De Zeldzamen

Hoofdstuk 10

Ik sta versteld. Ik had dit nooit verwacht. Ik had nooit verwacht dat zij hier ook zouden zijn. Zelf kijken ze elkaar ook vreemd aan. Ze hadden Gabe hier natuurlijk ook nooit verwacht. Gabe geeft me een duwtje waardoor ik achter hem kom te staan. Ik zie dat de rest van de Zeldzamen ook naar buiten is gekomen. Chase kijkt me verward aan. Denkt hij dat ik ze hierheen heb gehaald? Ik kijk naar de zwarte bende die voor het huis staat. Justin en Thomas zijn naar voren gelopen. "We komen een deal maken," Justin kijkt van de een naar de ander, "Jullie geven toe dat jullie krachten hebben en wij laten het filmpje voor wat het is." Porsha komt op mijn schouder gevlogen, ze is in een roodborstje verandert. "Je had hem toch verwijdert?" Piept ze en ik knik. "Misschien hadden ze hem van te voren al doorgestuurd naar elkaar?" Merk ik op en ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Porsha maakt een raar geluid. Ik kijk weer langs Gabe heen naar buiten. Victor zet een stap naar voren. Hij gaat weer het vaderfiguur uithangen voel ik. "Heren. Ik vind het hoogst ongebruikelijk dat jullie mij en mijn familie op deze vroege morgen komen storen. Mag ik de aanleiding weten voor dit bezoek?" Vraagt hij netjes. Julian zet een agressieve stap naar Victor toe. "Gabe is uw kind niet. Hij is de zoon van Will!" Roept hij luid. Chase en Myrthe komen naast Victor staan. "Mogen mijn kinderen dan geen vrienden uitnodigen voor het ontbijt?" Vraagt Myrthe en ze kijkt Julian moederlijk aan. Julian kijkt naar Gabe. Hij lijkt in de war. "Ben jij vrienden met ze? Maar Gabe, jij gelooft hier toch niet in?" Vraagt hij voor verduidelijking. Gabe en ik kijken elkaar aan en hij glimlacht. "Nee, ik geloof er ook niet in. En ik heb het bewijs gekregen dat het ook niet waar is. Doordat Esmay zo veel met ze omging ben ik ook met deze mensen in contact gekomen... ik ben zelfs ongelofelijk verliefd op één van deze mensen," Maybell gaat bij Gabe staan. Een steek vult mijn hart. De pijn is nog steeds niet weg. "Maar... het is dus niet waar? Van de krachten?" Vraagt Julian en hij zet nog een stap naar voren. Gabe schudt zijn hoofd. Julian loopt naar Justin toe. "Wat doen wij hier nou precies?" Vraagt hij afstandelijk. "Julian luister niet naar dat gelul van die vriend van je! Hij weet niets! Wij hebben bewijs." Justin klinkt nog steeds enorm overtuigd. Julian keert zich naar de rest van de jongens. "Ron, Damian, Thomas, Jesse... wie geloven jullie nou? Gabe, onze beste vriend die met deze mensen omgaat. En alles dus beter weet. Of geloven jullie Justin. Die beweert dat hij een filmpje heeft, maar die wij nog nooit gezien hebben? Bovendien kun je een filmpje altijd nog bewerken." Julian loopt naar Gabe toe. "Ik geloof Gabe," zegt hij. Een gelukkig gevoel kruipt omhoog. Damian en Jesse kijken elkaar aan terwijl Ron al meteen naar Julian toe loopt. Ik glimlach en kijkt naar Porsha. Haar snavel staat omhoog. Ik zie er een verscholen glimlach in. Ik kijk weer naar buiten waar de anderen onderhand ook bij Gabe zijn komen staan. "Wat? Jongens! Wat doen jullie nou? Gaan jullie bij die monsters staan? Wij hebben bewijs! Wij hebben bewijs van hun krachten!" Roept Justin. Hij weet dat hij verloren heeft, dat voel ik. Hij weet het al, maar wil niet toegeven. "O ja? Laat eens zien dan," onderbreek ik hem en ik loop de deur uit. Porsha zit nog steeds op mijn schouder, maar zodra ik in beweging kom schiet ze van mijn schouder af. Terug naar mijn huis. Terug naar oma. Terug, om alles tegen Daniël te gaan zeggen. Om alles in details tegen hem te vertellen en hem daarna een dikke knuffel te geven, omdat ze weet dat alles goed komt. Justin kijkt mij met een boze blik aan. Hij geeft geen kik. "Nou? Waar blijft dat bewijs?" Hij kijkt achter zich naar de andere jongens van de motorbende. Zodra hij zich weer omdraait en nog steeds niets doet draai ik mezelf om naar de Zeldzamen. "Zie je, hij heeft geen bewijs. Hij wil jullie gewoon stangen," weer draai ik me om, "Nou Justin... misschien moet je de volgende keer dan eerst beter nadenken voordat je een roddel de wereld in brengt." Justin is ondertussen weer op zijn motor gaan zitten en samen met zijn vrienden rijdt hij weg. De kust is veilig.

Ik haal een hand door mijn haar heen. Alles is zo wit hier. De stoelen, de vloer, de muren, de balie, zelfs de kleren. Ik kijk omhoog. Alleen Chase en ik hebben andere kleuren. Dat maakt ons speciaal. Porsha en Daniël komen de gang weer ingelopen. Ik ga staan en kijk ze hoopvol aan. "Ze zeggen dat ze in coma ligt." Klinkt de stem van Porsha. Er is enige opluchting in mij. Er is dus toch nog hoop. Er is nog licht in de duisternis waar ik me op dit moment in bevind. Toen ik net na het conflict met de motorbende een telefoontje kreeg van Porsha dat ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest komen begreep ik niet goed wat er aan de hand was. Ik durfde niet alleen te gaan, dus ging Chase met me mee. Ik heb me druk zitten maken in de auto. Het leek een lange rit. Het leek een hele lange rit. In het ziekenhuis vertelden ze me dat mijn oma vanochtend niet meer wakker was geworden en heel mijn wereld stortte in. Ik heb gehuild. Natuurlijk heb ik gehuild. Ik heb in de armen van Chase gehuild tot mijn tranen op waren. Ze was misschien wel dood. Gelukkig is ze dat niet. Ik had het ook wel gevoeld als ze dood was bedenk ik me nu pas, maar als je zulk nieuws hoort denk je daar niet over na. Ik ga weer zitten. Met mijn hoofd tegen de muur leunend zucht ik heel diep. Porsha gaat naast me zitten. "Het komt allemaal wel goed," probeert ze heel lief. Ik weet zelf ook wel dat ze het allemaal goed bedoelt maar ik heb er zelf geen goed gevoel bij. Ik heb het gevoel dat ik over vijf dagen zonder oma mijn verjaardag vier. Ik weet dat ik dan mijn verjaardag nog steeds niet alleen hoef te vieren, maar zonder oma... dat is toch wel erg anders dan normaal. Iets wat ik nog nooit heb meegemaakt. Ze was er op alle verjaardagen bij. Alle verjaardagen, maar misschien vanaf deze niet meer. Ik wil er niet over nadenken. Ik moet positief blijven. Oma zal er gewoon bij zijn. Desnoods vier ik mijn verjaardag in het ziekenhuis.