ang best friend kong fairy

Chapter 6: Back to Normal

A/N: ENJOY!!!

****************************************************************

"Kailangan nang bumalik ni Fate sa kanilang mundo dahil kung hindi baka mapatay siya dito sa ating mundo at di na natin makita pang muli."

"Tulad ba nina papa"

Malungkot na pumasok sa kanyang kwarto si Daisuke.

Nalungkot ako sa sinabing yon ni Daisuke... pero naiintindihan ko sya kung bakit niya yon nasabi.

Itinuring na rin namin na parang kapamilya si Fate sa maiksing panahon na nagkasama kami..

O_O

Biglang may naalala akong pangyayari noon sa akin...

*FLASHBACK 5 yrs ago*

"Papa, nakabalik kna." masaya kong wika habang tumatakbo papunta sa aking ama.

"ANAK"

AGAD akong niyakap ni papa at kinarga.

"Musta na ang baby ko. ^_^ namiss mo ba si papa"

"OPO" ^__^

 Lumapit sa amin si mama, karga-karga si Daisuke.

"Masaya ako at nakauwi kna papa. ^__^"

Binaba na ako ni papa at nag usap sila ni mama. Habang nag-uusap sila mama, may nakita akong nagliliwanag sa likod ng puno. At dahil medyo na curious ako sa kung ano man yun ay nilapitan ko yun, Kaya lang sa paglapit ko ay siya ring paglayo nito. Hinabol ko ito at medyo binilisan ko ang paglakad ko un para lang mahabol ito.

Sa kagustuhan kong di ito mawala sa paningin ko ay di ko napansin na nasa kalagitnaan na pala ako ng gubat at ang bangin sa harapan ko kaya nagpagulong-gulong ako hangang sa nawalan na ako ng malay.

Ng unti-unti kong minumulat ang mata ko ay medyo malabo pa ang paningin ko nun, pero sure ako na may nakita akong isang babaeng may asul na liwanag na ginagamot ang mga sugat ko. Enaaninag ko ang mukha niya kaya lang hindi na kaya ng mata ko hanggang sa tuluyan na naman itong sumara.

Pag gising ko ay nasa hospital na ako.

*End of Flashback*

At ang babaeng gumagamot ng sugat ko noon ay si Fate.

haayyyy. . .

Hindi ko man lang siya napasalamatan sa pagligtas niya sa akin noon. Sana man lang napasalamatan ko siya kahit sandali lang. . . .

Pag gisisng ko sa umaga, isang malumbay na umaga ang sumalubong sa akin. Bumalik na sa dati ang takbo ng buhay namin. Napakatahimik at parang walang buhay ang aming bahay. . .

Pumasok na kami ng kapatid ko sa kanya-kanya naming paaralan. . Hayy, napakalumbay ng kapatid ko.

Kung gaano kabilis pumasok sa bukay namin si Fate, ganoon din kabilis ang pag-alis niya sa buhay namin.

                 "Good morning Izumi!!" masayang bati sa akin ni Gio.

                  "Bat ang tamlay mo ngayon, may problema ba?" dagdag na tanong nito.

                "Wala naman, puyat lang." sagot sa kanya ng nakangiti. Pero sa tingin ko napansin niyang pilit lang yun. 

                "Eto oh, chocolate. Para kahit papaano, mabawasan ang dinaramdam mo. ^__^"

                "Salamat ^-^"

                "Alam mo, hindi mo kailangang idibdib yang problema mo o kaya yang kalungkutan mo. Kailangan mo din yang ilabas. Hindi ko alam kung bakit ka malungkot ngayon, pero alam kong malalampasan mo din yan. Go Girl. . AJA!!!" at talagang nag aja sign pa siya.

                "Salamat Gio, at tama ka pagsubok lang to. At ang pagsubok ay ginawa para malampasan natin. AJA!!" at nag aja sign din ako.

Dahil sa sinabing yun nga kaibigan ko ay kahit papaanoy gumaan ang pakiramdam ko.

Alam kong nasa maayos na kalagayan na ngayon si Fate. At hindi siya matutuwa kapag nakita niya kaming malungkot ng dahil sa pagbalik niya sa mundo nila.

>>>>>>>>>>>>>>>

Naisipan kong bilhan ng chocolate cake ang kapatid ko para kahit paano ay mapasaya ko siya. Favorite niya kase ang chocolate cake.

A/N:

sana nagustuhan niyo. .

sa totoo lang ginawa ko tong story na to nung 3rd year o 4th year high school ako at 2 days ko lang ito sinulat sa notebook ko. Para kase ito sa bestfriend ko, may problema siya nun at di ko alam kung paano ko siya e chicheer kaya sinulat ko na lang. . . hehehe

Gio po ang nickname na binigay niya sa akin, dapat G-E-O siya pinalitan ko lang ng -I- ung E para d sila malito sa spelling ng true name ko.

Share lang. . may note kase dito sa notebook ko, la lang naalala ko lang. .