun ömürlü, dirayetli 
    TOKTAR: Dayanıklı, dirayetli, uzun ömürlü 
    TOKU: 1- Doğu 2- Dövüş, temas, savaş 
    TOKUM: 1- Doğum, doğuş 2- Yaşam, direnç, dayanıklılık 
    TOKUMAK: Tokmak 
    TOKUR: 1- Gözü pek, cesur 2- Dokur, dokumacı 
    TOKURGAK: Dokuma aleti, dokuma tezgahı 
    TOKUŞ: 1- Dövüş, savaş, vuruşma 2- Doğuş, direnç, yaşam, dirayet 
    TOKUZ: 1- Dokuz sayısı (..Türklerin uğurlu ve kutlu saydıkları sayılardan) 2- sıkça ve kalınca 
    dokunmuş bir kumaş 
    TOLAN: Eşsiz, emsalsiz 
    TOLAY: Bir tavşan türü 
    TOLDI: Doldu, dolu, doluluk, bütünlük, olgunluk, irilik, bilgelik, erginlik 
    TOLDIKORGAN: Anıt, lahit, abide 
    TOLGA: Miğfer, çelik başlık TOLGAN: 1- Dolgun, iri, dolu 2- Acı, üzüntü, inleme
    TOLKAN: Dolgun 
    TOLMIŞ: Dolmuş, dolu, olgun, bilge 
    TOLU: 1- Dolu, olgun, kamil, yetkin, usta 2- İçki, içki kadehi, içki ile dolu kadeh 3- Seçkin, güzide 
    TOLUHAN: birl. Tolu/Han 
    Arap işgalleri sırasında, onlara karşı direniş örgütleyen ve çeşitli savaşlara giren bir bey 
    TOLUK: 1- Dolu, olgun, yetkin, bilge 2- Tuluk, tulum 
    TOLUM: 1- Silah, savaş aleti 2- Olgun, dolgun 
    TOLUN: Dolu, tam, bütün, eksiksiz, kusursuz, olgunlaşmış 
    TOMAN: Duman,sis 
    TOMBAY: Manda, camış 
    TOMRİS: (Tomris Hatun) 1-Demir ucu 2- Demir sesi. 3- Demirin özü, nüvesi.4- Bereket, bolluk,uğur. 
    T... Türk tarihinin ünlü simalarından. Sakalar devletinin katun'u (kraliçesi) (İran - Turan savaşları 
    sırasında, zalimliğiyle ünlü, Pers kralı Hüsrev'in, Türk topraklarını işgal etmesine karşın yapılan savaşta 
    büyük kahramanlıklar göstererek, onu yenmiş, başını kesip kan dolu bir fıçıya atarak, "Hayatın boyunca
    kana doymadın, kan döküp kan içtin. Ben de sana yakışanı yapıp, seni bundan mahrum etmeyeceğim." 
    diyen ulu kişi.) 
    TON: Don, giyim, giysi, elbise 
    TONA: Giyimli, varlıklı, yakışıklı 
    TONAT: Donat, cömert, eli açık, aç doyuran - çıplak giydiren. 
    TONATMIŞ: Giydirmiş, hayır hasenatta bulunmuş, cömert ve eli açık. 
    TONGA: Kaplan, Asya kaplanı. 
    TONGUZ: Domuz 
    TONKA: 1- Tunga , kaplan 2- iri,büyük,gösterişli 
    TONLU: Giyimli,şık,zengin,varlıklı 
    TONSUZ: Yoksul 
    TONYUKUK: (Tanyu/Kök,gök) Sonsuzluk ve genişlik,bilgelik ve deneyimlilik. 
    TOP: Yığın, topluluk, bütünlük, erk 
    TOPAÇ: 1- Top gibi, toparlak, dolgun 2-İbrik 3- Sepet, sele 
    TOPAK: Topluca, toplanmış, yığın 
    TOPRAK:.. Yer, yurt, arazi 
    TOPURGAN: Ayak basıldığında toz çıkaran, yumuşak toprak 
    TOPUZ: Toplanıp, kurutulmuş, katılaşmış, topluca ve katıca. Silah, dövme ve ezme aracı 
    TOR: 1- Mevki, mertebe, şeref, şereflilik 2- Türeme, doğma, soy, gelişme, yayılma 3- Ağ, tuzak 4-Giysi
    5- Evlat, çocuk, nesil 6- Zayıflık, incelik, hamlık
    TORAMAN: 1- Fahri, onursal, şerefli 2- Kaba, yetişmemiş, acemi 3- İri, dolgun, heybetli 
    Toran: Turan, duran, yaşayan, dirençli 
    TORÇUK: Kozalak 
    TORKU: İpekli kumaş 
    TORLAK: 1- Eğitilmemiş at 2- Çırak, acemi, ham 
    TORMIŞ: Durmuş, yaşayan, yaşar, yaşam 
    TORMU: Yaşam süresi, yaşam 
    TORU: 1- Duruş, yaşam 2- Bolluk, bereket, fazlalık 3- Doru, doru renk 
    TORUG: Doruk, Doru renk 
    TORUK: 1- Doruk, zirve 2-İnce, zayıf, ham, olmamış 
    TORUM: 1- Aygır, aygır yavrusu 2- Kul, köle, muti, bağlı 3- Deve yavrusu 
    TORUN: 1- Evladın, evladı 2- Sevgili, biricik, çok sevilen 3- Acemi, ham, yetişmek üzere olan 4-Genç 
    boğa 
    TOSUN: 1- Genç boğa, 2- Tos atan, tos vuran, azgın, azmış, saldırgan 
    TOY: 1- Şölen, yemekli eğlence, düğün dernek 2- Em, ilaç, doyum, doyumluluk 3- Ordu, ordu birliği 4- 
    Çamur bataklık 5- Doğan türü bir avcı kuş 6- Genç, gençlik, acemilik, çıraklık 
    TOYAK: 1- Atlara giydirilen savaş zırhı 2- Tırnak, at tırnağı 
    TOYAN: Toy sahibi, toy veren kişi 
    TOYGA: 1- Toy sahibi, toy veren kişi, 2- Toylarda yapılan çorba, ayranlı çorba 
    TOYGAN: 1- Kurultay üyesi 2- Bir kuş türü 3- Genç, taze 
    TOYGAR: Tarla kuşu, çayır kuşu 
    TOYGUN: 1- Genç, taze, deneyimsiz 2- Doymuş 
    TOYGUR: Doymuş, gözü tok, olmuş, olgun 
    TOYLAK: 1- Toy yeri, toy yapılan yer 2- Karargah, ordunun toplandığı yer. 
    TOYLUK: Toy yeri, Toy yapılan yer 
    TOYMADUK: 1- Özlenen, özlemi duyulan 2- Hırslı, doyumsuz 
    TOYMAGUR: İştahlı, obur 
    TOYTİMUR: Ermiş, keramet sahibi, Şaman büyüğü, kam, rahip 
    TOZUN: 1- Tosun 2- Düzen, uyumluluk 
    TÖGİ: Cömert , eli açık 
    TÖGÜN: Çekici, yakışıklı 
    TÖKMEN: Çekici, yakışıklı TÖKÜ: Eli açık, cömert, müsrif 
    TÖKÜŞ: Düğüş, savaş, vuruşma 
    TÖLEÇ: Ücret, yevmiye 
    TÖLEGEN: Olgun, kamil, yetişkin 
    TÖLEK: 1-Ücret, yevmiye 2- Sükunet, sakinlik 
    TÖLİS: Bölük, bölünmüş 
    TÖLÜK: Tuluk, tulum 
    TÖR: 1- Türemek, çoğalmak, yaratılış 2- Makam, mevki, onur yeri, şerefli yer 3- Usul, kural, teamül 
    TÖRE: 1- Düzen, gelenek, usul, teamül, geleneksel hukuk 2- Türeyiş,yaşayış, çoğalma, yaratılış 
    TÖRELİ: Töresi olan, töreye bağlı, geleneklerine bağlı 
    TÖREMEN: Görgülü, töreye bağlı 
    TÖREN: 1- Töreye uygun yapılan, töre gereği yapılan, merasim 2- Soylu, necip, seçkin 
    TÖRKİN: Kök, menşe, dip, soy 
    TÖRÜ: 1- Yasa, devlet düzeni 2- Türeyiş, yaratılış 
    TÖRÜCE: Töreye ve yasaya uygun 
    TÖRÜİÇİ: Töreye uygun 
    TÖRÜLÜG: Töreye bağlılık, Töre bilgisi, Töre uygulaması 
    TÖRÜM: 1- Türeyiş, yaratılış 2- Töreye bağlılık 
    TÖRÜMÇÜ: Töreye bağlı, soyuna bağlı 
    TÖRÜN: 1- Soylu, soyluluk 2- Tören, merasim, ihtiram 
    TÖRÜTGEN: Yaratıcı, yaratan, halik 
    TÖŞTÜK: Düş, rüya 
    TÖZ: Kök, dip, temel, cevher, öz 
    TÖZLÜK: Öz, esas, asıl, kök, köklü, özlü 
    TÖZÜN: Soylu, temeli sağlam, köklü 
    TUNAY: Evlatlık kız çocuğu 
    TUDUN: (Tutun) 1- Tutunma, bağlılık, sadakat 2- Destek, güvence, tutunulacak nesne 
    Hazar kağanlığı döneminde kullanılan " vali " unvanlarından 
    TUGAN: Doğan 
    TUGANA: Özel ok (İçi oyulmuş, içinde evrak gizlenen ok) 
    TUGAN: 1- Küçük ırmak, çay, akarsu 2- Togay 
    TUĞ: Sancağın tepesine takılan at kuyruğu, kıldan yapılan flama, Uğur ve Kut işareti olarak kullanılır
    olmasına karşın, bundan daha çok savaş isteği, başkaldırı ve isyan sembolü olarak kullanılmıştır. 2- 
    Tıkaç,kapak, bent, set 
    TUĞANÇI: Doğancı, doğan terbiyecisi, doğan eğitmeni, doğan yetiştiricisi 
    TUĞCU: 1- Tuğ taşıyan kişi, alemdar 2- İsyancı, isyankar 
    TUĞÇE: Küçük tuğ, tuğcuk 
    TUĞLU: Tuğ sahibi, kutlu, uğurlu 
    TUĞLUK: Tuğlu, tuğu olan, tuğ taşıyan 
    TUĞMA: 1- Doğmuş, ortaya çıkan, boy gösteren 2- Tuğ kaldıran, isyankar 
    TUĞRUL: 1- Doğan kuşu, bir doğan türü 2- doğru, doğrulmuş, dik- ayakta 3- Türk mitolojisinde, adı 
    geçen, yarı insan, yarı kuş. 
