Bu bölüm her zaman beni destekleyen ve yanında olan kardeşlerime gelsin.
" Kızım hazır misin." dedi bana doktor.
Konuşmayi unutmuş biri gibi başımı belli belirsiz aşağı yukarı salladım.
Sanırım söyleyebileceğim tek kelimem bile yoktu zaten ne diyebilirim ki bu günden sonra hayatım tamamen değişecekti bunu bilmeden bile hissediyordum.
Artık dönüş yoktu ya evet yada hayır olacaktı. Bende tercihimi evet ten yana kullandım ve beni neyin beklediğini bilmeden hemde.
Tedavim ve hastaneye hep geldiğim zamanlarda sürekli benimle ilgilenen ve bana destek olup yardım eden hemşirenin bana o hep yaptiğı gülümsemesini animsayarak 'Gözlerini kapatabilirsin Melek" demesiyle gözlerimi sanki hayatımda son kez kapatıp belki bir daha açmayacakmışım gibi kırpıp kapattim.
Kolumda hissettiğim küçücük bir acı ile sanki hayatımda bir daha asla bu zor kararı vermekten pişman olmayacağımı hissederek ve umut ederek ciğerlerimi alıp sökecekmiş gibi derin bir nefes aldım.
Bu kararı vermek benim için çok zordu.
Sonunu bilmediğim bir yolculuğa bilinmezliğe gidiyor gibi hissediyordum. Kendimi tanıyamiyordum. Hiçbir konuda çabucak karar veremeyen ve her konuda herkese hep danışan ben geleceğimi değiştirecek yada yok edecek bir karar almıştım.
Bu kararım da etkili olan kendisi hakkında zerre kadar en bilgi sahibi olmadığım bir insana geçmişimi geleceğimi aşkımı kayıp etmek pahasına da olsa güvenerek gelmiştim buraya.
Biliyorum herkes yanımdaydı varlığını bilmediğim hissetmediğim manevi insanların bile yürekleri benimle atıyordu.
Bedenimin git gide uyuştuğunu hissettim.
Artık geri dönüş yoktu olamazdı da.
Evet deli cesareti göstermistim ama bunu kabul etmek ve benimsemek her şeyimi alıp götüreceğinden haberim vardı hata riskli ve tehlikeliydi.
Bilinmezlik doluydu belirsiz katlanılmazdı, dönüşü bile olmayan dipsiz bir uçurum gibiydi ve ben o uçurumdan atlamıştım.
Bilincim yavaş yavaş kapanırken aklımda bu düşünceler geçip gidiyordu.
Ben gidiyordum...
Evet hemde bilmediğim ve uğruna hayatım daki en değerli insan için onunla bir gelecek sahibi olmak için ve hep mutlu olmak için iyileşmeye yada hiç kalkmamaya doğru gidiyordum.
.
Beni affet ve sevmekten asla vazgeçme.
Çünkü ben ameliyat masasından nasıl ve ne durumda kalkacağını bilmeden şuursuz bir şekilde yatacaktim bu son şansim diyordum hep.
.Altından kalkamayacağımı bile bile gelmiştim buraya.
Evet beni bekleyen bir sondan bahsediyorum ucu belli olmayan ama her salisesinde bile tereddüt edeceğim bir son olacaktı.
Ama bilmediğim bir gerçek vardı herşeyin başladığı yerdeki gerçeğim olan.Sonum olduğunu sandığım olayın aslında Başlangıç olduğundan bihaber...
