Ik haat je tot de maan en terug

Een huilende vriendin en de laatste GOT- marathon

'BAM!'
Ik sla mn kamerdeur met volle kracht dicht en zak neer op bed. 'Godverdomme!', vloek ik.
Woedend gooi ik mijn kussen tegen de muur, maar mikken is nu eenmaal niet mijn sterkste kant en het knalt tegen mijn boekenkast. Klingelend valt een fotokader op de grond, samen met een aantal boeken.
'Shit!', vloek ik opnieuw wanneer ik de glasscherven zie.
Ach ja, wat kan mij het schelen. Nu we de lotto hebben gewonnen kunnen we wel duizenden van die fotokaders kopen. WAAROM MOEST PAPA NU PER SE EEN LOTTOBILJET KOPEN?! Ik slaak een luide zucht en laat me achterover vallen. Ik staar naar het plafond en ik bijt op mijn lip. Wat zal ik het hier missen, om nog maar te zwijgen van hoe hard ik Jenessa ga missen...

'Lissa! Jasper! Komen jullie eens naar beneden?'
Snel klik ik de film op pauze. Ik rol mijn bed uit en strompel in m'n donsdeken naar de deur.
'Wat is er?', roep ik terug.
'Och kom nu gewoon naar beneden, we hebben iets belangrijks te vertellen!', roept mama geërgerd.
Zuchtend laat ik mijn deken vallen en wandel de trap af. Het kan maar beter de moeite waard zijn, want anders heb ik Kit Harington voor niets in de steek gelaten. Oh, wat is hij toch knap...
'Ah, daar ben je!'
Papa schenkt me een zenuwachtige glimlach. Wat is hier toch aan de hand? Snel ga ik naast Jasper -mijn oudere broer- zitten en verwachtend kijk ik mama aan.
'Wel, deze week euhm.. heeft papa euhm.. een lottobiljet gekocht en euhm.. tja we hebben zo'n beetje gewonnen..', stamelt ze.
'Maar dat is fantastisch! Waarom zijn jullie zo zenuwachtig om ons dat te vertellen? Dit is toch gewoon geweldig nieuws! Zeg eens, hoeveel hebben we gewonnen?', ratel ik. Uitzinnig spring ik op uit de zetel en Jasper bedelft papa onder een gigantische knuffel.
'Rustig liefjes, er komt nog iets..',zegt hij zachtjes en hij duwt ons voorzichtig terug in de zetel. Wantrouwend kijk ik naar mijn broer.
'Het beetje is eigenlijk een beetje veel: we hebben zo'n 16miljoen euro gewonnen.' Ik schrik. Zoveel?
'Waardoor we genoeg hebben om in een groter huis in een grotere stad te gaan wonen..', vult mama aan.
En ik, ik begin te begrijpen waarom ze zenuwachtig waren.

~☆~☆~☆~

Lusteloos roer ik in m'n kom musli. Vandaag is de laatste dag in ons gezellige rijhuis in Balen. Vandaag is de dag van de verhuis. De dag waar ik al vanaf het eerste moment tegenop zag. Toen ik Nessa vertelde dat ik verhuis naar Gent (wat ik niet meteen deed omdat ik niet mocht), nu ja, schrok ze een beetje, laten we het zo zeggen. Eerst dacht ze dat ik een grapje maakte en barstte in lachen uit, waarna ze doorhad dat het echt was en het lachen spontaan overging in tranen. Uren heb ik haar moeten troosten en beloven dat ik ieder weekend zou afzakken naar Balen om bij haar te blijven slapen. Samen hebben we dan voor de laatste keer een Game of Thrones-marathon gehouden. We riepen op Joffrey dat hij een bitch was en op Cersei dat ze een hoer was, waarna we smolten om de cuteness van Jon Snow en Robb Stark. Toen het tijd voor mij was om naar huis te gaan, omhelsde ze me stevig voor een minuut of twee, waarna ze me op het hart drukte om iedere dag te bellen. Na nog meer knuffels en zelfs een paar traantjes, fietste ik uiteindelijk in het donker richting mijn voorlaatste nacht in Balen.
Ik zucht en zet Nessa uit m'n hoofd, want mama roept dat ik moet komen helpen om de camion in te laden. Snel sta ik op en loop naar de voordeur.
'Liss!'
Ik draai mijn hoofd en zie Louis op me af lopen. Grijnzend geef ik hem een knuffel. Louis is mijn lievelingsneefje. Nu ja, neef. Hij is even oud als ik en zit op dezelfde school. Tot nu toch. Ook hem ga ik missen, want naast mijn neef is hij ook een van mijn beste vrienden.
'Wat fijn dat een jongeman die ver onder uw status leeft u mag komen dienen bij deze verhuis', knipoogt hij. Ik geef hem een duw tegen zijn schouder en hij lacht.
'Niet grappig, Adams!'
'Oh kom op, Liss, je bent veel mooier als je lacht!', plaagt hij en hij kan nog net mijn zwaaiende arm ontwijken.