    TUĞSAVUL: birl. Tu/Savul 
    Eski dönemlerde, ordu içinde tuğ taşıyan ve onu koruyup, önde tutmakla görevi olan kişilere 
    verilen ad. 
    TULA: 1- Tolu, dolu, olgun 2- Ayna 
    TULAN: Dolu, olgun, kamil 
    TULAY: 1- Talay, taluy, okyanus, deniz 2- Ayna 3- Dolu, dolgun, olgun 
    TULGA: Tolga, miğfer 
    TULGAR: 1- Azim, kararlılık, inanç, güvenç 2- Gösteriş, heybet, heybetlilik 
    TULGAY: Tuga, Tolga, miğfer 
    TULİ: 1- Dolu, olgun, kamil 2- Ayna 
    TULKİ: Tilki 
    TULTAG: Sakin, kendinden emin 
    TULU: 1- Dolu, ergin, olgun 2- Ayna 
    TULUK: 1- Dolu, olgun, bilge 2- yayık, çömlek 
    TULUN: 1- Tolun, dolu 2- Çene kemiği 
    TUMA: Yeğen, kuzen 
    TUMAÇI: Erkek kuzen, (Amca, hala, dayı, teyze çocuğu) 
    TUMAÇIM: Kız kuzen 
    TUMAĞAN: 1- Nilüfer çiçeği 2- Duman, sis 
    TUMAN: Duman, sis 
    TUMAY: Sessiz, sakin, kendi halinde 
    TUMGAN: Tuman, sis 
    TUMRUL: Dumrul, Demir ucu 
    TUNA: (Tona) Varlıklı, zengin, gösterişli, ihtişamlı 
    TUNÇ: Bronz, Bakır, kalay karışımı TUNG: Nüfus sahibi, kudretli, muktedir 
    TUNGA: 1- Kaplan, Asya kaplanı 2- Kudret, ihtişam, fevkaladelik 
    TUNGUÇ: Çocuk, evlat, evlatlık 
    TUNGUT: Evlatlık 
    TUNUÇ: Tunç 
    TUR: 1- Durmak, yaşam, canlılık 2- İrade, istek, yargı 
    TURA: 1- Dura, durak, ev, mekan 2- Deriden örülen kamçı 3- Sibirya bölgesinin eski adı 
    TURAK: 1- Durulan yer, yaşanılan yer, mekan 2- Yaşam, ömür 
    TURAL: Durma, yaşama, ömür 
    TURAM: Olgunluk, kemal 
    TURAMUN: 1- Evcil, evcimen 2- Onurlu, onuruna düşkün 
    TURAN: Duran, yaşayan, ömür, ömürlü, yaşama direnci (Çocukları sık ölen ailelerin, uzun ömür ve 
    kalıcılık dileklerini içeren adlardan. 
    TURÇAK: Filiz, fidan 
    TURÇİK: 1- Durucu, kalıcı, uzun ömürlü 2- Fidan 
    TURDU: Durdu, sağ, salim, yaşar, yaşayan, kalıcı, ömürlü 
    TURGAK: Bekçi, muhafız, koruyucu 
    TURGAN: Duran, ömürlü 
    TURGAY: 1- Tarla kuşu, serçe 2- Türk/Ay 
    TURGUT: (Turagut) 1- Ömürlü, durucu, uzun yaşamlı 2- Belde, mekan mesken, yaşanılan yer 
    TURKAK: Nöbetçi, bekçi 
    TURKU: Ateşli, heyecanlı 
    TURKUAZ:Rengi mavi ile (Türk mavisi) özdeş olmuş bir süs taşı 
    TURMUŞ: Ömür, yaşam, uzun ömürlülük (çocukları sık ölen ailelerin kullandıkları adlardan) 
    TURNA: Leylek türü, iri ve geniş kanatlı bir kuş 
    TURSUN: Dursun, Durdu, duran, durmuş vb. yaşam, ömür, uzun ömür 
    TURŞAK : Filiz, sürgün 
    TURU: 1- Duru, saf, arık 2- Duran, yaşayan, ömürlü 3- Durgun,sakin 
    TURUM: 1- Yaşam, ömür 2- Sükunet, durgunluk 
    TURUMTAY: 1- Turum/Tay 2- Doğan türü, avcı bir kuş 
    TURUŞKAN: Dayanıklı, metanetli, dirençli, uzun ömürlü 
    TURUT: 1- Yer, yurt, durulan, yaşanılan yer 2- Ömür, yaşam 
    TUSİT: Göğün ötesi 
    Şamanist gelenekte, ulu ruhların gittiği yer. Göğün katlarından 
    TUSKAN: Akraba, yakın, hısım 
    TUŞGÜL: İşaret, iz, nişan 
    TUT: 1- Yakalayış, kavrayış, saklayış 2- Vuruşma, vuruş, yenme, ezme, koparma 3- Ordu, ordugah 4- 
    Kılıç ve benzeri silahların üzerindeki kir, pas 
    TUTA: Bahşiş, armağan 
    TUTAÇ: Komşu, yakın, dost 
    TUTAÇI: Komşu, yakın 
    TUTAK: 1- Silah kabzası 2- Saldırı, hücum, taarruz 3- Evlatlık 
    TUTAM: Demet, buket, deste 
    TUTAN: Elinde bulunduran, yönetimi altında bulunduran 
    TUTAR: Tutucu, hükmedici 
    TUTAŞ: 1- Küçük hanım, evin en küçük kızı 2- Bekar, bakire kız 3- Komşu 
    TUTGAK: 1- İnilti, inleyiş, hüzün 2- Geceleri keşfe çıkan savaş birliği 
    TUTGAN: Tutucu, fanatik 
    TUTGUÇ: kahvaltı, kuşluk vakti yenen yemek 
    TUTGUN: Tutsak, esir, hapis,tutulu, tutulmuş, bağlanmış 
    TUTKU: Kapama, ele geçirme, bağlama, bağlanma 
    TUTGUK: Esir, hapis, tutsak 
    TUTNAK: Destek, arka 
    TUTNUK: Tutunulacak nesne, dayak, arka,destek 
    TUTSU: 1- Vasiyet, öğüt, nasihat 2- Bağımlılık 
    TUTSUK: Öğüt, nasihat, vasiyet 
    TUTU: Esir, tutsak, rehine 2- Çekici, cazip, güzel 3- Tutuş, savaş, dövüş 
    4- Ağırbaşlı,utangaç 5- Yiğit, batur, dövüşçü 6- Bakan, nazır, vali 
    TUTUG: Vali, askeri vali 
    Göktürkler döneminde kullanılan askeri unvanlardan 
    TUTUK: 1- Dövüş, savaş, savaşçı 2- Devlet görevlisi, devlete bağlı 3- Evlatlık 4- Büyü, sihir 
    5-Tutsak, esir, tutulmuş, rehin 
    TUTUN: Tutunulacak nesne, destek, arka, güvence 
    TUTUNÇ: 1- Evlat, oğul, uşak 2- Tutunulacak nesne, güvence 
    TUTUNGU: Öğüt, nasihat, vasiyet 
    TUTURGAN: Öğüt, nasihat, vasiyet 
    TUTURGU: Öğüt, nasihat, akılda tutulan TUTUŞ: 1- Dövüş, savaş 2- Zapt etmek, egemenlik kurmak 3- bağlılık, sadakat 4- Orduyu ve devleti 
    düzene sokmak 
    TUTUŞUK: Demet, çiçek demeti,buket 
    Çengiz Kaan'ın Uygur kökenli danışmanı, oğullarının eğitmen ve atabeyi bu ulu kişi, 
    imparatorluğun resmi dilinin "Türkçe" oluşunda ve Türk kültürünün egemen kılınmasında, önemli etken 
    olmuştur. 
    TUYAK: 1- Dayak, destek, değnek 2- Duyan, işiten, işitici, dikkatli, uyanık 
    TUYAN: Duyan, işiten 
    TUYGU: Duygu, his duyumu 
    TUYGUN: Doğan türü bir avcı kuş 
    TUYUK: Dayak, destek, arka 
    TUYUN: Saygın, muteber 
    TUZGU: Yemek, yoldan geçenlere verilen yemek 
    TUZAK: Sevgili,sevgili için söylenen söz 
    TUZAĞI: Sevgili, aşık, maşuka 
    TUZGUN: Armağan, sunu, bahşiş 
    TÜBE: 1- Tepe, yüksek yer 2- Siper, sütre 
    TÜBEK: Tübe, tepe 
    TÜGÜN: 1- Düğün, bağlılık 2- bahşiş, hediye 
    TÜGÜZ: Düz, tam, eksiksiz, mükemmel 
    TÜKEL: 1- Tüy, saç, kıl 2- Dik, dikili 
    Türk mitolojisinde, ağaçtan doğduğuna inanılan kişi
    TÜKÜN: 1- Düğün, dernek, toplantı 2- Bahşiş, armağan 
    TÜLEK: 1- Zeki, kurnaz, fettan 2- Tüylü, kıllı 
    TÜLGÜ: Alaca, renkli bir karga türü 
    TÜLİN: 1- Ayna 2- Ayın çevresindeki ışık halesi 
    TÜLÜ: 1- Rica, yakarış 2- Düş, rüya 
    TÜLÜŞ: Ücret, değer, emeğin karşılığı alınan karşılık 
    TÜMEN: 1- Duman, duman, sis 2- On bin sayısının askeri terminolojideki kullanılışı 
    TÜN: Gece 
    TÜNBAY: birl. Tün/Bay ( Kazak ve Kırgızlarda, yatak, şilte) 
    TÜNEK: Gece kalınan yer 
    TÜNG: 1- Gece, gece karanlığı 2- Olağanüstülük, fevkaladelik 
    TÜNKÜR: Peri, melek 
    TÜR: Soy, kök, orjin, çeşit, kan, damar, doğuş, yaratılış, oluş 
    TÜRE: 1- Töre 2- Tigin, prens, şehzade 
    TÜREL: Türeli, töreye bağlı, töresel, hukuk, hukuki, hukuka uygun 
    TÜRELİ: Türe sahibi, töreye bağlı, hukuka bağlı 
    TÜREMEN: Töreye bağlı, töreye göre yaşayan 
    TÜRENER: Töreye bağlı, töre sahibi 
    TÜRETGEN: Yaratıcı, mucit, üretken 
    TÜRK: Bu kutlu ad, birçok anlamları içinde barındırır. Türeyiş, doğuş, güç, erk, soy, döl, çoğalma, düzen 
    vb. ( Birçok dilbilimci, değişik anlatımlar yapıyormuş gibi görünseler de aslında tek bir şey vardır ortada. 
