Kontrol edememiş olabilirim, hatalarımı mazur görün~
Beklenen an gelip çatmıştı. Konser için belirlenen sahne büyük, yuvarlak bir platformun üstüne kurulmuştu. Platform tam ortasından paravanla ayrılmıştı. Konsere gelenler paravanın arkasını göremiyordu. Konserin son bölümüne gelene kadar yarım dairede performans sergilemiştik. Grup olarak son şarkımızı söyledikten sonra Jongin ile beraber asıl sürprizin olduğu yere, paravanın arkasına geçmiştik.
Bayan Ahn'ın dediği gibi tam ortada büyük, siyah saten kumaşlarla örtülmüş, kırmızı yastıklarla süslenmiş yuvarlak bir yatak duruyordu. İnanın gerdek gecesindeymiş gibi hissetmemek elde değildi.
Gözlerimi kapatıp platformun tamamen dönmesini yani arkada kalan bizim bulunduğumuz bölümün tamamen öne geçmesini bekledim. Platform durduğunda gözlerimi açtığım gibi Jongin'in bana odaklanmış gözleriyle buluşmuştum.
Platform dönmeye başladığından beri çalan fon müziği giriş yapmamız gerek bölüme geldiğinde bi adımda dibime girip "Lanet olsun. Bebeğim seni istiyorum." diye kulağıma fısıldadığında aslında bunun pek de fısıltı olmadığını biliyordum. Bütün ülkenin duyduğu bir şey fısıltı sayılmazdı değil mi? Bütün ülke dedim değil mi? İçime sıçımdırık bi his oturmuşken dudaklarımı birbirine bastırıp bileğime dolanan parmaklarına odaklandım.
"İşte buradayız. Bu odada tamamen yalnızız." aklınızda bulunsun, gülümseyerek şarkı söyleyen bir Jongin kafayı yeme riskinizi zibilyon kat arttırabilir. Hele hele yalnız olacağımızı söylerken sahneye dönüp seyircilere göz kırpması... Yalnız olacakmışız. Kıçıma anlat sen onu! Ya da vaz geçtim anlatmasan da olur değil mi kkk ^^ Delirdim mi? Kesinlikle.
"Ve bebeğim biliyorum; Nereden başlayacağımızı ve ne yapacağımızı." bebeğim derken sesine kattığı erotik tondan bahsetmiyorum bile.
Boğazım tamamen kurumuşken şimdi sıranın benim olduğunu biliyordum. Kalbim delicesine atarken "Zaman ayırcağım." diyerek çıkan kısık sesimle beraber yüzünde umutsuz bir ifade olmuştu.
"Tüm gece burada olacağım." birazcık daha cesaretle çıkan sesimle beraber gözleri biraz parlamıştı sanki. 'yapabilirim' dedim içimden. Ben şarkı söylerken her zaman cesur olmuştum değil mi? Hem düşününce şimdi yaparsam tamamen kurtulacaktım. Peki kurtulmak isteyen kim? Tanrım!
"Bu yüzden hazır ol bebeğim." serbest olan elimi titretmemeye çalışarak yanağına koyduğumda elimin altında hissettiğim yumuşak teni değerli olduğunu hissettirmişti. En pahalı kumaşlardan birisine dokunuyormuşcasına okşadığımda dışardan bakınca anlaşılamayacak bi şekilde yanağını elime yaslamıştı. Belki anlaşılırdı. Kimin umrunda ki
"Senin ve benim için planlarım var." diyip Bayan Ahn'ın benim sesime uygun gördüğü ses geçişini yaptığımda hayran bir şekilde bakmaya başlamıştı. Bakın, şu sahnede olan/olacak her şeyi rol olarak kabul edebilirdim ama bu bakış kesinlikle rol değildi.
Ortamdaki loş ışıkta aydınlık bir gülümseme oturdu dudaklarına. Jongin gülünce güzel olanlardandı ve o an yüzündeki o gülümseme daha önce rastlamadığım bir gülümsemeydi. Bileğimi saran parmakları kayarak parmaklarımın arasına konuk olduğunda sıcak avucunu avucumda hissettim.
"Bu ilk denemem olmayacak bebeğim ama öyle görünebiliriz." ifadesi günahkâr bir hale bürünmüşken içinde bulunduğumuz durumu sorguladım kendime. Doğaçlama bi şekilde dans etmek üzere anlaşmıştık en son. Yavaş, uyumlu bi dansla pekala durumu kurtarabilirdik. Fakat o an yaptığımız tek şey sanki gerçekten bi odada sadece biz varmışız gibi birbirimize dokunarak, göz göze şarkı söylemekti.
"Bebeğim bu gece asla sona ermeyecek." basit bir kelimeydi 'bebeğim' Ancak gözlerime bakarak ilahi bi tonla söylemesi bütün bedenimi ürpertecek potansiyeldeydi. Kim Jongin... Sen bana ne yapıyorsun?
