Do you even know that I excist?

#2

'En?' Vraagt Jules terwijl hij naast me neerploft.

'Wat "en"?' Snauw ik Jules toe.

'Je hebt niet met haar gepraat, hè?'

'Nee, inderdaad.'

'En nu ben je boos.'

'Góh!'

Jules grinnikt en kijkt me geamuseerd aan.

'Kijk me niet zo aan.' Sis ik hem boos toe.

'Waarom niet? Ik mag kijken hoe ik wil.'

'Hier heb ik even geen zin in, Jules.'

'Ja, ik kan er ook niks aan doen dat jij begint te klagen over mijn blik!'

Ik rol met mijn ogen en kijk naar voren, naar Michelle. Ze zit duidelijk in een boek want haar ogen zoeven letterlijk over de letters en af en toe zie je een steek van verdriet of een vlaag van vreugde in haar ogen.

Ergens vind ik het jammer dat ze die aandacht niet gebruikt om vrienden te maken. Maar anderzijds, ik wil niet dat een andere jongen haar schoonheid opmerkt en haar van me wegkaapt.

'Joehoe! Aarde aan Kyran!'

'Eh, wat?' Vraag ik verstoord terwijl ik weer naar Jules kijk die een uiterst geamuseerde blik in zijn ogen heeft.

'Of je vanavond meegaat naar Carls feestje.' Herhaalt Jules grijnzend.

'Best.' Antwoord ik schouderophalend terwijl ik mijn blik weer op Michelle richt.

'Oké, nee. Dit is echt erg aan het worden. Hier moet ik iets aan doen.' Zegt Jules voor hij opstaat en richting Michelle loopt.

'Wat? Jules?! Nee! Godsamme...'

Vlug sta ik op en begin achter Jules aan te lopen die eruit ziet als een man met een missie en ik wil niet weten wat die missie is want ik weet haast zeker dat het iets te maken heeft met mijn crush op Michelle.

'Hey! Michelle was het toch?' Begint Jules terwijl ik inwendig kreun.

Waarom?!

'Eh, ja. Wie ben jij?'

Even lijkt Jules geschokt maar dan valt hij terug in zijn rol maar voor hij ook maar iets anders kan zeggen, pak ik hem bij zijn kraag en sleur hem mee terug.

Verbaasd kijkt Michelle ons aan voor ze haar schouders ophaalt en weer verder gaat met lezen.

'Waar sloeg dat op, man?!' Sis ik Jules boos toe.

Boos kijkt Jules me aan.

'Nee, waar sloeg dat van jou op?! Man, ik weet zeker dat ik een date voor je had kunnen regelen!'

'Als er iemand is die een date gaat regelen voor mij, ben ik dat.' Sis ik Jules boos toe.

Hoofdschuddend kijkt Jules weg maar ik zie de kleine glimlach om zijn lippen niet.

'Niet. Lachen!' Sis ik hem toe.

'Waarom niet? Dit is echt vermakelijk.'

'Shut up.'

'Hou ook van jou.'

Grommend van irritatie kijk ik naar het bord maar al snel glijdt mijn blik weer af naar Michelle. Ik frons wanneer ik haar daar niet meer zie zitten maar Ellen en vlug kijk ik weg.

Waar is Michelle?

Mijn ogen glijden door het klaslokaal maar ik kan haar niet meer vinden.

Is ze zomaar weggegaan? Nee toch? Komt dat door Jules? Of mij? Of ons allebei? Of door Ellen?

God, laat het alsjeblieft niet door mij komen...

Als Ellen het is, gaat ze erachter komen waarom ze me de 'badboy' noemen en dan ben ik echt serieus.

'Kyran, kijk niet zo alsof je Ellen elk moment kan vermoorden. Straks ziet ze dat nog als een blik vol lust.' fluisterd Jules me toe en direct laat ik mijn blik varen en staar ik naar het bord.

'Oh, wacht. Is meneer boos omdat hij zijn engeltje niet kan vinden?' Zegt Jules treiterend en ik werp hem een geïrriteerde blik toe.

'Noem haar niet zo en natuurlijk niet!'

'Tuurlijk joh.' Zegt Jules grijnzend en ongelovend.

Boos kijk ik van hem weg en net op dat moment komt de leraar binnen gelopen.

Waar blijft Michelle toch? Ze is nooit te laat!

'Oké, klas. Vandaag gaan we het hebben over Alexander de Grote.'

En direct dwalen mijn gedachten weer af naar Michelle.

Zoekend scan ik de hal, opzoek naar het bekende bruine haar maar het lijkt te zijn verdwenen.

Waar is ze toch? Is ze ziek geworden? Nee toch? De laatste keer dat zij ziek was, was in de tweede klas, drie weken na de kerstvakantie.

'Kyran, kom op. We moeten naar gym om een groep meisjes te laten kwijlen.'

Lachend schud ik mijn hoofd en ga dan lachend met Jules mee.

Jules vind het fantastisch om alle meisjes het hoofd op hol te brengen en je zou het bijna als zijn favoriete hobby kunnen zien als je niet wist dat hij nog veel liever wedstrijden zwemt.

Ja, Jules zwemt. En hij is verdomde snel. Volgens mij is zijn record op vier baantjes borstcrawl één minuut, nul seconden en veertien honderdsten. Erg snel dus.

Ik begrijp echt niks van de termen maar inmiddels weet ik al wel dat 100 meter vier baantjes zijn.

Zelf zit ik niet op een sport maar ik vind het heerlijk om te sprinten en ik zit in het school atletiek team.

Vlug kleden we ons om en lopen al pratend de kleedkamer uit.

'Potje basketbal als opwarmertje?'

'Waarom ook niet.' Zeg ik schouderophalend waarna Jules de bal gaat halen.

'HÉ SMITH! VANGEN!' Roept hij hard voor hij de bal naar me toesmijt.

Behendig vang ik hem en begin ermee te dribbelen. Net wanneer ik wil scoren, blaast de coach op zijn fluitje en zuchtend breng ik de bal terug naar het hok.

'Oké, meisjes! Vandaag gaan we lekker veel rennen en ik verwacht snelheid, begrepen?! Go, go, go!'

Direct beginnen Jules en ik te rennen en binnen no time rennen we de sloomste meisjes al voorbij.

'Kom op! Sneller! Waar zijn jullie van gemaakt? Bakstenen? Want zo sloom rennen jullie! SNELLER!'

Lachend beginnen Jules en ik harder te rennen.

'Laten we tikkertje spelen.' Zegt Jules grijnzend en grijnzend stem ik in.

'Ik begin.' Zeg ik terwijl ik wat vaart minder om Jules een voorsprong te geven.

Direct sprint Jules ervandoor en ga ik erachter aan.

'KIJK, DÁT IS WAT IK BEDOEL!' roept de coach hard.

Grijnzend kom ik dichterbij Jules en net wanneer ik hem bijna kan tikken, gaat hij iets sneller waardoor ik hem mis.

'Hier blijven, jij!' Roep ik lachend voor ik Jules' shirt te pakken heb en hem tik.

Vloekend begint Jules achter me aan te rennen en zo brengen we de rest van de gymles door, tikkertje spelend.