SAHİPSİZ MEZAR

AİLE :)(

Sabah uyandığımda içeriden sesler geliyordu . Fakat yabancı bir ses daha . Kapıya doğru yavaşça ilerledim. Kapıyı yaralayıp kim diye bakarken annem gördü.

Annem : GÜNAYDIN KIZIM dedi.
GÜNAYDI ANNE ! BU MİSAFİRİMİZ KİM ? Dediğimde sustu sadece gözlerime bakıyordu. Amca ise kocaman bir adamdı . Eli ayağı zor tutuyordu. Annemden baya bir yaşlıydı oda bana bakıp gülümsüyordu.

MERHABA GÜZEL KIZIM . BEN ORHAN . BEN SENİN BABANIM . dediğinde dünyam başıma yıkıldı. Çok şaşırdım ,nasıl olur da annem bu adamla benden habersiz evlenirdi.

Birde babaannem vardı . Hadi ona nasıl ihanet ederdi. Geçen sene öz babamın intihar etmesiyle oda buna dayanamıyıp felç geçirmişti . Allah'ım hatırlama bile istemiyordum. Babam sırf iflas ettiği için intihar etmişti . Onu asla affetmedim.

Annem ve o adamın suratlarına bakmadan evden çıktım.

Annem :
KIZIM MECBURDUM .LÜTFEN GERİ GEL . SİZE BAKMAK İÇİN BİR DAYANAĞIM OLMASI LAZIM . KIZIMMMMMM! diye bağırmaya başladı ama onu aldırış etmeden yoluma devam ettim.

Ağlamak geliyordu içimden ama ağlayacak bir damla bile gözyaşım kalmamıştı .Benimde tutunacak dalım yoktu . Şimdi neyapacaktım nerde kalıcaktım .

Hep bu yollardan yürümek zorundamıydım? Sağ tarafıma baktığımda bir kadın üstü başı yırtık elinde ise açlıktan zayıflamış bir bebeği vardı. Onunda babası yoktu belliydi . Olsaydı böyle bırakmazdı onu.

Gidecek yerim yoktu .Belki bir dostta kalabilirdim .

Aklıma en sevdiğim arkadaşım DOLUNAY geldi. Evet onda kalmak mecburiyetindeyim.

Uzun süredir görmüyordum. Aramızda bir fark yoktu aslında ta ki maddi durumumuz düşene kadar . O hariç diğer dostlarım daha doğrusu dost sandıklarım param olmadığı için yüzüme bile bakmadılar . Evet hayat bu kadar acımasızdı yada bu hayat içindeki insanlar . Ama ben bunu babam öldüğünde anlamıştım. Bunları düşünerek içime çam kırıkları dolduruyordum ve canım çok acıyordu .

Girdim yine birbirinden güzel evlerin arasına . Hepsi çok farklı geliyordu gözüme .Böyle olması normal bir şeydi . Sonuçta bir senedir uğramıyordum bu sokağa.

3 nolu sokak No 45 .Mavi ve birbirinden güzel yeşil ağaçlar evi bile özlemişim . Havuzun kenarından geçip  zile bastım .

Kapı açıldı. Kırmızı saçlı mavi gözlüydü .Bu Dolunay 'ın annesiydi .Şaşıran gözlerle  beni bir âşağıdan yukarı süzdü  ve kapıyı kapattı . Ne olduğunu bende anlamamıştım.

Tekrar zile bastım .
SELİN ABLA beni tanımadınmı? Ben ASLI . Meleğin kızı dedim.
- Ha! tanıdım şu kocası intihar eden Melek . Canım ne istiyorsun benden  .Yardım edebilirim istiyorsan annen nasıl? Dedi.

Nefesim kesildi . Kendimi zor tutuyordum ağlamamak için.Sonra:
Ben sadece Dolunay'ı görebilirmiyim ?dedim. Tam içeri girecekken
-Dur bir dakika ! Basma yerlere daha yeni temizlettim. Bekle ben çağırayım. Dedi.

Neden koymadıki beni eskisi gibi içeriye. Kıyafetlerim yüzünden mi ? Allahım bu sorular beni deli edicek ne olur yardım et! Merdivene oturdum . Beklemeye başladım . Anılarım aklıma geldi .

Dolunay 'ın evinde doğum günü partisi yapmıştık. Doğum günü kızı bendim .

O gün için babamın aldığı elbiseyi giymiştim ve en güzel ben olmuştum.

Dans edip partide boğulmuştuk. Annem de vardı. O da yaşıtlarına taş çıkarırdı ve çok güzel giyinirdi .Benim sultanım ise o gün arkadaşları ile havuzun kenarında konuşuyordu. Gecenin sonunda hep beraber havuza atlamıştık.  Gece bittiğinde birbirinden güzel hediyelerimi açtım .Dolunay bana çanta almıştı. O çantayı çok beğenmiştim. Yanımda nakit olmadığı için alamamıştım . Sonra öylece unutmuştum . Çok sevinmiştim.

Herkes dağılmaya başlamıştı. Biz ise annemle babamın bekliyorduk. Acil işi çıkıp gitmişti.

Herkes gitmişti hala babam yoktu. Galiba işi bitmemişti. Onun için gelmedi sandık .Bir taksi çevirip eve gelmiştik.Ben üstümü değiştirip duş alıp annemin yanına gelmiştim . Çok meraklanmıştık.En az bin kere aramıştık. Ama açmamıştı.
Polisi arayıp haber verdik . İş yerine her yere girdik . Ama babam yoktu.
Sabah olduğunda babamın ölüm haberini almıştık.

Belki de benim suçumdu. Doğum günümü kutlamamalıydık. Onun yanında olsaydık ölmezdi belki . Keşkelerle doldu içim o günden sonra .....

@