SOĞUK GECELER

Kırık Bardak

Bulutların neredeyse hiç olmadığı, ayın tüm çıplaklığıyla kirletilmeyi beklediği o kasvetli gecede benliğinden vazgeçmiş bir şekilde yürüyordu. Kim bilir hangi sabun köpüğünde, hangi kaybedişinde fırlatmıştı köşeye aşkı? Bu dar sokakların sakalları altında ıslanışın, kim bilir hangi kadının renkli saçlarında unutulmuştu?
Vakit 2, 3, gece 4 ... Sessizlik, tenha sokaklarda bir adamın gırtlağını kesebilecek kadar soğuk kanlı bir katilken; sen, sarhoşluğun ve bensizliğin içinde kaçta o yıkıcı, tenha ayak sesini çaktın kapından içeri? Devirip devirip de hakkını verdiğin içmelerin; içinde, hangi evin ocağına ateşi düşürdü?
Hangi çığlıkların sessizliği oldu, masaya bırakırken bardağı, çıkan o çınlamalar? Soğuk, bedenine söz geçiremezken bu ellerinin titremesi niye?
Elleri titrerken bile bardağı sıkı sıkıya tutuyordu. Bardağın dibine vurmuşken bardaktaki boşluk, ona yalnızlığını hatırlatıyordu. Sert bıraktı bardağı masaya. Ve kırmıştı bardağı... Kırılan bardakla birlikte içindeki o masum sevgi de kırılmıştı. Belki de içinde kırılan sevgi değil umutsuzluktu ama o sevgi diyordu buna. İçinde kırdığı her neyse bir o kadar nefret ve kin besliyordu hayata. Ama malesefki istifa edemiyordu hayattan...
Eli soğukta ısınmıştı nedensiz. En azından o nedenini anlayamamıştı. Elini ısıtan kırdığı bardağın elini kesmesiyle birlikte yavaş yavaş akan anason dolu koyu kanıydı...
Son kesişi olmayacaktı belki. Ama umursamıyordu bunu. Böyle rahatlatmaya çalışıyordu kendisini. Ne kadar rahatlatmaya çalışırsa çalışsın aynı ölçüde efkâr basıyordu. İçi bir yanardağın içi gibiydi. Sızarken, benliğinden habersiz kendi kabuğunda, yine umursamamıştı onu dünya. Kendisi gibiydi sandalyesi de: Çürüktü, çürümüştü, ağırlığı zar zor taşıyordu.
Tozluydu masa örtüsü. Örtünün üzerinde kırık camlar, camların yanında kafası vardı. Ve umutsuz dünyada umutla yanan cılız bir mum ateşi...