    O da Töreli, Töreye bağlı, Töreye göre olmuş, Töre ile özdeş, iyilik, güzellik, doğruluk ve düzenlilik içinde 
    yaşayan, bunun için gerektiğinde, mayasından gelen güç ve erkini kullanan kişi ya da kişiler topluluğu, 
    anlamlarını net bir biçimde içinde barındırıyor olması.) 
    TÜRK BİLGE KAĞAN: (Orhun anıtlarında, Bilge kağan kendini böyle tanıtır.) 
    TÜRKÜ: Türk dilinde söylenen, melodi 
    TÜRÜ: Dürülmüş, derli, toplu, düzenli 
    TÜRÜNG: Aktif, faal, çalışkan 
    TÜŞ: Düş, rüya 
    TÜŞTEMİZ: birl. Tüş/Temiz 
    TÜTSÜ: Güzel kokulu ot yakarak ortaya çıkarılan koku 
    TÜTSÜK: 1- Tütsü, tüten koku 2- Öfkeli, kinci, öç alıcı 
    TÜTÜK: 1- Güzel ve etkileyici koku, duman, tütme kokusu 2- Düdük, savaşlarda ve savaş talimlerinde 
    komut vermek için kullanılan düdük 
    TÜZ: Düz, düzen, kök, esas, kural, bütünlük, doğruluk, uyum, uyumluluk 
    TÜZE: 1- Düz, doğru, düzen, kural, uyum, ahenk 2- İdare, yönetim 3- Ulus, topluluk, halk 4- Uyum, 
    uyumluluk, barış, uzlaşı 5- Kusursuzluk 
    TÜZBAYKÜÇ: birl. Tüz/Bay/Güç Bütün, hepsi, hepsini içine alan 
    TÜZEN: Düzen, uyum, kurallar bütünü 
    TÜZLİ: Uyumlu, uygun, düzenli, idareci 
    TÜZLÜG: uyum, ahenk, geçim 
    TÜZÜK: (Düzük) 1- Düzen, düzülü, sıralı, düzenleme, düzenlenmiş, düzenli, 2- Özel durumlara göre 
    biçimlenmiş kurallar bütünü 
    TÜZÜL: 1- Düzülü, sıralı, muntazam, disiplinli, hiyerarşik 2- Anlaşmış,anlaşmalı 
    TÜZÜM: Düzgünlük, sıra, dizgi TÜZÜN: 1- Düzen, kural, teamül, gidişat 2- Öz, kök, soy, soylu, seçkin, egemen 3- Uysal, yumuşak huylu
    ve davranışlı 
    U harfi ile başlayan isimler 
    UBUT:Ar, edep, tevazu, alçak gönüllülük 
    UC: Uç, sınır 
    UCAS: İddia, bahis 
    UCUD: Yeryüzü, dünya 
    UCUN: Uçta, sınırda, kenarda, uçbeyi 
    UÇ: 1- Son, bitim, sınır, kıyı 2- Aşırılık, ekstrem 3- Herhangi bir nesnenin sivri kısmı 
    4- Ordu kanadı, kol, cenah 
    UÇA: 1- Koruma, himaye, arka 2- Uç, sınır, limit 3- Kendini aşmış, yüksek, ulu 
    UÇAR: 1- Haber, havadis 2- Kanıt, delil 3- Göğe yakın, Tanrıya yakın, dindar 4- Uçarı, 
    vurdumduymaz 
    UÇBEY: birl. Uç/Bey 
    Sınır karakollarında görev yapan askeri birlik komutanı 
    UÇGUN: 1- Kam, baksı, kendinden geçmiş, transa girmiş 2- Kıvılcım 
    UÇKAN: Uçan, uçucu 
    UÇKARA: birl. Uç/Kara ..Sırtı renkli, kanatları kara bir kuş türü 
    UÇKUN: Uçuk, kendinden geçmiş, ateşli, heyecanlı 
    UÇMAĞ: (Uçmak) Cennet 
    UÇSIZ: Sınırsız, geniş, büyük, alabildiğine.. 
    UÇUK: Uçmuş, kendinden geçen, mest olan kam, baksı 
    UÇUMAK: Uçmak, cennet 
    UÇUR: Devir, dönem 
    UÇURAN: Kam 
    UÇURUM: Son, uzak, uzak nokta, uçulan, uzaklaşılan, yüksek ve derin dağ yamacı, yar 
    UÇUZ: birl. Uç/Uz 1- Alçak gönüllü 2- Basit, kolay 
    UD: (Ut) 1- Arka, geri, ardından gitme, takip 2- karşılaşma, çatışma, yenme, utku 3- Uyuma, uyku 
    UDAR: 1- Takipçi, peşini bırakmayan, kovalayan 2- Yener, galip gelir 
    UDU: Uyku 
    UDUK: Uyanık, diri 
    UDUM: Art arka, arkası sıra 
    UDUN: 1- Hüner, beceri 2- Sönmüş, sönük 
    UDUZ: 1- Mürşit, yol gösteren, ardından gidilen 2- Yollayan, sevk eden 
    UGAN: Kaadir, yaratan ve hükmeden, Ali, yüksek, kudretli 
    Çok eski dönemlerden beri, Tanrı ve Tanrı sıfatı olarak kullanılan bu sözcük, Türklerin ilk 
    Müslüman oldukları dönemlerde de, bir süre Tanrı adı olarak kullanılmıştır. 
    UGIN: Fikir, düşünce 
    UGIŞ: Zeka, üretkenlik 
    UGUZ: Kutlu, mübarek 
    UĞRAK: 1- başvurulan kişi, bilge ve deneyimli kişi 2- Savaşa giderken, Askerlerin, aile ya da 
    eşyalarını topluca bıraktıkları yer 3- Uğranılan yer 
    UĞRAŞ: 1- Düşünce, tasarı, iş, çaba, meslek 2- Mücadele, savaşım, savaş, Karşılaşma, karşı karşıya 
    gelme 
    UĞRAŞI: Meslek, iş, çaba, savaşım, geçim 
    UĞRUK: Savaşa giderken, askerlerin eşyalarını bıraktıkları yer 
    UĞRUN: Yan bakış, gizlice bakış 
    UĞUR: 1- Baht, talih, iyilik, güzellik, kut, bolluk, bereket 2- Süre, zaman 
    UĞURAL: Uğurlu, kutlu, bahtı açık 
    UĞURÇAL: birl. Uğur/Çal (Sürmek, değdirmek) 
    UĞUŞ: Akraba, hısım, kan bağıyla birbirine bağlı kişilerden her biri 
    UKUŞ: Zeka, akıl, yetenek 
    UL: 1- Temel, esas, kök, oluş, oluşum, doğuş 2- İşaret, nişan, iz 
    ULA: Temel, esas, esaslı 
    ULAÇ: 1- Ulaştıran, bağlayan, bağlayıcı 2- İsabet 3- Tim, takım, müfreze 
    ULAÇLI: Ulaştıran, ulak 
    ULAĞ: 1- Soy, nesil 2- Maiyet, bütünlük 3- ulak, haberci 4- Bağ, zincir 
    ULAK: 1- Ulaştırıcı, ulaştıran, haberci, bağlantı sahibi 
    ULAKÇI: Haberci, ulaştırıcı, bağlayıcı, bağlantı 
    ULAM: 1- Eklenmiş, katılmış, tim, müfreze 2- Dizi, dizili, bağlı, dizgi 3- yetenek, yetenekli 
    4- Ululama, selamlama, temenna 
    ULAN: 1- Bağlayan, bağlayıcı, birleştirici, etkileyici 2- Ulu, ululanmış, saygıdeğer, söz dinleten 3- Taze, tazelik, gençlik, genç, cıvan 
    ULANBATUR: birl. Ulan/Batur Ünlü ve ulu kahraman 
    ULANDI: Ululandı, kutsandı, kutlu 
    ULANMIŞ: Ulu, kutsal, mübarek, saygıdeğer 
    ULAR: 1- Bağlayan, birleştiren, birleştirici 2- Erkek keklik 
    ULAŞ: 1- Ululuk, ululaşma, yücelik 2- Oluş, temel, kök, soy, soyluluk 3- yetişme, kavuşma 
    Ulaşılacak olan, bağlanılacak olan, ülkü, ideal 4- uluyuş, kurt gibi uluma 5- Savaş uranı, 
    savaş narası 6- Kent, kent arazisi 7- İsabet 
    ULAŞLU: 1- Amaçlı, idealist, ne istediğini bilen 2- Ulaşıcı, bağlayıcı, birleştirici 
    3- Kentli, zengin, varlıklı 
    ULAT: Bağlayıcı, birleştirici 
    ULCA: 1- Ezeli, eskiden beri var olan 2- Pay, ganimet, savaş ganimeti 
    ULCAŞ: 1- Tazim, ululama, büyükleme 2- Bölüşüm, paylaşım, ganimet 
    ULDIZ: Yıldız 
    ULIÇ: Yavru, yaren, sevilen ve korunan 
    ULIÇIM: Yavru, yavrucak 
    ULIG: Uluma, yakınma, sızlanma 
    ULIŞ: Uluyuş, kurt gibi ulayış 
    ULU: (Ulug, Uluğ) Yüce, yüksek, mübarek 
    ULUCA: 1- Ululuğa yakın, saygıdeğer, hürmetli 2- Üst düzey yönetici, erk sahibi 
    ULUÇ: 1- Temel, esas, oluş, ulaş 2- Bağ, bağlantı, ilişki 3- Uluyuş, uluma 
    ULUĞAYGUÇİ: birl. Ulu/Ayguçi 
    Göktürkler ve özellikle Uygurlar döneminde başbakan ( sadrazam, baş vezir) unvanı olarak 
    kullanılmıştır. 
