HER SON 1BAŞLANGIÇ

BAŞLANGIÇ- BÖLÜM 1

Babamla yine o meşhur kavgalarımızdan birini ediyorduk. Ne hoş.. her zamanki gibi ev bağırış çağırış doluydu. Öyleki sokaktan geçen biri bile sesimizi duyabilirdi.ama ne babam ne de ben sesimize ayar veremiyorduk. Sanki daha çok bağıran haklı olacaktı...

Annem vefat ettiğinden beri babam bana aşırı korumacı davranıyor beni neredeyse uçan kuştan sakınıyordu. Ve bende böyle bir olay geçirdikten sonra yani.. annemi kaybettikten sonra hemde son nefesini kucağımda verirken elimden hiçbir şey gelememesi.. her neyse daha bir hırçın olmuştum. Çünkü annemle aramzda öyle özel bir bağ vardıki. Annem ve babamın uzun bir süre çocukları olmamış . hatta abimi anne karnında bir fetüsken kaybetmişler.ve annem bana hamile kaldığında gittikleri tüm profesörlerden duydukları cümle aynıymış

' Bu çocuk fazla yaşamaz. Hatta anne karnında ölüp sizi bile ölüme sürükleyebilir..'

Ama annem bne,m canım meleğim bana kıyamamış ve o kadar bilgili profesörlerin dediklerini kulak ardı etmiş. Çünkü tüm istediği çok sevdiği babama bir evlat verebilmekmiş. Babam anneme zarar vermemem için beni aldırmayı öne sürmüş..

Her neyse sonuçta yaşıyorum ya.. annemin sayesinde . annem . o çok trajik bir şekilde gitti aramızdan asla istemeyeceğim bir şekilde. Ve son sözü bile beni korumak içindi.

'sen benim her şeyimsin dedi ban. Kendine dikkat et .. eğer beni seviyorsa.. cümlesini bitiremeden de gözlerini yumup son nefesini verdi..

Bu anıları tekrar hatırlayına bile nefesim kesiliyor.ellerim titriyor.

Peki ben ben nasıl yaşamışım . erken doğmam ayrıca güçsüz bir bebek omamdan dolayı ciğerlerim tam gelişmemiş.yanı nefes almam sizinki kadar hoş olmuyor. Yaşamak için çaba harcıyorum. Yanımdan ayırmadığım nefes açıcı tüplerim ,ilaçlarım,efret ettiğim o hastane kokusu.

Evden koşar adım ayrıldım , tabi giderken babamın arabasının anahtarını portmantodan almadan değil. Evimiz merkeze uzaktı buyüzden taksi bulma olasılığım yok denecek kadar azdı.babam hala bağırıyordu. Hamlemi anlayınca peşimden koştu ama yetişemedi. Ben çoktan babamın spor arabasını alıp el frenini indirmiştim.

Ama onun o üzülen yüzünü aynadan görmek kendimi suçlu hissetmeme yetmişti. Babam annemi kaybettiği gibi benide kaybetmekten ölesiye korkuyordu çünkü.

Araba asfaltta adeta kayarken korulukta çıkmıştım otobana girmek üzereydim . ibre 120 oldu ,sonra 130,140 en son 200 de gördüm ibreyi . sanki uçuyormuş gibiydim. Tek istediğimde buydu üdtelik .uçmak ve annem nerdeyse oraya gitmek.aklıma yine ve yeniden annem gelince zaten dolu olan gözlerim yeni yaşların ağırlığını kaldıramadı ve bir şelale misali aktı akıyordu gözyaşlarım. Ve ellerim titremesi yeni bir sinir krizinin habercisiydi. Derin derin nefes almaya basşladım. Sanki mümkünmüşçesine ağladığım için burnum akıyordu zaten ve eben zor aldığım nefesi bile alamaz olmuştum. Hayır şuan olmaz. Yeni bir kriz olmaz. Olmamalı.

Zorda olsa nefes almaya çalşırken gözlerim kayıyordu . direksiyon ellerimden kayacakmış gibiydi.ve ben hala 200 le giderken artık kontrolümü kaybediyordum. Karşıdan da en az benim kaara hızlı gelen araç hiç hoş şeylerin habercisi gibi görünmüyordu. tek yön yolda onun farlarıyla gözgöze gelince artık bende film kopmuştu. Kayan gözleri ve dşrenen bilincim savaşı kaybetti. Bense duyduğum son korna sesiyle gözlerimi yumdum...