"Sweet Revenge"

#SweetRevenge101

Sa wakas...

naka uwi na rin ako sa pinaka-mamahal kong bansa.

"Philippines".

Umuwi ako hindi para balikan ang mapait kong ala-ala.

Umuwi ako para personal na ehatig ang matamis kong paghihiganti sa napaka-mamahal kong "Wiliam Miguel Fancio".

hahaha.

It's just a beginning.

(Evil laugh) >:D

"Nandito na si madam.

Ganda nya, parang dyosa."

Yan lng naman ang mga bulong-bulongang narining ko mula sa mga honest kong empleyado.

Maganda lng naman ako.

At take note "DYOSA"

dyosa pa ang lola nyo.

"Good morning po ma'am"

Hindi lng mga honest magagalang din.

Good choice.

Oh ha!

tama ang nabasa nyo.

Mga empleyado ko sila.

Ako lng naman ang may ari ng napakalaking companya ngayon sa Pilipinas.

Nagulat ba kayo kung bakit ako na ang nag mamay.ari ng napakalaking companya?

Hindi ko PA lng naman ni nanakaw ang companya ng lalaking yun (WiliamMiguelFancio), itong companyang to... ay galing sa dugo't pawis ko.

Hindi ko kasalanan kong bakit nagkakaproblema ang companya ng gag*ng nanakit sa akin noon.

(Baka karma)

oOopppz! nka limutan ko..

ako palng magbibigay ng personal sa kanya.

hahaha (evil laugh) >:D

Sa loob ng walong taon.

Bumangon ako.

Nagsumikap at Umahon ako galing sa pagkakalugmok ko.

Hindi ko rin to mararating ang lahat ng to....

kung wala si "Don Alfonso".

Si don Alfonso ang tumolong sa akin na makapag aral at kung d dahil sa kanya wala ang "SweetRevenge company".

Tinulongan ako ni Don Alfonso ng walang ano mang hiniginging kapalit.

Akala ko noon, may masama syang motibo.

Akala ko balak nya akong angkinin.

Pero nagkamali ako, mabuti pala ang intensyon nya at tinuturing nya rin daw akong anak dahil sa akin daw nya naramdaman ang pagiging ama kahit kunting panahon lng.

Hindi ko man sya ka ano-ano, pero tinulongan nya ako unconditionally.

Kaya naman taos puso ang pasasalamat ko sa kanya.

Sya narin ang naging gabay ko sa lahat ng bagay dito sa mundong ibabaw, dahil mula ng matagpuan nya ako...

Ay isang batang ulila na ako.

Apat na taong gulang palang ako ay naging ulila na.

Sabi ni "Sister Ruth" ang madreng nagtsaga at umunawa sa panahong ako'y ngumangawa dahil sa paghahanap   ko ng pagmamahal galing sa isang tunay na mga magulang ay natagpoan nya daw ako sa isang bench sa tapat ng kombento at sabi nya ring may bitbit padaw akong note, sabi ni sister baka galing daw sa mga magulang ko.

Nagkalagay sa note ang pangalan ko "Alyanna" at ang sabi pa raw ay "she's our Princess".

She's our princess raw pero iniwan nla ako kung saan-saan.

Hindi ko man alam kong sa'n ako ng galing ang importante ay maraming nag mahal at nag alaga sa akin noong ako'y walang-wala.

Noong ako'y sampong taong gulang ay inampon ako ng mag-asawang Salva.

Inalagaan at inaruga nila ako.

Minahal, pinakain at binihisan.

Sa kanila ko una naramdaman ang pagmamahal ng isang magulang.

Pero isang trahedya na naman ang nangyari sa buhay ko noong labing-anim na taong gulang ako ay na ulila nanaman ako sa pangalawang pagkakataon.

Namatay ang mag-asawang Salva sa isang car accident.

Papunta na sana sila para sunduin ako galing sa paaralan.

Naghintay ako noon.

Nawala man ang sikat ng araw umasa parin akong darating sila mama at papa pero naghintay lng pala ako sa wala.

Sa panahong yun nag aagaw buhay na pala sila.

Huli na ng malaman kong nasa hospital sila.

Nawalan na naman ako ng kakampi sa buhay yan ang naging pakiramdam ko noon.

May maliit na companya ang iniwan ni papa at mama sa akin noon.

Pero hindi ng laon ay inangkin ng Navita Company ang companya namin dahil daw sa malaking utang na iniwan nila papa.

Binigay ko nalang ito noon dahil, noon wala pa akong ka alam-alam pero ngayon alam kong walang utang sila papa noon pina-imbistigahan ko ito sa tulong ni Don Alfonso, sadyang hangad lng nila na ma-angkin ang companyang tanging iniwan ng mga taong nag mahal at nag aruga sa akin.

Noong ako'y walang-wala sa pagkuha ng Navita Company sa aming companya ay may isang taong nagbigay buha sa akin noon at ito si "Wiliam Miguel Fancio".

Ang taong akala ko ay magbubuo sa buhay ko.

Ang taong akala ko ay makakasama ko sa "happily ever after ko".

Nagkamali pala ako.

Ang akala kong magpapadama ng walang hangang kaligayahan ay  yun pala ang magpapadamdam ng walang hangang sakit na nagdulot ng labis na kalungkutan.

Akala ko ang sakit na naramdaman ko noon sa pag-iwan ng totoo kong mga magulang ay ang pinakamasakit na katotohan sa mundo, pero nagkamali na naman ako.

Ang pinakamasakit palang pag-iwan ay ang pag-iwan galing sa taong minahal mo ng buong buo.

Ang taong masasabi mong first love at first heartbreak mo.

Itong salitang pag-ibig talaga ang napakasakit sa lahat.

Pero ngayon hinding hindi na ako magpapa-api sa Pag-ibig nilang tawag sa nakakabaliw na salitang yan.

[A/N: #Realtalk

"Most Relationships fails not because of the absence of love..

Love is always present..

It's just that, One loves too much,

and The other loves too many."]