SİMSİYAH

1~

Tam 18 yıl olmuştu. 18 yıl önce doğmuştum ve 18 yıldır yalnızdım. Ailemin beni fazla önemsemesi ile uzaktan yakından alakam olmayan bir doğum günü partisi düzenlemişlerdi. Evin rahatsız edici kahkaha ve bol neşesinden uzaklaşıp balkona hava almaya çıkmıştım. Çanakkale'nin serin ve bir o kadarda sıcak denizi kayalıklara vurarken boğazdan gelen soğuk rüzgâr tenimi okşuyordu. Ayak sesiyle irkildim. Kafamı yandaki evin balkonuna döndürdüm. Sokak lambasının yüzüne yansıyan ışığı kadar görebiliyorum. Ben yaşlarındaydı. Elindeki sigarayı ağzına götürüyor ve sonunda üfleyerek dumanların dansını izliyordu. Yakışıklıydı yakışıklılığı kirpiklerinden bile belli oluyordu. Fotoğrafını çekmek için arka cebimdeki telefonuma uzandım. Kamerayı açtığımda telefon elimden kaydı ve yere düştü.

" Siktir. "

Telefonu eğilip yerden aldığımda kabının kenarının kırılmış olduğunu gördüm.

Ayak seslerinin tekrar duyulmasıyla kafamı kaldırdım bir süre baktı ve içeriye girdi. Utanmıştım. Fazlasıyla. İstemsizce içeriye girdim. O yoğun neşe dalgası beni altımda bir kum varmış ve gelen dalgaya altımdan kayıp beni de kendisiyle götürüyormuş gibi hissediyordum. Boğuluyordum.

Herkese iyi geceler dedikten sonra kendi kötü geceme geri döndüm.
Hiçbir işi beceremezken bir işi daha becerememiş ve üstüne üstün kendimi rezil etmiştim. Pijamalarımı giyip belime uzanan kahverengi saçlarımı taradıktan sonra yatağıma kıvıldım. Perdenin kenarından sızan sokak lambasının ışığının olduğu yere öylece bakıyordum. Düşünüyordum. Hangi insan benim yaşadıklarımı yaşamak isterdi? Normal bir insan gibi gülemez miydim? Suçum neydi? Kim 12 yaşındayken üvey bir çocuk olduğunu öğrenip 17 yaşında onları bulduktan sonra ölümünü gözleriyle görmek isterdi? Bu olayın üstünden bir ay geçmişti. İçim acıyordu. Asla normal bir çocuk olamamıştım. Asla gülüp oynayamamıştım. 6 sene boyunca her gece yatmadan önce onların hayaliyle uyumak kadar yara veren bir şey olmamıştı. Üvey olduğunu söyleyememek içime ağlamak ayrı bir acıyı tattırıyordu.