"LYRİCS"

"LYRİCS" - 1

Hayır, hayır... Bu olmadı. Sil ve birdaha dene.

"Senin desteğine ihtiyacım var ve bana yardım etmen gerek."

Bu da neydi böyle? Neden bu kadar uğraştığımı anlayamasam da, hayatımı değiştirebilecek adama yazdığım şeyler resmi ve güzel olmalıydı. Adını yazıp etiketledim ve gönder tuşuna basıp son çırpınışlarımı göstererek, ayak ucuna oturduğum yatağa boylu boyunca uzandım. Twitter'dan gönderilen bir tweet ne kadar resmi olabilirse, o kadar resmiydi işte.

Aktif olduğunu varsayarsak, yinede okuma ihtimali %1 falan herhalde. Onun için deliren hayranları varken, benim gibi onu kendi çıkarları için kullanacak bir kızı dikkate almazdı.

Telefonu yastığımın altına koyup, ince pikemi üstüme çektim ve hayallerimi bir nebze olsun unutmaya çalışıp, kendimi uyumaya zorladım.

*

Şiddetle yağan yağmurun sesiyle gözlerimi açtım ve her zaman ki gibi ilk iş olarak telefonumu elime aldım. Kilidini açarken bildirim çubuğunda ki Twitter simgesi heyecanlanmamı sağlasa da, boş yere umutlanmamayı aklıma kazıdım ve çubuğu aşağı çekip gözlerimi kapattım. Birkaç saniye gözlerim kapalı bekleyip yavaş yavaş gözlerimi araladım ve... Bum!

"Justin Bieber seni takip etti"

Ben daha ne olduğunu kavrayamazken, içeriden gelen ses ve sonrasında kapımda beliren annemle birlikte herşeyi unuttum.

"Hala kalkmadın mı sen? Hadi daha iş yapacağım senin keyfini bekleyemem." Kapıdan çıkıp gittiğinde telefonu elime tekrar aldım ve doğru kişi olup olmadığını kontrol ettim. Bu... Bu oydu! Şimdi bir adım daha yaklaşmıştım hayallerime. Mesaj atmaya yelteneceğim sırada, mesaj simgesinin üstünde ki "1" rakamını gördüm ve "Bana kim mesaj atar be." edasıyla mesajlarıma girdim.

Bir gün de, bu kadar şey, benim için fazlaydı. Astımım var benim! Şimdi düşüp bayılacağım. Justin Bieber'ın *evet gerçekten o ve hala inanamıyorum* attığı mesajı görünce 'hülooğğ' havalarına girmiş nefesimin düzelmesini bekledim ve mesaja tıklayıp ne yazdığına baktım.

" What is it about? I'd like to help :)"
"Konu nedir? Yardım etmek isterim :)"