Adım ece klasik ama bi okadar dışardan mutlu,iç olarak kabus bir hayatım var.
Liseye daha bu yıl başlıyacaktım ve biraz heycan ufacıkta olsa korku sarmıştı bütün bedenimi.Sabah erken saatlerde uyanıp annemin benim için hazırladığı kahvaltıyı etmeye başladım.Annemin yemeğini ve tavsiyelerini dinledikten sonra ayakkabılarımı giyip okula gitmek için adımlarımı hızlı hızlı attım.Okula geldiğimde ise sınıfıma geçip boş bir yere oturdum.Herkez sessiz sessiz yerinde oturmuş hocanın gelmesini bekliyorlardı.En sonunda bir hoca gelip kendini tanıttı.
Melike Hoca:Evet çocuklar!bu yılı sizin ile birlikte geçiricez.Bu yıl sizin sınıfın öğretmeni benim eğer bir ihtiyacınız olursa gelip bana danışabilirsiniz.
-En sonunda hoca daha konuşmasını bitiremeden zil çalmıştı.Yanıma bir erkek ve bir kız gelerek adımı sordular.
Dilara:merhaba ben dilara senin adın ne?
Adım ece.
Dilara:memnun oldum tanıştırıyım buda emir.
Emir:memnun oldum ece.
Bende memnun oldum.
Hep beraber tenefüs olduğu için kantine gitmiştik.dilara ve emir iyi kişilere benziyorlardı şuan için iyi bir profilleri vardı ikisinininde gözümde.Konuşurken gözüme bir an bir çocuk takıldı yakışıklı bir tipi vardı ama,aman aman bir kişiliğide yoktu ama asıl dikkatimi çeken şey onun yapayanlız oturduğuydu.Herkeze bakıyordum birbiriyle konuşup birbirini tanımaya çalışıyorlardı die düşünürken ders zili çalmıştı.emir ve dilarayla sınıfa geçmiştim.Canımın sıkılmasından dolayı başımı masaya yaslayıp kendimi uyumaya verdim.Birisi beni dürtekleyince kafamı kaldırdım ve küçük çaplı bir şok geçirdim beni dürtekleyen dikkatimi çeken çocuğun ta kendisiydi bana öylece bakıp bir yeri işaret ediyodu ve kafamı o yöne çevirip hocanın bana kızdığını gördüm.Meğerse hoca dersin başından beri dersi dinlemeyip başka şeylerle uğraşan öğrencilerden nefret ediyormuş.Bana yardım eden çocuğa başımı sallayıp teşekkür ettiğimi belirttim ama o hiç umursamadan hocaya tekrar döndü.Biliyordum garip bir kişiliği olduğunu yanında kimsenin gezmemesininde bir kanıtı olsa gerek.Kendi kendime bu çocuğun hayatını öğreneceğim diyerek kendime yemin ettim normalde insanların hayatı umrumda olmazdı ama içimden bir ses bu sefer kafanın dikine git diyordu ve bende öğle yapacaktım.Eve gitme vakti geldiğinde emir ile dilaradan ayrılarak evimin yolunu tuttum.Eve doğru yürürken bir ara sokaktan bağırma sesleri geliyordu.Bir bakıyım dedim ve ne göriyim...
Devamını merak ediyorsanız bir sonraki bölümde görüşmek üzere
