Ήταν βράδυ σκοτεινό όλα γυρω ένα μαύρο σκοτάδι.Το καντήλι του δωματίου μου είχε σβήσει από τον αερα, που συνάμα έκανε τα κλαδια του δέντρου στην αυλή να γδέρνουν το παραθυρό μου και ο ήχος τους να με ανατριχιάζει. Εγώ ήμουν κάτω από το κρεβάτι και έτρεμα από το φοβο μου επειδή ένιωθα οτι κάποιος ή μάλλον κάτι είχε μπει στο σπιτι μου. Μένω μόνη μου σε ένα εγκαταλελημένο σπίτι, η πόλη μού είναι άγνωστη, καθώς ξύπνησα εδώ με αμνησία και με μια πληγή στο κεφάλι. Δεν θυμόμουν αν έχω οικογένεια ή αν ζούσα μόνη μου, το μονο θυμόμουν ηταν το όνομά μου Josephine. Ήμουν τρομοκρατημένη και στο μυαλό μου γύριζαν οι λέξεις: ο Θεός θα σε στείλει στην κόλαση! Νόμιζα πως είχα τρελαθεί. Ξαφνικά κάποιος άρχισε να σπροχνει την πόρτα αργά για να μπει στο δωματιό μου. Ήταν ένας άντρας το προσωπό του κατι μου θύμιζε φενόταν χλωμός, γερασμένος αυτό που με τρόμαξε όμως ήταν η πληγή που είχε στο στήθος του σαν από σφαίρα . Ήμουν πανικόβλητη και έκλαιγα. Εκείνος άκουσε τους λοιγμους μου και με βρήκε. Όταν τον είδα να με πλησιάζει ούρλιαξα αλλά η φωνή μου δεν ακούστηκε. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Αυτός πλησίασε και ακούμπησε το χέρι του στο μέτωπο μου και τότε ήταν οταν με έπιασε αυτός ο φρίκτος πονοκέφαλος. Όμως όταν μου πέρασε ο πονοκέφαλος και άνοιγοκλεισα τα μάτια μου τότε ήταν που κοίταξα γύρω και είδα ότι βρισκόμουν σε ένα σπίτι καινουργιο, φτιαγμένο με πολύ γούστο και φινετσάτο. Τότε κατάλαβα ότι αυτό που έβλεπα ήταν το σπίτι μου σε μια άλλη εποχή.