~☆~☆~☆~

'Ben je benieuwd?'
Met een grote glimlach laten mama's ogen even de weg los om me een bemoedigende blik toe te werpen. Ik kijk haar boos aan en ze zucht.
'Kom op, Lissa! Je kan toch niet eeuwig boos blijven?', werpt ze gefrustreerd uit.
'Mama, je hebt me weggehaald van mijn vrienden en mijn oude school! Tuurlijk sta ik niet te springen om weg te gaan!', reageer ik, al even gefrustreerd.
'Lieverd, we kon...' Probeert ze me te kalmeren, maar ik laat haar niet uitspreken.
'Je kon op z'n minst een villa zoeken dichter bij Balen, maar nee hoor, laat het maar meteen Gent zijn!' Ik werp mijn armen in de lucht en woedend staar ik door mijn autoraampje.
'Mari-Lissa Adams, deze discussie ga ik niet nog eens voeren! Ze hebben daar fantastische scholen en bovendien hoef ik dan niet meer iedere ochtend twee uur op de trein te zitten om op m'n werk te raken!' Ik voel dat het zinloos is om tegen te werken, dus richt ik mijn blik op de weg en zwijg. Na een uur zwijgen waar de spanning voelbaar tussen ons in hangt, komen we eindelijk aan. Ik gooi de deur open en knijp mijn ogen dicht tegen de felle zon. Even ben ik verblind, maar wanneer de zwarte vlekken wegtrekken, zie ik het mooiste huis dat ik ooit heb gezien. Een kronkelend pad loopt door de voortuin ,die even groot is als onze vorige achtertuin. Het komt uit op witte trappen die leiden naar een gigantische lichtgrijze voordeur. Op de tweede verdieping zie ik bij ieder raam een balkon en de raamkozijnen zijn in hetzelfde lichtgrijs als de voordeur geverfd. Elegante rozenstruiken klimmen omhoog langs de gevel en geven het huis een rustiek uitzicht. Naast het huid zie ik vier garages staan. Eén voor mama's auto, één voor papa's auto, één voor Jaspers auto en één voor...
'OMG KRIJG IK EEN AUTO?!' Papa glimlacht en zegt:'Je hebt er al een!'
Ik ren naar de garage en doe de poort open met het sleuteltje dat hij mij heeft toegeworpen. En daar staat hij: de mooiste rood-glanzende mini-cooper die ik ooit gezien heb. En hij is van mij! Ik sprint op mama en papa af en geef ze een dikke knuffel.
'Bedankt bedankt bedankt duizendmaal bedankt!', roep ik en ik geef ze beide een kus. Ik voel tranen van geluk branden in m'n ogen. Oh kom op, Lissa, verman je toch! Mama neemt m'n hand en zegt:'Wil je het binnen niet es zien?'
Ik knik heftig en volg mijn ouders en mijn broer naar de voordeur. En tot mijn verbazing wordt de deur geopend door een butler in een zwart pak.
'Welkom, meneer en mevrouw Adams. Ik zie dat jongeheer en jongedame Adams mee zijn deze keer', verwelkomt hij ons.
'Noem ons maar gewoon bij voornaam hoor, Gilles', zegt papa tegen de butler (die dus blijkbaar Gilles heet). Hij knikt en laat ons binnen. Met grote ogen kijk ik naar de gigantische hal, het lijkt wel een balzaal met die luster. Langs beide kanten loopt een brede trap omhoog. Overal rond zitten deuren, met bordjes wat erachter zit. Gelukkig maar, anders verdwaal ik hier binnen de kortste keren.
