Oprecht

Hoofdstuk 1 - Alles nieuw

"Opstaan Lynn!" roept mama vanop de trap. Opstaan, waarom zou ik nu in hemelsnaam moeten opstaan? Ik draai me om en leg mijn hoofd onder mijn kussen. "Lynn kom nu eindelijk eens uit je bed!" O nee nu gaan we het krijgen, ze komt amper in mijn kamer en als ze dat dan toch eens doet is het alleen maar om mij onder mijn voeten te geven "Straks kom je nog te laat voor school." School... O ja dat is waar ook. Ik moet vandaag naar die vervloekte nieuwe school want mijn moeder had het fantastische idee gekregen om eens van werk te veranderen. Ik citeer: 'Het is tijd voor een nieuwe ervaring. Te lang hetzelfde is voor niemand goed.' Je kan al raden dat haar nieuwe job niet bij de deur is en dat ze moest verhuizen want ze wou zeker geen twee uur in de file staan. Geen probleem voor haar, alleen vergat ze wel één klein mini detail: mij. Dan moest ze mij ook maar meenemen naar een andere stad waar ik niemand ken. Ik moest mijn twee beste vriendinnen achter laten en alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is moet ik in het midden van het jaar van school veranderen.
Ineens wordt het deken van mij af getrokken "Je moet nu opstaan of je mist de bus nog en ik ben niet van plan je te brengen. Ik wil niet te laat op mijn werk te komen omdat jij hier ligt te treuzelen en te mokken." Nu is het genoeg denk ik in en sla boos het kussen van mijn hoofd: "Je zou voor minder, ik wou nooit verhuizen! Ik wou niet van school veranderen! Maar het is in orde hoor, Lynn zal wel volgen. Lynn zal alles wel weer pikken. Je weet dat ik gelukkig was! Waarom moet je dan alles weer voor mij verpesten!" Ik stap kwaad uit bed en doe de badkamerdeur op slot. In de douche begin ik zo luid te zingen dat ik haar geklaag en gezaag niet meer moet horen. En zeggen dat wij vroeger een supergoede relatie hadden.

Na een vijftal minuutjes stap ik uit de douche en sta voor mijn kast. Wat moet ik nu aantrekken? Alles in mijn kast lijkt opeens veel te kinderachtig. Ik moet iets moois aantrekken om indruk te maken, maar het mag ook niet te chique zijn want dan vinden ze mij misschien maar een rijkeluiskindje. Uiteindelijk trek ik een bordeauxkleurige T-shirt met mijn donkerblauwe skinny jeans en mijn hollister pul aan. Mijn blonde haren steek ik slordig op. Ik kijk in de spiegel en zie een 16 jarig meisje met lange benen en blond haar dat in golven over haar schouders valt. Als je niet beter zou weten dan zou je denken dat ze volmaakt gelukkig is met haar leven. Ik knik tevreden als ik mijn outfit zie en loop naar beneden.

In de keuken zie ik mijn vader en mijn zus al aan de ontbijttafel.
Claire is twee jaar jonger dan mij maar ze ziet er zeker vijftien uit. Ze is ook veel slimmer dan mij. Met haar korte, perfect in model en volgens de laatste mode geknipte haren lijkt ze wel een supermodel. Zij had natuurlijk weer geen problemen met de verhuis want zij vind veranderingen altijd spannend. Op dat vlak lijkt ze toch sterk op mijn moeder. Ik kijk naar haar en voel een steek van jaloezie door mij heen gaan. Waarom is zij toch overal beter in dan mij?

"Goedemorgen, pannenkoek hebben?" Claire wijst naar de stapel pannenkoeken die voor haar neus staan.
"Is mama weer aan het bakken geslagen?"
"Ja"
"Dat doet ze nu iedere keer als ze iets goed te maken heeft maar deze keer zal het niet werken hoor."
Ik ga zitten en neem er dan maar een van de stapel. Een ding moet je toegeven, ze kan wel bakken.

"En heb je zin in school?" Vraagt mijn vader. Ik kijk hem verbaast aan. Hij zegt niet zoveel maar als hij dan wel iets zegt knoopt hij altijd een onderwerp aan dat ik juist wil vermijden.

"Niet echt, kunnen we niet gewoon weer terug naar huis?"
"We zijn thuis."
"Nee dat zijn we niet!" Ik prop een stuk pannenkoek in mijn mond en maak mijn boterhammen klaar terwijl ik kwaad naar mijn vader kijk. Plots gaat mijn gsm:

De wielen van de bus gaan rond en rond, rond en rond, rond en rond de wielen van de bus gaan rond en rond overal in de stad.

Ik bekijk mijn gsm. Zo'n prehistorisch model: een Nokia klap gsm. Dat was nog iets dat ik niet snap aan mijn ouders: zij hebben elk een IPhone en een Mac. Wij zijn zestien en veertien en ze vinden ons nog te jong voor een smartphone, waar trouwens iedereen mee rond loopt tegenwoordig. Ik schrik op wanneer ik mijn gsm voel trillen in mijn hand. Dat muziekje had ik ingesteld toen ik twaalf was en mijn gsm voor het eerst gebruikt had. Na al die jaren heb ik dat deuntje nog geen één keer veranderd. Het is gewoon handig als je al op voorhand weet wat je moet doen alvorens je je gsm gepakt hebt.