Hayatım boyunca - ki böyle söyleyince sanki çok bir yaşlı gibisi oldu - insanları sevmek için çabaladım - ki hala debeleniyorum -.
Herkesi sevip kimseyi sevmeyenlerden oluyorum sanırım biraz.
Küçükken çok gülüp aşırı şımarık yetişen insanlardandım.
Alışkanlık konusunda malesef kötü bir seçim yolum var .
Aşırı maymun iştahlı bir yapım var yani .
İlk kez kendimi bir şey için aşırı bağımlı hissettiğimde - hastane doktorum muhterem nişanlım (!) hariç - babamın arkadaşının oğluydu ve bayaa büyüktü benden .
Sürekli beni gıdıklar ve yanaklarımı sıkardı.
- Şimdi kimi öyle saf saf sevsem yanaklarını sıkarım - ♡.♥
Annesi o zaman için bile uyuz bir kadındı .
Ama ben bilirdim ne zaman onlarla bir araya gelsek hem kardeşim hemde ben sürekli gülerdik .
Gülmek için ona bağımlı olduğumu sanmıştım .
Sonra taşıdık.
Aynı şehirde olsak bile ankara gibi aşırı büyük bir şehirde çok fazla başka hayat vardı .
Alıştım tabiki.
İlkokula gidiyordum !.!.!.
Ben annemin melek kızı babasının prensesi olaraktan iyiydim.
Başkaları için aşırı yalnızdım sanırım.
Hayvanlardan korkan babişkom bile eve kedi almamıza kızmadı . Hatta arada mama falan verirdi.
İlk kedimin ismi "arkadaş" dı.
Tabiki sayısız hayvanla ilgilenip - tavşan×2-3 kuş×+ balıkו○ ördek ×2 eve aldık ama ankaradaki bana ait son şey arkadaş oldu.
Sonra biz yine taşındık ...
Ama bu sefer bambaşka bir şehire "manisa diye bir yere ".
Ağlamışım .
Çok ağlamışım .
Ama hatırlamak istemiyorum .
O kısmı unuttum ^.^
İlk en yakın arkadaşım çok uzun bir zaman sonra bağımlı hale gelebildiğim ilk aşkımla aşırı yakındı.
Bir sonra ki can dostum (!) Ayağı ameliyatlı diye onu ziyarete gidince beni abisine aşık olmakla suçlamıştı.
Yaa böyle sokaktan geçen herkese Günaydın diyen bir tiptim ben. ^.*
Saftirik bir modeldim yani .
Sonra düzeldi az çok ...
Şimdiki kedim" şaşkın " .
Eşşek falan ama çok seviyorum ben onu yaa "))
Sokak sokak aklıma kazıyorum her dışarı çıkışımda .
Gizli saklı demeden daha çok insanla tanışmak için çabalıyorum .
Hayatımı değiştirmek gün geçtikçe daha da zor bir hale geliyor ve pişman olmak için çok fazla zamanım yok .
Bence insanlar 25 bilemedin 28 gibi falan tahtalı köye gitmeli zaten .
Ben bu dünyaya kendimce mutlu olmak için geldim.
Hadi ama ufacık bir "merhabalar" ne kadar zor olabilir ?.?-..?
