lu pov: ဟူးးး
hun : luhan မင္းမနားဘူးဆိုလဲ အလုပ္
ကို ျမန္ျမန္လက္စသတ္ ေန႕လည္၂နာရီ
က်ရင္ ငါအျပင္သြားစရာရွိတယ္ ငါနဲ႕လိုက္ခဲ႔
lu : nae သခင္ေလး
hun : aa ငါမနက္စာသြားစားလိုက္ဦးမယ္
lu: ခုထိမစားရေသးဘူးလား hun အ
သခင္ေလး ကြ်န္ေတာ္တစ္ခုခုလုပ္ေပးမယ္
ေလ
hun : ရတယ္ မလိုဘူး ငါ့ ဘာသာငါ
အျပင္ထြက္စားလိုက္မယ္
lu : ဟုတ္ သခင္ေလး
hun ... ထြက္သြားေတာ့ lu လုပ္လက္စ
အလုပ္ေတြကိုျပန္လုပ္ေနလိုက္တယ္
lu pov: hun ေလးေတာင္အရြယ္ေရာက္လာျပီ
ဘဲ ငယ္ငယ္တုန္းက hyung ခံြေကြ်းမွ
စားမယ္ဆိုတဲ႕ကေလးက ခုေတာ့
မလိုဘူး ကိုယ့္ဘာသာကို အျပင္ထြက္စား
မယ္ဆိုဘဲ သူ႕စကားေတြက ကြ်န္ေတာ့္
အတြက္ခက္ထန္လြန္းတယ္။ သူေျပာလိုက္
တဲ႕တစ္ခ်ိဳ႕ေသာစကားေတြက ကြ်န္ေတာ့္
ရင္ဘက္ထဲကနွလံုးသားကို ဓားနဲ႕မႊန္း
သလိုဘဲခံစားရပါတယ္ but ဘယ္တတ္
နိုင္မလဲ ကြ်န္ေတာ္ကခ်စ္ေနတဲ႕သူေလ
သူဘာေျပာေျပာ ကြ်န္ေတာ္ခံနိုင္ရမွာေပါ့။
သူဘာလို႔ကြ်န္ေတာ့္ကိုမမွတ္မိတာလဲ
ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားလို႕မရဘူး
ေအးေပါ့ေလ သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္ ကဲြသြား
ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ဘဲသူ႔အေႀကာင္းေတြ
ကိုလိုက္စံုစမ္းေနခဲ႕တာေလ ။သူကေတာ့
စံုစမ္းလိမ့္မယ္ မထင္။ သူကြ်န္ေတာ္
ကို အေလးမထားခဲ႕လို႔ ကြ်န္ေတာ့္
အေႀကာင္းေတြကို မစံုစမ္းခဲ႕တာလား။
ကြ်န္ေတာ္အမ်ိဳးမ်ိဳးစဥ္းစားေနလဲသူက မွတ္
မိမွာမွမဟုတ္တာ ကြ်န္ေတာ့္ဘက္ကဘဲ
တစ္ဖက္သတ္ခ်စ္ေနတာလား arni မဟုတ္
ဘူး ကြ်န္ေတာ့္ကိုသူခ်စ္တယ္ဆိုတာကြ်န္
ေတာ္ယံုတယ္ but ဘာေႀကာင့္ သူ
ကြ်န္ေတာ့္ကို မမွတ္မိရတာလဲ
ဒါကြ်န္ေတာ့္အတြက္ပု စာၧ တစ္ပုဒ္ေပါ့
ဘယ္ေလာက္စဥ္းစားစဥ္းစား အေျဖမထြက္
ဘူးေလ
lu စဥ္းစားေနရင္းနဲ႕နာရီလွမ္းႀကည့္လိုက္တယ္
lu pov : omg 1:30 ေနျပီ သူျပန္လာ
ေတာ့မယ္ ကြ်န္ေတာ့္ အလုပ္ေတြလဲမျပီး
ေသးဘူး အားး
