Ik wist zeker dat Celia ingelogd is op mijn fanaccount en mijn tumblr en dat ze mijn virtuele vrienden en followers op de hoogte heeft gesteld van mijn plotselinge dood. Celia kennende had ze er vast een verdrietige smiley bijgezet. Voor jullie gaan zeuren over die smiley moeten jullie weten dat Celia haar gevoelens altijd uitdrukt met smiley's. Dat is gewoon haar manier om haar gevoelens te uiten. Ze stuurde me elke ochtend een what's app berichtje met een smiley erin, zodat ik zou weten wat voor humeur die dag was.
Okay, ik hoor het jullie nu gewoon denken: Pip, je bent zestien en verdronken, get over it en verdwijn naar de hemel.
Ik snap jullie helemaal.
Het probleem is alleen een beetje dat ik hier dus niet wegkan, al zou ik het willen. En er is ook niet echt een supercoole dodengids die hier rondhangt en me verteld wat ik moet doen, trouwens, in mijn leven was ik ook niet in het bezit van een exemplaar van wat-te-doen-nu-ik-dood-ben-en-niet-in-de-Hemel-terecht-ben-gekomen-boek. En zelfs als ik dat boek gehad had dan zou ik het niet hebben gelezen, want zeg nou zelf, zouden jullie hebben verwacht dat jullie op jullie zestiende vermoord zouden worden?
Ha, plottwist. Jullie dachten dat ik dronken was, in het water was gevallen, kramp kreeg en verdronken ben, of niet soms? Ja, kijk maar schuldbewust. Zo ontzettend stom ben ik nou ook weer niet hoor. Ik, dames en heren, ben op brute wijze van mijn fiets af gesleurd en vermoord. Iemand heeft me net zo lang onder water gehouden tot ik geen lucht meer kreeg. Het was een meisje, van ongeveer dezelfde leeftijd als ik en ik weet nog precies hoe ze eruitzag.
Maar Pip, roepen jullie nu, dat is precies waarom je nog op aarde bent! Je moet je moordenaar vinden.
Het was heus niet dat ik nooit boeken heb gelezen of zoiets. Dat begreep ik zelf ook wel, het was altijd zo'n beetje hetzelfde liedje: mens wordt vermoord - mens vind de moordenaar - mens gaat naar een Andere Plek. De Hemel, de Hel de Eeuwige Jachtvelden, whatever.
Maar waarom die haast?
Goed, het was misschien een beetje eenzaam, het geestenbestaan. Maar hé, ik was onzichtbaar en ik kon door muren heen zweven. Ik kon gemene dingen zeggen en gillen en zingen zonder dat iemand me hoorde of me erom haatte. En er was niemand die me tegen kon houden.
En ik ging deze gaven natuurlijk benutten, mijn karakter was namelijk niet echt veranderd nu ik dood bwas. Ik was nog steeds een fangirl, en nog erger: nog steeds een directioner. Ik kon stalken in het kwadraat zonder mezelf ongelofelijk voor lul te zetten!
En zolang ik toegang had tot de kleedkamer van Zayn Malik hab ik echt geen Hemel nodig, geloof mij maar.
Ik moest er alleen een achterkomen hoe ik vanaf Liverpool naar Parijs zou gaan, ik was namelijk nogal bang voor vliegen. En ook al was ik nu dood, neestorten was nog steeds niet één van mijn grootste hobbies. En daarbij was het nog niet zo makkelijk om dood te zijn. Het was behoorlijk lastig om mijn gamilie te zien huilen zonder dat ik ze kon troosten en het is vreselijk om One Direction te stalken zonder hulp van Celia.
Dat was overigens nog een goede reden om naar Parijs te gaan: Parijs was geen Liverpool en ik zou niet voortdurend herinnerd worden aan alles wat ik achter me had gelaten, toen ik mijn laatste adem uitblies.
Goed, voor dit verhaal te emotioneel en te diep en te pijnlijk gaat worden zal ik overgaan op de orde van de dag: naar school gaan.
Ik kan het ongeloof op jullie gezichten bijna zien.
Maar nu ik dood was was mijn leven afschuwelijk saai en om eerlijk te zijn had ik wel iets beters te doen dan te kijken naar mijn spijbelende broer die graffiti ging zetten. Bovendien was het ontzettend leuk om klaslokalen binnen te lopen zonder dat iemand me zag. Gisteren, nadat ik had toegekeken hoe duikers mijn lichaam vonden (wat even raar is als het klinkt) was ik naar het wiskundelokaal van meneer Threasen gegaan en had ik een uur lang beledigingen naar zijn hoofd gegooid omdat hij me in de eerste een keer een " irritante betweter" had genoemd.
Het luchtte op een vreemde manier op. Zelfs als kon hij me niet horen.
Het was nogal deprimerend om te zien hoe mijn familie reageerde op mijn dood. Andrew sloot zich op in zijn kamer om nogal idiote muziek te luisteren, mijn vader pakte de oude fotoboeken en huilde en mijn moeder dronk drie flessen wijn voor ze knock-out ging op de bank. En Celia lichtte eerste al mijn internetvrienden in en liet zich daarna troosten door haar jongere zusje Julie.
De wereld was een kloteplek zonder mij, dat was wel duidelijk.
________________________________________________________________________________
Hallo. Dit is de allereerste schrijversnotitie en ik wilde jullie even inlichten over de opbouw van het verhaal. Alle Pip-hoofdstukken zijn geschreven door mij (Verena) en je kan ze herkennen aan de titel. Als het een woord als vreemd, bizar of idioot is dan is het een Pip stuk. Elk hoofdstuk heeft ook een ondertitel, in het Pipverhaal zijn we nu pas bij hoofdstuk 1, en het duurt ook nog wel even voor het is afgelopen.
De Yali-hoofdstukken zijn geschreven door Nina (je mag haar Nientje noemen) en later zullen er ook meer personages geïntroduceerd worden.
Nina en ik hopen dat jullie dit leuk vinden en zouden het zelf ook leuk vinden als jullie een reactie achterlieten of zouden stemen.
xxxxxx
