Dünya ne garip bir yer değil mi? Yaşam,hayat. Kimilerimiz doğuştan şanslıdır, kimilerimiz doğuştan hor görülmeye layık olandır. Kimilerimiz fazla şımarık, kimilerimiz fazla olgun. Kimilerimiz fazla saf, kimilerimiz fazla kötü.
Arkanıza dönüp baktığınızda kırıp döktükleriniz fazla masum görünür. İç yüzleri bilemezsiniz. Halk dilinde "melek yüzlü şeytanlar".
O gün yine fazla düşünceliydim. Yanımdan gelip geçtiklerini bile fark etmemiştim. Hiç bir şey olmamış gibi rahat rahat gezmeleri beni çılgına çeviriyordu.
Üniversitede bile rahat yoktu onlar bulunduğum her ortamda varlardı ve bundan fazlasıyla rahatsızdım. Düşünmemeye çalışıp kafeteryanın masasında oturmuş kahvemi yudumluyordum.
Hukuk Fakültesi okuyordum ve iyi ve idealist bir avukat olmak tek temennimdi.
Son kez saatime baktıktan sonra ders saatimin yaklaştığını fark edip ayakalandım.
Sınıftan içeri girdiğimde boş olduğunu gördüğüm cam kenarındaki sıraya oturdum ve yerleştim. Kitapları açıp kurcalamaya başlamışken onlardan birinin içeri girdiğini gördüm. Katiller !
O babamın katillerinden biriydi.
Evet o ruhu bozuk adamlarla aynı üniversitede okıyordum hatta biriyle aynı sınıfta. Her gün görüyordum ve görmek zorundaydım. Ama hergün onları ilk kez görüyormuş gibi tepki veriyordum. Babamdı sonuçta babam. Elimden aldıkları en değerlimdi.
Annemi küçük yaşta kaybetmiştim zaten. Hatırladıkça gözlerim doluyordu. Ben doğduktan yaklaşık 4 ay sonra annem alkolik bir karın olmuş, ve babamla sık sık tartışma yaşarlarmış. Ben 2 yaşında ikende annem vefat etmiş. Trafik kazasında. Yine alkollü ve yine babamla tartışmış olduğu günlerden birinde bu hayattan göç etmiş. Bunları babamdan dinlemiştim 6ay önce öpüp kokladığım biricik babamdan. Şimdi o da yoktu ve ben yapayalnızdım.
Annemin hakkında bildiğim tek şey sevdiği başka bir adamın olduğu ve bu yüzden sık sık içmesiydi. Dahasını öğrenmeme babam izin vermemişti. Her zaman "o sana layık bir anne olmadı, onu merak etmeyi bırak" diye çıkışırdı.
Bulunduğum sırada doğrularak düşüncelerimi bir kenara bıraktım ve etrafıma bakındım. Herkes birbiriyle sohbet içindeydi ki yalnız o kimseyle konuşmuyordu. Sadece çaresiz bakışlarıyla bana bakmakla yetiniyordu. O babamın katillerinden biriydi.
Yan sıramda bulunan çantamı ve masanın üstündeki kitaplarımı alarak bulunduğum sıradan kalkıp çıkışa doğru ilerledim. Onu görmek fazlasıyla sinirimi bozmuş ve ders dinlemeyecek kadar canımı sıkmıştı.
Merhaba arkadaşlar bu benim yeni hikayem ve sizlere layık olması için için elimden geleni yapıyorum. Umarım desteklerinizi esirgemezsiniz. Allah 'a emanet olun.
