Hallo, ik ben Julie. Ik ben een klein en verlegen meisje. Momenteel ben ik 11jaar en ga ik naar het 1ste middelbaar. En mijn beste vriendin Anne gaat naar een andere school. Dus mijn beste vriendin waar ik elke minuut van de dag op school mee doorbracht, zal er niet meer voor me zijn. Dus ik ben een beetje radeloos. Maar we hebben afgesproken om elke vrijdag samen naar het stad te gaan om zo elkaar terug te zien en elkaar super veel dingen te vertellen over wat er allemaal is gebeurd.
Toch zie ik een beetje tegenop naar het nieuwe schooljaar. Mama probeert me een beetje op te fleuren. Door te zeggen dat ik niet alleen ben dat ik nog al mijn andere klasgenootjes heb en dat ik op dezelfde school blijf. Want Anne die gaat naar een nieuwe school en heeft daar nog geen vrienden en kent daar nog niemand. En zij moet dus nieuwe vriendjes maken. Jij kent bijna iedereen al. Het was lief wat mijn mama zei maar het fleurt me niet echt op. Toch laat ik haar merken dat ze bedankt is voor haar steun, dus zet ik mijn mooiste glimlach voor haar op en geef ik haar een dikke knuffel.
Maar vanbinnen ben ik enorm bang voor morgen, het nieuwe schooljaar. Ik ben ondertussen al een lange tijd gepest geweest en. Nu ben ik bang dat deze pesterijen nog niet voorbij zijn.
Ik leerde wel Anne kennen en zij gaf mij veel steun!
Zo...wat vonden jullie van deze inleiding? Laat het gerust weten.
JE LEEST
Het verlegen meisje
Non-FictionHet meisje Julie is 11jaar en nogal een verlegen meisje. Ze wordt al 6jaar gepest en nu ga ze naar de middelbare school. Kan dit zorgen voor een nieuw begin? Zal ze vrienden kunnen maken? Zal ze nog gepest worden? En hoe gaat ze er allemaal mee om? ...