Gustong gusto ko ang ulan..
Pero ayokong mabasa nito.
Bakit nga ba ganun? Umaambon pa lang, yung tipong nararamdaman ko pa lang na uulan.. Masaya na ko.
I like how the rain drops and the sound of it..
There's really something special about rain.
When i say ayokong mabasa, it doesn't entirely mean na ayaw. It's just that marami kang mga bagay na iniisip bago magpakabasa sa ulan.
Unang-una yung mga bagay na meron ka nung oras na yun.. Paano na lang kung mabasa? Eh 'di masisira na di ba? Mawawala na lang bigla ng halaga..
May mga bagay kasi na kahit gustong-gusto mo.. Kailangan mo pa rin pag-isipan.
Wala na kasing bawian yun. Kapag nabasa ka na.. Wala na..
Parang sa love lang.
Gustong gusto mo siya.
Pero takot kang masaktan nito..
Kumbaga sa ulan.. Ayaw mo mabasa.
At kagaya nga ng ulan.. Hindi rin sa ayaw mo siya. May mga bagay ka lang talaga na iniisip bago mo tuluyang pabayaan ang sarili mo na magpakabasa sa tamis ng sinasabi nilang pagmamahal.
May mga bagay o tao kang dapat i-let go kung gusto mong magpakabasa sa ulan ng pagmamahal. At kapag nawala mo na ang mga ito.. Wala ka ng magagawa.. Hahayaan mo na ang sarili mo na magmahal at masaktan.
Palagi kasing magkasama yan.
Kumbaga sa pagkain, Combo meal yan.
Hindi kasi pwedeng masaya lang.
Kapag nagmamahal ka,asahan mo masasaktan ka din.
And these two recipes makes love perfect.
You can feel happy and hurt in the same time.. That's what makes love a very special feeling..
I know this consequence. That's why I managed to compare you to rain..
I like rain so much.. But i'm afraid to get droused by it..
