Sadece Benim Masalım

Bölüm 1 "Yeni Bir Hayat"

"Dünya hadi gidiyoruz!!"

Bana seslenen ablama baktığımda eliyle gel işareti yaptığı gördüm.

"Tamam hemen geliyorum"

Şu andan itibaren eski olan evimizin bahçesindeyim etrafa son kez baktıktan sonra ablamin peşine takıldım.

"Derya, Dünya nerde kaldınız"

"Dünya hanım son kez buralara bakmak istedi de" dedi ablam isyan edercesine. Baygin bir şekilde göz devirerek cevap vermekle yetindim.

"E hadi arabaya" diyen babamı dinleyip, hep beraber arabaya bindik.

Ve artık başlıyordu, ben Istanbul'un en iyi kolejlerinden birde burs kazanmıştim, ablam Derya üniversite sınavına Istanbul'da iyi bir üniversiteyi tuturmuştu. Istanbulu nedensizce çok severdi. Hep İstanbul'a taşımak ve İstanbul'da yaşamak gibi bir takım hayalleri vardı. Ben zıttı olarak hiç sevmemiş İstanbul'u. Benim aklımda hep çok kaotik ve çok kalabalık kalmış bir şehirdi. Ön yargı değildi bu daha öncede akraba ziyareti gibi nedenlerden gitmiştim İstanbul'a ama bir türlü sevemiyorum işte.

Bi müdet sonra gözlerim kapanmaya başladı. Gözlerimi oluşturup uyanık kalmaya çalıştım ama nafileydi. Dün odamda gitmek istemediğim gizlice ağlarken uyuyamamışım. Ben gitmek hiç istemiyordum.

Ablam Derya "uykun mu geldi?" diye sorunca usulaca başımı salladım. Oturduğu koltukta dık konuma geldi bende ehliyet kemerimi çözüp dizine başımı koydum ve gözlerimi kapadım. Rahatlıkla alakası yoktu ama severdim ablamin dizinde uyumayı. Bu benim için huzur dolu bir uyku demekti, en azından birazda olsa mutluluk kırıntısı bulmuştum bu yol. Ablamda saçlarımla oynamaya başlayınca kendimi daha fazla tutmayıp uykuya bıraktım.

*****

Hiç gitmem gereken, hiç ait olmadım ve hiç sevmediğim bir yere gidiyordun. Benim tüm hayatım Ankara'da geçmişti. Başka yerde nasıl yaşanır bilmezdim. En iyi arkadaşım da Ankara'da kalmıştı zaten. Karşı komşum ve ayni zamanda yedi yasimdan bu yana tanıdığım Zeliha'yi görmeden bir gün nasıl geçerdi bilmezdim. Ben kimse ile konuşamazdım, ki ilk önce gelip konuşan da Zeliha olmuştu kendisisin bitmek bilmeyen cıvıl cıvıl enerjisi olmasa ben tamamen yalnız olurdum anlaşılan. Zaten gittiğim için bana küsmüş ve beni yolcu etmeye bile gelmemişti. Artık o da yoktu anlaşılan. O salak okulda artık tek başınaydım. Bir önceki okulum özeldi ama en azından Zeliha da vardı. Ve nereye gitse beni de peşinden sürükleyerek götürürdü. Beni sosyalleştirip, insan içine çıkaran hep o olmuştu. Birlikte kitap okur ve film izledik. Ama açık ara en iyisi özelliği başıma ne gelirse gelsin hep yanımda olmuştu.

Daha on yedi yaşındaydım yanı resit değildim, ki ailem ise bir tik sıkıdır. Kötü anlamda değil ama babam polistir ve disiplinli bir adamdı. Annemde Banka'da üst düzey yönetici olarak çalışıyordu. En az babam kadar disiplinli ama daha çok çalışkan bir kadındı.

Yatım yerde artık belimi ağrıdığı için yavaş yavaş uyandım. Ablamın dizinden kafamı kaldırıp terden anlıma yapışan saçlarımı elimle kulaklarımın arkasına itmeye çalıştım, olmuştu da. Güneş dağların arkasına saklanmış gidiyordu ama arkasından bıraktığı kızıllık onu ele veriyordu. Ablam uyumuş, annemde dışarıyı seyrediyor ve babam bir bezin istasyonunda durmuş benzin alıyordu.

Anne diye seslenince zaten annemin ilgisini çekmiştim.

"Ne oldu, Dünyam?" Diye sorunca tuvalette gideceğimi söyleyip arabadan indim. Babam çalışanı dikkatle izlerken arabadan inme nedenimi tekrar edip, benzinlikteki markette yöneldim. Markete beş adım kala ablamin sesini duydum. "Bekle bende geliyorum." Deyip bana doğru geliyordu. Yanima ulaşınca benim yüzünden uyandığı isyanları ile markette girmiştik. Tuvaletteki işlerimizi halledip, birazda bir şeyler almak için ablamla market raflarında tur atıyorduk. Güneş iyice saklanmış kızıllıklarda neredeyse gitmişti, gökyüzü kendini geçenin siyahına teslim oluyordu. Markette bizimle birlikte başka bir genç daha vardı. Kendisi ile tekrar tekrar göz göze gelmek hiç fazlası ile beni rahatsız ediyordu. Babam ödemeyi yapmak için gelirken bizimde aldıklarımızı ödeyip hep beraber çıktık.