001

912 22 0
                                    

'En dan mag u nu de bruid kussen,' zegt de trouwambtenaar.

Jonas buigt zich langzaam naar voren. Ik sluit mijn ogen. Een stiekeme traan rolt langs mijn wang. Niet van geluk, meer van verdriet. Waarom moesten mijn ouders mij nou uithuwelijken?

Als Jonas' lippen bijna de mijne raken luidt er een harde klap. Met een schrik draai ik mijn hoofd weg en open ik mijn ogen. Een jongen helemaal in het zwart gekleed, houd onschuldig zijn handen boven zijn hoofd.

'Sorry,' zegt hij duidelijk geschrokken en hij wijst naar de omgevallen stoel naast zich. De trouwambtenaar neemt het woord.

'Was dat een poging tot bezwaar, jongeman?'

De jongen schud zijn hoofd. De ambtenaar knikt. 'Iemand anders nog bezwaar?' De hele zaal antwoord van niet en ik draai mijn hoofd weer naar Jonas. Ik geef hem een bemoedigend knikje.

'Huilde je nou?' Fluistert hij.

Ik schud mijn hoofd. 'Nee.' Wel dus.

Afgekeurd. (BEZIG)Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu