Abimin yanına gittim hemen bir anda bana sarıldı ve bende ağlamaya başladım. Daha ne olduğunu bilmiyordum bile ben niye ağlıyordum. Uraz gercek çoçukları olmamasına ragmen annem gili çok severdi aynı şekilde annem gilde sanki hic yabancı değilmişiz gibiydik geldiğinden beri,sanki aralarında bir bağ vardı. Tanımasam gerçekten çocukları sanardım. Uraz konusmaya basladi.
Uraz:Sera annenin durumu iyi ama baban icin ayni seyi soyliyemiyorlar baban emliyet kemeri takmadığı için araçtan fırlamış .
Gercekten bu solediklerine inanamiyordum.
Sera: Yaa böyle bisey olamaz. Babam trafik kurallarina dikat ederdi. Niye evden cikmislar.
Uraz:İş yemeģi,yani annen oyle demisti.
Sera: Bak görüyormusun yine herseyi isten onemli canı bile,hani beni seviyordu abi hani sevipte belli etmiyordu.
Uraz:Sera bunları konuşmanın sırası degil.
Sera:Tamam ben annemi görmek istiyorum nerde?
Uraz: Sağdan 3.kapı.
Sera:Tamam teşekkurler hadi çağla gel.
Çağla: Tamam bebişim
İçeriye girdikten sonra annemi ole görmeyi beklemiyordum. Annemin yüzü mahvolmuştu. Eğer annem böyleyse babamı düşünemiyordum. Gerçi pek umrumda da değildi.
Çağlanın ağzından
Canım arkadaşım ya Burç yetmezmiş gibi birde kaza çıkmıstı başına. Sera çok güçlü bir kızdı yada öyle görünmeye çalışıyordu. Ama sonuçta başarıyordu. Uraz'ın gerçek abisi olduğunu bile bilmiyordu. Ailesi Uraz doğduğunda durumlari yok diye yetimhaneye vermislerdi. Bunu sadece ben biliyordum Uraz bile bilmiyo Sera'nin annesi soylemisti banada. Zaten zamani gelince öğrenecek.
Arkadaslar eger okuduysaniz hikayemi lutfen vote ve yorum yapin
