Do you even know that I excist?

Proloog

Zwijgend en met ferme passen loop ik de school binnen. Direct wijkt iedereen uiteen. Mijn ogen scannen de menigte, op zoek naar haar. Maar ze is er nog niet. Een onhoorbare zucht verlaat mijn lippen, die zich plooien tot een kille grijns. Angstige blikken branden op mijn rug, jaloerse en aanbiddende op mijn voorhoofd. Ik onderdruk de neiging om met mijn ogen te rollen.

'Kyran! Gozer!' Roept er een bekende stem door de gang waardoor iedereen weer aan de kant gaat.

In de deuropening van de school staat Jules, mijn beste en trouwste vriend.

'Jules! Gabber!' Roep ik grijnzend terwijl we naar elkaar toelopen. Snel geven we elkaar een begroeting.

'En, is ze er al?'

Jules is de enige die weet dat ik verliefd ben, al sinds de basisschool.

Kort schud ik mijn hoofd.

'Ze komt wel, dat weet je.' probeert hij me op te beuren.

'Dat weet ik, dat weet ik.' Mompel ik zacht terwijl mijn ogen de menigte blijven scannen.

De bel gaat en binnen een paar minuten is de hele gang leeg, op één iemand na, zij.

'Succes, gabber.' zegt Jules terwijl hij me een klap op mijn rug geeft en me dan in de steek laat.

Ik adem diep in en loop dan naar haar toe.

'Hey.' Zeg ik grijnzend terwijl ik met mijn armen over elkaar geslagen tegen de kluisjes leun.

Ze kijkt op, er is verbazing te zien in haar prachtige blauwe ogen.

'Hoi.' Zegt ze dan lief glimlachend terwijl ze een losgeraakt plukje haar achter haar oor schuift.

'Kan ik je ergens meehelpen?' vraagt ze dan terwijl ze zich weer richt tot haar boeken in haar kluisje.
'Eh... nee...' mompel ik zacht.

'Nee?' Met lachende uitdrukking op haar prachtige gezichtje kijkt ze me weer aan.

'Waarom kom je anders naar me toe?' 'Want normaal praat niemand met mij.' Zie ik haar erachteraan denken.

'Ik dacht laat ik maar eens gedag zeggen aan iemand die ik al sinds de basisschool ken.' Zeg ik glimlachend.

'Kennen wij elkaar dan? Sorry voor als ik het vergeten ben hoor maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit met je gepraat heb.'

Auwtsj, dat doet pijn.

'Oh... Nou, we zitten al sinds de basisschool bij elkaar op school en... ja...'

Shít! Dit gebeurt me anders dus nooit! Ze merkt dat ik mijn tekst kwijt ben en kijkt me verontschuldigend aan. Tikkende hakken klinken achter ons en voor ik het door heb is zij verdwenen. Zuchtend leg ik mijn hoofd tegen de kluisjes aan en laat het koude metaal mijn hoofd verkoelen.

'Kyyyyyyyrrrraaannn!' Kirt Esther in mijn oor terwijl ze een scherpe nagel via mijn schouder naar beneden laat glijden.

'Wat?' Snauw ik haar toe.

'Heb je zin.'

Ze likt haar lippen en drukt vervolgens haar lichaam tegen het mijne.

'In iets leuks?' Fluistert ze vervolgens in mijn oor.

'Nee, geen tijd. Moet nog wat doen.' Zeg ik bot terwijl ik haar van me afduw.

Met grote passen loop ik van haar en haar volgertjes weg. Zo gaat het nou dus elke dag en ik word er gek van.

Ik ben Kyran Smith en ik ben verliefd op Michelle Anderson, the invisible girl.