Haar ogen, zwarte poelen, hunkerend naar bloed, staren in die van mij. Alles wat haar van mij scheid is het dunne glas van het raam. De glimlach op haar gezicht laat de bloeddorstigheid nog verder doorschemeren. Ik probeer wanhopig een stap achteruit te zetten, maar ik kan geen spier in beweging krijgen. Alles wat ik kan doen is staren. Staren in die zwarte ogen waar ik mijn eigen angst in gereflecteerd zie. De geur van bloed en verderf dringt mijn neus binnen. Ik ben bang.
Het koude zweet dat over mijn rug loopt, schudt me wakker uit mijn bevroren staat. Ze lijkt het te hebben gezien, want haar glimlach wordt breder en ontbloot haar puntige snijtanden. De wortels van haar tanden zijn rood gekleurd. Langzaam zet ik een stap naar achter. En nog een. En nog een. Terwijl ik mijn weg maak naar de trap, zorg ik ervoor dat ons oogcontact niet verbroken wordt. Ze blijft naar me glimlachen, haar ogen levenloos. Het angstzweet blijft rillingen langs mijn ruggengraat sturen, maar ik negeer het. Ik focus alles wat ik heb, op haar. Ik zal geen beweging missen.
Als ik de trapleuning in mijn rug voel steken, draai ik me om en ren. Ik ren zo snel als ik kan de trap op, mijn adem gehaast en voetstappen bulderend op de trap. Nog voordat ik boven aan de trap sta, hoor ik de deurbel ringen gevolgd door het gekraak van de voordeur. Zodra mijn voet de bovenste traptrede bereikt, zet ik een tandje bij. Ik hoor de echo van mijn voetstappen en scherpe ademhalingen door de nauwe verlaten gangen. Het gegiechel dat door het trapgat komt zweven bevriest mijn bloed.
Ik ben nog maar een paar stappen verwijdert van mijn kamer. Mijn adem word raspig en het dreunen van mijn voetstappen laat de foto's aan de muren op en neer klapperen. Flitsen van lachende gezichten schieten aan me voorbij. Zou ik mijn familie nog terugzien? Zou ik weer met vrienden kunnen gaan stappen? Ga ik dit overleven?
Mijn gedachten buitelen over elkaar. Ondertussen ben ik aangekomen bij mijn kamer. Met een ruk ben ik weer in de realiteit. Ik gooi de deur open en smijt hem weer achter me dicht. Terwijl ik mijn ademhaling onder controle probeer te krijgen, laat ik mijn rug tegen de deur aan vallen en doe mijn ogen dicht. Hoe ben ik hier ooit in terecht gekomen?
Vanachter de deur hoor ik zachte voetstappen de trap op komen. Ik doe mijn ogen weer open en scan de kamer. Het raam!
Ik trek een sprintje naar het raam en begin en wild aan de trekken. Het geeft geen krimp en het gegiechel wordt luider. De hoop op een goeie afloop wordt steeds kleiner. Snel draai ik me weer om kijk de kamer nogmaals rond. Onder het bed? Nee, te voorspelbaar. Onder het bureau? Nee, dan word ik gezien. Wat moet ik doen? De voetstappen komen dichterbij en mijn paniek groeit.
Dan schiet me iets te binnen. Ik ren naar mijn kast en trek de deur open. Terwijl ik me op mijn knieën laat vallen, rijk ik naar de plank aan de muur. Met een ruk onthult het mijn kleine, geheime kamertje dat ik heb gemaakt toen ik een klein kind was. De oude, donkerblauwe deken ligt nog steeds verspreid op de vloer. De voetstappen versnellen en veranderen in gehuppel. Snel kruip ik in de kleine, nauwe ruimte en trek ondertussen de kastdeur dicht. Zittend op mijn knieën probeer ik de plank weer vast te zetten. Net op het moment dat ik de plank weer op zijn plek hoor klikken, klinkt er geklop op mijn deur. Haastig trek ik mijn handen terug. Ik ga met mijn rug tegen de muur, naast de opening, zitten, trek mijn knieën op en sla mijn armen eromheen. Het gekraak van mijn deur is duidelijk te horen en ik laat een bibberige zucht aan mijn lippen ontsnappen. "Ik kom eraan~" hoor ik een scherpe stem zangerig zeggen. De grip om mijn knieën versterkt en ik probeer wanhopig mijn ademhaling rustig te houden. Het geluid van zachte voetstappen vult de doodstille kamer. De komen mijn richting in. Met de voetstappen hoor ik iets op de grond druppelen.
Plotseling hoor ik iets vallen. Mijn adem stokt in mijn keel en ik spits mijn oren. Wat gebeurde er?
"Niet onder het bed~" hoor ik dan, gevolgd door wat geschuifel. "Waar heb je je verstopt~" hoor ik haar zingzeggen. Mijn ademhalingen worden weer scherp en raspig. Dan hoor ik het geluid van het opengaan van mijn kastdeur. Het gekraak echoëd in mijn hoofd na. Snel sla ik mijn hand voor mijn mond en knijp mijn ogen stijf dicht. Alsjeblieft, vindt me niet. Ik hou mijn adem in het blijf dat zinnetje in mijn hoofd herhalen.
Als er na een paar minuten, die voelen als eeuwen, niets gebeurt, open ik langzaam mijn ogen. Ik durf nog niet te bewegen en blijf dus nog even stilzitten. Ik luister aandachtig of ik ook maar het kleinste geluid hoor wat aangeeft dat ze er nog steeds is. Als ik niks hoor, verschuif ik me iets dichter naar de ingang van de ruimte. Voorzichtig kom ik iets omhoog en gluur met èèn oog door de pleet tussen de losse plank en de muur. Alles wat ik zie, is zwart. Wacht, zwart? Mijn kastdeur is niet zwart.
Als ik me realiseer waar ik naar kijk, druk ik me weg van de opening en klap met mijn rug tegen de muur tegenover de opening. Ik druk de achterkant van mijn hoofd tegen de muur, trek mijn knieën tegen mijn borst en begraaf mijn nagels in de deken onder me. Ik hoor de plank uit zijn plek klikken en alles lijkt te vertragen. Kleine vingers kruipen om de zijkant van de plank en halen hem langzaam weg. Als het meisje in mijn zicht komt, worden mijn ogen groot van angst en komt er een gil omhoog zetten in mijn keel. Haar zwarte ogen kijken recht in die van mij en de glimlach op haar gezicht is nog angstaanjagender dan eerst. Rode druppels ontsnappen aan haar ogen en glijden over haar wangen, net als tranen. Mijn nagels graven zich nog dieper in de deken en ik druk mezelf nog sterker tegen de muur aan. Ze steekt haar hand naar me uit en zingt
"Gevonden~" Ik gil.
Gebaseerd op het liedje 'Hide and Seek- Nightcore.'
Als iemand er iets aan opmerkt dan hoor ik het graag. Ik probeer mijn schijfstijl te ontwikkelen dus tips zijn altijd welkom!
