Little Anna

•Hoofdstuk 1•

Sorry mensen, het eerste deel is ongeveer hetzelfde als de inleiding. Ik heb aangeduid waar die stopt. Dan kunnen jullie vanaf daar gewoon verder lezen. Veel leesplezier!

Op de frisse morgen van 1 september sprong de kleine Anna naar buiten. 'Kom mama! Straks komen we nog te laat!' Riep ze naar binnen. 'Ik kom al schatje!'

Aan de schoolpoort bleef kleine Anna abrupt staan. Ze voelde hoe de zenuwen haar lichaam en geest overnamen. Dit was een compleet nieuwe school, en het ergste was nog wel het eerste leerjaar. Ze had waarschijnlijk in de kortse keren heel veel vrienden, daar twijfelde ze niet aan, maar de leerkracht? Die was waarschijnlijk super-mega-streng! De juf uit haar droom van voorbije nacht bijvoorbeeld. Die had een klein, rond brilletje op haar lange neus met wrattenstaan, en kon daar echt streng doorheen kijken. Haar haar was achter op haar hoofd in een strak knotje opgestoken, en ze riep voortdurend door de klas... Anna kreeg bij de gedachte alleen al kippenvel.
Hier stopt de inleiding!

Anna voelde hoe haar mamaeen natte zoen op haar wang drukte en in haar oor fluisterde: 'het komt wel goed. Je maakt vast veel vriendjes die we dan kunnen uitnodigen voor je verjaardag.' Toen kreeg Anna een zacht duwtje in haar rug. 'Ga maar. Je kunt het wel. Ik vertrouw erop.' Uit deze zachte woorden putte Anna voldoende moed om door de poort te lopen. Ze maakte een vreugdesprongetje van blijdschap, waarbij ze met haar hand hard tegen een meisje van de vierde klas sloeg. Anna werd meteen knalrood toen het meisje nieuwsgierig omkeek. Gelukkig liep ze gauw weer door, want haar vriendinnen riepen haar vanuit de verte. Gelukkig maar, dacht onze kleine meid. Toen ze zich omdraaide om haar moeder gedag te zeggen, zag ze die nergens staan. Anna trok haar schouders op en liep verder de speelplaats op. Overal zag ze jongens en meisjes die elkaar knuffelden na elkaar twee maanden niet te hebben gezien. Op dat ene moment voelde ze zich plotseling heel eenzaam. Voorzichtig ging ze op een bankje zitten, kijken naar iedereen die plezier maakte. Haar blik viel op een meisje dat er ook een eerste klasser uitzag. Ze zat ook helemaal alleen. Anna stond op en liep voorzichtig naar haar toe. Het meisje staarde Anna bang aan, toen die naast haar kwam zitten. 'Heey', bracht Anna er met moeite uit. Het meisje keek haar vreemd aan. 'I don't speak Dutch...', zei ze aarzelend. Toen probeerde ze het in het Nederlands:'Iek... Niet speaken...Nederlaands...' 'Ow...' Anna zag het meisje moeilijk kijken. 'Ik', en ze wees naar zichzelf, 'Anna' Het meisje knikte begrijpend. 'Iek, Abril', ze wees ook op zichzelf. 'Jij, eerste leerjaar?' Anna wees eerst op Abril, en stak toen haar dunne wijsvingertje op. Abril schudde haar hoofd en zei: 'Ja' Anna vond het vreemd dat Abril met haar hoofd 'nee' zei, maar met haar mond 'ja'. Zo bleven onze kleine meid en haar nieuwe vriendin babbelen tot de bel ging. Anna ontdekte dat Abril van Polen of iets dergelijks kwam. Ze was op de vlucht voor bepaalde mensen die het op haar en haar familie gemunt hadden. Anna begreep het verhaal niet helemaal, maar dat kwam nog wel, dacht ze.

Sorry voor dit veel te korte hoofdstukje, echt waar. Maar ik heb het de laatste tijd heel druk. Sorry daarvoor.