Behind Closed Shutters

Πρόλογος

«Δε νομίζω να σου έδωσε την άδεια ο πατέρας σου να φύγεις» η υστερική φωνή της μητέρας μου, μου τρυπάει τα αφτιά. Παρόλα αυτά δεν γυρνάω ούτε χιλιοστό το κεφάλι μου. Δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν από τους δύο. Ήταν δυο ψεύτες και στενοκέφαλοι.

«Ακούς που σου μιλάω;» έχει ανέβει στο δωμάτιο μου κοιτάζοντας με, με τα χέρια στη μέση.Εξακολουθώντας να μένω σιωπηλή βγάζω τα ρούχα μου. Προσπερνάω γρήγορα τον καθρέφτη και μπαίνω στο μπάνιο. Μετράω τα δευτερόλεπτα περιμένοντας να ανοίξει την πόρτα ο πατέρας μου. Κρατώντας στα χέρια του την αγαπημένη του ζώνη. Αντί αυτού ακούω την πόρτα του δωματίου μου να κλείνει και μόνο τότε επιτρέπω στον εαυτό μου να χαλαρώσει. Γρήγορα βγαίνω από το μπάνιο και ανοίγω το ημερολόγιο μου. Γυρνάω γρήγορα τις σελίδες και σημειώνω την αποψινή μου νίκη. Ύστερα μπαίνω στο μπάνιο και μένω εκεί για τις επόμενες δύο ώρες.

Δέκα χρόνια μετά.

Το σώμα του κείτεται χλωμό και παγωμένο στην άκρη της κουζίνας. Το λευκό πάτωμα κάνει το αίμα να φαίνεται ακόμη πιο κόκκινο από ότι είναι. Γονατίζω αργά δίπλα του και του χαϊδεύω τα μαλλιά. Θα νόμιζε κανείς πως κοιμάται. Του δίνω ένα απαλό φιλί και τα χείλη μου αφήνουν ένα κόκκινο σημάδι στο χλωμό του πρόσωπο.Γελάω αυθόρμητα χωρίς κάποιο λόγο. Του ρίχνω ένα τελευταίο βλέμμα και ύστερα σηκώνομαι όρθια. Ο Ντίλαν θα μπορούσε και να μην είχε τα τέτοια κατάληξη.

Τρέχω φρενιασμένη από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Νιώθω να πνίγομαι και αυτό το γελοίο φουστάνι κάνει ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθεια μου για να αναπνεύσω. Πέφτω με δύναμη πάνω στους τοίχους ουρλιάζοντας. Μα γιατί δε μπορώ να βρω την έξοδο; Κάθομαι στο πάτωμα και φέρνω τα γόνατα κάτω από το πιγούνι μου.

«Θα είμαι καλή, το υπόσχομαι» μουρμουρίζω καθώς κουνιέμαι μπρος-πίσω. Πιέζω τα νύχια μου στις απαλές παλάμες μου. Πρώτα αισθάνομαι τη μεταλλική του μυρωδιά να απλώνεται στο χώρο και ύστερα το βλέπω.Από τα χέρια μου κυλά κόκκινο ζεστό αίμα. Υπνωτισμένη θαυμάζω την ομορφιά του ως που δυο ζευγάρια χέρια με σηκώνουν.