Tijd Voor De Waarheid

Proloog

Er klonk een zachte klik nadat Alex haar moeder gedag had gezegd en de deur langzaam was dicht gegaan. Ze betwijfelde of haar moeder het had gehoord maar ze had in ieder geval een excuus als ze thuiskwam en haar moeder weer eens ging vragen waar Alex ''in hemelsnaam heeft uitgehangen zonder haar iets te vertellen." Haar moeder was de laatste tijd erg snel gestrest, maar ze had het dan ook erg druk sinds haar vader ervandoor was gegaan na een knallende ruzie tussen haar vader en moeder. Alex herinnerde zich nog goed hoe haar vader, na een hoop woorden waarvoor zij allang van school gestuurd zou zijn, de deur dichtsloeg voor haar betraande gezicht. Ze wist niet hoe het nu met hem ging of waar hij überhaupt was. Hij is nu al vier jaar weg en ze redde het prima, maar ze was er toch kapot van. Gewoon doorleven zonder vader dat was best heftig voor haar. Als je met elkaar trouwt beloof je elkaar toch dat je niet uit elkaar gaat? En beloftes moet je altijd nagaan, maar die hebben haar ouders dus mooi verbroken. Nu moet haar moeder extra veel werken en zij moet veel klusjes in huis doen terwijl ze ook nog naar school moet. Ze is pas zestien jaar, het is gewoon kinderarbeid dat de gemeente hun niet gewoon een schoonmaakster aanbied. Het was nou niet zo zeer dat ze lui, maar ze had ook niet altijd zin om te koken of om de was te doen. Haar moeder en Alex hadden in ieder geval wel een ding gemeen: ze konden allebei totaal niet koken. Voor de rest leken ze helemaal niet op elkaar. Haar moeder was lang, had zwart haar en bruine mooie amandelvormige ogen. Alex was klein had lang blond krullend haar en een stel ver uit elkaar staande groene ogen. En laten we dat enge stervormige litteken onder haar oog ook niet vergeten. Het leven was soms zo oneerlijk dacht ze. Het was gelukkig zomervakantie en ze kon nu lekker doen wat ze wilde en met dit mooie weer had ze ook helemaal geen zin in dat eeuwige gestaar naar buiten terwijl ze in de klas naar de saaiste leraar van Londen moest luisteren. Vandaag had ze met Taylor afgesproken. Taylor was haar beste vriendin die ze al kende vanaf haar vierde.Voor de rest ging ze eigenlijk vooral om met Taylors vrienden. Voor haar vierde woonde ze nog bij haar oom omdat haar ouders nog niet goed voor haar konden zorgen. Niet dat ze nu al veel deden, maar ze hield van haar moeder, haar moeder was meer een vriendin voor haar dan echt een moeder. Alex vond het fijn om thuis gewoon als een volwassene behandelt te worden. Ze ging de deur uit en hield een taxi aan om naar Taylors huis te gaan. Bij Taylor voelde ze zich meestal helemaal thuis, ze woonde zelf in een appartement aan de rand van Londen, maar Taylor woonde heel mooi in een huisje waar haar broer dan vaak zwemfeestjes gaf. Vroeger ging ze daar altijd stiekem naartoe, dan klom ze via de schutting rond het huis in een boom waar Taylor vanaf haar slaapkamerraam bij kon en dan glioten ze samen de tuin in waar het feest was. Ze glimlachte bij die gedachte. Dat waren nog eens tijden. Ze hield een taxi aan en terwijl ze naar binnen stapte snoof ze nog even de vertrouwde lucht van Londen op (over het algemeen smog).

'Daar is ze' fluisterde Emily opgewonden en ze wees naar een taxi waar je door het raampje een meisje met blond haar zag zitten. Ewan keek er naar en knikte in zichzelf, eitje dacht hij deze konden ze wel hebben. 'oké, kom op jongens' zei Guido. 'uhum, er bestaan ook meiden' zei Emily verontwaardigt. 'Sorry Ewan' zei Guido, maar Ewan negeerde ze en keek naar zijn hand. Hij had de pijl in zijn hand waarmee ze de band lek zouden schieten, en daarna zouden ze wel kijken wat ze was. Maar ze leek zo gewoon, hoe zou ze dan in hemelsnaam van buitenaf kunnen komen? Toch voelde het alsof ze niet helemaal van hier kwam. Hij richtte al zijn aandacht en concentratie op het wiel en gooide de pijl.