'Anna! Begeleid Lissa naar haar kamer alsjeblieft',beveelt mama. Meteen komt een jong meisje de trap af. Ze kan niet veel ouder zijn dan ik. Én ze is beeldschoon. Blonde krullen omlijsten haar schattige gezicht met grote blauwe ogen en volle lippen. Ze is groot en slank, een echt modellenlichaam. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Jasper goedkeurend kijken. Ik rol met mijn ogen. Glimlachend knikt ze naar mama en wenkt me haar te volgen.
'Ik ben Anna, je persoonlijke dienstmeid', licht ze me in.
'Leuk je te ontmoeten, Anna. Ik ben Lissa, Liss voor de vrienden.' Dat laatste voeg ik eraan toe, in de hoop dat ze doorheeft dat ze me zo mag aanspreken. Ik volg haar de trap op naar een lange gang waar ze de tweede deur links openhoudt voor mij.
'Wauw...' Deze kamer is mooier dan ik had kunnen dromen! Aan de linkerkant staat een gigantisch waterbed met tientallen kussens en een gebloemde sprei. Aan de overkant staat een witte kaptafel met een roze fluwelen bankje. Roze rozen versieren de lijst van de spiegel. De vloer is parket in een kleur die een mengeling is van lichtbruin en lichtgrijs. En recht tegenover de deur is een gigantisch raam met wapperende lichtgrijze gordijnen. Ik loop door het openstaande raam en kom uit op een van de balkons aan de voorkant van het huis. Grijnzend kijk ik naar Jasper, die op het balkon naast het mijne staat.
'Jep, het is hier mooier dan ik had gedacht', knipoogt hij me toe.
'Mag ik jouw kamer eens zien?', vraagt hij. Ik knik en hij klimt naar mijn balkon.
'Zou u dat wel doen, jongeheer Adams?', vraagt een aarzelende stem vanuit zijn kamer. Ik rek me uit om te kijken wie het is: zijn persoonlijke bediende. Ik moet zeggen, hij mag er wel zijn. Gespierd, groot, felgroene ogen, sterke kaaklijn,... Tja, hij is niet mis. Ik zwaai eens en hij glimlacht.
'Tuurlijk, waarom niet?',antwoord Jasper terwijl hij met een sprong op mijn balkon landt,'en zeg maar "je" en "Jasper", hoor.' Fluitend wandeld hij binnen en laat zich zakken op bed.
'Niet mis, niet mis. Ik denk dat we hier nog een gezellige tijd gaan beleven', zegt hij.

En diep vanbinnen denk ik dat hij wel eens gelijk kan hebben...

Hey allemaal!
Hier een nieuw boek van mij, want mijn laatste liep wel heel erg uit de hand. Ik hoop dat jullie het een mooi eerste stukje vinden en dat jullie gaan verder lezen.

Zoals jullie waarschijnlijk al door hebben ben ik een supergrote fan van Game of Thrones, en vooral van Kit Harington dan. Ik heb erop gelet dat ik geen spoilers in het verhaal stak voor de mensen die nog niet zo ver zitten (ik zit zelf ook nog maar juist aan seizoen drie). En als je dat nog niet gezien hebt, zeker eens proberen!

Sorry dat er in het eerste stukje nog niets over de badboy en haar nieuwe school zit, maar anders werd dit wel een heel lang stukje.

Kusjes en knuffels

xxxJannexxx