Gönlü huzursuz gezerdi etrafta. Sanki sahipsiz bir gemi gibiydi okyanuslarda yüzen. İnsanlara umutsuz vaka gözüyle bakıp gülümsedi aniden. Dünya böyle bir yer olmamalıydı. Fırtınalar kopardı içinde. Hayat felsefesi üzülmekti. Bazen yolda geçen kimsesiz bir çocuğa, bazen evladını kaybetmiş bir anneye, bazen de bozulmuş gençliğe üzülürdü. Kalabalıkların içindeki yalnızlığı o oynardı...
Herkes ona farklı şekillerde hitap ederdi. Çünkü çok yönlüydü. Kimine göre şefkat dolu, kimine göre sırdaş. Ama en önemlisi insandı o. İnsanca yaşanan bir dünya istiyordu...
