Kesinlikle medyada ki şarkı ile okuyun. Biterse yeniden açın.
Uzak, çok uzak, hiç ses yok, etrafımda kimse yok. Tek başımayım. Yokluğun artık ağır gelmiş olmalı ki delirmiş olmalıyım. Sonra sessizliğin bir şekilde beni çağırdığını duydum.
Nereye gideceğimi bilmiyorum, ne göreceğimi bilmiyorum ama seni benimle eve geri getirmeyi deniyorum. Yapabilirim biliyorum, başarabilirim.
İlk önce kendime gelip ağlamayı kesmem lazım.
Nerede olduğunu biliyorum sevgilim. Ve bu bittiğin de eğer eve tek gelirsem sessizliğin yanına gitmeyi planlıyorum. Zihnim karma karışık. Dolunayın ışığı o zaman beni kabul eder mi? Çığlık atan okyanus, simsiyah denizine beni kabul eder mi sevgilim?
Beynim bana oyun oynamak istiyor. Bir şekilde seni oradan def etmek istiyor. Ama görmüyor ki kalbim beynimden her zamanki gibi üstün.
Sen benim gözümde asla hata yapmazsın. Sen günahsızsın. Biliyorum aptalın tekiyim. Hala sana güvenecek kadar aptalım. Ama seni geri istiyorum. Benim olmayan bir şeyi istiyorum. Bu bencilce değil, sende bana geri dönmek istiyorsun değil mi sevgilim?
Gerçekten aptalım.
Her neyse. Seni arayıp bulacağım. Beni terk ettiğin için seni azarlayacağım. Ve sen her zaman ki gibi beni sakinleştireceksin. Rahatlatacaksın. Ve en önemlisi bana geri geleceksin.
Biraz daha hızlı yürüyorum yolda şimdi, çünkü seni görme umudu bile beni heyecanlandırıyor. Hayır umut filan değil bu! Çünkü seni gerçekten göreceğim. Göreceğim değil mi sevgilim?
Sebepsizce gülümsüyorum ve sokaktaki insanlar bana tuhaf tuhaf bakıyor. Hayır, sebepsiz değil çünkü seni göreceğim ama onlar senin, benim için ne kadar önemli olduğunu bilmiyorlar.
Umursamıyorum Jongin, günlerdir sen hariç hiçbir şeyi umursamadığım gibi.
Sokağın köşesinden döndüğüm gibi gözlerim irice açılıyor ve heyecanla zıplıyorum. On dakika kadar yeni evini süzüyorum. Belki burada yaşarız ya da benim evime geri döneriz. Her türlüsüne razıyım. Yeter ki dön Jongin.
Ah, beni görünce mutlu olacağını biliyorum. Biliyorum.
Çünkü kalbim bana böyle olacağını söylüyor.
Peki neden beynim aksini iddia ediyor?
Bu ilerledikçe çok yanlış hissettiriyor Jongin...
Büyük bahçeden gözlerimi çekiyorum ve demir kapıyı sağ elimle itiyorum. Sanki günlerdir beni bekliyormuş gibi hiç gıcırdamadan bedenimi içeriye davet ediyor büyük bahçe.
Etrafta beyaz papatyalar açmış ve hepsi yüzünü güneşe doğru dönmüş bir şekilde gülümsüyorlardı. Benim gülümsediğim gibi.
İki katlı müstakil bir ev ve her gece seninle hayal ettiğimiz gibi yeşilin en açık tonunda rengi var.
Sonra koyu kırmızı kapının avlusuna adımımı atıyorum ve ben heyecandan titrerken, bir süre sonra sevinçle zile basıyorum. Beni görünce mutlu olacağını biliyorum. Dudaklarının dudaklarımı hasretle saracağını, bedenimi kendi kolların altında ezeceğini biliyorum. Biliyorum çünkü hissedebiliyorum. Başka şeyler de hissediyorum Jongin ama bunları düşünmek istemiyorum.
Birkaç dakikanın ardından kapının açıldığının hissediyorum ve bununla birlikte benim de mutluluk ile kapadığım gözlerim açılıyor. Kapıda ki kız kardeşin değil mi sevgilim? Çok güzel. Ama benzemiyorsunuz?