    ULUĞNOYAN: birl. Ulu/Noyan 
    Çengiz Kagan döneminde "Başkomutanlık" sıfatı olarak kullanılan bir unvan 
    ULUKOYUN: birl. Ulu/Koyun 
    Yakut destanlarında adı geçen "Ateş Tanrısı" 
    ULULA: Yücelt, yükselt, mübarek kıl 
    ULUM: Debdebe, şaşa, gösteriş 
    ULUN: (Ulan, İlun) Ulu, ululanmış 
    ULUNYEGE: birl. Ulun/Yeke Sözü dinlenen, saygı duyulan, bilgi ve deneyimine başvurulan hanım 
    ULURAK: Ulu, kebir, en büyük 
    ULUS: 1- Ul (Temel, kök, esas) dan...Ul/Uz 2- Ülüş, bölüm, kesim, topluluk...dan boy, halk, millet,budun 
    (Uygurlarda) 
    ULUŞ: Pay, bölüm 
    ULUTOYUN: birl. Ulu/Toyun 
    Yakut destanlarında, kişiler arasındaki ilişkileri düzenleyen Tanrı 
    UMAK: Irk, soy, kemik 
    UMAN: Umutlu, bekleyen 
    UMANÇ: 1- Umutluluk 2- İntizar 
    UMAR: Umutlu 
    UMAY: Koruyucu, şefkatli, iyiliksever 
    Eski dönem, Tanrıçalarından ( Halen, Altay ve tüm Kuzey Türkleri arasında çocukları sevip, 
    koruduğuna inanılır) 
    UMDI: Arzu, beklenti 
    UMDU: Ümit, ümitli 
    UMUCA: Umutlu bekleyiş 
    UMUÇ: Rica, yakarış, beklenti 
    UMUG: 1- Ümit, destek, dayanak 2- Sığınma, iltica 
    UMUNÇ: Rica, beklenti 
    UMUR: Umar, ümitli 
    UMUŞ: Beklenti 
    UMUT: Umuş, ümit, beklenti 
    UNAT: Doğru, yerinde, uygun, olgun, yeterli 
    UNGAN: (Ungan) 1- Bağlı, bağımlı 2- Bahtiyar, doğru yolda olan 
    UR: 1- Uğur, baht, mutluluk 2- Vur, vurmak, darbe 
    URAGUT: Dişi, üretken, tohum, tohumluk 
    URAK: Orak, doğrayıcı, biçici 
    URAN: 1- Savaş narası, nara 2- Vuran, vurma eyleminde bulunan, döven 3- parola 
    URAS: 1-Kut, baht, mutluluk 2- Ateş bakışlı 
    URAZ: Uras, kut, baht 
    URAZLI: Mutlu, bahtiyar 
    URKU: Uğur, baht, talih 
    URPAK: (Urpağ) 1- Evlat, uşak 2- Kibar, nazik 
    URUK: 1- Boy, ok, ulus 2- Vuruk, vurgun 
    URUL: 1- Tür, cins 2- Örs URULU: Cins, soylu 
    URUM: 1- Şeref, onur, haysiyet 2- Meleke, beceri, yatkınlık 
    URUMDAY: Panzehir ve tedavi için kullanılan bir taş
    URUN: 1- Orun, şeref, itibar 2- Miktar, adet 
    URUNÇA: 1- Şerefli, onurlu 2- Emanet, rehin 
    URUNGU: 1- Şeref, onur, haysiyet, onurlu davranış 2- Eğitim ve talim kılıcı 
    URUS: 1- Orus, uras, uraz) 2- Uruş, kırış, savaş 
    URUŞ: Vuruş, döğüş, kırış, savaş 
    URUŞKAN: Savaşçı, cengaver 
    URUT: 1- Aşama, merhale 2- Amaç, maksat, hedef 
    URUZ: 1- Uraz, uras 2-Vuruş, dövüş 
    US: Öz, töz, yeti, anlayış gücü, akıl, zeka, uzluk 
    USAN: Uslu, akıllı, usta, uzman 
    USBOL: birl. Us/Bol ..Dahi, üstün zekalı 
    USLU: Akıllı, uzman, üstad 
    USLUM: Becerikli, mahir 
    USLUY: Deneyimli, tecrübeli 
    USUK: Uslu, akıllı, zeki 
    USUN: 1- Uzun, uzman, derin, engin, deneyimli 2- Gerçek, sahih 
    UŞAK: Çocuk, genç, taze, ufaklık 
    UTA: 1- Tedavi, onarım, tamir, iyileştirme 2- Zafer, galibiyet 
    UTACI: Doktor, eczacı, iyileştirici 
    UTAMAN: 1- Utkan, galip, muzaffer 2- Eczacı, doktor 3- Edepli, mahçup, sıkılgan 
    UTAN: 1- Galip, muzaffer 2- Utanma, ar, mahçubiyet 
    UTANGAN: Utangaç, mahçup, kendi kendini sıkan 
    UTAR: 1- Yener, utkan, galip 2- İyileştirici 3- Kovalayan, takip eden 
    UTAŞ. 1- Yardım, imdat 2- Galibiyet, zafer, utku 3- Takip, kovalamaca 
    UTGUÇU: Galip, muzaffer 
    UTKU: Zafer, galibiyet, yenme, üstün gelme, güçlüklerden sonra ulaşılan mutlu son 
    UTLU: 1- Galip, muzaffer 2- Sıkılgan, mahçup 
    UTUGLU: Galip, muzaffer 
    UTUŞ: Yenme, galibiyet, zafer 
    UVUT: Utanma duygusu, edep, ar 
    UYAN: 1- Dikkat, itina, dikkatlilik, tedbir 2- İman, inanç 
    UYANIK: Dikkatli, tedbirli 
    UYAR: Uyumlu, uygun 
    UYAV: Uyanık, fatin, ferasetli 
    UYDAÇI: Mürşid, yol gösteren, öğretmen 
    UYGAN: 1- Uyumlu, geçimli, uysal 2- Bağlı, tabi, muti 
    UYGAR: (Uygur) çağdaş, uyumlu, uygun, uyarlı, medeni 
    UYGU: Ahenk, uyum 
    UYGUL: Uyumlu 
    UYGUN: 1- Yakışıklı, güzel, elverişli 2- Geçimli, dirlikçi, imtizaçlı 
    UYGUR: (uygar) 
    Türk boyları içinde, bu günkü anlamda bir kentleşmeye ilk başlayan Türk boyu. Kağıdı, 
    akapunkturu, matbaayı, tekstil sanayiini ve daha birçok buluşu gerçekleştiren Türk boyu 
    UYGUT: Uyumlu, ahenkli, uygar 
    UYGUTALP: birl. Uygut/Alp 
    UYLAŞ: 1- Uyum, geçim, dirlik, düzen 2- Fikir, düşünce, tefekkür 
    UYLAŞI: Uyum, geçim, barış 
    UYSAL: uyumlu, efendi,yumuşak başlı, halim, selim 
    UYTUN: Kutlu, mübarek 
    UYUM: Uygunluk, denklik, ahenk, armoni 
    UZ: Us, öz, erk, yetme, beceri, başarı, açılma, uzama, genişleme, açılım, yayılım 
    UZA: 1- uzay, genişlik, uzunluk, yaygınlık 2- Eski, eskiye dayalı, kadim, mazi 3- Geçiş, geçit 
    UZAK. 1- Uzman, usta, sanatkar 2- Güçlü, egemen, başarılı 
    UZAM: Uzmanlaşmış, ustalaşmış, usta 
    UZAN: Uzman, usta, akıllı, bilgili, sanatçı, pir 
    UZAY: Feza, gök boşluğu, uzamış, genişlemiş, geniş 
    UZDU: Ezeli, çok eski, kadim 
    UZEL: birl. Uz/El Usta, maharetli, becerikli, sanat erbabı 
    UZELLİ: Usta, maharetli, elinden iş gelen 
    UZLUK: İhtisas, uzmanlık 
    UZMA: Kalifiye, uzman, pir 
    UZMAN: Usta, pir, otorite 
    UZUG: Uyanık, dikkatli, müteyakkız 
    UZUN: (Usun) 1- Uzman, pir, becerikli, iş bitirici 2- yaygın, geniş 3- kalıcı, daimi ü harfi ile başlayan isimler 
    ÜÇ:Üç sayısı. (Türklerin, dokuz, kırk gibi, uğurlu saydığı sayılardan) 
    ÜGE: (Üyge) Ünlü, meşhur 
    ÜGİT: Öğüt, nasihat, propaganda, ajitasyon 
    ÜĞDÜL: Bahşiş, ihsan 
    ÜKELGE: Armağan, bahşiş 
    ÜLEGÜ: Bölüm, kısım, pay 
    ÜLEŞÜR: Bölüşüm, paylaşım, paylaşımcı 
    ÜLGEN: 1- Ulu, kebir 2- İri, büyük, heybetli, geniş
    Eski dönem Tanrılarından ( Türk mitolojisinde İyilik Tanrısı) 
    ÜLGİ: Örnek, numune 
    ÜLGÜDÜR: Örnek, numune 
    ÜLGÜT: Örnek, numune 
