Τα χέρια μου έτρεμαν... Και ήμουν φοβισμένη όμως τελικά άνοιξα την πόρτα. Αυτό που κρηβοταν από πίσω της ήταν μια κουζίνα, με ένα τραπέζι στο κέντρο. Μόνο που δεν ήταν άδεια αλλά μια οικογένεια καθόταν κι έτρωγε στο τραπέζι. Ο μπαμπάς στο κεφάλι και η μαμά με το παιδί στο πλάι. Του μίλησα για ότι είχε συμβεί αλλά δεν μου απαντησαν. Τους φώναξα αλλά και πάλι δεν είχα καμία ανταπόκριση. Ήταν σαν να μην ήξεραν ότι υπάρχω και ότι είμαι μπροστά τους, σαν να μην με άκουγαν. Το προσωπο του παιδιού μου ηταν γνωστο όλα κάτι μου θύμιζαν και τότε στο μυαλό μου ξεκαθαρησε αυτή η εικόνα το παιδί ήμουν εγώ.
- Πως γίνεται αυτό; Έχω τρελαθεί!!!
Ριχνοντας μια δεύτερη ματιά στον αντρα κατάλαβα ότι ήταν ο ίδιος άντρας που με κυνηγαγε πριν(άρα εφόσον το παιδί είναι εγώ αυτοί είναι οι γονείς μου) αλλά αυτή τη φορά ήταν νέος, όμορφος, και είχε τα πιο ωραία γαλανά μάτια. Μόλις τελείωσα αυτή την σκέψη μου με κοίταξε με ένα αυστηρό και απότομο βλέμμα. Ή μάλλον το παιδί κοίταξε. Αυτό του το βλεμα με έκανε να νιώσω φοβο γιατί όμως; Πατέρας μου ήταν έπρεπε να μην φοβάμαι.Η μητέρα καθώς σέρβιρε επιπλέον φαγητό στον πατέρα άθελά της το ερυξε πάνω στην μπλούζα του. Η μητέρα άμεσα γονάτισε στο πάτωμα και παρακαλαγε τον άντρα να την συγχωρέσει. Εκείνος την χτύπησε και την έπιασε από το λαιμό φωνάζοντάς της. Εγώ(το παιδί) είχα κριφτει κάτω από το τραπέζι και έκλαιγα αλλά δεν ήξερα τι να κάνω. Και θυμήθηκα τότε ότι ο αυτή τη σκηνή την έχω όντως ξανάζησει και μάλιστα θυμήθηκα ότι ο μπαμπάς μου ήταν μεθυσος και συνήθιζε να το κάνει αυτό σε εμάς. Εσκηψα να πιάσω το παιδί να το παρηγορησω αλλά μόλις το ακουμπησα όλα σκοτεινιασαν και ένιωσα ότι μεταφέρθηκα κάπου αλλου
