Kelimeleri seçerek konuşuyor,
kılı kırk yarıp bir cümleye saatlerimi ayırıyorum, aslında rutin kelimelerin hastası, gözümde tam 1 Türk erkeği olan; çekik gözlü yâr'e.
"Kendimi biraz daha dizginleyebilirim?!" safında, az ama öz saçmalamalardan ne yazık ki kaçamıyorum.
Hoşu-muza giden tarafı ise, bunların asıl sebeplerini göz önünden kaçıramamam oluyor. Dizginlemek vesaire onca laf-söz bir müddet sonra peri masalı olmuyor değil, tut tutabiliyorsan kendini.
Düşünceler- duygular daha modern haliyle mantık ve aşk arasında seçim yapmadan ortayı bulayım derken, ortada kalıyorsun zaten.
İnsan mantığıyla gururlandıklarını değil de, duygularıyla avucunda kalanları özlediğinden sevebiliyormuş oysa.
Çünkü bir tutam umut bazen gösteriyormuş bize yolların en manzaralı köşelerini.
Ben isteyerek durdum hayatımın bu güzel manzaralı yolunda. Önüme atılan taş, yürümeme engel olacak çukurlar yoktu ve yolun sonunda O vardı. Sırtıma yükleyip gideceğim, iki tarafında yârasına iyi gelecek biraz sevda vardı sadece. Duygularımı kullanarak geldiğim bunca yolu, yine omuzlarımda ağrısız götürdüm kollarının arasına.
Dünyaya. Dünyama.
O kolların arasına.