    ÜLKE: Bölüm, parça, toprak, diyar, memleket, vatan, yurt 
    ÜLKEM: Ülke, memleket sevgisi 
    ÜLKEN: (Ülgen) 
    ÜLKER: 1- yıldızlar topluluğu, yıldız kümesi 2- Yedi kardeşler de denen bir yıldız grubu 3- 
    Kadife,peşkir,gibi dokumaların üzerindeki, ince tüy, hav 
    ÜLKER ÇERİĞ: Savaş hilesi, savaş taktiği 
    ÜLKÜ: 1- İdeal, hedef, olacağına inanılan.."Olan, değil, olması gereken.." 2- Prensip, adet, düstur 10- 
    Üleşme, bölüşme, pay, pay ortaklığı 
    ÜLKÜCÜ: Ülkü sahibi, olması gerekeni düşünen 
    ÜLKÜDAŞ: Aynı ülküyü benimseyen ve aynı ülküyü paylaşan kimse 
    ÜLKÜM: Ülkü sevgisi 
    ÜLÜGLÜ: Talihli, kısmetli,bahtı açık 
    ÜLÜK: (ülüg) Kısmet, nasip, pay 
    ÜLÜKBULMUŞ: birl. Ülük/Bulmuş 
    Uygur kağanlarının unvanlarından 
    ÜLÜŞ: 1- Bölüş, bölüm, bölünen, pay 2- Konuk payı, komşu payı, ailenin ihtiyaçları dışında, konu-komşu
    için ayrılan ve saklanan pay 
    ÜMİT: Umut ÜN: 1- Ses, seda 2- Şöhret, nam 
    ÜNAL: 1- Ün/Al 2- İnal (Han soyundan gelen, soylu ve imtiyazlı bey) 
    ÜNALDI: birl. Ün/Aldı Ünlü, meşhur 
    ÜNDEV: Namlı, meşhur 
    ÜNLÜ: 1- Meşhur, namlı, tanınmış 2- Gür sesli, sesini duyuran 
    ÜREGEN: Bereketli, münbit 
    ÜREGİR: Bolluk, bereket, üretkenlik 
    ÜREK: Yürek, kalp 
    ÜREKLÜ: Cesur, yiğit 
    ÜRENTUYUN: birl. Üren/Tuyun 
    Eski dönem, Yakut Tanrı adlarından 
    ÜRGAN: Kıvılcım, şerare 
    ÜRGÜÇ: Körük, demirci körüğü 
    ÜRK: Dehşet, korku, çekince 
    ÜRKMEZ: Cesur, korkusuz 
    ÜRKÜT: Ürkütücü, dehşet verici 
    ÜRÜK: Süregen, daimi 
    ÜRÜN: Döl, verim, ekin, üremiş, üretilmiş olan 
    ÜRÜNDÜK: Verimli, seçkin, güzide 
    ÜRÜNDÜL: Seçkin, güzide 
    ÜRÜNG: 1- Maneviyat, manevi güç, 2- Temiz, pak 
    ÜSTE: Galip, faik 
    ÜSTEK: Üstün, galip, faik 
    ÜSTÜN: Üstte olan, galip, faik, muzaffer 
    ÜSTÜNGÜ: Üstün gelme, üste çıkma, mertebe atlama, derece 
    ÜTGÜR: Hızlı, seri, çabuk 
    ÜYEN: 1- İlkeli, özüne bağlı 2- İyilik sever, temiz yürekli 
    ÜYGE: İyi, yararlı, zararsız 
    ÜYGEN: İyilik dolu, temiz kalpli 
    ÜYGENARIK: birl. Üygen/Arık 
    Altay, Tuva, Sogay destanlarında adı geçen bir Tanrıça 
    ÜZBE: Üzgün, kızgın, dargın, darlanmış, mahzun, sıkıntılı 
    ÜZLÜNÇÜĞ: Olağanüstü, fevkalade 
    ÜZÜT: Can, ruh, öz, tin V harfi ile başlayan isimler 
    VAR:(Bar) Oluş, ortaya çıkış, doğuş 
    VARAK: Menzil, varılacak yer 
    VARAN: 1- Varlıklı, zengin 2- Sonuca ulaşan, eren 
    VARGI: 1- Varılan yer, sonuç 2- mal, mülk 
    VARIM: 1- Servet, mal, mülk 2- Evlilik çağına gelmiş kız 
    VARIMLU: Evlilik çağına girmiş kız 
    VARIŞ: Menzil, varılacak yer 
    VARIŞLI: Menzil 
    VARLIG: (Varlık) 1- Mevcudiyet, var olma hali 2- Varlık, servet, zenginlik, bütünlük 3- Evren, kainat 
    VAROL: birl. Var/Ol Uzun ömür dileği 
    VERDİ: Cömert, eli açık, bağışlayıcı, ihsanda bulunan 
    VERGİ: (Bergi, birgü) 1- Huy, tabiat, yaratılış, aitlik, özellik 2- Haraç, nüsum, verilen, ödenen nesne 
    VERİM: Veriş, verme, bolluk, bereket 
    VURGUN: 1- Vurulmuş, aşık 2- Baskın, ırgalama, yağmalama 
    VURUŞ: Savaş, döğüş, kırış 
    y harfi ile başlayan isimler 
    YABA:(Yapa, yapu) 1- Yapı, oluşum 2- Alet, edevat 
    YABAGU: Yabgu, genel vali 
    YABALAK: (Yablak) Dayanıklı, metin, mütehammil 
    YABAN: 1- Yabancı, yabani, vahşi 2- Yapan, yapıcı 
    YABAY: Yapay, yapan, yapıcı, yapılmış 
    YABGU: 1- Üst düzey yönetici, genel vali 2- Merkeze bağlı, özerk, bölge yöneticisi 
    Göktürkler döneminde kullanılan unvanlardan 
    YABIR: 1- Yapıcı, pozitif kişilikli, aktif, çalışkan 2- Güreşçi, dövüşçü 
    YABIT: Yapı, yapıt, eser, mamulat 
    YAD: Yabancı, el, değişik, farklı 
    YADA: 1- Yabancı, yabancılık 2- Büyü, sihir, büyü yapmada kullanılan bir taş 
    YADAÇI: 1-Yaya, piyade 2-yada taşını kullanan 
    YADEL: birl. Yad/Er Gurbet, yabancı memleket 
    YADU: Yadçı, yad edici 
    YAGLA: Talan, yağma 
    YAĞADUR: Yağış, yağmur, bolluk, bereket 
    YAĞAN: (Yagan, yakan) 1- Ucu ateşli ok 2- Yağmur 3- Gökten inen nur 4- Yakın, yar, canan 
    YAĞDIKAR: birl. Yağdı/Kar (kar yağarken doğan) 
    YAĞDIBASAN: birl. Yağdı/Basan Düşmana baskın yapan, düşmanı yok eden 
    YAĞISAVAN: birl. Yağı/Savan Düşmanı püskürten, düşmanı kovan, kovalayan 
    YAĞISIYAN: birl. Yağı/Sıyan (defeden,kovan) 
    YAĞIŞ: (Yakız- Yavuz) Kara, yanarak kararmış, karaya çalan mec. Cesur, gözü pek, şiddetli, yaman,yiğit
    YAĞMA: Ganimet, ganimet paylaşımı, bolluk 
    YAĞMUR: Yağmur yağışı 
    YAĞMURCA: 1- Sessiz ve kısa süren yağmur 2- Bir geyik türü 
    YAĞRIK: Yakarış, dilek, niyaz 
    YAĞRIKÇI: 1- Yakarıcı, duacı 2- Faydalı, yararlı, işe yarayan 
    YAĞUK: (Yavuk) Sevilen, yakınlık duyulan, gönül yakınlığı 
    YAKA: 1- Sınır, sınır bölgesi 2- Kıyı, sahil 
    YAKACIK: Dağ eteği 
    YAKAK: Ucu ateşli ok 
    YAKAN: 1- Yakıcı, yok edici 2- yağan 
    YAKARCA: Yakan, sıcaklığı artıran 
    YAKARI: Dua, temenni, yakarış, dilek 
    YAKI: 1- İlaç, em 2- Yakıcı, yakan 
    YAKIT: Yakılan, enerji, ısı kaynağı 
    YAKŞI: Yakışıklı, güzel, çekici, yakıcı, uygun, yakışan, doğru, iyi 
    YAKŞILIK: İyilik, güzellik, uygunluk 
    YAKTU: Işık, meşale, aydınlık 
    YAKURA: Yakın, yakınlık duygusu 
    YAKUŞUK: Yakışıklı, güzel, uygun, uyumlu YAKUT: Yakıt, enerji, yakılan 
    YAKUZ: (Yağız) 
    YALABIR: Parlak, parıldayan 
    YALABUK: Parlak, parlayan, ışık saçan 
    YALAP: Parlak, ışıltı, ışık saçan 
    Eski dönem, Tanrı ad ve sıfatlarından 
    YALAV: Alev, yalaz 
    YALAVAÇ: (Yalvaç) 
    YALAZ: 1- Yalın, çıplak, aleni 2- Yalın, parlak, ışıklı, alev 
    YALÇIN: Dik, sarp, yukarıda, ulaşılmaz 
    YALDIR: 1- Parlak, parlayan 2- Yıldır, yıldıran,caydırıcı, ürkütücü 
    YALDIRAN: 1- Yıldırıcı, caydırıcı, ürkütücü 2- Parlak, parlaklık veren 
