Style Bad รักแปลกๆสไตล์ท่านศึกภพ

Intro : ศึกภพ

"อึก!!!"

เจ็บ...ชิบหายเลย

"หึ จะตายอยู่แล้วยังทำหน้าอวดดีอีกนะมึง"

หน้าเจ็บจนแทบจะดิ้นตายของกูนี่คืออวดดี? แม่งเอามาตรฐานไหนมาวัดว่ะ

ผมถุ้ยน้ำลายปนเลือดจางๆใส่พื้นพลางใช้แขนข้างซ้ายที่ปวดระบมราวกับถูกรถสิบล้อเหยียบยันตัวเองลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลเพราะความเจ็บปวดแล่นแปลบๆไปทั่วคล้ายกับว่าโดนเข็มนับพันพุ่งเข้าใส่ร่างทั้งร่างจนกลายเป็นรูพรุน

"หมดสภาพแล้วยังจะลุกอีกนะ"

สัสเอ๊ย...อย่าให้กูเรียกเพื่อนมานะ
ผมเหลือบสายตามองหน้าพวกมันอย่างแอบแค้นหน่อยๆไม่กล้าแสดงกิริยากร่างอะไรมากนักเพราะกลัวไม้หน้าสามจำนวนนับสิบที่พวกมันถือไขว้หลังอยู่จะฟาดหน้าฟาดปากผมอย่างรักใคร่อีกครั้งหลังจากที่หยุดกระหน่ำฟาดไปเมื่อกี้นี้

"กูแพ้แล้วก็หยุดดิวะ จะเอาอะไรอีก?"

มันยิ้มเหี้ยมเอาไม้หน้าสามเคาะหัวผมเบาๆแต่แม่งเจ็บชิบ ก่อนหัวเราะออกมาดังๆนี่ถ้ามันไม่ได้เป็นถึงหัวหน้าพวกนักเลงที่ยืนล้อมผมอยู่นี่ ผมจะมองว่ามันแม่งบ้าชัวร์

"อาทิตย์ก่อนกูก็พูดแบบมึง..."มันใช้ไม้เคาะหัว
ผมแรงขึ้นแล้วพูดต่อ"มึงก็ไม่หยุด"

เออ ยอมรับว่าตอนนั้นติดไฟรู้สึกมันส์กระจายมากมายเวลาได้กระทืบคน แต่แล้วไงวะ เรื่องผ่านไปแล้วก็ปล่อยมันไปดิ จะแค้นอะไรนักหนาวะแม่ง ไม่เคยได้ยินหรือไงว่าผู้ยึดติดกับอดีตคือผู้ที่จมอยู่แต่กับความทุกข์ เพราะฉนั้นเรื่องที่กูกระทืบมึงจนปากแตกแขนหักก็ลืมๆไปเถอะ จะได้ไม่เกิดทุกข์

"กูขอโทษ พอใจยัง?"

ผมพูดประชดพลางยักคิ้วขึ้นข้างนึงอย่างกวนตีน อันที่จริงก็ไม่อยากจะกวนประสาทมันนักหรอก เพราะรู้ว่าจะต้องโดนไม้หน้าสามฟาดปากเอาอีกแน่ๆทีนี่คงสลบเหมือดไม่มีปัญญาลุกมาเถียงมันอีกยาวแต่ความปวดระบมทั่วตัวมันทำให้ผมโคตรจะหงุดหงิดจริงๆเลยห้ามปรามความเกรียนของตัวเองไม่ได้