Water - Se(a)crets

Proloog - Pagina 3 t/m 4

Ik wou dat ik een normaal leven had.
Met normale benen, en normale vrienden.
Begrijp je wat ik bedoel? Jij als lezer hebt dat.
Ik haat mezelf, puur omdat ik geen benen heb.
Soms vraag ik me af, heb ik iets fout gedaan?
Nee. Ik heb niks fout gedaan. Ik ben vervloekt.
En daarom haat ik mezelf dus.

Ik heb een normaal leven.
Met een normaal lichaam, en normale vrienden.
Maar ik wil het niet, begrijp je dat?
Ik haat mezelf, puur omdat ik een normaal leven heb.
Ik heb toch niks fout gedaan? Of wel?
Nee, zeker niet. Ik ben gewoon zo diepgezonken.
En daarom haat ik mezelf dus.

Er is geen botsing tussen deze mensen.
Ze kennen elkaar niet.
Waarom niet?
Omdat Alta een zeemeermin is.
Omdat William een normaal mens is.
En die kennen elkaar niet.
Maar als ze elkaar zouden kennen...
Zouden ze zichzelf dan nog steeds haten?

Hoi, mijn lieve, lieve, lieve, lieve lezer. Er zijn verschillende verhaalplekken, en die in het midden, die begint met ''Er is geen botsing tussen deze mensen'', is geschreven in de ''verteller''-POV. Dat betekent dat het geen ''kant'' kiest, het vertelt niet zinnen als ''Ik zou het kunnen vertellen tegen hem, maar dat doe ik niet. In plaats daarvan zeg ik 'Hoi,'''. Als je die zin in verteller-POV zou doen, zou het deze zin zijn ''Ze zou het kunnen vertellen, maar ze doet het niet. In plaats daarvan zegt ze 'Hoi,'''. Dus geen ik, maar zij en hij.
Diegene die begint met ''ik wou dat ik een normaal leven had'', is de POV van Alta. Dat is geschreven in ''dagboek''-POV, met zinnen als: ''Ik strijk over mijn staart. 'Hij is mooi,' zegt hij droog. Ik kijk hem aan en frons mijn wenkbrauwen.''.
De verhaalplek die begint met ''Ik heb een normaal leven.'', is de vorm van William. Deze is ook in ''dagboek''-POV geschreven, maar dan van het beeld van William.