Noise//JiKook

Prologue

Yeni dairesini sevmişti. Penceresi kalabalık sokaklara bakıyor yüksek binanın sağladığı manzaranın keyfini çıkabiliyordu. Geleli iki, en fazla üç gün olmuştu. Eşyaları yerleştirildikten sonra salondaki büyük camın yanına tekli bir koltuk almıştı. Böylece insanların telaşlı iş hayatına daha yakından tanık olabilecek, henüz öğrenci olduğu için şükür edebilecekti.

Koltuğunun gelmesini bekledi, gelince ise kapıdan camın önüne kadar sürükledi. En azından amacı oydu. Ayaklarının altındaki parke titrediğinde durdu ve sese kulak verdi. Aşağıdan yukarıya sertçe vurulmuş Kook'un hoşlanmadığı ses kulaklarını doldurmuştu. Sessizliği tercih ederdi, aşağıdaki kişinin de yaşlı bir hasta olduğunu düşündü ve lacivert koltuğu zorlukla kaldırıp yerleştirdi.

Özür dileyebilirdi, üstüne iyi bir şeyler giyip saçlarını düzeltti. Merdivenleri ikişerli üçerli atladı ve dairesinin altındaki kapıda durdu. Kapısın önünde bir çift ayakkabı vardı, doğruyu söylemek gerekirse yaşlı bir adam için fazla havalı ayakkabılardı. Sağ tekinin fırlatılmış olduğunu görünce aykırı bir kişiliği olduğunu düşündü.

Kapısını kısaca çaldı, 'işin yoksa aç, varsa gidiyorum' der gibiydi. Kapı açıldığında gözlerini yukarı kaldırdı. Daha sinirli bir yüz beklemiş olacaktı ki çocuğun ifadesi şaşırmasına neden olmuştu. Yaşlı değildi, yakışıklı bir çocuktu ve uzun tişörtünün altında baristaların girdiği türden bir önlük vardı. Tek kaşının kalktığını görünce Kook elini tutması için uzattı ve içten bir gülümseme takındı.

"Merhaba, ben yeni üst komşunuz." Çocuk elini tutmadığında dudakları düştü ve sergilediği dişlerini dudakları ile örttü.

"Çıkardığım ses için özür dilerim." Karşısındaki büyük dudaklı çocuk kollarını göğüsünde birleştirmiş kapı pervazına yaslanmıştı. Kook sesten bahsederken işaret parmağını istemsizce tavana uzatmıştı.

"Fazla gürültü yapma yeter." nefesini kabaca dışarı verdi.

"Çalışıyorum." Genç çocuk başını anlayışla salladı ve ensesini kaşıdı.

"Üzgünüm, iyi günler." Çocuk kalın dudaklarını yapmacık olduğunu hissettirerek kıvırdı ve gözleri kısıldıktan sonra eski hissiz hâline gelmeden kapıyı karşısında bekleyen şirin yüze kapattı.

Altındaki dairede yakışıklı ve çalışkan biri olduğu için sevinmeli miydi yoksa huysuz ve kaba biri ile uğraşacağı için üzülmeli miydi bilemedi.

Umursamamayı seçti. Gelecekte başarısız olabileceğini düşünmemişti.