Auto's rijden langs me heen, besteden geen aandacht aan me. Dat is misschien ook maar goed. De straat is vies en voelt koud aan. Er lopen wat rare types rond, maar wat kan mij dat schelen. De rolluiken van de winkels om me heen zijn allemaal dicht. Waarom zou een winkel ook om deze tijd nog open zijn. Normaal slaap ik om dit tijdstip, maar nu staan de tranen in mijn ogen. Ik kijk naar beneden. Ik zit op de grond. Mijn kleren zijn vies. Ze stinken en ik zie er niet uit, maar dat maakt niet uit. Normaal zou ik nu slapen, maar nu ligt er een klein jongetje in mijn armen. Hij is net één geworden. Hij heeft nog een heel leven voor zich. Hij opent even zijn ogen en kijkt dan zijn moeder aan. Zijn mooie blauwe oogjes glimlachen naar me. Tranen stromen nu over mijn wangen. Ik moet accepteren dat hij geen toekomst heeft als hij bij me blijft. Ik wieg hem even op en neer en hij valt weer in slaap. Het is een rustige jongen. Hij slaapt veel en hij heeft niet veel nodig. Mijn hand gaat naar een van de zware boodschappen tassen die naast me staan. Niet dat ik ze ooit gebruikt heb voor boodschappen. Dit zijn alle spullen die ik heb. Een paar spulletjes van vroeger. De sieraden van mijn moeder die jong stierf en een oude honkbalpet van mijn vader. Voor de rest heb ik nog een deken om warm te blijven en een klein kistje waar ik het beetje geld dat ik heb in bewaar. Ik kijk nog even over de straat en gris dan de deken uit een van de tassen. Ik rol het kleine jongetje warm in de deken en hijs me overeind. Ik veeg me de rug van mijn hand mijn tranen af en til de zware tassen met een hand op. In mijn anderen arm houd ik het kleine opgerolde kindje. Ik begin te lopen en weet dat dit nog een zware weg zal worden.
Als je je afvraagt welke types er 's nachts rondlopen op straat. Vaak zijn dit nare figuren. De vorige keer dat ik me verplaatste rond dit tijdstip bleek er ingebroken te worden in het warenhuis op de hoek van de straat. Het leverde me een reis naar het ziekenhuis op, waar ik moest worden gehecht door een steekwond. Een van de mannen die op de uitkijk stond merkte me op en kwam dreigend op me aflopen. Toen hij vlak voor me stond trok hij een mes en stak me zonder twijfelen een mes en mijn arm. Sindsdien houd ik me 's nachts het liefst in een hoekje en doe ik alsof ik slaap.
Ik knipper even met mijn ogen en kijk om me heen. De grijze wolken zweven dreigend voor de sterrenhemel. Het zal zo wel gaan regenen. Ik begin sneller te lopen terwijl ik steeds meer achter me kijk. Stel dat iemand me ziet en het kleine hoopje mens dat in mijn armen ligt zal willen afpakken. Even komt bedenk ik me of dat misschien beter zou zijn. Nee, ik moet hem naar het gebouw brengen. Nog even en ik ben er. Nog een paar honderd meter. Ik ren nu bijna, bang dat er iets gebeurd als ik niet snel genoeg bij de deur kom. Ik zie de toren van het gebouw al in de verte. Nog geen vijftig meter meer. Het voelt alsof ik zweef richting de deur van het gebouw. Plotseling komt de gedachte bij me op: Wil ik dit wel, wil ik mijn kind in de handen van een ander geven.
Mijn wereld stort in elkaar en de tranen stromen over mijn wangen. Ik kijk naar de gevel van het gebouw waar de tekst staat: Kindertehuis Van Waardeburg. Ik loop de stenen trappen op en leg de kleine jongen op de stenen vloer voor de deur. Ik doe de kleine haartjes van de jongen goed en zeg dan zacht: 'Vaarwel, mijn zoon'. Ik geef een harde klop op de deur, zodat het kind wat op de vloer ligt wakker word. Ik ren het trapje af en verberg me achter een muurtje, begroeit met groene bladeren. De deur gaat open en de donkere omgeving word verlicht door het licht dat van binnen het huis komt. De vrouw die open heeft gedaan kijkt even om haar heen en dan ziet ze hem. Ik kan de tranen nu niet meer binnenhouden. De vrouw bukt zich en pakt hem op met een tedere hand. Ik glimlach even. Ik heb hem een toekomst gegund. Hij zal nu vrolijk en blij opgroeien, zoals een kind zou moeten. 'Vaarwel' zeg ik nog een keer.