    YALDIRIM: Yıldırım 
    YALDIZ: Yıldız, ışık saçan parlaklık, parlayan, ışıyan 
    YALDRUK: (Yaldırık) Parlak, parlatılmış 
    YALGIN: Serap, yanıltıcı, görüntü 
    YALIM: 1- Ateş, kıvılcım 2- Kılıcın keskin tarafı, ince ağzı 3- Yüksek kayalık 
    YALIN: 1- Alev, parlaklık 2- Çıplak, net, açıkta olan, açık 3- Kınsız, kılıfsız kılıç 
    4- Tek başına, yalnız, korumasız 
    YALINCA: Yalnız, tek başına 
    YALINÇAK: Fakir, çıplak, garip, korumasız, sahipsiz
    YALMA: Yağmurluk, pelerin 
    YALMAN: 1- Kılıcın keskin ağzı, kılıcın uç kısmı 2- Eğimli, dik tepe 
    YALTUK: Yalınlık, yalın olma hali 
    YALUNMUŞ: Yalın, çıplak, saf, arınmış 
    YALUY: Büyü, tılsım, sihir 
    YALVAÇ: Elçi, resul, nebi, peygamber 
    YAM: 1- Ulak atı 2- At gibi, ata benzeyen 3- Çöl, kıymık 
    YAMAÇ: 1- Bayır, dik yokuş, dağ ya da tepenin herhangi bir yanı 2- karşı, karşısı, öteki taraf 
    YAMAN: 1- Müthiş, dehşetli, etki ve beceri bakımından olağanüstü 2- kötü, fena, üzücü 
    YAMÇI: 1- Ulak, postacı 2- Ulak atı, postacı atı 3- Yağmurluk 4- Kalın, kolsuz yelek, kuzu 
    derisiyle kaplı giysi 
    YAMI: 1- Ulak atı 2- Çöp, kıymık 3- İtibar, nüfuz 
    YAMTAR: 1- Yaman, güçlü, kuvvetli 2- Yağmurluk 3- Obur, iştahlı 
    YAMUN: Denetleyici, murakıp, müfettiş 
    YANAÇI: (Yanaç) Canip, candan 
    YANAĞ: (Yanak) Yanak, kısım, yan 
    YANAR: 1- Işıltı, ışık 2- Ateşli, sıcak kanlı, heyecanlı 
    YANAŞIK: 1- Ev kızı 2- Evlatlık alınmış, kız çocuğu
    YANBAŞ: Sadık, bağlı, yakın, yanında,yanı başında, vefakar 
    YANÇ: (Yanıç) Hilal, yarım ay biçiminde 
    YANÇI: At zırhı 
    YANÇUK: (Yancık) At zırhı, at örtüsü 
    YANDAŞ: Yanında duran, destekleyen, taraftar 
    YANDIK: Heybetli, gösterişli, azametli 
    YANDU: İnançlı, inanmış, imanlı 
    YANGAK: 1- Yanak 2- yanık, sevdalı 
    YANGAL: Isı, hararet, ateş, ateşlilik 
    YANGIR: Hazin söz, dokunaklı söz, hazin konuşma 
    YANI: Cilve, işve, can yakıcılık 
    YANIK: Sevdalı, aşık, istekli 
    YANIT: 1- Ödül, mükafat 2- Karışık 
    YANK: (Yang) Metod, tarz, usul 
    YANKU: (Yankı) Aksi seda, eko 
    YANKUÇİ: Mübaşir, mahkeme memuru 
    YANTIR: Şehla, şehla gözlü 
    YANTUK: Gösterişli, azametli 
    YANTUT: Bedel, tazminat 
    YANUÇ: İnce, zayıf, narin 
    YANUK: 1- Esmer tenli, kara 2- Tutkun, aşık, sevdalı 
    YANULMAS: Yanılmaz, deneyimli ve bilgili otorite 
    YANUT: 1- Yanıt, karşılık 2- Ödül, mükafat 
    YAPA: 1- Yaba, yapma, çaba, enerji 2- Bütün, hep, bütünlük 3- Vefa 
    YAPAGI: Yapağı 
    YAPAN: 1- Yapıcı 2- Yaban, vahşi 
    YAPAR: Yapıcı, üretken, olumlu 
    YAPARLI: Olumlu, yapıcı YAPI: Mamul, yapılmış 
    YAPINÇ: (Yapınçak) Yapılmış, mamul, üretilmiş 
    YAPRAK: (Yapurgak) Ağaç ve çiçek yaprağı 
    YAPSIK: Memnuniyet, neşe, meftunluk 
    YAPŞIN: Yapıcı, olumlu, becerikli 
    YAPURGAK: (Yaprak) 
    YAR: (Yarı) 1- Uçurum, dik bayır 2- Tanzim, tertip, organizasyon 
    YARAGU: Yarar, fayda, faydalı, yararlı 
    YARAĞ: (Yara, yarag) 1- yarar, fayda, faydalı, yararlı 2- Silah, zırh, kalkan 
    YARAŞUK: Uyumlu, ahenkli, barışsever 
    YARAŞUR: Uygun, münasip, layık 
    YARATGAN: Yaratan, yaratıcı 
    YARATU: Yaratma, tertipleme, düzenleme 
    YARATUN: Yaratıcı, tertipli, düzenli, örgütlü 
    YARATUR: Yaptırır, yaptırımcı, buyurucu, örgütleyici 
    YARAY: Usta, ehil, beceri sahibi 
    YARAYLI: uygun, münasip, yararlı 
    YARÇI: Ortak, şerik, hissedar 
    YARDAK: Yardımcı, asistan, muavin, refik 
    YARGAN: 1- yararlı, faydalı, güvenilir, yakın 2- Koruyucu, muhafazakar 3- Mahkeme, 
    yüksek mahkeme 
    YARGI: Hukuk, hüküm, mahkeme, adalet 
    YARGICI: (yarguçu, yagıçı, yargıç) Yargıç hakim, yargı mercii 
    YARGIÇ: Yargıcı, hakim 
    YARGIÇU: Yargıç 
    YARGIN: (yarkın) 1- Gün ışığı 2- Şimşek, çakın 3- Canan, arkadaş, dost 4- Güler yüzlü 
    YARGUÇİ: yargıcı, yargıç, hakim 
    YARIM: 1- Yapıcı, yaparlı 2- yarış, müsabaka 3- Bölüm, bölünmüş 
    YARIP: Yarı, yarım, bölük, bölünmüş 
    YARIŞ: 1- Bölüş, bölüm 2- Müsabaka, karşılıklı, ileriye atılma 
    YARIZ: Yarıcı, seri, çabuk, hızlı 
    YARLIG: 1- Bağışlama, acıma 2- Ferman, buyruk 
    YARLIGAÇ: İnayet, yardım, bağış, merhamet 
    YARLIGAMAS: Acımasız, acımaz, bağışlamaz 
    YARLIGAMIŞ: Bağışlayıcı, merhametli, rahman 
    YARLIGAN: Rahman, bağışlayıcı 
    YARLIGAR: Bağışlayıcı 
    YARLIGASUN: Bağışlayıcı, rahman 
    YARLIK: 1- Esirgeme, bağışlama 2- Buyruk, ferman 
    YARLUĞ: İrade, istem, buyruk 
    YARLUK: Muhtaç, yoksul 
    YARLUKA: Bağış, lütuf, koruma 
    YARMAKAN: (Yarmayan) Armağan, hediye 
    YARP: (yarıp) Durgun, sabit 
    YARPAN: (Yarban, yarıban) Sabit, sakin, kendi halinde 
    YARŞI: Hissedar, ortak 
    YARTIM: 1- Kısım, bölük, fırka 2- yardım, inayet, destek 
    YARUK: 1- Işık, ziya, nur 2- Zırh, koruyucu 
    YASA: (Yasağ, yasak) Yasa, kanun, nizam, kural, kaide, yasak 
    YASAÇU: (Yasacı) 1- Parlamenter, Yasa yapan, yasa koyucu 2- Yasaya bağlı, yasal 
    YASAĞ: yasak, yasa 
    YASAL: 1- Disiplin, sıra, saf, ordunun yürüyüş düzeni 2- Yasalara uygun, nizami 
    YASAN: 1- Tertip, düzen, tasarı, plan 2- İşaret, alamet, karar 
    YASAR: (Yasur) yasaya uyan, yasayı uygulayan 
    YASATAN: Yasalara saygılı 
    YASATUR: birl. Yasa/Tur Yasaya bağlı, yasayı uygulayan 
    YASAVUL: Yasayı korumak ve uygulamakla görevli memur. Zabıta, polis 
    YASGUÇ: Nikap, gizlilik 
    YASUN: (Yisun, İsun) Doğa, tabiat 
    YASUT: (yasıt) Onur, şeref, haysiyet 
    YASVUL: (Yasavul) 1- Polis, bekçi 2- Mübaşir 
    YAŞ: Yaşam, ömür, dirilik, aydınlık, tazelik, ışımak, gelişim, yeşil, yeşillik, gençlik 
    YAŞAGU: Ömür, yaşam, canlılık 
    YAŞAM: Hayat, ömür, dirlik 
    YAŞAR: Ömür, yaşam, hayatta kalış. 
