Simpelweg Tini

Hoofdstuk 1

Gewoon Tini!

Net als jij, denk ik, leerde ik alles van mijn geboorte doordat mijn ouders mij dat vertelden. Ik ben geboren op de eerste dag van de herfst* (*Argentinië ligt op het zuidelijk halfrond dus daar begint de herfst op 21 maart) 21 maart 1997 om half 8 in de avond. Ik woog toen 2,7 kilo.

Ik was zo klein dat mijn moeder, Mariana, mijn naam Martina, te lang vond. Ze verkortte mijn naam naar Tini en dat bleef mijn naam. Sinds die dag noemt iedereen mij gewoon Tini.

En dan te bedenken dat toen ik nog in de baarmoeder zat, ze mij Sofía wilden noemen. Ik had die naam tot dat ik mijn eerste echo had. Maar ze vonden toen Olivia een mooiere naam dus hadden ze op de eerste echo foto Olivia geschreven. Maar mijn vader Alejandro had de voorkeur voor de naam Martina en uiteindelijk won die! Ik houd van mijn naam, vooral omdat ik de betekenis er van weet.

Martina (De betekenis van de naam Martina)

~ Erg emotioneel en blij, Martina drukt zich uit door middel van kunst en humor. Iemand die creatief is en kleur waardeert. Iemand die rustig is en niet alles van de daken schreeuwt, ze weet hoe ze haar vastberadenheid moet laten zien, iemand die het altijd mogelijk maakt om haar doel te bereiken.

Extravert en dynamisch, ze houd er van om omringd te zijn door mensen. Ze heeft gevoel voor organiseren en verantwoordelijkheden, kwaliteiten die haar perfect maken voor hoge functies. Respecteert anderen en is attent als anderen dat ook zijn. Met een scherp gevoel voor rechtvaardigheid, ze kan niet tegen leugens en spreid zijn geluk met de mensen die een nare dag hebben gehad en ziet schoonheid in alles wat de de wereld beter maakt. Ze heeft een natuurlijk talent: ze maakt alles mooier wat ze aanraakt. Niet alleen voor geluk voor haarzelf, maar vooral voor het geluk van anderen. ~

Mijn geheim

Ik zal je een geheim vertellen: in werkelijkheid, ben ik een marmot! Mama zegt dat als baby een hele lieve baby was, ik sliep altijd rustig en veel. Zelf tot op de dag van vandaag zal ze je vertellen ~ gaap ~ dat ik één, twee, drie, zo in slaap kan vallen. Ik was zo klein en moe dat ik nooit genoeg tijd had om om mijn dekentje te vragen! Maar ik moest absoluut altijd mijn fles hebben.

Mijn fles en ik, het is nogal een verhaal.

Ik was zeven jaar, elke keer als ik ging slapen bij een vriend, had ik mijn fles mee. Ik was natuurlijk altijd een beetje beschaamd, maar ik wou hem altijd mee dat was sterker dan mijn schaamte. Ik had hem altijd in mijn tas met spulletjes zitten. Ik herinner hem mij goed hij was blauw met kleine tekeningetjes er op.

Op een dag hadden mijn vader en mijn broer, Francisco die mij altijd gek maakte, melk in mijn fles gedaan (melk is lekker maar niet in mijn fles!). Ik vond mijn fles toen een stuk minder lekker. Op een dag heeft mijn vader mijn fles doen verdwijnen. Ik heb hem nooit meer terug gevonden.

Ongelooflijk, in het begin was het niet gemakkelijk. Het positieve was dat ik eindelijk los was gekomen van mijn fles! Alleen, om in slaap te komen, begon ik op mijn duim te zuigen tot ik... twaalf jaar was. Alsjeblieft imiteer mij niet!

De waarschuwing van mijn moeder: Ik zou mijn tanden beschadigen en mijn mond zou er raar uit gaan zien, doordat ze op mijn duim en vies goedje had gesmeerd ben ik er mee gestopt.

Van fles tot het bord (Tini volgens haar moeder Mariana)

Martina was een ongelofelijke rustige baby. Ze sliep uren en huilde nauwelijks en bleef in bed zonder te klagen. Ik moest haar wakker maken om haar de borst te geven, anders zou ze de hele nacht hebben geslapen. Ze gaf geen problemen toen ze begon met eten: ze wou juist alles uitproberen.

Tot op de dag van vandaag is het nog steeds het zelfde. Tini houd het meest van kruidige gerechten, zelfgemaakt. Natuurlijk heeft ze ook zwakheden: ze kan er niet tegen als je haar bord nogmaals vult en ze eet langzaam en eindigt altijd als laatste. Ze heeft een zwak voor schnitzels met frietjes, voor toetjes vooral mijn beroemde tiramisu.