Raven Black

Dark forest

"Haar gezicht besprenkelt met druppels zuiver bloed, dat afkomstig was van de uitgetrokken veren van een raaf. Zo ging ze de volle maan tegemoet, het bos in met een maagdelijke dapperheid. Voorzichtig spreidde ze haar nachtblauwe veren uit om een sprong te nemen in de lucht, waarna ze ten volle vloog over de nacht gekleurde bomen. De frisse lucht opnemend."

Raven Black noemde ze. Het meisje met de ravenzwarte haren en groen blauwe ogen. Verborgen voor het volk in de gevangenis had ze de dagen afgeteld tot ze vrij zou worden gelaten. Jaren had ze in stoffige kelders gezeten die op instorten stonden. Elke dag kreeg Raven een armoedige portie droog brood voorgeschoteld met een glas lauw water. Ze was gevangengenomen omdat ze hoofdverdachte was bij de moord op haar ouders. Het lag nog vers op het geheugen hoe haar moeder haar naam riep bij de brand in het huis waar ze woonden. Er zou een sigaret gevonden zijn samen met een aansteker, waar haar DNA op werd gevonden. Raven was de enige overlevende. Natuurlijk had ze het niet met opzet gedaan, maar zo'n goede relatie had ze nu ook weer niet met hun. Elke avond waren er ruzies en discussies met haar vader die niks van haar moest hebben. Raven had zelfs een keer weggelopen van het huis.
Met grote ogen boorde ze bijna een gat in de muur, van het staren. Hopend voor en sprankje licht op te vangen. Het was pikkedonker.
Dagen en nachten verstreken traag. Dit is tijdverspilling dacht raven verdrietig.

Raven :
Bons. Geklop op de betonnen deur verraadde dat het tijd was voor een ondervraging. Twee gefatsoeneerde mannen in maatpak kwamen neutraal binnengewandeld en namen plaats aan het niet zo stevige kleine tafeltje dat zich midden in de cel bevond. Ze begonnen papieren te verstrooien op het blad. Een van de twee mannen hield een notitieblokje en recorder vast om het moment waar te nemen. Het was hun job om criminele minderjarigen te volgen in hun cellen. Ze waren professionals. "Juffrouw Black, dit keer zullen we het met u hebben over uw gedachten en gevoelens." Zei de man met de recorder die op het opneemknopje duwde. Negerend draaide ik me om in mijn ongemakkelijke spierpijn wekkende ijzeren bed. "Raven? Je weet hoe dit werkt. We doen je liever geen pijn, maar je moet ons een beetje helpen."praatte de man die nog niet had gesproken en neer op de papieren keek. Ik dacht dat hij deze boel hier een beetje runde. Wanhopig zocht hij mijn blik. Die zou hij niet krijgen en mijn aandacht ook niet. Stelletje hufters. Zoveel keren dat ze me ondervroegen over mijn gevoelens. Hoe de hel denk je dat ik me voel in deze eenzame en ijskoude cel. Verhongeren en langzaam gek wordend.
Ik hoorde hem opstaan en voetstappen vertelden me dat ik even een onaangenaam moment zal gaan beleven. Een ruk aan mijn arm draaide mijn hele lichaam snel om. Twee boze grijze ogen ontmoetten de mijne. Die behoorden toe aan een aantrekkelijke man met bruine vlammende haren met een gouden schijn. Als ik zo'n jongen zou ontmoeten voor ik hier belande, zou ik hem mee uitvragen, maar aangezien de omstandigheden gaat dat niet echt. Een naamkaartje op zijn borst verraadde dat hij Davy heette. Davy omklemde mijn keel waardoor hij me omhoog sleepte tegen de muur aan. Een stikkend en gorgelend geluid verliet lippen. Raven, maak dat je wegkomt. De raven wachten op jou. Even verloor ik mijn bewustzijn, maar ik was snel terug bij mijn zinnen toen Davy me een pak slaag verkocht om me wakker te krijgen. Toen deed ik iets wat ik nooit had gedaan. Ik verzette me. Ik bood weerstand.
Ik gaf Davy een dreun tegen zijn slapen waardoor hij meteen knock-out op de grond vloog. De andere man gooide zijn recorder op de tafel en had een verbaasde en angstige blik opgezet. Hij stond snel op en greep naar zijn wapen die de hele tijd verborgen in zijn broekzak zat. Een shot weerklonk in de kleine ruimte. Mijn schouder brandde opeens en een zeurende pijn kwam opzetten. Shit.
Ik vloog naar hem in een razende snelheid waardoor hij even van zijn stuk was. Op dit zwak moment van hem, reikte ik naar zijn pistool met succes. Dit keer raakte een kogel zìjn lichaam. Net boven zijn hart kleurde zijn hemd donkerrood. Dode ogen keken me aan, waarna hij met een plof op de grond viel.

Gretig zocht ik naar de sleutel van vrijheid in zijn zak. Op de achtergrond hoorde ik alarmbellen luid loeien. Even hapte ik naar adem en hield ik mijn schouder vast. Ik mag nu geen tijd verspillen, Raven!
Strompelend liep ik naar de deur en opende hem met moeite. Een donkere gang die chemisch stonk. Ik rende diverse gangen en trappen af zonder een paar bewakers tegen te komen. Die stonden allemaal buiten te wachten op mij om me te overmeesteren ,wist ik. Allemaal klaarstaand met zware en dodelijke wapens. Huiverend zocht ik een weg naar het dak van dit walgelijke gebouw waar ik werd mishandeld.
Mijn zicht was ondertussen gaan draaien toen ik het dak bereikte. Tranend van de pijn ging ik op de grond liggen over de balk naar beneden kijkend om de situatie van de omsingeling in te schatten. Honderd mannen in zwarte pakken stonden in rijen. Ik kroop terug wat naar achteren wat me een helse pijnscheut opleverde. Fijn.
Ik trok daardoor de aandacht van een paar dichtbijstaande mannen die met een ruk omhoog keken naar het dak waar ik zat. Ik ben in diepe shit. Ze begonnen luid te roepen naar de anderen die meteen in positie kwamen en het grootste deel was naar binnen gelopen om naar het dak te komen. Afwachtend en rillend lag ik op de grond. De pijn drong nu door en ik was te veel bloed aan het verliezen. Ik wreef in mijn gezicht waardoor het onbewust rood kleurde. Raven....sta op....vlieg weg... Fluisterde een diepe stem met de wind waardoor ik opkeek. Plots vloog er een hele zwerm raven boven mijn lichaam. Verrast en gefascineerd keek ik de beestjes toe. Raven...schiet op... Spring...
Dat liet hij me geen twee keer zeggen. Ik stond met moeite op en ging terug richting het balkon. Net op dat moment dat de soldaten kwamen buiten stormen, sprong ik met een angstig gevoel of ik het wel zou overleven. Opeens vloog ik. Ik werd ondersteund door de raven.