    YAŞIL: 1- Yeşil renk mec.Tazelik, gençlik, zindelik 2- Yeşillik, çimenlik 
    YAŞIN: 1- Gizlilik, gizem 2- Şimşek, çakın YAŞIT: 1- Genç, körpe, taze 2- Eş, denk, eşit 
    YAŞLAK: Giz, sır, esrar, gizli kalması gereken 
    YAŞRU: Giz, gizlilik, gizem 
    YAŞUK: 1- Işık, ışın, şua 2- Aşkın, aşık, aşmış 
    YAŞURGAN: Ketum, sıkı ağızlı, sır vermez 
    YATAĞAN: (yatağan, yatakan) 1- Kama türünde, iki tarafı da kesen bir bıçak 2- Tembel, miskin 3-
    Borcunu ödemeyen, üstüne yatan (Uygurlarda) 
    YATI: Yatık, meleke, beceri, el yatkınlığı 
    YATKIN: Yatık, yatan, uygun, uygunluk 
    YATMAN: Muti, efendi, uyumlu, itaatkar 
    YATUK: 1- Yatkın, becerili, meleke sahibi 2- Tembel, ağır kanlı 
    YAVÇIN: (Yatçın) Konuk, yatıya gelen konuk 
    YAVGA: Soy, sop, nesil 
    YAVNIK: Sevinç, neşe 
    YAVRİ: Zayıf, güçten düşmüş 
    YAVRU: Zayıf, bakıma muhtaç, ilgi ve bakım bekleyen
    YAVUK: Yakın, yakında duran, yakınlık duyulan, sevgili 
    YAVUZ: (Yağız) Kara. Mec. Sert, şiddetli, dehşetli, gözü kara, yaman 
    YAY: 1- Yaz mevsimi 2- Silah, ok atmaya yarayan, gergin ip, gerginlik 
    YAYAK: yaya, piyade 
    YAYGARU: Bahar, ilkbahar, yaza doğru giden zaman 
    YAYGIN: Yayık, yayılmış 
    YAYGIR: (Yaykır) Uzay, sema, yıldızlar alemi 
    YAYIK: 1- Yaygın, geniş, genişlemiş 2- Tufan, deprem 3- Altay destanlarında adı geçen, Tanrı 
    Bayülken'in oğullarından 
    YAYIN: Serap, feyezan 
    YAYKIRU: Sema, feza, uzay 
    YAYLA: Yaz yeri, yazlık. Bahar, yaz aylarını geçirmek için çıkılan, yüksek dağlık bölge 
    YAYLAERİ: birl. Yayla/Eri Yaylada yada yaylaya çıkarken doğan çocuklar için kullanılan adlardan 
    YAYLAK: Yayla, yazlık, sayfiye 
    YAYLIM: Yayılım, yayılma yeri, otlak, mera 
    YAYMUT: birl. Yay/Mut Yaz sevinci 
    YAYUÇI: Yayıcı, dağıtıcı, haber yollayan 
    YAYUK: 1- Yayvan, yayık, uçsuz bucaksız, geniş 2- Deprem, yer sarsıntısı 
    YAZAL: Takı, süs, ziynet, mücevher 
    YAZDIÇ: Anıt, kitabe 
    YAZGAN: Yazan, yazıcı, yazgıyı tayin eden 
    Eski dönem Tanrı ad ve sıfatlarından 
    YAZGI: 1- Yazı, kader, mukadderat, alın yazısı 2- Tanrısal, ilahi 
    YAZGULU: Talihli, bahtı açık 
    YAZIÇU: Yazıcı, katip 
    YAZIM: Yazgı, mukadderat 
    YAZIN: 1- Yaz vakti, bahar vakti 2- Kader, alın yazısı 
    YAZINÇ: Kader, alın yazısı, yazgı 
    YAZIR: 1- Çok ülkeler gezmiş, görmüş 2- Çok ülke fethetmiş, fatih 3- yazar, yazıcı, katip 
    YALIKSUZ: Günahsız 
    YEDEN: 1- Yedeği olan, yedeğine alan, tedbirli 2- Yetkin, yeterli, usta 
    YEĞ: (Yek, yeke) 1- Yüksek, ala, eftal, iyi, daha iyi 2- Soylu, asil, seçkin, güzide, mümtaz
    YEĞEN: 1- Yeğ, üstün tutulan, yeğin, yeğlenmiş 2- Kardeş çocuğu (Babası ya da anası 
    ölmüş, ya da uzakta olup da yakın akrabaları tarafından yetiştirilen çocuklar için kullanılan adlardan) 3- 
    Güveyi, damat 
    YEĞİN: 1- Üstün, faik 2- Bereketli 3- Çok güçlü, hızlı, şiddetli 
    YEĞİNEK: 1- Yığınak, küme 2- Üstün, faik, daha iyice 
    YEĞNİ: 1- hafif 2- Alçak gönüllü, mütevazı 
    YEĞREK: (Yekrek) Etfal, evla, iyi, üstün 
    YEKREK: Evla, iyi, üstün, daha iyi 
    YEKSEK: Tedbirli, ihtiyatkar 
    YEKÜL: (Yeğül) Yeğni, faik, üstün, muzaffer 
    YEL: Rüzgar, esi 
    YELÇİ: Yel gibi, hızlı 
    YELEÇ: Havadar, yel alan 
    YELEGEN: Hızlı, süratli, yel gibi 
    YELEĞİN: Yel alan yer, rüzgarlı yer 
    YELEK: 1- yel gibi, hızlı 2- Okun arkasına takılan tüy, denge tüyü 3- Kolsuz ve yakasız üst giyeceği 
    YELEKİN: (Yeleğin) Rüzgarlı, yel esen yer, yel alan yer 
    YELEN: 1- Arzu, istek, dilek 2- Fırtına 
    YELES: Yel esintisi, havadar, rüzgarlı YELESER: birl. Yel/Eser Esintili, havadar, yel esen.. 
    YELESEY: birl. Yel/Esey Yel esintisi 
    YELİM: Hareket, eylem, devinim 
    YELİN: 1- Yel uğrağı, yel alan yer 2- Yel değişi, yel teması 
    YELİS: Havalı, havadar, rüzgarlı 
    YELİZ: birl. Yel/İz Havadar, rüzgarlı, havalı 
    YELKİM: Havadar, havası güzel yer 
    YELKİN: 1- Konuk 2- Hızlı, yol gibi 
    YELME: Öncü, yol gösteren, mihmandar 
    YEN: 1- Yenmek, alt etmek 2- Deri 3- Yeni, yenilik, orijinal 
    YENCİLEK: Hafif, yeğin, narin, ince 
    YENDÜN: Tercih, seçim, referans 
    YENGİ: 1- Yeni, orijinal 2- Zafer, utku 
    YENİN: Galip, muzaffer, utkan 
    YENİŞ: Galebe, galibiyet, utku 
    YENTÜR: Kalender 
    YENÜL: Mütevazı, alçak gönüllü 
    YEPREM: Aktif, faal, becerikli, çalışkan 
    YERÇİ: Başkan, yol gösteren, mürşit. 
    YERÇİLİG: İzci, takipçi 
    YERGİN: Mahzun, hüzünlü, bitkin, yere bakan, boynu bükük 
    YERİNÜR: Durağan, üşengeç, müşkülpesent 
    YERÜNMES: Hamarat, çalışkan, vurdumduymaz 
    YESUGA: (Yesuge, yasagay) Yasa, yasak, yasaya bağlı, yasadan yana 
    YESUKEN: (Yasuga, yasag, yasa) Yasa, yasak, yasalı, yasaya bağlı 
    YEŞİL: (Yaşil) 1- Tazelik, taze, körpe 2- Çimen, çimenlik 
    YEŞİM: Eski dönemlerde, Türklerce kutsanmış, değerli taş 
    YET: (yeti, yete) Kudret, kuvvet, güç, yeterlilik, yetenek, beceri, maharet 
    YETEK: Gaye, emel 
    YETEN: Yeterli, yetkin, usta 
    YETER: Yeterli, yetkin, uzman, usta 
    YETGİN: (Yetkin) Çok çocuklu ailelerin, doğan çocuklarının sonuncu olması 
    dileği ile verilen adlardan 
    YETİ: 1- yetenek, kabiliyet 2- Yetkin, kamil, olgun, becerikli, mükemmel 
    2- Etki, etkileyici 3- Yitik, kayıp, harcanmış, zayi olmuş 
    YETİŞGİN: (yetişkin) Yetişmiş, olgun, kamil, mükemmel, yetenekli 
    YETİZ: Hazır, amade, yeterli, olgunluğa ermiş 
    YETKİ: Sorumluluk, maharet, iş bitirme gücü 
    YETKİN: 1- yetişkin, ehil, uzman, yeterli 2- Etkileyici, çekici, mükemmel 
    YETMEN: Olgun, gelişkin, uzman, yeterli, yetenekli 
    YEYGÜ: Armağan, bahşiş, ihsan 
    YEYİN: Galip, kavi, üstte olan 
    YEYNİ: Ehven, iyi 
    YEYREK: Makbul, kabul gören, beğeni toplayan 
    YEYTEM: Eski, kadim 
    YIBAR: 1- Koku, parfüm 2- Kokulu mum 
    YIĞ: Yığılı, toplu, birikim 
    YIĞAÇ: 1- Ağaç 2- Erkeklik organı 3-Yığıcı, toplayıcı 
    YIĞAN: (Yıkan) 1- Yığıcı 2- Yıkıcı 
    YIĞIN: Birikim, kitle, yığılı olma hali, yığılmış, istifli 
    YIĞINAK: Toplum, kitle 
    YIĞINCA: Genel, teamül, sosyal kural, toplumun benimseyip uyguladığı kurallar 
    YIĞLINÇ: (Yığlınçı) İffetli, edepli, namuslu 
    YIĞNAK: Yığın, yığınak, toplum, cemaat 
    YIĞRIK: Mahçup, utangaç 
    YIKIN: (yığın) Afet, yıkım , zarar 
    YIKINÇ: Yıkmış, yıkıcı 
    YIKMIŞ: Yıkıcı, devirici, güçlü 
    YILDIKU: Yıldız, yıldız kümesi 
    YILDIR: Yıldırıcı, ürkütücü, heybetli, dehşetli, şiddetli, gözü kara, korkusuz 
    YILDIRAN: Ürkütücü, korkutucu, heybetli, gösterişli
    YILDIRGAN: Yıldıran, ürküten, korkutan, şaşalı, gösterişli 
    YILDIRIM: (Yaldırım) 1- Berk, yüksek voltajlı elektrik 2- Göz kamaştırıcı, ışık, aşırı parlaklık 
    YILDIZ: Yaldız, parlak ışık, parlayan, ışıyan 
    YILDURU: Berrak, net, temiz, billur 
