Yine gece olmuştu . Ve gün yine kapkaraydi. Adeta gecenin sonsuzluğu seni içine çekiyordu ama sen bulutlara direniyordun. Bulutlara karşı direnmek ne kadar doğruydu . Geceler, geceler bu kadar kara bu kadar issizmiydi ve herseyden öte bu kadar yogunmuydu . Annem herseyin geceleri ağır olduğunu söylerdi haklıymış kimsesizlik , mutsuzluk, hiçlik daha ağır ...
Evet .... Geceyi yarıladım nerdeyse. Karanlığa alıştım galiba. Saat 05:59 ve gün yavaş yavaş ağarmaya başladı.Kimsesiz sokaklar yine aydınlandı. Yanlız sokak lambaları ışıklarını kestiler . Ya ben , ben ne yapacaktım şimdi ben ne aydınlanacaktım ne de ışıklarımı sondurecektim... Sessizce havanın kararmasını bekleyecektim ... Ne kadar üzücü ne aydınlık ne de karanlık birsey ifade etmiyor benim için. iste ben şimdi karanlığa mahkûmun. .....
