Bucket list

1

I want to write this because  I'm inspired what I read yesterday at FEU Secret Files if you know that page - Hope you like it! I need votes ang saya sa feeling kapag may nagko comment at nag vovotes sa mga kwento mo. Hahaha Yun lang! Promote ko lang first story ko one shot lang po yon,  Secret behind on my notebook  ang title thankyyyyy Godbless :) 



----

I'm Marget Honey Santiago, I'm 17 years old, and I have a brain tumor. Yes, at on my young age I have like that case and I have 1 month on this earth funny right? ..


Bakit maraming taong gustong mawala nalang sa mundo? yung nagpapakamatay, yung hinihiling nalang nila na sana namatay nalang sila, na hindi nalang sana sila nabuhay sa mundong ibabaw, at first place wala akong paki kasi buhay nila yon, yon yung gusto nilang mangyari, desisyon nila yon, pero napapaisip ako Bakit? 


"Hay.." napabuntong hininga ako dahil sa kalaliman ng aking iniisip. Bigla namang bumukas yung pintuan at pumasok si kuya sa loob ng kwarto, nginitian ko lang siya dahil ayokong mahalata niyang ang lalim ng iniisip ko. Tumabi siya saakin at tinignan ako. 

"How's your head?" Tanong nito at hinalikan ako sa noo, sweet pero hindi ako komportable sa ganoon hindi na ako sanay. But he is freak he's a mind reader I don't know pero magugulat ka nalang bigla sasagutin niya nalang yung tanong sa isip mo. 

"Hmm, I smell it Honey, we're sad too but think it first, magiging masaya ka kapag nawala na lahat ng pagod mo dito sa mun--" I cutted his sentence 

"So gusto mo nakong mawala ganon?!" Galit at inis akong napatayo. Whoa! parang di niya naririninig ang sarili niya ha? tumayo din siya at hinawakan ako sa balikat matangkad siya kaya ng lean siya ng kaunti para pantayan ako. 

"Hindi sa gusto,masakit saakin, masakit." Sabi ni kuya at pilit na kinakalma ang sarili para hindi maiyak. Nagsilabasan ang mga luha ko at napatakip nalang ako ng mukha at niyakap ako ni kuya. Hindi ko talaga maimagine na mangyayari saakin to. Iniharap ako ni kuya sakanya. Umiiyak nadin siya, he wiped my tears. 

"Diba nangako tayo na walang bibitaw? I believe in miracle. Gagaling ka, naalala mo yung kwento ni lola? about doon sa pinsan niya? diba gumaling siya? hindi doctor o ano pang specialist ang nakakaalam kung ilang araw ang itatagal mo dito sa mundo. Only God can knows." Naiiyak na sabi ni kuya. Niyakap ko lang siya. Hope, yes I need hope. Kumalas kami sa pagyayakap at nagyaya si kuya na mag movie marathon. This is my favorite part of my life, watching movies with my family and friends, if I lose in this world I really really miss this. Bago kumuha ng pagkain si kuya ay niyakap ko siya sa likuran niya. And also I will miss this man! I will miss my brother. 





votes? comments? :)