    YILGI: Yılma, dehşet, ürküntü 
    YILGIN: Yılmış, ürkek, bezgin YILIĞ: Yılgın, yılmış, yılık 
    YILKI: 1- At, at yavrusu 2- At sürüsü 
    YILMA: 1- Yılmaz, azimli, dayanıklı, cesur, korkusuz 2- Dik yokuş, dağ yamacı 
    YILMASIN: Yılmaz, korkusuz 
    YILMAZ: Gözü pek, korkusuz, batur, dayanıklı, azimli 
    YIRAGU: Yırcı, çalgıcı, enstrüman çalan, müzisyen 
    YIRAK: Irak, uzak, mesafeli 
    YIRI: Sol, sol taraf, tek taraf, tek taraflı 
    YIRIM: 1- Solak 2- Yarım 3- yurt, toprak 
    YIŞ: (Yaş, yaşıl) Orman, yeşillik içindeki bölge 
    YIŞIK: 1- Tulga, demir örgülü tulga 2- ışık 
    YİBEK: Ateşli, hararetli, heyecanlı 
    YİGE: Dayanıklı, kavi, metin 
    YİĞENEK: 1- Toplum, kitle, cemaat 2- Yeğen, yeğencik 
    YİĞİN: Daha iyi, sıkı, dayanıklı, üstün, tercih edilir 
    YİĞİT: 1- Yeğ, yiğ, iyi, daha iyi, sıkı, sağlam, güçlü, batur, cesur 2- Delikanlı, cıvan, genç 3- Koca, eş 
    YİLUN: (Yulun) İri, heybetli, gösterişli, cesim 
    YİNÇKE: İnce, zarif, narin 
    YİNÇKELÜ: Nazik, anlayışlı, kibar 
    YİNÇÜ: 1- İnce, zarif 2- İnci 
    YİNDEK: Daimi, ebedi, sürekli, kalıcı 
    YİR: Yer, toprak, arazi, arz, yeryüzü, dünya 
    YİRÇİ: Kılavuz, izci, rehber, yer bilen, yer bildiren 
    YİRDEŞ: Yurttaş, hemşehri, aynı toprağı paylaşan 
    YİRDİNÇÜ: (Yirtinçü) Evren, kainat 
    YİRGA: Mesut, mutlu, mutluluk dolu 
    YİRTİNÇÜ: Evren, kainat 
    YİSUN: (yasun, yosun) Doğa, tabiat, yeşillik 
    YİTER: Varis, mirasyedi 
    YİTİK: 1- Yetik, olgun 2- Keskin 3- Kayıp 
    YİTİRMİŞ: Yitik, kayıp, kaybetmiş, yoksul 
    YİTÜT: Meziyet, maharet, beceri 
    YİZEK: Askeri kılavuz, öncü 
    YOĞANAK: Yığınak, kütle 
    YOĞÇI: Yuğcu, yuğ yapan, yokluk çeken, yas tutan, yasçı 
    YOĞUN: Kalın, gür, iri, sık, sıkı, cüsseli, fazla, fazlalaşmış, katılaşmış 
    YOKUŞ: Yukarı, yukarı doğru çıkan, dik yol, bayır 
    YOL: Üzerinden gidilen...mec. 1- Kut, mut, baht, yazgı, kader 2- Örf, adet, töre, gelenek 
    teamül, ilke, tarz, gidişat 
    YOLA: 1- Örf, adet, usul, erkan 2- Meşale, kandil 
    YOLAÇ: Yol gösterici, mihmandar, rehber, önder, öncü 
    YOLAÇAN: birl. Yol/Açan Önder, öncü 
    YOLAK: birl. Yol/ak 1- Dürüst, namuslu, temiz 2- Çığır, yenilik, gidişat 3-Kısa yol, kestirme yol 
    YOLALDI: birl. Yol/Aldı 1- İlerleme kaydeden, gelişen, uzman, profesyonel 2- Terbiyeli, yola gelmiş, 
    geleneklerine bağlı 
    YOLBAK: (Yolbaka, yolbakan) Konuksever, misafirperver 
    YOLBİLİR: birl. Yol/Bilir Görgülü, bilgili, usul erkan sahibi 
    YOLÇU: 1- Önder, başkan, şef, lider 2- Peygamber, nebi 3- Gelenekçi, muhafazakar 4- Yolcu, yola çıkmış, 
    yolunda giden 
    YOLDAM: 1- Uysal, yola gelen, yolunda giden 2- Usul, metot, tarz 
    YOLDAŞ: Aynı yolun yolcusu, aynı yolu paylaşan, aynı yola gönül vermiş, aynı yola baş koymuş,aynı, töre 
    ya da prensipler üzerinde, fikir ve gönül birliği eden, çok yakınlaşmış dost, dava arkadaşı 
    YOLERİ: birl. Yol/Eri 1- Töreye bağlı, edep erkan sahibi, bilgili, deneyimli 
    YOLKULU: birl. Yol/Kulu mec. Töreye ve kurallara bağlı 
    YOLLUK: (Yolluğ) 1- Kutlu, mübarek 2- Olgun, ergin 3- Halas bulmuş, huzura kavuşmuş, mesut,bahtiyar 
    YOLOĞLU: birl. Yol/Oğlu 1- Fedai, serdengeçti 2- Adak, adanmış, kurban 3- Bağlı, kendini töreye 
    bağlamış 
    YOLUM: Usul, kaide, prensip 
    YONAT: Tam, eksiksiz, kusursuz 
    YONCA: Sulu yerlerde yetişen bir bitki türü 
    YORÇU: 1- Askeri kılavuz, öncü, yol gösteren 2- Yorumcu, yorumlayan, eleştirmen 
    YORDAM: 1- Alışkanlık, eğilim, usul, meleke, beceri 2- Jest, eda, işve, naz 
    YORGA: (Yurga) Rahvan giden at 
    YORNUK: İstirahat, istirahatgah, dinlenme yeri 
    YOVAŞ: (Yavaş) Çelebi, efendi, ağırbaşlı, halim 
    YÖNDEM: (Yöntem) Usul, tarz, teamül, töreye uygun biçimde olan 
    YÖNET: 1- Biçim, tarz, yöntem 2- uygun, uyumlu, uysal, geçimli YÖNTEM: (Yöndem) 
    YÖNTEN: Uslup, tarz, biçim 
    YÖRGENÇ: Dağ dönemeci, dağ yolu 
    YÖRTEM: Usul, biçim, tarz 
    YÖYEN: Mevsim, sezon 
    YUĞAK: Bir su kuşu 
    YUĞKA: İnce 
    YUĞRUŞ: (Yukruş, Yukruç) Eskiden, halktan biri olmasına rağmen, gösterdiği performans ve
    yararlılıklardan sonra, bey mertebesinde değerlendirilerek, devletin üst düzey kademelerinde görev alan 
    kişi. 
    YULA: 1- Su kaynağı, yerden fışkıran su, göze 2- Işıldak, ışık veren, meşale, kandil 
    YULU: Adalet 
    YULYU: (Yulu, yuluk, Yulug) 1- Yardımcı, yardımsever, fedakar, adil 2- haraç, cizye, vergi 3- traş,traşlı, 
    bakımlı 4- Yağma, yağmacı 
    YULUĞBİRİM: birl. Yuluğ/Birim 
    Uygurlar döneminde alınan mahsul vergisi 
    YULUK: 1- Traşlı, matruş, bakımlı 2- Yağmacı 
    YULUM: 1- Fedakar, yardımsever 2- Yolcu, yoluna bağlı, töresine bağlı 
    YULUN: Yolcu, yola giden 
    YUM: Mutluluk, neşe, ferahlık, rahatlık 
    YUMLU: Mutlu, kutlu, mübarek, huzurlu 
    YUMRU: 1- Yumulu, yumuk, yumruk 2- İri, heybetli, gösterişli 
    YUMUK: Gül, goncagül 
    YUMUŞ: (Yumuç) 1- Söz, öğüt, nasihat 2- Emir, ferman, buyruk 3- Müjde, müjdeli haber 4- 
    Yumuk,yumulmuş, yumruk 
    YUMUTGAN: Yapıcı, birleştirici, pozitif kişilik 
    YUNAK: Üzerinde çamaşır dövülen ve yıkanan, büyük taş parçası 
    YUNMUŞ: Yıkanmış, temiz, titiz, arık 
    YUNT: 1- Çadır, oba, ev, yurt, vatan 2- Terbiyesi tamamlanmamış, yarı yabani at 3- Uygarlık,medeniyet 
    YURÇI: 1- Becerikli, mahir 2- Yirçi, yer gösteren, rehber 
    YURGA: Rahvan giden at. 
    YURT: 1- Vatan, kutsanmış toprak 2- Kaynak, asıl, kök 3- Uygarlık, medeniyet 4- Çadır, oba, ev 
    YURTLAK: Yurt, vatan, sonradan yurt edinilmiş yer, yurtlaştırılmış yer. 
    YUTLUK: Kayıp, zarar 
    YUTUM: Yudum, damla, tike, parça 
    YUVANÇ: Teselli 
    YÜCE: Yüksek, ulu, alicenap, haşmetli 
    YÜCEL: Yücelik, ululuk, haşmet. 
    YÜĞNEK: Alçak gönüllü, mütevazı. 
    YÜĞNÜK: Salih, temiz 
    YÜĞRÜK: Yürük. 
    YÜĞÜNT: Selam 
    YÜKNÜ: Secde, secdede olan 
    YÜKSEL: Yükseklik, ululuk, büyüklük 
    YÜKSELEN: Ulu, kişi. 
    YÜKSELİŞ: Büyüklük, ululuk, ikbal 
    YÜKÜN: Baş eğme, saygı duruşu, tazim. 
    YÜKÜNÇ: Eğilme, reverans 
    YÜKÜNGEN: Eğilen, reverans yapan, saygılı 
    YÜKÜNTÜR: Baş eğdirir, diz çöktürür. 
    YÜKÜNÜK: Eğilme, reverans 
    YÜKÜNÜR: İbadet eden 
    YÜLEK: Okun arkasındaki, denge tüyü. 
    YÜNKÜL: Hafif, narin 
    YÜRE: Daire, helezon, çember 
    YÜREĞİR: Yürekli, cesur 
    YÜREKLİ: Cesur, korkusuz. 
    YÜRİK: Yaşam, hayat,, ömür, geçim. 
    YÜRÜM: Yaşam, hayat, ömür 
    YÜZAK: birl. Yüz/Ak Masum, günahsız. 
    YÜZAKI: birl. Yüz/Akı Masumiyet, temizlik, namus, namusluluk, başarı, beceri 
    YÜZLÜG: (Yüzlüg, yüzlük) Soylu, dürüst, namuslu.
    Yayımlanan bölümlerin sonuna geldiniz.

    ⏰ Son güncelleme: Aug 21, 2015 ⏰

    Yeni bölümlerden haberdar olmak için bu hikayeyi Kütüphanenize ekleyin!

    TÜRKHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin