Kendine İyi Bak

Hoşçakal

Gözlerimi hafif kısıp, net göremediğim ekrana bir kez daha baktım. Rüya mıydı bu? Hiç sanmıyorum ama rüya olmasını, "Ohh kabusmuş" diyebilmeyi o kadar çok isterdim ki . Elbet alışırdım ama nasıl ? Öylesine yarım öylesine eksik kalmıştık biz. Kırgındım. Ne kızabiliyordum ne de nefret edebiliyordum. Ya da ne hissetiğime anlam verebiliyordum. Sadece boğazım düğümlendi,kelimeler anlamını yitirdi. Ve gözlerimden kontrol edemediğim yaşlar süzüleverdi.Son mesajı da "Hoşçakal kendine iyi bak" oldu . Ne o bu söylediğine inandı ne de ben kendime iyi bakabildim...

Yine iğrenç bir güne gözlerimi açtım. Her ne kadar hala ayakta uyuyor olsamda. Şu an sıcacık yatağımda uyumak varken ben kendimi hazırlamaya çalışıyordum. Adeta filmlere konu olacak şekilde içimde uyumakla, derse yetişmek arasında ciddi bir savaş veriyordum. Sonra geç kalacağımı anlayınca koştur koştur hazırlanmaya başladım. Her zamanki gibi. Tabiki de yine hiç bir şey olmamış gibi davranacaktım.
(Haaa konu kankama gelince
Allah ona sabır versin. Hep içine at hep içine at da olmaz şimdi. O yüzden bu konuyu ona ezberleyene kadar anlatıcam. Hayır zaten istesem de susamam o konuya hiç girmiyorum .)

Üniversitenin kapısından girer girmez üzerime atlayan Zeynep fazla sevgiden beni öldürmeye ant içmiş gibiydi. Bir yandan çığlık atıyor bir yandan da nefes nefese kalmış olmasına rağmen konuşmaya çalışıyordu ama ne dediğini anlamıyordum böyle bi kaç dakika çırpındı.
-Tamam Zeynep tamam canım bir dur sakinleş nefes al ya dinliyorum ben seni ne oldu? "
-Betül bak hazır mısın söylüyorum çok şaşırtacaksın gerçekten şu an mutluluktan ölücem sanırım.
Hala heyecanı yatışmamıştı. Zeynep böyledir işte benim başka bir versiyonum.
- Eee söyle hadiii
-Betül annemler izin verdi artık yurttan ayrılıp yeni eve çıkabiliriz!!!!!!
- Ciddi misin sen ? Zeyneppppppp yaaaa nasıl sevindim . Ayyy şimdi biz seninle ? Aynı evde mi ? Yaaaa çok güzel haber bu
Gerçekten bu çok güzel bi haber olmuştu. Çünkü bu bizim Zeyneple çocukluk hayalimizdi.
Zeynep benim gerçekten en yakınım diyebileceğim tek insan evladı . Kendimi bildim bileli hep yanımda o var. Hayallerimiz yavaş yavaş gerçekleşiyor gibiydi. Geçen yıl Ankara'da aynı Üniversite'yi kazandık. Fakat ailesi ilk yıldan zor olacağını düşündüğü için eve çıkmamıza izin vermemişti. Taaaa ki bugüne kadar.
Bu güzel haberden sonra Zeynep'e dün gece olanları anlatmadım. Şu an ki mutluluğumuza gölge düşürmek istemiyorum.
Zeynep bu güzel haberi verdikten sonra beraber kantine çıktık . O da neydi ?
ENES!
Hayatına kaldığı yerden çok güzel devam ediyordu, Ben bu haldeyken. Hemde başkalarıyla.
İçimden kendi kendimi kontrol etmeye çalışıyordum " Sakin ol Betül, dur Betül, şimdi değil burda değil ağlama dur ."
Kendimi bu şekilde toparlamaya çalışıyordum.(Beceremesemde) Onlara en uzak olan masaya gidip oturduk. Ama kahretsin ki Enes bizi görmüştü. Berkay la birlikte masadan kalkmış bize doğru geliyorlardı.
Neeee??? Enes bizim yanımıza mı geliyordu????
Allahımmm sabah sabah bu ne ekşın ya? İnsana acısını bile yaşatmıyorlar. Yaklaştıkça kalbim yerinden çıkacak gibi oluyordu. Aniden masadan kalktım "Hayır ben burda duramam, dayanamam. Şimdi olmaz. " diye kendi kendime konuşmaya başlamıştım.
Zeynep tabi olaylara Fransız. Hemen bir bahane bulup oradan uzaklaştım. Bu arada çaktırmadan da arkama bakıyordum . Hayır napayım meraklı bir insan olmak cidden zor. Son kez arkama dönüp baktığımda ne göreyim!
ENES.
Gözlerini bana dikmiş bir şeyler anlatacak, yine canımı yakacak gibi bakıyordu.
Gözlerini yere sabitleyerek, pişman bir ses tonuyla,
- Betül bak ben cidden çok özü-
Sinir sistemim resmen gerizekalaşmıştı. Sözünü kestim.
- Bana açıklama yapma, benden Özür dileme, karşıma çıkma anlıyor musun beni yalnız bırak!
Bunları söylerken sesim öyle bir titriyordu ki ben bile kendimi ilk defa böyle görüyordum.
- Betül beni seviyorsan beş dakika dinle lütfen
-Sevmiyorum artık için rahat etsin. Sen de bunu istemiyor muydun? Benden kurtulmak istemiyor muydun?
Dilimin ucundan bu sözcükler döküldükülürken ağlamamak için can çekişiyordum.
Arkama bakmadan koşar adımlarla kampüse gittim . Enes ise arkasını dönüp gitti. Her zaman olduğu gibi.