Obsessed

Carly

Tevreden kijk ik naar mijn spiegelbeeld.
Nog wat make-up, bijpassende oorbellen en ik ben klaar.
Vandaag is een drukke dag, mijn agenda staat helemaal volgepland.
Over mijn werk heb ik helemaal niet te klagen, het enige minpuntje is dat mijn sociaal leven hier soms onder te lijden heeft.
Ergens kies ik hier zelf voor, de meeste mensen zouden me de stempel 'workaholic' opdrukken, maar ik weet dondersgoed dat er nog tientallen anderen staan te springen om mijn functie dus zorg ik ervoor dat zij hier nooit de kans toe krijgen.
Snel smeer ik een paar boterhammen en giet ik een glas melk in.
Een 'pling' geluidje verraadt dat ik een bericht heb.

Jana: Hy, even ter herinnering, vanavond om 18u bij mij thuis: filmavond!

Ze kent me echt te goed, dat was ik weer eens rats vergeten.
Dat ze mensenkennis is ook wel logisch, ze heeft een diploma voor criminologie.
Haar beroep lijkt me wel spannend maar ook beangstigend: ze moet als het ware leren denken als een crimineel.
Maar buiten dat feit blijft ze natuurlijk ook m'n beste vriendin die me al jaren kent.

Ik: Ik vergeet heus niet alles hoor, ik zie je vanavond!

Dat haar herinnering eigenlijk heel goed van pas kwam vertel ik niet.
Een opmerking over mijn vergeetachtigheid heb ik echt niet nodig, daar heeft ze me al veel te vaak op attent gemaakt.

Jana: Sure, zal wel Carly.. ;)
See you tonight!

Haar appje doet me lachen, mijn dag is meteen ook goed begonnen.

Na een rit van een half uur kom ik aan op m'n werk.
Binnen word ik aan de balie meteen verwelkomt met een glimlach, die heb ik afgelopen week echt gemist.

"Goedemorgen Carly!" begroet Liliane me vriendelijk.

"Dag Liliane, heb je genoten van je vakantie?"

"Ja het was echt geweldig! Rhodos is een fantastische stad, echt een aanrader!"

Ik glimlach, ik ben blij voor haar, ze verdient het als geen ander.
Toch irriteer ik me lichtelijk aan haar laatste opmerking, ik weet waar ze op doelt.
Je zou haar woorden perfect kunnen vervangen door: 'neem ook eens vrij! Je moet genieten van het leven, werk is bijzaak!'
Ze heeft ook wel gelijk, ik heb immens veel overuren staan, maar de druk om mijn baan goed te doen is groot.

"Wel bedankt voor de tip dan, een goede dag nog Liliane!" verlaat ik haar en loop ik door naar mijn bureau.

Een trots gevoel welt op wanneer ik op de deur mijn naamkaartje zie staan.
Als je het op je 26ste zo ver al hebt geschopt mag je daar toch wel trots op zijn?
Al zal ik het enkel denken, nooit zal ik daarmee lopen pronken.
Het blijft raar wanneer oudere mensen 'onder' je werken en jij dus ook beslist over hun promoties.
Hielenlikkers verzekerd.

Ik sla mijn agenda open en bereid me alvast voor op de volgende afspraak.
Als manager in marketing hoef ik ideeën van werknemers te beoordelen, het beste idee eruit pikken en er een eigen touch aan te geven.
Uiteindelijk ben ik dan degene die ze voorstelt aan de bedrijfsbazen.
Dat houdt ook in dat je charismatisch bent, een deadline kan halen, en
'een onuitgesproken feit', dat je er goed uitziet.
Het laatste is een taboe, maar bij een presentatie kijken ze ook naar je uiterlijk.
Daar heb ik niet over te klagen, ik mag wel zeggen dat ik er goed voorkom.

Oké, wat hebben we hier?

9.30 : campagne voor een kledingmerk

Dat is een lastige, er zijn zoveel reclamecampagnes voor kledij.
Wij moeten er dus voor zorgen dat deze er tussenuit springt.
Met wat charme en een uitstekend voorstel is dat normaal gezien geen probleem.

Ik bestudeer het voorstel nog eens grondig en bedenk mijn stappen van tevoren al uit wanneer ik word onderbroken door geklop op de deur.
Wie is dat nou weer?

"Binnen", roep ik vragend.

"Hoi Carly!"

De deur wordt geopend en Max' verschijning brengt me volledig in de war.

"Huh, wat doe jij hier?"

"Ik heb geweldig nieuws! Vanaf nu mogen wij samen deals afsluiten! Jij regelt de presentatie en ik zorg voor de cijfers en het economisch vlak."

Een golf van enthousiasme overspoelt me maar m'n gevoelens zijn gemengd.
Max en ik kennen elkaar al heel lang, we waren zo ongeveer 10 jaar bij onze eerste ontmoeting.
We zaten bij elkaar in de klas en waren onafscheidelijk.
Jammer genoeg scheidden onze wegen vanaf we in de puberteit kwamen.
We kregen andere interesses en praatten enkele jaren niet meer met elkaar.
Tot op ons zestiende, dankzij gemeenschappelijke vrienden kwamen we terug met elkaar ik contact.
Hormonen gierden door m'n lijf en ik werd verliefd op hem.
Hij was gewoon mijn droombeeld van de ideale jongen: blonde haren, blauwe ogen waar je in verdrinkt, en niet te vergeten, zijn gespierd lichaam waar ik als jong meisje zo vaak van heb gedroomd.
Maar naast zijn onweerstaanbare uiterlijk viel ik op zijn zorgzame karakter en gevoel voor humor.
Waar ik minder graag aan terugdenk was zijn afwijzing.
Hij wou onze vriendschap niet verpesten.
Nachten heb ik mezelf in slaap gehuild.
Ik huiver bij de droeve gedachte.

"Alles ok?
Ben je niet blij dan?" hij streelt met zijn warme hand over m'n rug.

"Oh jawel hoor, ik heb gewoon een zwaar weekend achter de rug", ik hoop echt dat hij mijn leugen gelooft.

"Je bent zeker dat het niks onze samenwerking te maken heeft?"

"Nee, natuurlijk niet, ik ben echt heel blij dat we kunnen samenwerken!"
dat was niet helemaal gelogen, ik zweeg enkel over mijn twijfels.