Bir kaç yıl önce, bir çocukla tanışmıştım. Onun için can sıkıntısından takıldığı bir kızdım ama o benim her şeyim olmuştu. Her ne kadar eğlence amaçlı takılsa da yine de çok güzel şeyler yaşanmıştık. Filmlik sahneler vardı ve her saniyesine değerdi. Sonra benden daha iyi, daha güzel birini buldu. Beni bıraktı ve giderken "Sen ve ben diye bir şey zaten yoktu ki " dedi. Bunu biliyordum ama yine de çok kötü olmuştum. Aylarca kendimi parçaladım. Sonunda bir şeyler yazmaya karar verdim. Kağıt kalemle aram her zaman çok iyi olmuştu. Bizim hikayemizi yazdım,yazması bir yılımı almıştı neredeyse. Yaklaşık dört yüz sayfalık bir yazı yazdım ve hepsinde bizi anlattım. Kendi ağzımdan duygularımı ve yaşadıklarımızı . Yayın evine verip yüzlerce kitap bastıracak param yoktu. Bu yüzden sadece bir kitap bastırdım. Sayfanın başında "Kalemime anlam katan ve kelimelerin eseri olan güzel gamzeli adam teşekkürler." yazıyordu. Adam aslında yazdıklarımı çok beğenmişti ve daha çok bastırmak istiyordu ama bunun sadece bize özel olmasını istediğimden reddetmiştim ve kitabı kargoyla ona yolladım. Kapağında beraber çekildiğimiz bir resmin karikatürümsü bir hali vardı. Bir kaç ay geçti, cevap yoktu. Sonra bir gün D&R da gezinirken kitabımın raflarda olduğunu görünce şok geçirdim. Evet bildiğin kitabım raflardaydı ve insanlar geçip geçip alıyorlardı. Kitabımı elime alıp inceledim. Yazar bendim. Kapak aynıydı. Bir an idrak edememiştim, kitabı daha çok bastırmış mıydı? Sonra son sayfaya gittim ve sonun aynı olmadığını anladım. Kitabın sonu ayrılıkla bitiyordu ama burada evlenmişlerdi. Ve kitabın son diyoloğu ise şöyleydi; "Sen ve ben diye bir şey zaten yoktu ki demiştin. Ama şuan evliyiz." dedim. Bana gülümseyerek baktı. "Evet, zaten sen ve ben diye bir şey yoktu. Biz vardık."