Alex voelde de taxi steeds langzamer rijden. 'shit' hoorde ze vanaf het stuur. 'sorry dametje maar we moeten even naar de kant want de band is lek, neem anders een andere taxi want het duurt wel even om die band te repareren, deze rit krijg je wel gratis dan.' Zei de taxi chauffeur enigzins geërgerd. Alex stapte zuchtend uit, dit stukje kon ze nog wel lopen. Toen ze een smal steegje doorliep voelde ze zich een beetje misselijk, het leek wel alsof er bij elke stap die ze zette iemand anders steeds een stukje dichterbij haar kwam. Ze bleef even staan om achterom te kijken maar het enige wat ze zag was een oud appartementen gebouw, ze glimlachte en voelde zich een beetje belachelijk. Maar toen ze zich weer omdraaide schok ze zich rot. Een gil ontsnapte uit haar mond. Er stonden drie jongeren voor haar, niet gewone jongeren natuurlijk. In Londen waren er genoeg jongeren hoor, maar bij deze leek het wel alsof ze zweefden! Ze knipperde nog eens maar ze zag weer precies hetzelfde. Ze zweefden net een meter voor haar vandaan. Geen van hen raakte de grond. Er was een jongen met lichtbruin haar en wat plukjes voor zijn blauwe ogen, een andere jongen had zwart krullend haar en keek haar vuil aan. Er was ook nog een meisje met rood pluizig krulhaar. Ze keken haar nieuwsgierig aan, ze kneep in haar arm en terwijl ze besefte dat het geen droom was voelde ze zich een beetje ongemakkelijk. Ze probeerde heel voorzichtig een stap achteruit te zetten maar de jongen met het bruine haar ging vliegensvlug achter haar staan. Staan. Op de grond dus, misschien had ze het zich ook wel verbeeld, maar de anderen zweefden nog gewoon. Ze probeerde nu een stap opzij te zetten maar het meisje stond al gelijk aan haar linkerzijde. Ze keek om zich heen, maar de andere jongen stond al voor haar, er was geen uitweg te bekennen. Wat wilden die ''wezens'' in godsnaam van haar? 'ja ik weet zeker dat zij het is' zei het meisje. 'Kijk maar, onder haar oog' ze wees naar de moedervlek onder haar oog. Alex voelde hem branden, echt har branden, alsof ze een stuk heet metaal tegen haar wang kreeg aangeduwd. Ze probeerde zich niet te laten kennen maar haar gezicht vertrok van de pijn. 'Wat willen jullie van me?' Oké dat kwam er veel banger uit dan ze wilde. De jongen met het zwarte haar keek boos aan en vouwde zijn armen over elkaar heen, 'doe nou maar niet of je van niks weet! Jij hoort niet in deze wereld en dat weet je zelf maar al te goed!' Nu snapte ze er al helemaal niks van, maar voordat ze wat kon zeggen begon de andere jongen al te praten. 'Kom op, laten we nou maar eerst kijken wat ze is. Misschien is ze wel helemaal niet slecht.' Het meisje met het rode haar haalde opvallend arrogant haar neus op. Nu werd ze boos 'Ik weet niet waar jullie het over hebben en ik wil nu graag weg!' riep Alex. Ze zocht in alle wanhoop een uitweg maar vond hem niet. Kom op ze kon toch wel iets doen. Ze zag dat de jongen met het bruine haar even niet aankeek, dit was haar kans. De jongen wilde zich weer omdraaien maar Alex sloeg de jongen hard in zijn gezicht en rende weg. Ze rende gauw een ander steegje in en ze rende maar door, ze voelde dat ze werd achtervolgd dus moest het nog sneller. Het was heel vermoeiend en ze was al een hele poos aan het rennen maar ze voelde dat ze nog steeds werd achtervolgt dus bleef ze maar door rennen. Voordat ze het wist was ze zo uitgeput dat opeens alles zwart werd voor haar ogen, Alex viel op de grond en voelde hoe haar benen het opgaven.