That weird and crazy girl

Chapter 1: This life sucks

Habang nag-aayos ng sarili ko sa salamin... Napaisip na lang ako bigla... Para saan pang mag-ayos pa ko? Ee, wala rin naman tong kwenta... Ha!Ha!Ha! *sarcastic laugh*

By the way. I'm Princess Victoria Lee, ang babaeng dating hinahangaan at kinakainggitan ng lahat. Almost perfect na daw kasi ako, Maganda, Matalino, Mayaman at Talented, nasa akin na nga daw ang lahat. Pero ako iba ang tingin ko sa sarili ko, ako na ata ang pinakamalas na tao sa mundo. Sana hindi nya na lang ipinaranas sakin kung gaano kasarap mabuhay at kung gaano kasaya mabuhay, kung babawiin nya lang din naman pala agad. I'm too young to die, I'm just 18 yrs old, marami pa kong gustong gawin sa buhay ko, marami pa kong plano at hindi ko pa natutupad yung pangarap ko. Alam ko, alam kong hindi lang ako ang may gantong sakit, alam kong marami pang ibang may heart failure na katulad ko. Pero I can't help it, nahihirapan pa kong tanggapin ang lahat. Masyado pa kasi ako'ng nag eenjoy sa buhay ko. Then, one day malalaman ko na lang na may ganto pala ako'ng sakit.

Binitawan ko ang suklay ko at bumaba na. Binati ako ng mommy ko I just look at her emotionless then dumiretso na ko sa garahe namin there I saw my dad, binati nya rin ako but like what I did to my Mom, I just look at him emotionlessly.

Alam ko...

Alam ko na nasasaktan ko sila sa mga ikinikilos ko pero wala ee, hindi ko mapigilan at ayoko mag-panggap at magkunwari na okay lang ako. Oo, buhay pa ko pero, parang araw araw unti unti akong pinapatay sa pag iisip na baka bukas makalawa. Mamatay na ko o hindi na ko magising bigla.

Tahimik lang ako buong byahe, nakatingin lang ako sa labas ng bintana. Sa totoo lang ayoko naman na sana ee kaso sila Mommy at Daddy ang mapilit. Kaya para sa ikakatahimik at ikakapanatag ng loob nila, pumayag na ko.

Habang tulala naisip ko hindi naman ako ganito dati ee...

I'm used to be a happy girl, a jolly girl and hyper one. I have lots of friends and two best friends that always understand me. I'm so contented back then. I love singing with my bff's and dancing is our life. Napangiti na lang ako ng mapait ng maalala ko sila.

Siguro...

Galit sila sakin kasi iniwan ko sila ng wala'ng paalam... Ni hi, ni ho wala sila'ng narinig sakin. Ha!Ha!Ha! Tama lang na magalit sila sakin. I deserve it, being hated... I hurt them..

Nasaktan ko nga ba sila?
Ayoko lumabas... Kahit inaaya ako nila Mommy, Hindi maganda na palagi lang ako said kwarto ko.

Ayoko manuod...

Ayoko makinig ng radyo...

Ayoko makipag socialize..

Dahil ayokong may mabalitaan tungkol sa kanila, ayokong mapanuod, ayokong marinig at ayokong tinatanong ako tungkol sa manila.. Kasi sobrang nasasaktan ako'ng makita na masaya sila na parang wala lang sakanila na umalis ako na parang ma's kuntento sila ng wala ako.

Nakakatampo... Sobra...

Pero sino nga naman ako para magtampo, first of all wala akong karapatan magtampo kasi ako ang umalis ng walang paalam. Pero, pero di nila all hinanap. Siguro nga pabigat lang ako sa kanila. Desisyon ko ang umalis ng walang paalam so I have to face the consequences of my decision.

I HATE THIS!!!
I WANT TO DIE!!!
THIS LIFE SUCKS!!!