İkinci bölümle merhaba. İyi okumalar. :))
Zorla kendimi toparlayıp titreyen ellerimle çantamdaki telefonumu çıkardım. Aklıma ilk gelen isim Emre'ydi. Dört yıldır bana hayat arkadaşlığı ediyor ve her şeyimi biliyordu. Onu aradım, telefonu uzun uzun çaldı ve sonunda açtı.
"Efendim Masal. Uyuyordum kusura bakma."
"Emre çabuk kafeye gel acil."
"Ne oldu Masal? Sakince anlat."
"Emre lütfen gel."
Aradan yaklaşık yarım saat geçti ve Emre geldi. Kapıdan içeri girdi,mavi tişörtü ve siyah kotuyla yine çok tatlıydı. Yaklaştı. Bana bakıp durdu. En son daha da yaklaştı. Benden uzun olduğu için nefesini alnımda hissettim.
"Ne oldu sana şapşal." Dedi ve bana sarıldı. Cevap veremedim. Sanki dilim tutulmuştu ve utanıyordum. Ona 'şeref yoksunu babam bi şıllıkla gece geç saatlere kadar fingirdediği için annem kızdığında onu öldürdü'mü diyecektim? Ah Allah'ım bu durumu nasıl açıklayacağım diye düşünürken Selin bir çırpıda söyleyiverdi.
"Babam annemi vurarak öldürdü ve biz de buraya geldik."
Emre geri çekildi. Yüzünde şaşkın bir ifadeyle bana bakıyordu. Kendini toparlamaya çalıştı. Kekeleyerek bile olsa bir kaç cümle kurmaya çalıştı.
"Ma..Masal sen me..merak etme. Bu..bunu atlatacaksın. Be..ben burdayım."
Teşekkür edercesine yüzüne baktım ve ona sarıldım son gücümle. Bu bana göre en güzel histi. Emre yeniden konuşmaya başladı.
"Hadibana gidiyoruz. Burda kalamazsınız. Sabah kalkınca da annenizin cenaze işleriyle ilgileniriz. Hadi Selin toparlan."
Kafamı onaylar gibi salladım. Arabaya bindik. Emre'nin ebine gittik. Kalacağımız odaları gösterdikten sonra Selin uyudu. Ben yanına gittim.
"Kahve ister misin?" Diye sordu.
"Olabilir."
Kahveyi getirdi. Dışarda yağmur başlamıştı. Ben üşüyordum. Belli etmemeye çalıştım ama farkedip bana sarıldı. Daha sonra konuşmaya başladı.
"Biliyorum çok zor ama annenin cenaze işlerini ne yapacağız?"
Zorla yutkunup konuşmaya çalıştım.
"Be..ben bi..bilmi..yorum."
"Ben yarın evinize gerekli görevlilerle gidip annenin cesedini aldıracağım. Gider mezarlık işlerini de hallederim. Yarından sonra ki gün de cenazeyi defnederiz."
Kafamı onaylar gibi salladım. Ağlamaya başladım. Emre yüzümü ellerinin arasına alıp "Hadi ama güçlü ol. Daha çok işimiz var." Dedi.
Ona daha sıkı sarıldım.
"Beni hiç bırakma. Kalp ortağım.."
Umarım beğenmişsinizdir.
