Hiç düşündünüz mü farklı yerlerde farklı hayatları. İnsanlar her ne kadar bu dünyanın sınırları olduğunu düşünsede, gezseniz herbir yere, arasanız didik didik ömrünüz buna yetmez. İşte bu yüzden hayatın bir sınırı var, fakat Dünyamızın yok. Ya da başka gezegenlerin. Çocukluğumdan beri uzaya gitme isteği vardı içimde. Fakat büyüdükçe ya kaybolursam diye düşünmeye başlamıştım. İnsanlara bana sorular soruyorlar ve bu kadar rahat tavırlarım olması onları korkutuyordu sanırım. Hep şu sorular yönelirdi babama. 'Kızınız çok rahat ve bir hayli zeki. Fakat bunun bizim için daha doğrusu kurallarımız için tehlikesini sizde biliyorsunuz bayım' demişlerdi. Sadece kulak misafiri olmuştum. Bana ne olucaktı. Zaten modern bir Dünyada nasıl yaşıyabilirdim ki diye düşünmeye başlamıştım. Bilinçaltım bu tür srularla o kadar doluydu ki bana söylenen şeyleri algılamakta güçlük çekiyordum. Babam eskiden şöyle bir sözün olduğunu söylerdi 'kader'. ne anlama geliyor hiç bir fikrim yok ama acıklı olduğu kesin bir sözcük.
Kader dedim içimden. Benim için tehtidler artmıştı. Ve bu kardeşlerimi de etkiliyordu.
16 yaşıma girdiğim gün avlanmaya gitmiştim. Daha doğrusu avlanılmaya. Bir ufo üzerimde durdu ve o filmlerde ki klasik ışık. Cidden gözlerinizin kararmasına neden oluyordu.
Evet bir uzay gemisi tarafından kaçırılmıştım. Uyandığımda buna kesinlik getirdim. Yeşil bir ışık vardı odada. Sanırım kaçırılanları buraya koyuyorlardı. Ayağa kalktım ve etrafa baktım.Karşımda bir kapı vardı ve kilitliydi. Aslında burada birden fazla kapı vardı.
Karşımdaki kapıya tekme atmaya başladım sonrada kutulardan birini bulup kapıya doğru fırlattım. Kutu ağır bir hazine gibiydi ve kapı kırıldı. Bu çıkış kapısı değildi. Bulunduğum yerdeki ile aynı başka bir yerdi. Ama burada kutulardan çok kafeste insanlar vardı.
Beni görünce kafesi kırmaya çalışanlar oldu.Bh irkilmeme sebep oldu. Pencere gibi olan bir yerden dışarı baktım. Uzaydaydım. Ve evet başladı korkum. Hiç kimse kusursuz değildir dimi? Yükseklik korkum vardı. Ve uzaydaydım kaçış yoktu diye düşünürken karşıdaki kapı kırıldı ve içerden benim gibi bir çocuk çıktı. Birbirimize öcü görmüş gibi baktıktan sonra konuşmaya ben başladım.
-Süper zeka mısın? Tabii bu daha çok saçma bir soru olmuştu ama ben böyleydim.
-Afedersin, Ne? Dedi karşımdaki çocuk.
-Yani neden kaçırıldın? Dedim konuyu daha açarak. Bana öylece baktıktan konuşmaya başladı.
-Tehdit içerdiğimi söyleyip beni buraya tıktı bu lanet olasıca adamlar !dedi yerdeki kutuyu tekmelerken.
Sonra bana baktı ve
-Peki ya sen? Dedi.
-Aynı hikaye dedim kapıya yaslanarak.
Aklımda bize ne yapıcakları vardı. Korkuyordum. Korkusuz olamazdım ya...
-Bize ne yapacaklar dersin? Dedi çocuk.
-Bilmiyorum... dedim kısaca.
Elini uzattı ve
-Ben Ediz. Dedi.
-Bende Alara. Dedim elini sıkarak.
-Peki Lara ne yapmalıyız? Dedi pencereye bakarak.
-Bulunduğun odada camı kıracak birşey var mı? Dedim ona.
-Bilemiyorum. Dedi ve hızla odaya girdi.
Yanına gittim. Bir cam parçası bulmuştuk. Yinede camı kırmaya çalıştık.
Arkamızdan sesler geliyordu. Hemen camı kırıp atladım. Ama Ediz atlayamamıştı. Hemen yüzercesine yukarı çıktım. Ama bir adam dışarı bakıyordu. Yüzünde maske vardı. Doğru ya maske. Nefes almam zorlaşınca gemiye geri dönmeye karar verdim.
