" อื้ม อืม อย่างนั่นละที่รัก อ่า อ๊า อื้อ" เสียงครางแหบพร่าเต็มเปี่ยมไปด้วยแรงปรารถณาของชายหนุ่มดังมาจากภายในห้องเก็บเอกสารของออฟฟิศ แต่เสียงครางนั้นก็ต้องสิ้นสุดลงเมื่อซูซานน่าได้เปิดประตูห้องเอกสารออก และซูซานน่าก็ถึงกับช็อคเหมือนกันเมื่อพบว่าจาวาดกับพนักงานสาวสวยคนนึงกำลังเสพสุขกันในห้องเก็บเอกสารแห่งนี้
" เอ่อ...ดิฉันขออภัยที่มาขัดจังหวะค่ะ" ซูซาน่ารีบปิดประตูลง แล้วเดินหนีออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยไม่ทันได้ระมัดระวัง ผลจากการรีบร้อนของเธอก็คือเดินไปชนกับชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง ... ซึ่งก็คือบอสของเธอเอง
"โอ๊ย เดินให้ระมัดระวังหน่อยสิครับซูซาน" เซนเอ็ดซูซาน่าพร้อมหัวเราะออกมาเล็กน้อย
" ดิฉันขอโทษค่ะ คราวหลังดิฉันจะระวังให้มากกว่านี้" เสียงหอบของซูซาน่าขานรับ
"คุณเป็นอะไรรึเปล่าซูซาน? " ทำไมหน้าเธอดูซีดๆ ราวกับว่าเห็นผีมาอย่างงั้นล่ะ
"ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ"
"แน่ใจนะ"
"ค่ะ เรารีบเข้าหองประชุมกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจะสาย" เธอเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะเดินนำหน้าผมเข้าไปในห้องประชุม
.
.
..
หลังจากการประชุมจบลง ผมตัดสินใจชวนซูซานออกนอกออฟฟิศไปทานเมื้อเย็นกับผมเพียงสองคน ... ผมรู้ดีว่าผมเป็นตัวอันตรายต่อมนุษย์ธรรมดาแบบเธอ ทั้งที่ผมพยายามจะตีตัวออกห่างเธอให้มากที่สุด แต่ผมกลับอยากจะรู้จักเธอมากขึ้น ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน และผมกลัวว่าสักวันนึงผมจะหลงกัดซอกคออันขาวเนียนดุจรูจีของเธอขึ้นมา
"คุณไม่ทานอะไรสักหน่อยหรอคะเซน" เสียงซูซานปลุกผมขึ้นจากการเพ้อ
"ไม่ครับ...ผมทานแต่อาหารพิเศษเท่านั้น"
"อาหารพิเศษที่ว่านี่คืออะไรหรอคะ"
"เอ่อ ... ช่างมันเถอะครับ คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอก" เห้ย ผมพูดแรงไปรึเปล่า
"ค่ะ ฉันขอโทษที่ยุ่งเรื่องของคุณ" เธอตัดพ้อออกมาจนผมแทบจะไปต่อไม่เป็นเลย
"เปล่าเลย คุณไม่ได้ยุ่งเรื่องของผมหรอก"
"จริงนะ"
"จริงครับ" ผมส่งยิ้มบางๆให้เธอและเธอก็ส่งตอบกลับผมเหมือนกัน
"ได้ข่าวว่าสัปดาห์หน้าคุณต้องไปรับปริญญาใช่ไหม ซูซาน" ผมรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
"ใช่ค่ะ ฉันตื่นเต้นมากที่จะได้รับปริญญาใบที่สองของชีวิต" เธอดูร่างเริงขึ้นมาทันที
"ยินดีด้วยนะครับซูซาน"
"ขอบคุณค่ะ"
"พ่อกับแม่ของคุณคงจะภูมิใจมาก แล้ววันนั้นท่านจะมาดูคุณรับปริญญารึเปล่า?"
"คงไม่มาหรอกค่ะ และไม่มีทางเป็นไปได้ด้วย" สีหน้าของเธอเริ่มดูเศร้าลง ผมพูดอะไรผิดไปหรือ???
"ทำไมล่ะ"
"พ่อกับแม่ของฉันเสียไปนานแล้วค่ะ ตอนนี้ก็มีแต่ป้าเท่านั้นที่จะไปดูฉันขึ้นรับปริญญาได้" สีหน้าและน้ำเสียงของเธอแย่ลงกว่าเดิมอีก ผมไม่น่าถามเลยว่าไหม
"ผมเสียใจด้วยนะครับ"
"ขอบคุณค่ะ ฉันว่าเรากลับกันเถอะ นี่ก็จะดึกละ"
.
.
..
ระหว่างที่ผมขับรถไปส่งซูซานที่นั้น ผมก็ซักถามเธอหลายเรื่องเลยเธอเองก็เช่นกัน แรกๆผมก็ออกจะเขินนิดๆ แต่พอคุยไปคุยมาเริ่มเป็นกันเองมากขึ้น ผมยอมรับเลยว่าเธอเป็นคนคุยเก่งมากแถมยังมีเสน่ห์อีกด้วย ถ้าใครไม่รู้จักนิสัยเธอจริงๆก็คงจะมองว่าเธอเป็นคนเงียบๆแน่
"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ"
"ยินดีครับ"
"ค่ะ..." ซูซานยิ้มหวานให้ผมก่อนจะก้าวเท้าลงจากรถผมไป
"ซูซาน" ผมเรียกชื่อเธอดังๆ จนเธอต้องหยุดชะงัก
"คะ??"
"คุณจะรังเกียจไหมถ้าผมจะขอไปดูคุณขึ้นรับปริญญาสัปดาห์หน้า" ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นคง
"ไม่รังเกียจหรอกค่ะ ถ้าคุณมาจริงๆฉันจะดีใจมาก..."
ซูซาน...คุณรู้ตัวไหมว่าคุณกำลังทำให้หัวใจผมเต้นแรงขึ้น
YOU ARE READING
Adrenaline อมตะแห่งรัตติกาล #ZaynMalik
Fanfictionเรื่องราวการพบกันระหว่างนักศึกษา-เลขาฯสาว ซูซาน่า อินเนส (Susana Innes) สาวลูกครึ่งไทย-อังกฤษ กับอดีตนักร้องหนุ่มบอยแบนด์วันไดเรคชั่นสุดเพอร์เฟ็ค เซน มาลิค (Zayn Malik) ปัจจุบันเป็นทั้งนักร้องเดี่ยวและนักธุรกิจในร่างเดียวกัน ด้วยความสูญเสียและควา...
