Sen gittin ben kaldım karanlıklar içinde.Ne yazık ki benim güneşim sendin.Ancak anlayacaksın seni benim gibi kimsenin sevmeyeceğini.Sen benden sonra eksildin.Ve bu eksikle yaşayacaksın bir şekilde. Kendine gelene dek, aynada her Allah'ın günü başka bir yüze bakacaksın.
Ama bir kez olsun 'bu ben miyim' diye sormayacaksın, avutacaksın kendini.
Umutlarından eksiltip hayallerinden soyutlayacaksın sen bildiğini.
Bırakacaksın artık zamana...
Sarılacaksın yalnızlığına.
Çıkaracaksın hayatından sana zarar veren herkesi, her şeyi. Ama önce sen bildiğini sonra sana acı söyleyen dostu, seni bu hale getiren sevgiliyi. Savaşacaksın sessizliğinle.
İçinde fırtınalar koparken soğukkanlılığını nasıl koruyabilirsin ki? E hadi ama sıkma artık kendini. Utanmanın ne alemi var.
Bağır bağırabildiğin kadar!
Dağıt bulunduğun yeri!
Teselli etmeye çalışmasınlar artık seni.
Bırak böyle kabullensinler.
Sen kendini bu şekilde kabullenmedikten sonra başka kime söz geçirebilirsin ki?
Unutma, senin en büyük düşmanın ta kendin.
Kendine iyi bak.
